EP : 7

"นี่บ้านฉันแล้วห้องนี้มันก็...ห้องหอของเรา ฉันจะเข้ามาเมื่อไหร่ก็ได้"

"แต่ตอนนี้ฉันอยู่ห้องนี้ค่ะและคุณเองก็มีห้องส่วนตัวของคุณ กรุณากลับห้องของคุณได้แล้วคุณแม็ค" เส้นเลือดในสมองจะแตก ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยนะ

"แล้ว? แล้วไงนี่ก็ห้องฉัน ฉันจะเข้าเมื่อไหร่ก็ได้ ส่วนเธอ..."

"จะทำอะไร ออกไปนะ!"

"ส่วนเธอเป็นเมียฉัน ฉันจะ...เอาเมื่อไหร่ก็ได้ จะเอาตอนนี้ตรงนี้ยังได้เลย"

"สารเลว!" เขาเคยเห็นฉันเป็นขยะสำหรับเขายังไงก็ยังเห็นเป็นแบบนั้นอยู่วันยังค่ำ ไม่เคยให้ค่าให้ราคากับฉันเลยแม้แต่น้อยแล้วแบบนี้ฉันยังต้องให้เกียรติเหรอ?

"เลวยังไงก็เคยได้เธอเป็นเมียตั้งหลายครั้งนี่ข้าวแกง แถมเธอยัง...ครางซะลั่นบ้านเลย"

เพี้ยะ!

ฉันยืนสั่นกับคำพูดสวะของเขาก่อนที่มือมันจะฟาดไปตรงหน้าเขาเต็มแรงจนเขาหน้าหัน

"หึ!" เขาแค่นหัวเราะยกมือจับมุมปากแล้วก็หันหน้ากลับมาช้า ๆ

"คนอย่างเธอก็มีปัญญาทำให้ฉันเจ็บได้แค่นี้ล่ะข้าวแกง ไม่เหมือนฉันที่ทำได้มากกว่าตบ"

"พูดบ้าอะไรของคุณ" เขาเป็นบ้าเหรอพูดว่าทำร้ายผู้หญิงได้มากกว่าตบ

"หึ ๆๆ จำวันนั้นได้ไหม? วันที่ฉันเปิดซิงเธอไง เจ็บแทบตายไม่ใช่เหรอที่รัก~"

เพล้ง!

ฟางเส้นสุดท้ายขาดลงเพราะฉันได้ยินคำพูดอุบาทว์มามากเกินพอแล้วก็เลยหยิบขวดครีมอาบน้ำที่มันเป็นเซรามิกมาฟาดลงที่หัวเขา!

"โอ้ย! ข้าวแกง!" หึ! ไม่เคยรู้สึกสะใจเท่านี้มาก่อนเลยค่ะ เห็นเขาเจ็บแถมหัวแตกเลือดกำลังไหลมาอาบหน้าผากแบบนี้ฉันโคตรมีความสุขเลย

"สมองคุณมันมีแต่ความคิดชั่ว ๆ ให้เลือดมันไหลออกมาบ้างนะคะเผื่อความชั่วมันจะหมดไปบ้าง!"

"เธอกล้าทำร้ายฉันเหรอ ฮะ!" เขากุมหัวตัวเองแล้วก็เอามือมาดู พอเห็นเลือดจากหัวที่อยู่ในมือก็พุ่งเข้ามากระชากฉัน

"คุณมีสิทธิทำคนอื่นได้คนเดียวเหรอคะ?" ฉันเชิดหน้าสู้ถึงตอนนี้จะเจ็บไปถึงกระดูกเพราะเขาบีบไหล่ฉันแรงมากก็ตาม

"อย่าเก่งกับฉันข้าวแกง ถ้าไม่อยากโดนดี" ขู่เก่ง ด่าเก่ง เหยียบคนอื่นเก่ง!

"ไม่ว่าใครหน้าไหนถ้ามาทำนิสัยแย่ ๆ ใส่ฉันเเบบนี้ฉันก็จะเก่งใส่แบบนี้แหละค่ะ มากกว่านี้ก็จะทำ"

"มากกว่านี้ก็จะทำใช่ไหม! ท้าทายฉันเองนะข้าวแกง!"

