3

Pagkapasok ni Alexandra sa bahay, ramdam na niya ang bigat ng atmospera. Hindi pa man siya nakakalahati sa hagdan ay nagsalita na si Joshua, ang boses nito punong-puno ng inis.

“Saan ka galing?”

Hindi siya sumagot. Hindi rin siya lumingon. Nagpatuloy lang siya sa pag-akyat, nilagpasan ang asawa na ngayon ay may naniningkit na mga mata.

“Alexandra! Tinatanong kita! Where have you been?!” Sigaw ni Joshua, halatang hindi sanay na hindi siya pinapansin.

Huminto si Alexandra. Pinakawalan ang isang malalim na buntong-hininga bago dahan-dahang humarap sa lalaki. Ibubuka pa lang niya ang bibig niya nang biglang sumingit si Joshua, ang mga braso nito nakapamewang na parang siya pa ang may karapatang magalit.

“Two days ka nang wala dito. Naglakwatsa ka sa loob ng dalawang araw kasama ang mga kaibigan mo, tapos ngayon uuwi kang ganyan ang itsura? Don’t tell me nagpakalasing ka?!”

Nagsalubong ang kilay ni Alexandra.

“Anong tingin mo sa sarili mo, single? Nagbubuhay dalaga ka na ba? Kaya pala ayaw mong magbuntis, dahil gusto mo pang magsaya?” May pangungutya sa boses ni Joshua, halatang sinusubukang saktan siya gamit ang mga salita.

Pero hindi siya natinag.

Isang malalim na hinga ang pinakawalan ni Alexandra bago niya ito tinitigan ng diretso. “Bakit hindi mo tanungin ang sarili mo?”

Napakunot-noo si Joshua. “Ano'ng ibig mong sabihin?”

Tumikhim si Alexandra, pilit pinapanatili ang kanyang boses na kalmado kahit na ang puso niya ay tila isang bomba na sasabog anumang sandali. “Sino ang kasama mo kagabi sa kama?”

Doon bumagsak ang mukha ni Joshua. Sandali itong nanigas, kita sa mata ang pagkabigla.

Nagpikit si Alexandra. Pilit pinipigilan ang muling pagluha. Hindi siya pinalaki para lang magpakatanga. Hindi siya bumuo ng pangarap na pamilya para lang maging ganito ang buhay niya.

“A-anong sinasabi mo? Bakit mo binabalik sa akin ang sisi?” Pilit na depensa ni Joshua. “Baka naman ikaw ang—”

“HUWAG MO AKONG BINABALIKTAD, JOSHUA!!”

Halos yumanig ang buong bahay sa lakas ng sigaw niya. At sa unang pagkakataon, hindi niya inisip kung maririnig siya ng mga kapitbahay. Wala na siyang pakialam.

“I SAW YOU WITH ANOTHER WOMAN!!”

Nanginginig siya sa galit. Sa sakit. Sa kawalan ng hustisya sa lahat ng pinaghirapan niya sa kanilang relasyon.

Muling huminga si Alexandra, ang mga mata niya nangilid na ng luha pero hindi niya hinayaang bumagsak ang mga iyon. Tumalikod siya saglit, itinakip ang kamay sa bibig, pilit pinapakalma ang sarili bago muling lumingon kay Joshua.

“The famous hotel, near SLEX, room 302.”

Halos lumubog ang dibdib ni Joshua. Nanginginig ang mga labi nito.

“You and that girl reached the stars together.”

Hindi alam ni Joshua kung paano siya sasagot.

Pero para kay Alexandra, wala na siyang kailangang marinig.

Nanatiling tahimik si Joshua. Para bang hindi niya alam kung paano niya itatama ang sitwasyong ito. Pero kahit walang lumalabas na salita sa bibig niya, halata sa ekspresyon niya ang pagkabisto—ang pagkatakot.

“Ano, Joshua? Wala ka bang sasabihin?” Lalong lumalim ang tono ng boses ni Alexandra, puno ng pait at hinanakit. “Hindi mo na idedeny? Hindi ka na magsisinungaling? Wala ka nang palusot?”

Nagsalubong ang kilay ni Joshua, halatang nag-iisip ng mabilis na paraan para makalusot. “Alex, hindi mo naiintindihan. Hindi mo alam ang buong kwento—”

“ANO PA ANG KAILANGAN KONG MAINTINDIHAN?!” Sigaw niya, hindi na nagawang pigilan ang panginginig ng kanyang boses. “Joshua, nakita ko mismo! Narinig ko! Ramdam ko!”

Napapikit si Joshua, pilit pinipigil ang galit na unti-unting gumagapang sa kanya. “Bakit mo kasi ako sinundan, ha?”

Biglang napatawa si Alexandra—isang mapaklang tawa na hindi niya naisip na magagawa niya sa ganitong sitwasyon. “‘Yan talaga ang concern mo? Hindi man lang ang sakit na nararamdaman ko? Hindi man lang ang panloloko mo?”

