"Si Raiden?" tanong ko sa maid. Maaga akong gumising para sana makausap ang aking asawa pero wala na siya sa aming silid. And I didn't know if he slept beside me last night. Hindi pa kami nakapag-usap pagkatapos ng nangyari. Pagkatapos ng dinner, may tumawag sa kaniya. May problema na naman sa kompanya. "Maaga pong pumasok sa trabaho, Ma'am," sagot naman ng maid para lang bumagsak ang balikat ko. I wanted to talk to him. Sana naman hindi siya maniwala sa kaniyang ina. Wala na bang katapusan itong mga pagsubok sa pagsasama namin? Mahal naman namin ang isa't isa pero hindi na natahimik ang relasyon naming dalawa. Nakatulala ako habang nagtitimpla ng aking hot choco. Hindi gaanong gumagana ang isip ko kaya mag-aalmusal na muna ako. Hindi pa ako nakaka-recover sa panganganak ko. Hanggang ngayon umiinom pa din ako ng gamot. Nanghihina ako. Hindi lang ang aking katawan ang nanghihina at pagod. Maging ang aking mental ay tila ayaw na ding mag-function ng normal. Gusto ko lang namang magi
Nang magising ako, nakaalis na naman si Raiden kaya umiiyak na naman ako. Hinahaplos ni Pepper ang aking likod habang panay ang buntong hininga. "Alam mo, feeling ko may post partum ka. You need a break. Para makapag-isip ka ng maayos.""Kailangan kong makausap ang asawa ko, Pepper.""Eh, ayaw ka ngang kausapin. Ang naive mo pagdating sa pag-ibig. Nakakainis ka!" sermon niya sa akin pero niyakap naman niya ako ng mahigpit. Tingin ko nga din may post partum ako. Hindi pa ako nakaka-recover sa nangyari sa baby namin, tapos heto na naman ang panibago at matinding pagsubok na kinakaharap namin. "Kumain ka na." Umiling ako. Wala akong gana. Hindi ako makaramdam ng gutom ngayon. "Mamaya na." "Hindi puwede ang mamaya na. May iniinom kang gamot kaya kumain ka." Wala akong nagawa ng subuan niya ako. Naghintay uli ako sa asawa ko maghapon. Inabot na ako ng gabi dito sa labas ng mansyon pero wala pa din siya. Nag-text ako at tumawag sa kaniya. "Ayaw ka ngang kausapin," sabi ni Pepper. Si
Ilang minuto din bago nawala ang panginginig ng aking katawan. "Honey..." tawag ni Raiden sa akin. I looked at him, with tears in my eyes. "R-Raiden..." Natatakot akong bumaba. Natatakot ako sa maaring dahilan kung bakit nandito ang kaniyang ex girlfriend. I know it's something serious. It's bad... And it might break my marriage apart. I was so afraid that I hold on to Raiden's arms. Not wanting to let him go. Raiden can see my fears. He kissed my hair. He keeps on calling me honey, while kissing almost every corner of my face. It used to calm me. But not today. It didn't even shoved my worries away, not a little bit. "Honey, you have a fever," he said worriedly. He was about to stand up but I didn't let go of his hand. Mahigpit ko itong hawak. I was too afraid to let him go. Hindi ko kaya. "Please, don't go..." I said pleadingly. Fear consumed me. My body was starting to tremble again. Hindi ko na makontrol. "I will not leave you. I'll just go check the medicine kit," he
Nakatulala ako at habang patuloy sa pag-agos ang luha sa aking mga mata. Ang sakit. Nakaupo si Pepper sa may sofa. Hinihilot ang kaniyang ulo. Si Raiden naman ay kumuha ng bottled water upang painumin ako. Uminom ako ng kaunti. Suminghot ako hanggang sa hindi ko na kayang pigilan ang paghagulgol. Nag-panic naman siyang tumabi sa akin. Niyakap niya ako. Tinatanong ko ang aking sarili kung ano ba ang nagawa kong mali sa kaniya, para masira kami. Pinaglaban namin ang isa't isa sa pamilya niya, pero ang tukso pala ang hindi niya kayang labanan. I stayed kahit na unti-unti na akong na-drain. Kahit sobrang stressful ng aking pregnancy dahil sa mga nangyari. Pero kahit ano'ng gawin kong pag-iingat, darating pa din pala kami sa ganitong punto. "Wala akong maalala, honey. Hindi ako nagsisinungaling. Ang naaalala ko lang umuwi ako kasi lasing na lasing ako. Other than that, wala na. Maniwala ka sa akin, honey. Nang magising ako, nagulat na lang ako na katabi ko na siya. Sabi niya may nang
Hindi na din ako nagulat nang lumabas ang result ng DNA test. Wala na ding nagulat kahit isa sa amin. "Wala naman kayong anak, magparaya ka na lang at umalis," sabi ni Mommy pagkatapos basahin ng Doktor ang resulta. "Asawa ko siya, Mommy. At ang nangyari sa amin ni JZ ay isang pagkakamali." Mapait na ngumiti si JZ."Lasing na lasing ako, kung wala ngang nabuo na baby hindi ko talaga maiisip na may nangyari sa amin. I'm not lying when I said that I don't remember anything," matigas na sabi ni Raiden. And I believe it. Hindi sa pagiging hangal pero naniniwala ako sa asawa ko. Kung mayroon mang hindi dapat pagkatiwalaan dito at mayroong higit na may kasalanan, iyon ay si JZ. I don't wanna think about it anymore. Ayaw ko ng isipin kung ano ang ginawa nila nang gabing iyon. One week ko na din 'tong iniiyakan. And I'm not ready to let go. Tiningnan ko ang baby na nakahiga sa baby basket. Awa ang nararamdaman ko sa kaniya kaya iniwas ko din agad ang tingin ko. Hindi na ako nagsalita pa.