"ว้าย!" เขาตะคอกใส่หน้าแล้วก็ดึงผ้าเช็ดตัวที่ฉันนุ่งออกจากตัวด้วยความเร็ว มันไม่มีจังหวะให้ฉันได้ระวังตอนนี้ฉันก็เลยยืนเปลือยตรงหน้าเขาอีกครั้ง จะเอามือปิดก็ทำไม่ได้เพราะเขาเปลี่ยนมาเป็นล็อกข้อมือฉันเอาไว้แล้ว

"ปล่อย!" ฉันอยากหายไปจากตรงนี้ ตอนนี้ และเดี๋ยวนี้! รู้สึกโคตรอดสูชีวิตเลย ทำเวรทำกรรมอะไรไว้นักหนาถึงต้องโดนแบบนี้ ฉันคนนะอยากกระชากผ้าให้ฉันโป๊เปลือยตอนไหนเมื่อไหร่ก็ได้รึไง

"ไม่ปล่อย อยากลองของว่ะว่ายังเด็ดเหมือนเดิมรึเปล่า" ​หน้าเขาตอนนี้น่ะจะบอกว่าเหี้ยเรียกพ่อเลยก็ไม่น่าจะดูเวอร์ไปหรอก

"ฉันเกลียดคุณ!"

"หึ! แล้วคิดว่าฉันรักเธอรึไง?"

"ก็ปล่อยฉัน คนเกลียดกันจะทำเรื่องแบบนี้ลงเหรอ!"

"หึ ๆ เธอแอ๊บบ่อยจนโลกสวยไปแล้วเหรอ รู้ไหมอยู่แอลเอฉันก็นอนกับผู้หญิงไปทั่วนั่นแหละ ไม่จำเป็นต้องมีความรักหรอก"

หมับ!

"กรี๊ด!!!" ฉันกรี๊ดเพราะทันทีที่เขาพูดจบเขาก็รั้งฉันไปกอดแล้วก็เริ่มไซร้คอฉันทันที ฉันเกลียดฉันขยะแขยง!

"อืม~”

จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ~

ต่อให้ฉันพยายามดิ้นยังไงเขาก็ไม่หยุด แถมเขายังไซร้คอฉันให้เกิดเสียงดัง ฉันได้แต่ยืนน้ำตาไหลให้เขาทำอุบาทว์ ๆ กับร่างกายของตัวเอง

"มีอารมณ์แล้วเหรอที่รักถึงเลิกขัดขืน" เขาผละออกแล้วก็ถามเยาะ

"ดิ้นแล้วฉันสู้คุณได้เหรอคะ"

"ก็รู้ตัวดีนี่ข้าวแกง รู้แล้วก็เลิกทำสะดีดสะดิ้งหวงตัวเวลาผัวจะเอาสักที!"

"อื้อ!" เขาดันฉันให้พิงผนังห้องน้ำแล้วก็ใช้มือกดไหล่ฉันไว้ ก่อนจะก้มลงไปยุ่งกับหน้าอกของฉัน มันไม่มีความอ่อนโยนเลยสักนิด เกือบแปดปีที่แล้วหยาบคายแค่ไหน วันนี้ก็ยังเหมือนเดิม หรืออาจจะมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ

จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ!

ฉันจะอ้วก! รอก่อนข้าวแกง รอ แค่รอเท่านั้น

"อืม~ หวานว่ะ" เขาผละปากออกแล้วก็เงยหน้ามองฉัน แต่ลิ้นเขากลับยื่นออกมาตวัดเลียส่วนยอด ไม่ว่าใครจะบอกว่ามันเป็นจุดที่สร้างอารมณ์ให้ผู้หญิงได้ดีแค่ไหนก็ตามแต่สำหรับฉันที่โดนผู้ชายคนนี้ทำมันไม่มีอารมณ์ร่วมเลยสักนิด!

จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ!

