4

Nararamdaman pa rin ni Alexandra ang bigat sa kanyang dibdib nang magising siya. Hindi niya namalayang nakatulog na pala siya kakaiyak. Napansin niyang bahagyang bukas ang bintana, at mula sa liwanag na pumapasok, alam niyang palubog na ang araw.

Kumalam ang kanyang sikmura, kaya agad siyang bumangon at bumaba upang maghanap ng makakain. Alam niyang natakot niya si Joshua kaya hindi ito maglalakas-loob na lumapit sa kanya.

Sa kusina, nagluto siya ng sliced ham, itlog, at bacon, saka kumuha ng tinapay. Kadarating lang ng pagkain sa harap niya nang biglang tumunog ang doorbell.

Napabuntong-hininga siya. Gusto na niyang kumain, pero wala siyang ibang choice kundi ang buksan ang pinto. Pagdungaw niya, isang pamilyar na iritadong boses ang sumalubong sa kanya.

"What do you think you're doing?! Akala ko patay ka na!" sigaw ni Bea. "Kagabi, nawala ka nang walang paalam! Akala ko may nag-take out sa'yo o di kaya tinakasan mo ako! Pinalampas ko 'yon kasi inisip kong baka sa kwarto ko ka lang natulog, pero hindi naman pala! Tapos maghapon kitang tinatawagan pero hindi ka sumasagot! Alam mo bang na-haggard ako kakaisip sa'yo?! Ano ba, Alexandra! Magsalita ka!"

Napangiwi si Alexandra sa sunod-sunod na litanya ng kaibigan. Hingal na hingal si Bea matapos ang kanyang monologo, kaya naman mabilis na nagtungo si Alexandra sa kusina at kinuha ang isang baso ng tubig.

"Uminom ka muna," sabi niya, iniaabot ang baso.

Sinamaan siya ng tingin ni Bea bago niya iyon kinuha. "Letse ka! Pagkatapos mo akong pag-alalahanin ng ganito, ganyan lang ang masasabi mo?!" Ngunit sa kabila ng inis, agad niyang tinungga ang tubig.

Napangiti si Alexandra habang pinagmamasdan ang inis na ekspresyon ni Bea. Sa totoo lang, naappreciate niya ang pag-aalala ng kaibigan, pero wala siyang lakas para ipaliwanag ang lahat ngayon.

"Ano, magsasalita ka ba o iinom ka na lang din ng tubig?" reklamo ni Bea habang binababa ang baso sa mesa.

Umupo si Alexandra at nagsimulang kumain. "Gutom na ako, Bea. Gusto mong kumain?" tanong niya, pilit na binabaling ang usapan.

"Hindi ko kailangan ng pagkain! Ang kailangan ko ay paliwanag!" bumuntong-hininga si Bea at naupo sa tapat ni Alexandra. "Nag-aalala ako, Lex. Alam kong may nangyari. Hindi ka naman basta na lang mawawala nang hindi nagsasabi. Ano na naman ba ang ginawa ng walanghiyang Joshua na 'yon?"

Napatigil si Alexandra. Napakagat siya sa loob ng pisngi niya at pilit na itinago ang sakit na muling bumabalik sa kanyang dibdib. Hindi siya sigurado kung kaya na niyang sabihin ang lahat.

Nakahalata si Bea. "Tama ako, 'di ba? May ginawa na naman siya." Lumalim ang kunot sa noo niya. "Ano, Alexandra?"

"I met a guy sa party, then we kissed and slept together," kalmadong sabi ni Alexandra habang inuumpisahang kainin ang sandwich na ginawa niya.

"What?! Are you crazy?! Nanaginip ka na naman ba?" gulat na sigaw ni Bea.

"No! I’m telling the truth. Nakasalubong ko siya—may maskara siya pero ang gwapo ng dating. Medyo marami akong nainom, kaya hindi ko namalayan na lumabas ang kalandian ko."

Napalunok si Bea sa excitement. "What?! Talaga?! So, what happened next? May palitan ba ng number? Gusto niyo ba ang isa’t isa o what? Anong nangyari nang magising ka?"

Huminto sandali si Alexandra bago binitiwan ang isang rebelasyong ikinagulat lalo ni Bea. "Joshua’s uncle."

"WHAT?!"

Napangiwi si Alexandra at tinakpan ang tenga gamit ang dalawang kamay. "Ang sakit sa tenga! Kanina ka pa sumisigaw, hindi ba pwedeng magdahan-dahan ka?"

"Paano hindi ako sisigaw? Puro ka pasabog! Nakakagulat 'yung mga sinasabi mo!" Napahawak sa dibdib si Bea bago bumuntong-hininga. "Pero sandali, wala ba dito si Joshua?"

Tumango lang si Alexandra.

"Yown! Buti naman! So, ano'ng sumunod?"

"Nag-away kami ni Joshua. Nagkasigawan, nagkasisihan, at nagkasumbatan. Then I told him I’m done, and I want an annulment."

"WHAT?!"

"Isa pang 'what' mo, masasapak na talaga kita!" banta ni Alexandra.

"I’m sorry! Nagugulat lang talaga ako! So ano? Pumayag naman ba siya? Hindi ba siya tumutol?"

