Namilog ang aking mga mata habang nakatingin sa lalaking nasa harapan. I have to blink my eyes to make sure I ain't dreaming or hallucinating. Kinurot ko pa ang aking pisngi para masigurong hindi ako nananaginip.
Napalunok ako nang wala sa sarili nang muling dumapo ang kanyang paningin sa 'kin. Kaagad akong nag-iwas ng tingn at kinagat ang aking ibabang labi. This can't be. Napaka-impossible! May teacher pa kami—
“Good day, students.” Napatingin ako kay Professor Ang nang magsalita ito. He's one of the school admin. “I know some of you are wondering where is Mr. Han. He already transferred to another school this morning and Mr. Farris came to take his place.”
Nangunot ang aking noo. I raised my hand to ask for permission to speak.
“Yes, Miss Azarcona?” tanong ni Professor Ang and now, everyone's attention is on me, including my fiancé's attention!
Tumayo ako at tumikhim bago nangunot ang aking noo. “If Professor Han already transferred, does that mean we don't need to pass our research paper anymore?”
Ngumiti si Professor Ang at sinulyapan si 'Professor' Farris. Ang fiancé ko.
“Well, the decision lies in your new professor, Professor Farris,” sagot nito kaya't umupo na ako. He clapped his hands and said, “If you have any question, you can ask your new professor. I'll go ahead. Goodbye, students.”
Nagpaalam si Professor Ang kay Pierce—should I start calling him Professor? Professor Farris? Wouldn't it be awkward to call your fiancé 'professor'?
Inayos ni Professor Farris ang kanyang necktie at tumukhim. He then said, “If you have questions, feel free to raise your hand.”
As if on cue, everyone—no, every girls inside the classroom raised their hand. Nagpipigil pa ng tili ang iba. May ibang beki rin akong nakita na nagtaas ng kamay. Probably to ask Professor Farris— yeah, I should start calling him Professor Farris from now.
He may be my fiancé but we don't have any romantic feelings towards each other. We are strangers who were forced to marry each other to please our parents. Kung hindi ko siya naging fiancé, hindi ko siya makikilala.
Pumili siya sa mga nag-angat ng kamay at pinatayo ito. And he chooses Alyana Cruz, the vice president of the class. Isa siya sa mga sikat sa campus and was the subject for Miss Campus last year, kaso majority ng boto ng class ay nasa akin.
Tumayo si Alyana at pasimpleng nilagay ang mga takas nitong buhok sa likod ng kanyang tenga at tumukhim. Hindi ko tuloy maiwasang mapairap. I don't know why my mood suddenly turned sour. Siguro dahil isa siya sa mga kinaiinisan ko sa school.
“Uhm... I think it's a bit personal, Professor Farris, but...uhm...”
Tipid na tumango si Professor Farris. “Go on.”
“I just wanna ask, are you single? In a relationship?” diretsong tanong ni Alyana.
Dahil sa tanong nito ay naging interesado ako. Umayos ako ng upo at diretsong tumingin sa kanya. I'm waiting for him to say he's single. Kasi sayang naman, mukhang pinagpapantasyahan siya ng mga estudyante rito.
I'm also sure he's here for a reason aside from he became an exchange professor with Professor Han. Is he here because of me? Pero mukuang wala sa hitsura nito ang pagiging interesado sa akin. I'm getting married to him anyway.
Nanatili ang tingin ko rito, naghihintay ng sagot. Hinihintay kong sasabihin niyang single siya. Ngunit nagulat ako nang sumulyap ito sa akin. His green eyes glanced at me before he answered.
“I'm getting married.”
Napaawang ang aking labi—no, hindi lang ako. Lahat kami ay napaamang sa naging sagot nito. Rinig ko ang mga mahinang bulong ng aking mga kaklase, nanghihinayang sa narinig.
“Talaga, Sir? Ilang taong na po kayo?” tanong ni Alvin.
Napangiwi ako sa narinig. I forgot to ask him about his age last night. We didn't have proper conversation since he doesn't talk that much. I can feel he's careful to whatever he is saying.
“Twenty-five,” he replied shortly.
Napatango ako. Ibig sabihin anim na taon ang gap naming dalawa. I'm nineteen and he's twenty-five. Not bad for him to get married, but me? I don't think so. Kahit naman ayokong magpakasal, wala na rin akong choice kundi ang pumayag.
