Chapter 3

Sienna’s POV

Matapos ang kasal, hindi ko pa rin matanggap ang lahat ng nangyari. Para akong nasa isang panaginip—hindi, isang bangungot—at hindi ko alam kung paano magigising mula rito.

Habang nagpaalam ang mga bisita, nilapitan ako ng mga magulang ko. Pareho silang may bahagyang ngiti sa labi, ngunit hindi ko mabasa kung tunay ba iyon o pilit lang.

“Sienna, anak,” malambing na sabi ni Mama habang hinawakan ang kamay ko. “Mabuti na lang at natuloy ang kasal. Ngayon, hindi na tayo mag-aalala para sa’yo.”

Napaatras ako. Para sa akin? O para sa kanila?

Sinundan iyon ng sagot ni Papa, mahina ngunit mariin. “Si Zachary na ang bahala sa’yo.”

Parang isang kutsilyong dumiretso sa puso ko ang sinabi niya.

"Si Zachary na ang bahala sa akin?"

Ibig sabihin, iniwan na nila ako sa kanya. Para akong isang bagay na ipinasa lang sa ibang may-ari.

Napatitig ako kay Zachary, na kasalukuyang abala sa pakikipag-usap sa isang bisita. Walang bakas ng emosyon sa mukha niya—parang walang epekto sa kanya ang nangyari.

Ang lahat ng ito… wala akong kontrol. At sa gabing ito, opisyal nang nagbago ang buhay ko.

At ang mas nakakatakot? Wala akong ideya kung ano ang naghihintay sa akin sa piling ni Zachary Montevista.

Tahimik lang akong nakatingin sa labas ng bintana habang patuloy ang biyahe namin ni Zachary. Inaasahan kong dadalhin niya ako sa isang engrandeng mansyon, isang malaking bahay na karapat-dapat sa isang Montevista. Pero laking gulat ko nang huminto ang sasakyan sa harap ng isang simpleng bahay.

Maliit lang ito, luma na ang pintura, at may kung anu-anong kalat sa paligid. Sa loob ng bakuran, may mga nakasalansan pang kahon at tila ba hindi masyadong inaalagaan ang lugar.

"Ito ba ang bahay ng isang Montevista?" tanong ko sa isip ko, hindi makapaniwala.

Bumaba si Zachary nang walang sinasabi, at nang hindi ako agad gumalaw, bumukas ang pinto sa gilid ko. Bago pa ako makareact, mahigpit niyang hinawakan ang braso ko at hinila ako palabas ng sasakyan.

"Aaray!" Napangiwi ako sa sakit. "Bitawan mo ako!"

Ngunit hindi niya ako pinansin. Ang lalaking palangiti at tila ba hindi apektado kanina sa kasal namin—ngayon ay parang ibang tao. Matigas ang panga niya, matalim ang tingin, at ang mahigpit na pagkakahawak niya sa akin ay nagpapakita kung gaano siya kabagsik.

Nang ipasok niya ako sa loob ng bahay, mas lalo akong nagulat. Mas makalat sa loob kaysa sa labas—parang hindi ito tirahan ng isang bilyonaryo. May mga papel na nakakalat sa lamesa, may ilang bote ng alak sa isang tabi, at ang mga kurtina ay mukhang hindi na nalabhan ng ilang buwan.

Tumingin ako sa kanya, hindi maitago ang inis sa boses ko. “Ano ‘to, Zachary? Akala ko ba—”

“Akala mo ano?” Malamig ang boses niya, at mas lalong humigpit ang hawak niya sa braso ko, dahilan para mapaigik ako. "Na dadalhin kita sa isang marangyang mansyon? Na magiging isang fairy tale ang buhay mo bilang asawa ko?"

Sinamaan niya ako ng tingin at marahang itinulak papasok.

"Pasensya na, Mrs. Montevista, pero mukhang nagkamali ka ng inaasahan."

Natigil ang paghinga ko.

Ito na ba ang buhay ko ngayon? Sa isang estrangherong lalaking hindi ko lubos na kilala, sa isang tahanang hindi ko alam kung magiging tahanan ko nga?