“Dahil kung hindi mo ako sinundan, hindi mo ito malalaman, Alexandra! Hindi tayo magkakaganito!”

Napalunok siya sa sagot ni Joshua. Muntikan na siyang mapahawak sa dibdib niya, pero pinigilan niya ang sarili.

“So kasalanan ko pa?” Mahina, pero puno ng hinanakit ang boses niya.

“Kung hindi ka ganyan! Kung hindi ka malamig sa akin! Kung hindi mo ako iniiwasan sa kama! Kung hindi mo tinanggihan ang anak natin, Alexandra, hindi ako maghahanap ng iba!”

Napaatras si Alexandra. Nanlaki ang mga mata niya sa sinabi ni Joshua.

“Tinanggihan?” Mahina niyang bulong.

“Oo! Sa loob ng tatlong taon ng kasal natin, Alexandra, wala! Wala ka man lang binigay sa akin! Hindi mo ako binigyan ng pamilya! Hindi mo ako binigyan ng anak!”

Hindi niya alam kung matatawa o maiiyak siya. Ang sakit ay muling gumapang sa dibdib niya, ngunit kasabay niyon ay ang unti-unting pagkawala ng paggalang niya kay Joshua.

“Joshua, ginawa ko ang lahat! Kung alam mo lang kung ilang beses akong nagpa-check up! Kung ilang beses kong tiniis ang pagdududa mo sa akin! Kung ilang beses kong sinikap na maging mabuting asawa sa’yo kahit hindi ko na alam kung paano!”

Muli siyang lumapit, tinitigan ang asawa sa mata. “Pero alam mo ang hindi ko ginawa? HINDI AKO NAGHANAP NG IBA!”

Hindi makasagot si Joshua. Kita sa mata nito ang guilt, pero hindi ito sapat.

“Kung ang kakulangan ko bilang asawa ang dahilan kung bakit ka nagtaksil…” Huminga siya ng malalim, pilit pinipigilan ang luhang gustong kumawala. “…hindi na kita hahayaang pilitin ako.”

Dahan-dahan niyang hinubad ang singsing sa kanyang daliri, inabot ang kamay ni Joshua, at ipinatong ito sa palad nito.

“I’m done, Joshua.”

Tumalikod siya, naglakad papunta sa hagdanan. Hindi na siya lumingon. Hindi na siya nagdalawang-isip.

Sa unang pagkakataon, pakiramdan niya ay lumaya siya.

Agad siyang dumiritso sa kanilang kwarto. Pero hindi pa siya nakakaupo sa kanilang kama nang biglang pumasok si Joshua.

"Sa tingin mo ba, hahayaan kitang mapunta sa iba? Bubuntisin muna kita bago mangyari iyon!"

Sinunggaban ni Joshua si Alexandra ng halik. Marahas iyon, masakit at hindi gusto ni Alexandra. Pinilit niyang itulak si Joshua pero malakas ito.

"Joshua Mandia!! how dare you!!" isang malakas na sampal ang binitawan ni Alexandra nang sa wakas ay nagkaroon siya ng pagkakataon.

Nanlilisik ang mga mata ni Alexandra habang dinama niya ang hapdi sa kanyang palad. Hindi niya akalaing magagawa niya iyon, pero hindi rin niya inakalang kayang gawin iyon ni Joshua sa kanya.

“Wala kang karapatan sa akin, Joshua! At mula sa araw na nagloko ka, HINDI MO AKO PAG-AARI!” Nanginginig ang kanyang boses, hindi dahil sa takot kundi dahil sa matinding galit at pangamba sa ginawa ng lalaking minsan niyang minahal.

Napahawak si Joshua sa pisngi niya, nag-aapoy ang tingin habang mabagal na lumapit muli kay Alexandra.

"Akala mo ba basta mo na lang ako matatakasan, Alex?" Nagbabanta ang tono nito. "Tandaan mo, kasal pa rin tayo. At hangga’t hindi kita binibitawan, hindi ka pwedeng umalis!"

Isang ubod-lakas na tulak ang ibinigay ni Alexandra, dahilan para mapaatras si Joshua.

“HINDI MO AKO MATATAKOT, JOSHUA! HINDI AKO MAHINA!” Pasigaw niyang sagot. “Kung akala mo, kaya mong kunin ang katawan ko nang walang pahintulot ko, MAS MALI KA SA AKALA MO!”

Nagmamadali siyang lumabas ng kwarto, pero agad siyang hinablot ni Joshua sa braso.

"Hindi ka aalis, Alex." Madiin at puno ng kontrol ang boses nito.

Buong lakas na sinipa ni Alexandra si Joshua palabas ng pinto. Agad itong ni-lock ni Alexandra saka tumakbo sa kanilang kama. Umiiyak siya nang kunin ang kaniyang cellphone.

Sinubukan niyang tawagan si Tyron, gusto niyang ipaliwanag ang lahat at umaasang baka matulungan siya nito sa kaniyang mabilisang annulment.