เขาก้มหน้าลงไปยุ่งกับหน้าอกของฉันอีกครั้ง ส่วนมือจากที่ดันไหล่ฉันให้ชิดผนังห้องเอาไว้ก็เริ่มมาลูบเอวฉันแทน จากนั้นเขาก็ขยับขึ้นมาไซร้คอแล้วก็เอาเป้าเบียดเข้ามาชิดตัวฉัน ไอ้แข็ง ๆ ในกางเกงมันบอกความหื่นในตัวได้ดีจริง ๆ

"อืม~”

จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ~

“อืม~ อ๊ะ! โอ้ย!" เสียงครางอุบาทว์ ๆ กับเสียงดูดหน้าอกที่โคตรทุเรศถูกฉันหยุดด้วยก็จิกเล็บไปตรงแผลที่เพิ่งแตกมาสด ๆ ร้อน ๆ ของเขา

"ไอ้เหี้ย!" คำด่าที่หยาบคายที่สุดในชีวิตถูกเปล่งออกมาจากปากของฉัน แล้วมันก็เป็นครั้งแรกในชีวิตด้วยที่พูดคำนี้เพื่อด่าใครสักคน สาบานได้เลยว่าฉันไม่เคยด่าใครด้วยคำนี้ เขาคือคนแรกที่ได้รับเกียรติ! ฉันด่าพร้อมกับคว้าชุดคลุมอาบน้ำมาใส่ให้เรียบร้อย

"ข้าวแกง!" ฉันไม่รู้หรอกว่าเขาเจ็บแค่ไหนแต่ฉันจิกไปเต็มแรงจิกลงไปที่แผลแล้วก็ข่วนมันแรงมากกว่าตอนจิกด้วยซ้ำ นี่ยังรู้สึกว่ามีเศษเนื้อหรือเศษหนังติดเล็บมาด้วยซ้ำไป

"เรียกทำไมนักหนาไอ้คนเลว!" ฟิวส์ขาดมันเป็นแบบนี้นี่เอง ไม่ทงไม่ทนมันแล้ว ที่ทนมาก็เก่งเกินคนแล้วค่ะ เพราะฉะนั้นวันนี้ขอไม่ทน!

"อย่ามาหยาบคายนะข้าวแกง!"

"ทำไมจะหยาบคายไม่ได้ คนอุบาทว์สันดานแย่อย่างคุณมันต้องมีมารยาทอะไรด้วยฮะ!" ฉันถามแล้วก็คว้าไดร์เป่าผมมาถือ ไดร์ของฉันมันของมีคุณภาพค่ะ ทั้งใหญ่แล้วก็หนัก ลองเข้ามาสิแม่จะทุบหัวไม่ยั้งเลย

"ถ้าไม่หุบปากฉันจะบีบคอเธอให้ตาย" เขาลดเสียงลงแต่ก็ไม่วายทำเสียงขู่อีกทั้งที่เลือดชั่วกำลังไหลออกจากหัวไม่หยุด

"มาสิคะ เข้ามาเลย จะฆ่าฉัน จะข่มขืน จะทำอะไรก็ทำเลยแต่ฉันจะไม่ยอมถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียวเเล้ว มาสิตายเป็นตาย!"

"เป็นบ้ารึไงวะ!"

"เออ!" ฉันตอกกลับทันทีที่เขาสถบออกมา น่าจะสบถเพื่อพ่นความหงุดหงิดมากกว่าถาม แต่ฉันอยากตอบให้เขารู้ว่าฉันในเวลานี้บ้ามากแค่ไหน

"แม่งเอ้ย!"

เพล้ง! เพล้ง! เพล้ง!

เขามองหน้าฉันที่ตอกกลับแล้วก็ตะโกนลั่นก่อนที่จะเอามือกวาดเครื่องสำอางเครื่องประทินผิวมากมายที่วางอยู่ตรงเค้าเตอร์อ่างล้างหน้าลงมา ทุกอย่างตกลงมาที่พื้นทั้งแตกกระจาย ทังกลิ้งไปมาจนเกลื่อนพื้นห้อง ฉันยืนมองทุกอย่างที่มันโดนทำลายแล้วก็เงยหน้ามองเขา

"อาละวาดพอแล้วก็ออกไปค่ะ หรือถ้ายังไม่พอก็เชิญทำต่อ ตามสบายเลยชอบอยู่แล้วนี่ทำลายข้าวของ"

"หึ! เธอหนีฉันไม่พ้นหรอกข้าวแกง" เขายิ้มเยาะเย้ยอีกครั้งแล้วก็เดินผ่านหน้าฉันที่ยกไดร์เป่าผมเตรียมทุบหัวเขาเต็มที่