Matapos 'yung sagutin ni Professor Farris, wala nang nagtaas ng kamay, I guess they're already satisfied with those two questions. Ano pa bang tatanungin nila e ikakasal na siya?
“If you don't have any questions, please be seated.” Tumikhim ito. “I still don't know anyone here so kindly introduce yourselves starting from you.”
Tinuro nito si Daniela dahil nasa front row ito. I bit my lower lip when he glanced at me again. Umiwas ako ng tingin at bumaling sa labas ng bintana. Papalubog na ang araw at hanggang six pm ang pasok ko sa Friday. Mamaya pa ako makakauwi.
Nagsimula na silang magpakilala habang ako ay nakikinig lamang habang nakatingin sa labas ng bintana. Mukhang wala itong balak mag-klase sa araw na ito since kakapasok niya pa lang.
Nang ako na ang magpapakilala, tamad akong tumayo ngunit hindi ko ito tinapunan ng tingin. I'm looking straight at the floor as if there's something interesting in it that could change my whole damn life.
“Crizel Azarcona, nineteen.” I bubbled my cheeks after speaking and was about to sit down when he speak.
“Mind to lift your gaze, Miss Azarcona?” His voice was soft yet cold.
Tinigil ko ang paglolobo sa aking pisngi at nag-angat ng tingin sa kanya. The moment our eyes met, my heart hammered fast inside my chest. Hindi ko alam kung bakit ko ito nararamdaman, siguro ay kinakabahan ako.
Tama! Kinakabahan lamang ako.
“About your question a while ago, yes. You still need to submit your output to me after this class,” he said.
Tumango ako at hindi na mapigilan pa ang aking bibig sa pagsasalita. “Why not now?” Natigilan ako sa aking tanong at kaagad na tumungo. “S-Sorry po.”
“It's fine,” he coldly replied. “Please take your seat and open your book to page...”
Everyone groaned in disagreement but was left with no choice. Lihim akong napangiti. I wronged him. I thought he would go around flirting girls using his goddamn face, but no. He didn't. Aminado nga itong ikakasal na, e.
Before I finally look down on my book, our eyes met for the nth time. Pasimple itong tumango kaya't tipid akong ngumiti.
At least I'm relieved he's a bit kind.
--
Humikab ako at nag-inat ng katawan. Kakatapos na ng aking last subject at pasadong alas sais y medya na. Nakakaramam na ako ng antok dala ng pagod ngayong araw. Dadaan pa ako sa opisina ni Professor Farris para ipasa ang aming research paper. Sana lang ay nandoon pa siya sa kanyang opisina.
I went out of the classroom, hugging the folder that contains my groupmate's research paper. Nakasindi na ang ilaw ng buong hallway kaya hindi madilim ang daanan kahit madilim na ang langit.
Lumiko ako sa isang corner at wala sa sariling napaatras nang makasalubong ko si Gio. To be honest, naninibago pa rin ako. Nasasanay na akong may nag-iintay sa aking tuwing awasan. And that is the most fvck up part of being attached to someone.
Umiwas ako rito ng tingin ngunit nakataas ang aking noo. I don't want him to think I'm still affected. Apektado man ako sa 'king kaloob-looban ngunit hindi ko pwede itong ipakita.
I'm not Crizel Azarcona if I'm a loser.
Dumaan ako sa gilid ngunit humarang na naman siya sa aking daanan. I tried to pass through the other side and he still did the same. Iritado akong napabuga ng hangin at tumingin dito.
“What do you want?” I asked. May kadiliman sa parteng ito ng hallway.
He run his fingers through his wet hair and huffed. Hindi ko maiwasang pasadahan siya ng tingin. And suddenly, I miss him. Sobra. Miss na miss ko nang yakapin siya. But it's all over now. Wala na akong magagawa.
I'm bound to get married and that person is not him.
“Talk to me, please. Crizel, magpapaliwanag ako.” He tried to hold to my hand but I took a step back. “Pakinggan mo naman ako?”
I titled my head. Bumigat ang aking loob. “Really? You'll explain to me? What explanation is it?”
Umiwas ito ng tingin at tumikhim. “Tungkol doon sa nakita mo—”
“About that what?” I cut him. Mas hinigpitan ko ang pagkakayakap sa mga folder.
