สมัครงาน

"พาย...จบ ม.6 เราจะไปเรียนที่ไหนต่อล่ะลูก" พรพรรณ ป้าของพระพาย ญาติเพียงคนเดียวของเธอ เอ่ยถามหลานสาวขึ้น

พระพาย บุญพิทักษ์ วัย 18 ปี อาศัยอยู่กับป้าในจังหวัดหนึ่งของภาคกลาง ป้าพรพรรณมีอาชีพทำสวน ปลูกผักสวนครัวขาย ซึ่งพรพรรณเป็นญาติทางพ่อเพียงคนเดียวของเธอ ทั้งสองอาศัยอยู่ในบ้านเช่าหลังหนึ่งไม่ใหญ่มาก เพราะพวกเธอไม่มีทรัพย์สมบัติอะไรเลย พรพรรณ เป็นหญิงวัยกลางคน ที่ไม่มีครอบครัวหรือสามี เพราะเธอมีโรคประจำตัว...เธอจึงไม่คิดมีสามี และเมื่อพี่ชาย พ่อของพระพายเสีย ตนจึงรับมาเลี้ยงตั้งแต่อายุ 10 ขวบ ส่งเสียต่อจนหญิงสาวจบระดับมัธยมศึกษา

"พายว่าจะเข้าไปเรียนต่อที่กรุงเทพฯจ่ะป้า...เรียนมหาลัยเปิดเอา...แล้วพายจะได้หางานพิเศษทำด้วยค่ะ" พระพายเอ่ยตอบเมื่อคนเป็นป้าถามขึ้น

"จ่ะ...ดีเหมือนกันลูก...กรุงเทพก็ถือว่าไม่ไกลจากบ้านเรามาก...ไป-มาก็สะดวกอยู่" พรพรรณเอ่ยตอบ

"แต่พายห่วงที่ป้าต้องอยู่คนเดียวนี้ค่ะ" พระพายเอ่ยขึ้นมาน้ำเสียงเปลี่ยนทันที เเล้วมาสวมกอดพรพรรณเอาไว้

"ป้าไม่เป็นไรหรอกลูก...พายไม่ต้องห่วงป้าน่ะ" พรพรรณเอ่ยพร้อมมือลูบศีรษะของพระพายเบาๆ

"ป้าไปอยู่กรุงเทพกับพายได้ไหมค่ะ...เราเช่าห้องอยู่กัน พายจะหางานทำเองค่ะ" พระพายเอ่ยขึ้นอีกครั้งอย่างออดอ้อนคนเป็นป้า

"ป้าขออยู่ที่นี่ดีกว่าน่ะ...ป้าก็แก่มากแล้ว และอีกอย่างโรคที่ป้าเป็นอยู่มันรักษาต่อเนื่อง...ถ้าขืนป้าไปอยู่กรุงเทพด้วย ต้องย้ายที่รักษา...แถมค่าใช้จ่ายคงสูงมากแน่ๆเลย" พรพรรณเอ่ยขึ้นบอกถึงเหตุผล

"เห้อ...คิดถึงป้าแย่เลย" เสียงถอนหายใจยาวเหยียดของพระพาย

"คิดถึงเราก็วีดีโอคอลเห็นหน้ากันได้ ทุกวันนี้เทคโนโลยีไปไกลมากแล้ว"

"จ่ะป้า...พรุ่งนี้พายต้องเดินทางแล้วน่ะ"

"จ้า...วันนี้ รีบไปพักผ่อนเถอะ" พรพรรณเอ่ยบอก

"จ่ะป้า...พายไปนอนแล้วน่ะ...อื้อ...รักป้าที่สุดเลย" พระพายเอ่ยรับปาก พร้อมกับหอมแก้มไปหนึ่งฟอด แล้วเดินขึ้นไปชั้นบนห้องนอนทันที

บ้านฤทธิไพศาล

"ตาคิม...เมื่อไหร่ลูกจะมีหลานให้แม่อุ้มสักที นี้อายุก็ปาไป สามสิบกว่าแล้วน่ะ" คนึงนิจ เอ่ยถามลูกขายเพียงคนเดียวของทันที ที่ลูกชายก้าวขาเข้ามาในบ้าน

"ผมมาบ้านทีไร...คุณแม่ไม่คิดจะคุยเรื่องอื่นบ้างเลยหรือครับ...นอกจากเรื่องนี้" คิมหันต์ ฤทธิไพศาล หนุ่มวัย 32 ปี ผู้รักสันโดษ รักสบาย ความอิสระ ใช้ชีวิตโสด เพลบอย เป็นลูกคนรวย พ่อแม่มีธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ โดยเจ้าตัวมีตำแหน่งเป็นถึงรองฯประธาน

"แล้วลูกจะให้แม่รอไปถึงเมื่อไหร่?...ถ้าในปีนี้ลูกยังไม่มีครอบครัวสักที...แม่จะเป็นคนจัดการให้เอง" คนึงนิจเอ่ยขึ้นมาทันที

"นี้คุณ...หยุดความคิดจับลูกคลุมถุงชนเลยน่ะ...สมัยนี้มันหมดยุคนั้นแล้ว" เหมันต์ บิดาของคิมหันต์ เอ่ยคัดค้านขึ้นมาทันที เมื่อภรรยาพยายามจะหาครอบครัวให้ลูกชาย เพียงเพราะอยากได้หลาน

