"WHERE did you take Aliyah? Did you do something bad on her?""Richard-""Answer me, Rocco. Where did you take Aliyah-""If I said that I took her to a hotel, would you believe it?" "Rocco!" Mabilis kong pinigilan si Richard nang akma niyang susugurin si Rocco sa tabi ko. Hindi ko rin naman kasi maintindihan 'tong si Rocco kung bakit iyon ang isinagot niya sa ama. They are not in good terms as far as I can remember tapos nakuha pa nitong biruin nang ganoon si Richard. "I am fucking telling you, Rocco! The moment that you laid your hands on Aliyah I will not forgive you. Lumayas ka sa harapan ko!" "As if I like to be fucking seen by you. You know what, old man? Seeing you two together makes me want to vomit. Buti natitiis ni Aliyah na makita ang pagmumukha mong iyan?" "Tarantado ka talaga!""Richard!" Mabilis kong inalalayan si Richard nang makita ko itong napahawak sa kanyang dibdib. Saglit ko ring tinapunan ng tingin si Rocco at buti nalang ay naglalakad na ito palayo ngayon.
"BAKIT hindi kana nakabalik kagabi? Nakatulog kana din ba?" Dahan dahan akong nag angat ng ulo at tiningnan saglit si Richard sa tabi ko. He is now staring at me straight to my eyes and there's a visible confusion all over his face. "Ahh… oo eh. Pagkatapos ko kasi maglinis ng katawan kagabi ay bigla akong nakaramdam ng pagkaantok. Galit ka ba?" Richard shook his head and smiled shortly. "Of course not. Nagtaka lang ako kung bakit hindi ka na nakabalik. By the way Aliyah, I have to tell you something.""Ano 'yon?""Grabe naman talaga! I feel like I'm no one in this house because of the way you're treating me, people! Ni hindi niyo man lang ako inanyayahan to have breakfast with you. You're really hurting me big time!"Awtomatikong tumaas ang kilay ko at pinasadahan ng tingin ang ngayon ay naglalakad na si Rocco papunta sa hapagkainan. Parang ibang tao na naman ang kaharap ko ngayon base sa mga kinikilos niya. "You're no longer a kid, Rocco. You can just come here quietly without
HALOS isang linggo na rin ang nakakalipas magmula noong umalis si Richard. Hindi ko alam kung walang alam si Rocco na wala sa Pilipinas ang ama niya o sadyang wala lang talaga itong pakielam kung nandito o wala 'yung isa. Pababa na ako sa may hagdan nang makarinig ako nang parang may umiiyak. Isasawalang bahala ko nalang sana iyon nang mapansin ko na parang lumalakas nang lumalakas. Ngunit hindi ko na napigilan ang curiosity ko nang makarinig ako ng malakas na pagsigaw. Dalawa lang kami ni Rocco na may silid sa palapag na ito kaya hindi ako maaaring magkamali na sa kwarto ng binata nanggagaling ang ingay na iyon. Alam kong baka mawindang ang buong pagkatao ko sa posibleng makita ko pag basta ko nalang papasukin ang silid ni Rocco pero wala na akong pakielam. Baka mamaya n'yan may nangyayari na dito at bigla nalang mabulungan ng demonyo,baka ano pa magawa sa kasama. Habang palapit ako nang palapit sa kwarto ni binata ay palakas naman palakas ang iyak at sigaw na naririnig ko. At
MABILIS kong isinilid ang mga ilang importanteng gamit ko sa maliit bag na nahila ko kung saan. Kung ano-ano nalang ang nilalagay ko doon dahil pakiramdam ko ay nawawalan ako sa tamang pag-iisip. Muli, tumunog ang cellphone kong nakalagay sa gilid ng lamesa at nang makita ko ang pangalang rumehistro doon ay dali-dali ko iyong kinuha. "A-alex-""Ate… 'asan kana a-ate…" rinig na rinig ang pagngarag sa boses ni Alex. Hindi ko na rin napigilan ang sarili at isa isa na namang nagsipatakan ang masasaganang luha sa mga mata ko. "P-papunta na ako, Alex. Papunta na si ate-" "Bilisan mo ate. Baka anong mangyari kay mama. Ayokong mawala si mama, ate!" Sunod sunod akong napatango kahit na alam kong hindi naman iyon makikita ng kapatid. Mabilis ko nang hinila ang bag ko at nagmamadaling lumabas ng kwarto. Wala nang ibang bagay ang lumulukob sa utak ko. Masyado na iyong pinupuno ng pag aalala at takot. Hindi lang para kay mama, kung hindi para sa buong pamilya namin. "Aliyah-"Hindi ko na ma