“Ano...” Kinamot nito ang kanyang kilay.
Mahina akong natawa. “You want to explain but you're out of words I see. But answer my question first, what is she doing in your pad that night?”
He stilled and I can feel it. Kita ko ang pagdaan ng kaba sa mga mata nito at hindi ko maiwasang mapangiti ng mapait. Hindi niya kayang magpaliwag. At hindi ko alam kung bakit mas masakit pa ang alaming 'yun.
“S-She's there to ask me how to solve—”
“And that involves getting a hickey on your both neck?” I asked. Nang hindi ito sumagot ay napaiwas ako ng tingin at mapait na natawa. “It's fine. You don't have to answer that. Everything's over between us, Mr. Robe. Now, if excuse me.”
Ngunit sa halip na padaanin ako, hinuli nito ang aking siko dahilan upang ako'y mabigla. My eyes widened as I tried to struggle from his tight grip.
“Ano ba?! Bitiwan mo ako, Gio!”
“Just give me another chance, Crizel. Magbabago ako. I swear, I can change for you! Give me another chance!”
Pilit ko pa ring inaalis ang pagkakahawak nito sa akin. “Ano ba, Gio?! You're harassing me, let me go! Chase Andrea because I don't care anymore! We're over!”
“Siya ang sisihin mo, Crizel! She tempted me—”
Natigilan ito nang lumipad ang aking palad at dumapo ito sa kaniyang pisngi. Hot tears rolled down my cheeks as I sobbed. Pinahiran ko ang luha sa 'king pisngi at pwersahang hinila ang braso mula sa kanyang pagkakahawak ang luckily, I did.
“You're disgusting.” Tinuyo ko ang luha sa aking pisngi at suminghot. “I cant believe I wasted my life to the likes of you.”
“Crizel—”
“What's happening here?”
Sabay kaming napalingon ni Gio sa nagsalita. And it was Professor Farris. Umiwas ako ng tingin at yumuko sabay kuha ng panyo sa aking bulsa at pinahiran ang aking luha.
“G-Good evening, Professor Farris.” Tipid akong ngumiti rito. “Pupunta po sana ako sa opisina niyo para ipasa ang research paper. Heto po.”
Salit-salitan ang pagtingjn niha sa akin at kay Gio. Hindi ko alam kung nakita niya ba ang mga luha sa aking mga mata, sana lang ay hindi.
Seconds later, he nodded his head. “Follow me.”
Tumango ako rito. Somehow, he's a blessing in disguise. Nang mauna itong maglakad ay kaagad akong sumunod dito sa takot na baka ay pigilan na naman ako ni Gio.
I'm two steps behind Professor Farris while walking. Tahimik na ang hallway dahil kokonti na lang ang mga estudyante. Rinig na rinig ko ang bawat lagatak ng aking school shoes sa sahig.
“Is he bothering you?” he asked. He didn't even glance at me.
Tumango ako habang nakayuko. “He is.”
Hindi na ito sumagot. Nang makarating kami sa kanyang opisina ay dire-diretso ang lakad niya patungo sa kanyang upuan. Habang ako ay palihim pa ring kinakagat ang aking ibabang labi upang pigilan ang sariling maluha.
“Lock the door.”
Natigilan ako sa sinabi nito. I lifted my gaze at him and found him unbuttoning his polo. Yumuko kaagad ako at parang robot na nanatili sa aking kinatatayuan.
“B-Bakit po? I'll just submit this—”
Natigilan ako nang gumalaw ito. I became wary of his next moves. I watched him walked towards the door and locked it. Buong akala ko ay didiretso ito pabalik kung saan siya nakatayo kanina, but no.
“You should start to get used of seeing me changing in front of you. We'll get married soon.” Natutop ko ang aking hininga nang hawakan niya ang aking braso at hinila ako para sa isang mahigpit na yakap. “Cry.”
Gustohin ko mang humindi, ngunit luha ko na mismo ang dumaloy sa aking pisngi. He pulled the folder from my hold and hugged me tightly. Wala sa sarili akong yumakap pabalik at umiyak.
For a moment, I feel lost.
For a moment, I feel like I'm torn into pieces.
I feel like a child crying on my mother's ams. Lahat ng sakit na naramdaman ko magmula nang malaman kong niloloko ako ni Gio ay bumabalik. The pain is too much to bear that I could ever do is cry.