"...เฮ้อ! เมื่อไหร่จะหลุดพ้นจากขุมนรกสักทีนะข้าวแกง" พอแน่ใจว่าเขาออกไปแล้วฉันก็หมดแรงทิ้งตัวพิงผนังห้องน้ำแล้วก็นั่งลงที่พื้นช้า ๆ น้ำตาที่กลั้นไว้เพราะอ่อนแอก็ค่อย ๆ ไหลออกมา

มันเหนื่อย เหนื่อยที่ต้องต่อสู้กับเขาเพียงลำพัง อยากเลิกทำตัวเข้มแข็งแล้วกอดใครสักคน ร้องไห้กับใครสักคนได้เต็มที่ อยากออกไปจากที่นี่ ไปให้มันพ้น ๆ สักที!

#KAOGANG END

#MAX TALK

"ไงมึงนัดกูมาเพื่อ? มีธุระอะไร"

"นัดมากินเหล้าต้องมีธุระด้วยเหรอวะ" ผมนั่งรอไอ้พอร์ชที่ผับ พอมาถึงก็ถามหาธุระทันทีเลย ผมแค่โมโหที่โดนผู้หญิงคนนั้นทุบหัวมาสด ๆ ร้อน ๆ แล้วก็อยากระบายอารมณ์ด้วยเหล้าเท่านั้นเอง

"ฮ่า ๆๆ กูก็มีเมียให้ต้องดูแลไหมไอ้ห่า"

"ติดเมีย?"

"หึๆ ๆ เมียทั้งคนนี่หว่า ไม่อยากทิ้งให้อยู่คนเดียว กูไม่เหมือนมึง" มันนั่งลงแล้วก็พูดเหมือนจะอารมณ์ดีพูดขำ ๆ แต่สุดท้ายก็เหน็บผมอย่างที่พวกมันทุกคนชอบทำ

"กุเรียกมากินเหล้าไม่ได้เรียกมากัด"

"ฮ่า ๆๆ ไอ้ชั่วอย่างมึงกูกัดได้ทั้งชาติ"

"หึ!" ผมชินแล้วล่ะครับ เพื่อนในกลุ่มมีคนไหนไม่กัดผมเรื่องนี้ผมจะกราบตีนมันเลย โดยเฉพาะไอ้กราฟ ไอ้สุดถ่อยที่ผมจะคิดถึงเป็นคนสุดท้ายเพราะมันกัดผมยิ่งกว่าหมาอีก

"มึงมีเรื่องเครียดอะไรเล่ามา"​ มันนั่งมองหน้าผมแป๊บเดียวก็ถามเสียงจริงจัง

"กู...อยากหย่าว่ะ"

"อยากหย่า? ก็หย่าสิวะกูว่าข้าวแกงก็อยากหย่ากับมึงเหมือนกัน อยากหย่ามากกว่ามึงด้วยซ้ำมั้ง" ปากแม่งโคตรวอนตีน เป็นอะไรกับผู้หญิงคนนั้นวะถึงได้รู้ว่าเขาอยากหรือไม่อยากหย่า

"ทำไม ผู้หญิงคนนั้นมีผัวรออยู่รึไง"

"นี่มึง...แค่อยากรู้หรือว่าสนใจ?" แค่อยากรู้หรือว่าสนใจเหรอ หึ! กล้าถามมาได้ผมแค่อยากรู้เท่านั้นล่ะ ไม่ได้สนใจ

"อย่าเล่นคำกับกู"

"กูแค่ถามเอง น้องเขาไม่มีใครหรอกไม่เคยได้ยินข่าวมึงสบายใจได้เลย" สัส ทำหน้าโคตรกวนตีน

"แล้วมึงมั่นใจได้ไงว่าผู้หญิงคนนั้นอยากหย่า" ในเมื่อตอนอยากจับผมเธอยอมทำได้ทุกอย่าง

"การไม่ได้มีใครใหม่ ไม่ได้แปลว่าต้องการมีผัวอย่างมึงนี่หว่า"

"เหี้ยพอร์ช อย่ากวนตีนกู"

"หึ ๆๆ รับไม่ได้เหรอที่ได้ยินแบบนี้"

"กูก็ไม่อยากได้ผู้หญิงคนนั้นมาเป็นเมียเหมือนกัน"​

"ถ้างั้นก็หย่าสิวะพรุ่งนี้เลยกูพร้อมมากกับการเดินทางไปเป็นพยาน เขตไหนบอกกูได้เลย กูจะไปรอตั้งแต่หกโมงเช้า"