"ALIYAH anak!" Mabilis akong luminga nang marinig ko ang malakas na pagsigaw na iyon. It was my father who was now crying endlessly while looking at me intently. Agad agad akong lumapit dito."Pa ano pong nangyari kay mama? Bakit ganito? Bakit nagkaganito?"Imbes na sagutin ng ama ko ang sunod sunod kong pagtatanong ay marahan niya lang akong hinila palapit sa kwartong kanina niya pa binabantayan. Pagkakita ko pa lamang sa taong nasa loob ay agad akong nanghina. Na pakiramdam ko ay anumang oras ay bigla na naman akong matutumba."Ang mama mo, anak… D'yos ko… akala ko… a-akala ko m-mawawala na sa atin ang mama mo." Kasabay ng paghagulgol ni papa ay hindi ko na rin napigilan ang sarili kong hindi mapaiyak. Dalawa kaming nag iiyakan ngayon habang nakatingin sa bintana kung nasaan nakaratay si mama. Kapansin pansin ang pamamayat nito at mas lalo akong nasasaktan habang pinagmamasdan ang napakaraming tubo na nakakabit sa kanya. Hinintay ko na munang tumahan at kumalma si papa bago k
"NANAY Luz, wala pa po bang balita kay Richard? Hindi pa po ba siya nagtetext o tumatawag sa inyo?" Alanganing lumingon sa akin ang mayordoma habang hawak-hawak ang sandok na ginagamit nito sa pagluluto. Hindi marahil nito alam kung anong isasagot sa akin. "E-eh kasi ano, Aliyah eh…""Okay lang po kung hindi pa. Medyo nag aalala lang po kasi ako. Halos tatlong linggo na ang nakalilipas, hindi pa po siya tumatawag sa akin…" "Ganoon ba, Aliyah. Pasensya kana ha, maging sa akin rin kasi ay wala pa akong natatanggap na tawag o kahit text man lang. Hayaan mo at sa oras na magparamdam si Richard ay ipapaalam ko agad sa iyo." Isang marahan na pagtango na lamang ang sinagot ko sa matanda bago tuluyang lumabas ng kusina. Sa loob ng tatlong linggo na walang paramdam si Richard ay naging mabuti naman si mama sa ospital. Kung paminsan minsan ay pinapalitan ko si papa sa pagbabantay kay mama pero kung minsan ay ang aking ama na mismo ang nagpupumilit na siya na siya na lamang dahil gusto nya
“Aliyah anak! Maigi naman at dumating kana, kanina ka pa hinahanap ng mga kapatid mo at ng mama mo…”Isang mainit na yakap ang agad kong isinalubong sa papa ko pagkababa’t pagkababa ko mula sa kotseng kinasasakyan. Hindi man halata sa mukha ko ang sobrang kagalakan ay sobra pa sa sobra akong masaya. Sa isipin palang na nakalabas na si mama sa ospital at ngayon nga ay magkakasama kami ay halos wala nang paglagyan ang saya sa dibdib ko. “Namiss ko po kayo-”Naiwan sa ere ang mga salitang sasabihin ko nang walang sabi sabi ay bigla na lamang kumalas mula sa pagkakayakap sa akin si papa at hindi magkandaugagang tumungo sa driver’s seat na animo’y madaling madali. Ni hindi man lang yata narinig ang sinabi ko. “Iyon naman pala! Maigi na lamang at narito ka rin, anak ko Rocco!”Kulang nalang ay sumayad sa sahig ang panga ko sa sobrang pagkakalaki ng buka ng iyon. Tama ba ako ng narinig? Si papa, tinawag na anak ang damuhong Rocco na ‘yan?Kailan ko pa ‘yan naging kapatid aber?“P-pa…” H
NAGISING akong parang may kung anong mabigat na bagay ang nakadagan sa akin. Antok na antok man ay pinilit kong imulat ang mga mata ko at ganoon na lamang ang panlalaki ng mga iyon nang makita ko kung ano ang bagay na kanina pa nagpapahirap sa paghinga ko.“Anak ng! Rocco anong ginagawa mo dito?!” Matalim kong wika habang pilit kong inaalis ang mabigat na braso at binti nitong nakayakap sa akin.“Tabeee!” Nahihirapan ko pang saad. Pero ang damuho, langong lango ata sa alak dahil kahit anong gawin kong pagtulak sa parte ng katawan nitong nakadagan sa akin ay hindi naman ito nagigising. “Rocco! Anak ka naman talaga ng tatay mo oh!” Inipon ko ang buong lakas ko at pinilit kong alisin ang braso muna ng binata. Noong una ay naaalis ko pa ito ngunit nang maalimpungatan ito ay saglit lang itong tumingin sa paligid bago binaling ang paningin sa akin.Agad ko siyang pinandilatan ng mga mata. But Rocco being an asshole, he just smiled and even got closer to me. At halos tumaas ang lahat ng m