Napairap si Alexandra bago sumagot. "Siyempre ayaw niya. Balak pa nga niya akong gahasain para mabuntis."

Nanlaki ang mata ni Bea. "Siraulo ba siya?! As if mabubuntis ka niya! E baog nga yata siya, ‘di ba?!"

Natigilan si Alexandra. Hindi niya sigurado kung totoo ngang baog si Joshua, pero isa lang ang sigurado siya—wala na siyang balak pang manatili sa piling nito.

Pinaliwanag ni Alexandra ang lahat kay Bea, kabilang ang plano niyang lumapit kay Tyron upang humingi ng tulong. 

"This Tyron we're talking about—is he the same guy you met and slept with? And he's also your husband's uncle? Am I correct?" 

"Yes! Magaling siyang abogado, kaya alam kong matutulungan niya ako para mapabilis ang proseso ng annulment. Sa tingin mo ba, tutulungan niya ako?" 

"We don’t know. Malay mo, nagustuhan niya ang performance mo, tapos tulungan ka niyang makaalis sa pamangkin niyang hudas—at pagkatapos, angkinin ka niya. Ang galing, ‘di ba? Para siyang knight in shining armor na sasagip sa’yo mula sa impyernong kasal mo kay Joshua," pang-aasar ni Bea. 

Napabuntong-hininga na lang si Alexandra bago uminom ng tubig. Tumayo siya at naglakad papunta sa kusina upang kumuha ng isa pang baso ng tubig. 

"Seriously, girl, paano kung matapos ang annulment, wala siyang ibigay na pera sa’yo? Anong gagawin mo?" 

"Money is not a problem. I can earn it naman. At saka, anong silbi ng mayamang kaibigan kung hindi ko huhuthutan, ‘di ba?" sagot ni Alexandra na may halong biro. 

"Teka… ako ba ‘yun?!" 

"Bakit, Bea? May iba pa ba akong kaibigan?" 

"Hindi ko alam kung masasaktan ako o matutuwa sa sinabi mo. Pero tama ka, hindi kita iiwan kahit anong mangyari. Kaya kung si Uncle Tyron ang magiging bagong jowa mo, susuportahan kita!" 

"Sira ka talaga!" sagot ni Alexandra habang umiiling, pero hindi maitago ang ngiti sa kanyang labi.

Napailing na lang si Alexandra sa kakulitan ni Bea, pero hindi niya mapigilang mapangiti. Sa kabila ng lahat, laging nandiyan ang kaibigan niyang ito para sa kanya.

"Pero seryoso, Lexa," bumalik sa normal na tono si Bea. "Sigurado ka na ba talaga? Kasi once na pumasok ka sa annulment, wala nang bawian ‘yan. You need to be ready for everything—emotionally, financially, at higit sa lahat, mentally. Baka mamaya, bumalik si Joshua at subukang guluhin ang buhay mo."

Napabuntong-hininga si Alexandra. Alam niyang hindi magiging madali ito, pero wala na siyang ibang gusto kundi ang makalaya.

"Alam ko, Bea. Pero mas okay nang dumaan sa gulo ngayon kesa habambuhay akong nakakulong sa isang kasal na hindi ko na kayang ipaglaban."

Tumango si Bea, saka ngumiti. "I admire your bravery, girl. Sige, kung kailangan mo ng suporta, nandito lang ako. Pero teka, paano kung mag-alok si Uncle Tyron ng ibang 'kapalit' sa tulong na ibibigay niya?"

Napataas ang kilay ni Alexandra. "Ano namang kapalit?"

"Hmm… let’s say, gusto niyang gawing real ang one-night stand niyo?"

Natawa si Alexandra. "Gaga! Hindi mangyayari 'yun!"

"Malay mo!" pang-aasar ni Bea. "Baka ikaw na ang bagong tita ni Joshua! Oh ‘di ba? Perfect revenge ‘yun!"

Muntik nang mabulunan si Alexandra sa iniinom niyang tubig. "Bea, ‘wag mo ngang lagyan ng kulay! Gusto ko lang lumaya! Wala akong balak pumatol ulit kay Tyron and ang nangyari sa amin, isa lang iyong malaking pagkakamali!"

"Well… tingnan na lang natin!" Nagkibit-balikat si Bea bago kinindatan ang kaibigan.

Napailing na lang si Alexandra. Isang bagay lang ang sigurado siya—kailangan niyang makalabas sa kasal na ito, at si Tyron ang tanging taong makakatulong sa kanya.

Nang umalis si Bea, muling nanlumo si Alexandra. Mas lalong bumigat ang kanyang pakiramdam sa pag-iisip na lilipas ang magdamag nang siya lang mag-isa. 

Hindi umuwi si Joshua ng gabing iyon—at hindi rin sa sumunod na mga araw. Isang linggo ang lumipas, at sa kabila ng lahat, labis ang pasasalamat ni Alexandra. Sa wakas, nagkaroon siya ng panahon upang ipahinga ang kanyang isipan at pag-isipang mabuti ang susunod na hakbang. 

Papalapit na siya sa kama nang biglang tumunog ang kanyang telepono. Sandaling nag-alinlangan siyang sagutin ito, ngunit alam niyang kailangan na niyang wakasan ang anumang koneksyon na natitira sa kanila. 

“I’ll be there in 30 minutes.”