Humigpit ang pagkakayakap sa akin ni Professor Farris at ramdam ko ang paghalik nito sa aking ulo. I buried my face on his wide chest as I cried hard. Masuyo nitong hinahaplos ang aking likod para kumalma ako.
Habang umiiyak ay hindi ko maiwasang pansinin ang pagkagaan ng aking pakiramdam. His hug was warm and I can feel it.
“As much as I don't want you to waste your tears to some worthless scumbags, I know I can't do anything.” He kissed my temple. “Just cry your heart out tonight because I don't want to see you crying again after we get married.”
“Here.” He offered me his hanky. “Stop crying.”“H-Hindi na.” Suminghot ako at kinuha ang panyo na nasa bulsa ng aking blazer. It was the hanky the stranger gave me. Hindi ko alam kung bakit pero gusto ko ang panyong ito.Pinahiran ko ang aking luha at siningahan ito. We're still inside his office and I'm sitting on one of his couch. After my emotional break down, I am now embarassed to lift my gaze at him.Sino ba namang hindi mahihiya? Kakakilala pa lang namin. Ni hindi nga kami close tapos kung umiyak ako kanina ay parang sobrang lapit na namin. Ang gusto ko na lang mangyari ay malunin ako ng lupa.“Here.” He placed a glass of water on the center table. “Drink up.”Tumango lamang ako rito at sinunod ang kanyang sinabi. Alas siete na kaya paniguradong wala nang mga estudyante sa labas. And it's better. Hindi nila ako makikitang lumabas sa opisina ni Professor Farr
I lifted my hand and watched how the diamond stone glistened against the sunlight. The ring perfectly suits my ring finger size. It's as if it was meant to be mine. The glimmering lights as it passess through the diamond stone is telling me it's priceless. Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako makapaniwala. That I am already married. Na hindi na Azarcona ang pangalan ko. I am now Crizel Allison Azarcona–Farris. Hindi tuluyang mag-sink in sa isip ko ang nangyayari. Everything feels surreal. Napabaling ako kay Professor Farris nang lumabas ito ng silid kasama ang judge na nagpakasal sa amin. There is no priest at all. Tatlo lamang ang witness na kasama namin at lahat sila ay kasosyo ni Professor Farris sa negosyo. “I'll prepare everything as soon as possible, Mr. Farris. You don't have to worry a thing.” Ngumiti ang judge at bumaling sa akin. “Congratulations, Mr. and Mrs. Farris.” Tipid akong ngumiti. Hindi ako sanay tawagin sa kanyang
Nagising ako sa mula sa ilaw na simisilip sa nakabukas na kurtina ng bintana. Iritado kong tinakpan ang aking mga mata at bumaling ng higa para makatulog ulit. Ngunit isang boses ang aking narinig dahilan upang magising ang aking buong sistema.“Get up, we'll be late for school.”Wala sa sarili akong bumangon at tumingin sa kanya. His green orbs looked at me dead in eye. Saka ko ang napansin na nagbubutones na ito sa kanyang polo. Tapos na rin siyang maligo dahil naaamoy ko na ang kanyang mabangong pabango na magkahalo sa amoy ng kanyang sabong panligo.Naiilang akong ngumiti rito. “G-Good morning, Prof.”Tumigil ito sa pagbubutones at tumingin sa akin. “How many times do I have to tell you to drop the formalities?”Namilog ang aking mga mata at kaagad akong humingi ng paumanhin. Ugh, lagi ko na lang nakakalimutan ang bagay na 'yon. Naiilang pa rin ako sa presensiya niya.“Uhm
“Crizel!” pagtawag sa 'kin ni Daniela Ann.Bumaling ako rito at tipid na ngumiti. “Bakit?”Ngumiti ito sa akin. “Uhm... Thank you nga pala. On behalf of our groupmates. Maraming salamat talaga.”Tipid akong tumango rito. “It's fine.”She's cheerful today. I wonder why. Ngiting-ngiti ito, iba nang nagdaang linggo na halos takot magsalita. She looks more lifely now.“Pupunta kang library? Sabay tayo!” she exclaimed.Umiling ako at tinignan ang aking pambisig na relo. Alas tres na. Hindi ako nananghalian para tapusin ang assignment ko sa Entrepreneurship subject. Gutom na ako at alam kong ano mang minuto ay kakalam na ang sikmura ko.“Kakain pa ako.” I have an hour break. “Mauna ka na. Mamaya pa ako pupunta.”Ngumiti ito. “Sasamahan kita.”Tinitigan ko ito. I'm weighing my decision
