บทที่ 11 ไม่ได้อยากจับทำเมีย(1)

“เพลงขวัญ!!!”

“จะเรียกเสียงดังทำไม ฮือ ๆๆ บอกมาไปตรวจเลือดครั้งล่าสุดเมื่อไหร่”

“What!”

“ไม่ ว็อทไม่เวิ้ดอะไรทั้งนั้นแหละมีแค่เวรอย่างเดียว! ตอบมาสักทีตกลงรู้ไหมว่าใช้เวลาฟักตัวกี่เดือนแล้วคุณตรวจเลือดครั้งล่าสุดเมื่อไหร่ ฮือ~ ทำไมสัญญาณโทรศัพท์มันห่วยแบบนี้นะ!” ฉันรุกรี้รุกรนอยู่ไม่สุขเพราะกลัวมาก กลัวจริง ๆ ยิ่งกว่าการเสียตัวที่กำลังเสียใจน้ำตาไหลไม่หยุดก็กลัวติดโรคนี่ล่ะ ฉันยังเรียนไม่จบยังไม่ได้ตอบแทนบุญคุณข้าวแดงแกงร้อนของพ่อแม่พี่ป้าน้าอาปู่ย่าตายายเลยนะ

“ฉันไม่ได้ปล้ำเธอ” เขามองหน้าฉันนิ่ง อันที่จริงก็ไม่นิ่งหรอกแค่ทำเสียงนิ่งแต่แววตาเขากำลังโกรธ

“ไม่ได้ปล้ำบ้าบออะไร ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ต้องรับผิดชอบแต่ทำแล้วก็ต้องกล้ายอมรับสิ!” ต่อให้เขาอยากรับผิดชอบฉันก็ไม่รับความหวังดีนั้นแน่นอน ใครจะบ้าเอาล่ะเจอหน้าแต่ละครั้งไม่เคยเห็นควงผู้หญิงซ้ำหน้าเลยสักคน

“ร่างกายเธอผิดปกติรึไง ของฉันใหญ่นะเฮ้ย ถ้าทำเธอก็ต้องรู้สึกสิ”

“กรี๊ด!!! ไอ้ทุเรศ!” ฉันอยากจะหนีออกไปจากที่นี่ตอนนี้เลย เขาพูดอะไรของเขา เขาพูดออกมาได้ยังไงกัน!

“ว่าไง? เธอรู้สึกอะไรรึเปล่า” เขามองหน้าฉันด้วยแววตาสมเพชแล้วก็ทำเสียงเอือ