Nagpaplano na silang pabinyagan ang baby, next month. Tapos na nila itong ipa-register. Bago pumasok sa work, dumadaan si Raiden sa nursery room upang kargahin ang bata. Pagdating naman niya galing sa trabaho, hahalik muna siya sa akin, magpapalit ng damit bago niya ito pupuntahan. Hindi pala totoong ayos lang sa akin ang lahat. There's still a pang of pain in my heart that even my husband know. He keeps assuring me that there's nothing going on between him and JZ. I believe him. Hindi lang maiiwasan na may mga negative thoughts akong maiisip. I think it's normal but it's slowly making me so drained.It was a sunny morning. Maaga akong gumising para magpaaraw. Pinapaarawan din ng yaya si Junior. Lumapit ako upang pagmasdan ang baby. Such a cutie. A mini version of his father. "Good morning, little one..."Mapait akong ngumiti nang may sumilay na munting ngiti sa kaniyang labi. After that, bumalik na ako sa puwesto ko. Tiningnan ko ang aking phone na tumunog. May text si Pepper.
"Tama na po," awat ng mga bodyguard ni Raiden sa dalawang babae na plano yatang patayin ako. Nagtamo ako ng mga pasa sa katawan. Nanghihina ako na kailangan pa akong buhatin ng tauhan upang dalhin sa silid namin ng aking asawa. Sumunod sa kuwarto si Lolo. Tinatanong ako kung ano'ng nangyari. "Hindi ko po iyon magagawa, Lolo. Kahit ano'ng galit ko dahil sa mga sinasabi niya sa akin kanina, hindi ko naisip na itulak siya lalo at karga niya ang bata."Hinilot ni Lolo ang kaniyang ulo. Alam kong pati siya ay apektado na din at sobrang stress na sa mga nangyayari.Naiyak na lang ako. Nag-aalala ako sa baby, dahil baka magkasakit ito. At isa pa, galit din si Raiden sa akin. Naniniwala ba siya sa sinabi ni JZ? Tahimik si Lolo sa aking tabi. I was grateful though that he's here, giving me comfort. "Ang hirap, Lolo," iyak ko. Niyakap ko siya at tuluyang napahagulgol. "Ang gusto ko lang naman ay maging masaya kami ng asawa ko, pero bakit pinagkakait iyon sa amin?""Be strong, hija. Mahal
Hindi ako babaero. Masasabi kong loyal ako sa aking trabaho at pamilya. Hindi perpekto pero hindi din masamang tao. Naging kami ni JZ dahil siya lang ang nakikita kong perfect candidate sa mga nakahilerang babae na pina-pa-date sa akin ng aking mga magulang. Twenty five na ako, hindi pa matanda pero pine-pressure na nila para mag-asawa. Dapat daw sa edad kong twenty five ay bumuo na ako ng pamilya. Habang malakas pa daw sila at kayang mag-alaga ng apo. Ganoon din naman ang sinasabi ni Lolo, pero hindi naman siya gaya ng mga magulang ko na masyado ng nanghihimasok sa buhay ko. Though I didn't thought that it's a bad thing. Wala naman akong karelasyon at wala din akong natitipuhan. Hindi ko alam kung darating ba ako sa point ng buhay ko na ma-i-inlove ako. O baka pang-fixed marriage talaga ako. "Marriage is a lifetime commitment kaya piliin mong mabuti kung sino ang makakasama mo." Lolo is a believer of love, kaya lagi niya itong sinasabi sa akin. Wala pa naman akong balak magpak