"หึ! แม่กูเขียนพินัยกรรมเอาไว้ภายในห้าปีนี้ถ้าหย่าสมบัติทั้งหมดจะตกเป็นของสาธารณะ"

"เอ้าเหรอ ว้า~ เข้าทางมึงเลยสิ" เหี้ยพอร์ชแม่ง ไม่น่ามีความคิดอยากชวนมันมานั่งดื่มเลยสักนิด

"เข้าทางเหี้ยไร กูบอกอยู่ว่าอยากหย่า" ผมด่าพร้อมกับชูนิ้วกลางให้มัน

"มึงจะอะไรนักหนาวะไอ้แม็ค มึงจะโกรธเกลียดข้าวแกงไปถึงไหนยังไงก็เมียนะเว้ย!" มันเลิกทำหน้ากวนตีนแล้วก็เปลี่ยนเป็นถามผมแบบจริงจังแทน

"มึงก็รู้ว่ากูเกลียดผู้หญิงแอ๊บใส" นึกถึงเรื่องนั้นแล้วผมโคตรเจ็บใจ ไม่เคยมีครั้งไหนที่นึกถึงมันแล้วจะไม่รู้สึกเฉยก็เลยยกเหล้ากระดกทีเดียวจนหมดแก้ว

"แต่เขาก็ไม่ได้ไปทำกับใครนี่ ก็มีแค่มึงรึเปล่าวะไอ้ชั่ว" เจอคำถามนี้เข้าไปมันยิ่งทำให้เหล้าที่ขมอยู่แล้วขมหนักเข้าไปอีก

"ที่กูเกลียดผู้หญิงคนนั้นมาถึงทุกวันนี้ก็ไม่ใช่เพราะมาทำเรื่องแบบนี้กับกูเหรอวะไอ้พอร์ช"

"เฮ้อ! ไอ้แม็ค"

"อะไร"

"มึง...เกลียดที่เขาทำแบบนั้น หรือมึงผิดหวังที่เขาทำแบบนั้นกันแน่วะ ไม่ต้องตอบกูหรอก ถามตัวมึงก็พอว่ากล้ายอมรับความรู้สึกที่มึงผิดหวังแล้วรึยัง" มันพูดจบทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบ ผมไม่อยากปฏิเสธหรือแก้ตัวเพราะมันก็มีความคิดของมัน ส่วนผมก็มีความคิดถึงผมเหมือนกัน

ผิดหวังเหรอ? มันผ่านคำนั้นมาแล้วครับ ผมผิดหวังมามากพอแล้ว

-วันต่อมา-

"คุณข้าวครับ คุณแม็คจะเข้าบริษัทคุณข้าวจะไปพร้อมคุณแม็คเลยไหมครับ" เดินออกมาหน้าบ้านจะไปทำงานแล้วล่ะค่ะแต่พี่ไข่นุ้ยเดินเข้ามาถามซะก่อน

"อ่อ ถ้างั้นเดี๋ยวข้าวนั่งรถเมล์ไปเองก็ได้ค่ะ" ปกติฉันไปทำงานก็มีพี่ไข่นุ้ยไปส่ง แต่ว่าเจ้าของตัวจริงผู้หวงทุกสิ่งกลับมาแล้วฉันคงไม่มีสิทธิอะไรนั่งรถของที่บ้านไปทำงาน ขืนลองเสนอหน้าไปพร้อมเขาสิเจอกินหัวแต่เช้าแน่

เมื่อคืนฉันเพิ่งเอาเลือดหัวเขาออกด้วย ปกติก็เกลียดอยู่แล้วเจอเหตุการณ์เมื่อคืนเข้าไปคูณความเกลียดอีกร้อยเท่าเข้าไปได้เลย

"คุณข้าวจะไปทันเหรอครับ รถเมล์ตอนเช้าอัดกันอย่างกับปลากระป๋อง อันตรายด้วยนะครับคุณข้าว"