"ก็คุณ...ไม่เห็นเหรอว่าลูกเราอายุก็เยอะเเล้ว...ฉันกลัวว่าลูกเราจะแก่ไปเสียก่อน ก่อนได้ใช้น้ำเชื้อ" คนึงนิจเอ่ยบอกสามี

"เรื่องน้ำเชื้อ...คุณแม่ไม่ต้องห่วงนะครับ...ผมปั้มออกตลอดทุกวัน เพียงแต่ยังไม่ได้เจอแม่ของลูกแค่นั้นเอง" คิมหันต์เอ่ยเชิงหนอกล่อมารดา

"ถ้าคิด...จะเอาพวกผู้หญิงที่ทำงานแบบนี้มาเป็นแม่ของลูกล่ะ...เราไม่ต้องมาเป็นแม่ลูกกันเลย" คนึงนิจเอ่ยคำขาด

"ครับ...ผมรู้ว่าตัวเองทำอะไรอยู่ ถึงผมจะรักสนุกเพราะชีวิตโสด...แต่คุณแม่ไม่ต้องห่วงเรื่องนี้หรอกนะครับ ผมป้องกันอย่างดี ไม่มีทางพลาดแน่นอน" คิมหันต์เอ่ยยืนยัน รับประกันของคำตอบทันที

"ดี...แม่จะคอยดู...แล้วผับนั้นก็ขายทิ้งส่ะ...เเล้วก็เจ้าไปช่วยงานคุณพ่อที่บริษัทเถอะ!" คนึงนิจ บอกกับลูกชาย

"ผมขอเวลาอีก 2 ปี น่ะครับคุณแม่" คิมหันต์เอ่ยบอกมารดาไป

"แม่พูดอะไรออกไป...ลูกก็มีข้อต่อรองกับแม่ทุกที" คนึงนิจเอ่ยขึ้นอย่างน้อยใจลูกชาย

"แล้วคืนนี้...จะนอนบ้านไหม?" เหมันต์ เอ่ยถามลูกชายขึ้นบ้าง

เพราะตั้งแต่ตอนเรียนลูกชาย ก็ขอออกไปใช้ชีวิตข้างนอก นอนคอนโด หรือไม่ก็ที่ผับ ไม่เคยกลับมานอนที่บ้าน

"ไม่ครับ...วันนี้งานที่ผับมีปัญญานิดหน่อยครับ" คิมหันต์เอ่ยบอกบิดาไป

"มีลูกชายก็เหมือนไม่มี" คนึงนิจเอ่ยเสียงเบา

"ถ้าอย่างนั้น...ผมขอตัวก่อนนะครับ คุณพ่อ คุณแม่" คิมหันต์เอ่ยลา พร้อมกลับหมุนตัวเดินจากไปทันที

อีกด้าน

"เดินทางปลอดภัยนะลูก!" พรพรรณเอ่ยบอกอวยพรให้หลานสาว ที่วันนี้ต้องเป็นวันเดินทางแล้ว

"ขอบคุณป้ามากนะค่ะ...ไว้พายทำงานได้เงินเยอะๆ...พายจะมาหาป้าบ่อยๆ แล้วพายจะรีบเรียนให้จบไวๆ พายจะได้มีงานทำ มีเงินเยอะๆ เราจะไปซื้อบ้านอยู่กันนะป้า...ป้ารอดูความสำเร็จของพายก่อนน่ะ" พระพายเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงมีความหวัง

"ป้าขอบคุณหนูมากเลยน่ะพาย...เดินทางปลอดภัยน่ะลูก ดูแลตัวเองด้วยน่ะ...ป้ารักหนูน่ะลูก" พรพรรณเอ่ยบอกหลานสาวเพียงคนเดียวของเธอ

ทั้งสองกอดลากันอยู่สักพักใหญ่ พระพายก็ออกเดินทาง

@กรุงเทพมหานคร

"คุณว่าอะไรน่ะ!...คุณปาลิน มีคนมาสมัครงานในตำแหน่งแม่บ้าน?..." คิมหันต์ เอ่ยถาม ปาลิน ผู้จัดการร้านสาวใหญ่ของผับแห่งนี้ เมื่อเธอมาบอกว่ามีคนมาสมัครงานในตำแหน่งแม่บ้าน ไม่ได้มาสมัครในตำแหน่งเสิร์ฟ หรือเด็กดริ้งค์

"นี่...คนที่มาสมัครงาน...เขาไม่รู้เหรอว่าผับส่วนมากรับพนักงานในตำแหน่งอะไร?" คิมหันต์ได้แต่คิดในใจ เมื่อคนที่ต้องการมาสมัครงานในผับของเขา มาสมัครในตำแหน่งแม่บ้าน

"คุณบอกเขาไปเถอะ...ว่าเราไม่รับแม่บ้าน" คิมหันต์เอ่ยบอกผู้จัดการร้านออกไป

"ลินบอกไปแล้วค่ะ...แต่เธอไม่ยอมกลับ แถมยังจะขอคุยกับเจ้าของที่นี่อีกค่ะ" ปาลินเอ่ยบอก

"ผมมอบสิทธิ์...ในการตัดสินใจของคุณนะ คุณปาลิน คุณมีสิทธิ์ที่จะรับหรือไม่รับก็แล้วแต่คุณจะพิจารณาตามสมควรได้เลย" คิมหันต์เอ่ยบอกผู้จัดการร้านไป

"ก็ได้ค่ะ!!..." ปาลิน เดินออกจากห้องทำงานส่วนตัวของคิมหันต์ในผับนี้ทันที