Busy ako sa pag-i-empake ng aking mga dadalhin sa camping para bukas. It's really not a camping but I called it one. Parang ganoon na rin kasi, e.Nang matapos ay humikab ako. Masakit ang aking buong katawan dala ng training na ginagawa ng mga etiquette teachers na ini-hire ni Professor Farris. Limang araw na rin ang nakalipas mula nang meeting namin nang hapon na 'yon.I did my best ignore Gio and Andrea. I became closer with Daniela Ann at school. Si Professor Farris naman...wala kaming kibuan. After school, nauuna akong umuwi at naghihintay sa akin ang mga teachers for etiquettes. Mabuti na lang may mga kasambahay rito kahit papano. May nagluluto sa amin ng panghapunan.We don't sleep on the same bed—or that's what just I thought. Kapag kasi umuuwi siya, tulog na ako. Kapag rin aalis siya, tulog pa ako. I don't know if this is just his plan to make me feel comfortable while learning to be a wife? O talagang wala siyang pakialam sa akin? Ni m
Hindi ko maiwasang mapairap nang mapansin ko ang simpleng paghagod ni Professor Quijano sa braso ng asawa ko. Her eyes are focused on the road but her filthy hands is touching my husband's arms.I raised my brow and crossed my legs. My arms crossed under my breast, too. Seryoso naman si Leo na nagmamaneho sa sasakyan. His green eyes are fixed on the road and not even bothering to take a glance at his side.Nakaramdam ako ng gutom. Hindi ako nakakain ng matino sa bahay kanina dahil sobrang atat ng driver ni Leo. Pinapasabing pinagmamadali ako dahil mahuli sa flight. Kaya eto ako ngayon, kumakalam ang sikmura.“Can we go to drive thru?” buong tapang kong tanong.Professor Quijano chuckled and looked at me over her shoulders. “You know, kid, we're not your parents. May hinahabol tayong flight and we don't have time to spoiled you.”“You can just say no. Ang haba pa ng sinasabi,” iritadong saa
Nang sumapit ang gabi ay tumulong ako kay Manang Hestia, ang kasambahay rito sa resthouse ni Leo. Ako lang ang tumulong sa pagluluto. Tinuruan din niya ako kung paano lutuin ang mga lutong pangbahay tulad ng sabaw at pagluluto ng adobo na hindi tinuturo ng aking etiquette teacher.“Ang bait mo namang bata,” wika niya. “Paniguradong magiging maganda ang kinabukasan niyong dalawa.”She didn't mention any name which I find relieving. Nakakatakot mabuko. I still have two years in college and I don't want to get kick out of the school for having an affair with my professor. But that's not an affair. Hindi namin mahal ang isa't isa.“It was just contractual actually,” mahinang sambit ko habang hinugusan ang mga ginamit namin kitchen utensils.“Hindi biro ang kasal, hija. Ano 'yun, pinakasal kayo kahit hindi niyo mahal ang isa't isa?”Natahimik ako sa tanong nito. Marriage is not a go
Nang sumapit ang gabi ay sabay kaming lahat na umuwi. Bukas ay sa ibang lugar na naman kami ng Batanes upang mamigay ng tulong. Nakakapagod pero nakaka-satisfied naman ang tumulong. So I guess it's a win-win situation.Matapos naming maghapunan ay tulog na silang lahat dala ng pagod. Habang ako...well, I'm also tired but I'm not sleepy at all. Kahit anong pilit kong matulog ay hindi ako makatulog dahil sa pangyayari kanina.To be honest, I should feel insulted the way he delivered those words. Pero bakit ganon? I feel like something inside me was moved and now my heart pounds fast whenever I think of him. This is plain weird.Tinanaw ko ang malawak na karagatan at tinunga ang canned beer na nakuha ko sa reef kanina. Manang Hestia saw me but didn't bother to stop me. Of course, I am the wife of her boss. Lahat ng pag-aari ni Leo ay pag-aari ko na rin. I am Mrs. Farris.But why does being called Misses Farris sounds so weird?