"ฮ่า ๆๆ สบายมากค่ะพี่ไข่นุ้ยไม่ต้องเป็นห่วงข้าวเลยค่ะ เดี๋ยวข้าวไปก่อนดีกว่าจะได้ไม่สาย" ฉันยิ้มให้พี่ไข่นุ้ย สำหรับฉันเรื่องแค่นี้สบายมาก เพราะที่จริงก็ไม่ได้เกิดมาต้นทุนดีอยู่แล้ว นั่งรถเมล์บ้างจะเป็นอะไรไป

"ครับ เอาแบบนี้ได้ไหมครับคุณข้าว ถ้าผมไปส่งคุณแม็คเรียบร้อยแล้วผมจะโทรถามคุณข้าวอีกที คุณข้าวน่าจะไปถึงทีหลังอยู่แล้วถ้าไปรถเมล์ แล้วเดี๋ยวผมรีบไปรับนะครับ"

"ไม่เป็นไรจริง ๆ ค่ะพี่ไข่นุ้ย ข้าวไปแล้วนะคะ" ฉันยิ้มให้พี่ไข่นุ้ยที่ยืนทำหน้ากังวลอยู่ที่เดิมแล้วก็เดินออกมาเลย ชิวจะตายแค่ไปทำงานด้วยรถเมล์ใคร ๆ ก็ทำกัน

#KAOGANG END

#MAX TALK

"เชิญครับคุณแม็ค" ผมเดินออกมาหน้าบ้านไอ้ไข่นุ้ยก็เตรียมรถรอหน้าบ้านแล้ว หลังจากที่เมื่อวานเปิดพินัยกรรมเรียบร้อยแล้ววันนี้ผมก็เลยจะเข้าบริษัทเพราะช่วงที่จัดงานศพคุณแม่ยังไม่มีใครเข้าไปจัดการอะไรเลย

"แล้วคุณข้าวล่ะ" ไอ้ไข่นุ้ยปิดประตูรถแล้วประจำที่คนขับเตรียมสตาร์ทรถแต่ผมไม่เห็นผู้หญิงคนนั้นมาขึ้นรถไปทำงาน ตื่นสายรึไงวะ

"คุณข้าวไปแล้วครับ"

"ไปแล้ว? ไปกับใคร?"

"ไปเองครับ"

"ขับรถเป็นแล้วเหรอ" ข้าวแกงขับรถไม่เป็นแล้วไปยังไงหรือว่าหาเรื่องไปกับ...ไอ้เชน

"ไปรถเมล์ครับคุณแม็ค"

"รถเมล์?" ทั้งที่อยากจะไปทำงานวันแรกแบบอารมณ์ดีแต่ทำไมต้องมีคนมาทำให้ผมหงุดหงิดแต่เช้าด้วยวะ

"ครับ เพิ่งออกไปก่อนคุณแม็คลงมาไม่ถึงสิบนาทีนี่ล่ะครับ"

"แล้วทำไมถึงไปรถเมล์ ปกติมึงไม่ได้ไปส่งเหรอ"

"ไปส่งครับ แต่วันนี้คุณข้าวเห็นว่าคุณแม็คใช้รถก็เลยไม่กล้าขึ้นครับ" อ่าส์! เรียกร้องความสนใจเหรอข้าวแกง?

"อืม ออกรถเลย" ผมสั่งแต่ไอ้ไข้นุ้ยกลับหันมามองหน้าผม

"คือ...ถ้าเจอคุณข้าวระหว่างทางคุณแม็คจะให้แวะรับไหมครับ จากบ้านไปปากซอยเกือบหนึ่งกิโล ไม่มีวินด้วยคุณข้าวน่าจะยังเดินไม่ถึงไหน"

"ออกรถ" มันจะมัวพูดมากอะไรนักหนาวะ

"แต่คุณข้าวเธอไปรถเมล์น่าจะอันตะ..."

"กูบอกให้ออกรถ! มึงจะมัวพูดอีกนานแค่ไหนหรือจะให้กูขับเอง!"

"ครับ ๆๆ" มันรีบหันกลับไปออกรถด้วยความลนลานทันทีที่ผมตะคอกใส่

...อยากจะเตะไอ้ไข่นุ้ยก่อนไปทำงานแต่ก็คงเสียเวลา อยากให้แวะรับแต่เสือกไม่รีบออกรถมัวแต่พูดจาร่ำไร ป่านนี้คุณข้าวของมึงคงขึ้นรถเมล์สายแปดไปแล้วมั้งไอ้ห่า!