At sa lalaking ito—na alam kong kayang gawin ang lahat para ipakita sa akin kung sino ang mas may kontrol sa amin.

Mabilis akong umatras palayo kay Zachary, pero agad niyang sinara ang pintuan, nilagay ang kamay sa bulsa, at tiningnan ako na tila ba naaaliw sa sitwasyon.

“Bakit mo ba ito ginagawa sa akin?” Napuno ng galit at pangamba ang boses ko. “Anong kasalanan ko? Ikukulong mo na lang ba ako rito habang buhay?”

Napangisi siya. Napakalamig ng titig niya, parang nag-eenjoy siya sa bawat segundong takot at galit ako.

“No, sweetheart.” Mas lalo akong nag-init sa inis nang marinig ko ang bansag na iyon mula sa kanya. “Hindi kita ikukulong rito habang buhay.”

Lalabas na sana ako, pero hinarangan niya ang dadaanan ko, ang matipunong katawan niya ay tila pader na hindi ko kayang lusutan.

“Bakit? Namimiss mo ba ako kapag wala ako rito?” Ngumisi siya nang bahagya, pero hindi iyon mapagkakamalang malambing—may bahid iyon ng panunuya.

Napakuyom ang mga palad ko. “Hindi! Gusto ko lang lumabas! Hindi mo ako pwedeng iwan dito na parang isang bilanggo!”

Umiling siya, hindi nawala ang nakakalokong ngiti sa labi. “Relax, sweetheart. Bibisitahin naman kita palagi.” Lumapit siya nang bahagya, dahilan para mapaatras ako hanggang sa maramdaman ko ang malamig na pader sa likod ko. “At siguro, kung magiging mabait ka sa akin… baka pagbigyan kitang lumabas paminsan-minsan.”

Para akong sinampal sa sinabi niya.

“Gago ka.” Madiin kong bulong habang hindi inaalis ang tingin ko sa kanya.

Napataas ang kilay niya, halatang natuwa sa sagot ko. “Oh? Ang bibig mo, Sienna.” Dahan-dahan niyang inilapit ang mukha niya sa akin, dahilan para mas lumakas ang tibok ng puso ko—hindi sa kilig kundi sa kaba. “Tingnan natin kung hanggang kailan mo ako tatawaging ganyan.”

Mabilis siyang lumayo, iniwan akong gulat at naiinis. Tinapik niya ang pisngi ko nang bahagya bago naglakad papunta sa pintuan.

“See you next time, wife.” At bago ko pa siya masabuyan ng masasakit na salita, isinara na niya ang pinto at iniwan akong mag-isa sa lugar na ito—sa kulungang ito.

"Pero… paano nila napapayag ang mga magulang ko?" Mahina kong bulong habang nakayuko, pinipigilan ang hagulgol na pilit sumisikip sa dibdib ko. Ramdam ko ang pagtagas ng luha ko sa pisngi, pero wala akong pakialam.

Hindi ko maisip kung paano ito nangyari. Alam kong mahal ako ng mga magulang ko—hindi nila ako ipagpapalit basta-basta sa isang kasal na hindi ko ginusto.

Pero bakit?

Bakit sila pumayag? Ano ang ginawa ni Zachary para mapasunod sila?

May hawak ba siyang sikreto tungkol sa pamilya ko? May banta ba siyang ginawa?

O… sadyang ipinagkanulo lang nila ako?

Mas lalong bumigat ang pakiramdam ko sa ideyang iyon.

Mula pagkabata, alam kong lahat ng sakripisyo ko ay para sa kanila—ang paglayo ko, ang pagtatrabaho ko sa ibang bansa, ang paglimot ko sa sarili kong pangarap para lang mapangiti sila.

Pero ngayon, para akong itinapon lang sa isang kasunduang hindi ko man lang alam.

Hindi ko namalayang mas humigpit ang yakap ko sa sarili ko. Para akong batang iniwan sa gitna ng kawalan, walang kasiguraduhan kung paano makakatakas.

"Ma… Pa… bakit?" humahagulgol kong bulong, kahit alam kong wala akong makukuhang sagot.