Saglit siyang natigilan, parang inaalala ang bawat taon ng pagod at sakripisyo, ngayon naririnig mula sa anak niyang gusto ring maglingkod, sa sarili niyang larangan.
"Alam mo bang matagal ko nang hinihintay yang tanong na ‘yan?" sagot niya, malumanay pero may halong emosyon. "Anak, hindi ko ipagkakait sa’yo ang oportunidad na matuto sa lugar kung saan ako tumayo’t lumaban. Gusto kong makita mong hindi lang ito tungkol sa trabaho—ito’y tungkol sa puso.""Kaya oo. Welcome ka sa hospital, Quicee. Pero tandaan mo... hindi ka na anak ko doon. Intern ka. Ipapasok kita sa ilalim ng pinakamatinding head nurse.""Oh no," natatawa kong sagot. **"So hindi tayo magkakampi?""Depende. Kapag tama ka, kakampi mo ako. Pero kapag tinamad ka—ako mismo ang magtatanggal sa’yo sa duty!"Tumawa kami ni Daddy, habang si Mommy ay umarte pa ng mahigpit ang kilay, pero hindi maitago ang ngiti sa dulo ng labi niya.Sa gitna ng tawanan, alam ko: ito ang siPagbaba ko sa hagdan, bumungad agad sa akin ang malakas na tunog ng balita mula sa sala. Nakabukas ang TV, at doon ko nakita—breaking news. Isang live footage mula sa presscon venue kung saan nandoon si Jayten. May mga tao sa labas, may media, may mga galit na fans… at may tension sa paligid na parang puputok sa kahit anong segundo.“Q! Alam mo na?” boses iyon ni Daddy, gulat man pero may tensyon din sa mukha niya. Nakaupo siya sa sofa, hawak ang remote, at nakatutok ang mga mata sa TV screen. Hindi na niya inalis ang tingin niya roon habang nagsalita.Tumango lang ako, bitbit ang bag ko at nakasuot na ng jacket. “I have to go,” mabilis kong paalam habang sinusuot ang sapatos sa paanan ng hagdan.“Quicee, teka lang—delikado ‘yan,” habol niya, pero hindi ko na siya tiningnan. Napalingon lang ako saglit.“Si Jayten… siya ang nagsilbing kuya namin ni Cheska. Kahit mas matanda lang siya sa’min ng ilang buwan Daddy. Hindi ko siya kayang pabayaan,” sago
Pagkatapos ng agahan, dala-dala ko pa rin ang bigat ng naging pag-uusap namin ni Daddy. Parang ang daming gumugulo sa isip ko—mga alaala, mga pangakong binitiwan noon, at mga tanong na kahit anong pilit ay hindi ko pa rin kayang sagutin.Dahan-dahan akong umakyat sa hagdan. Tahimik ang buong bahay, tanging marahang pag-ikot ng ceiling fan sa sala lang ang naririnig ko. Pagkarating ko sa kwarto, agad kong isinara ang pinto at sinarado ang ilaw, hinayaang ang liwanag mula sa bintana ang magbigay ng munting sinag sa loob.Inalis ko ang tsinelas at dahan-dahang lumapit sa kama.Pagbagsak ko sa kutson, naramdaman ko ang buong bigat ng katawan ko na para bang sumuko na rin sa pagod. Niyakap ako ng malamig at malambot na sapin. Hinayaan kong humimlay ang likod ko sa pagitan ng unan at kumot, habang pinapikit ko ang mga mata kong nanlalabo pa mula sa kakaisip kagabi.Napabuntong-hininga ako.Amoy ko pa ang bahagyang lavender scent ng punda ng una
Saglit siyang natigilan, parang inaalala ang bawat taon ng pagod at sakripisyo, ngayon naririnig mula sa anak niyang gusto ring maglingkod, sa sarili niyang larangan."Alam mo bang matagal ko nang hinihintay yang tanong na ‘yan?" sagot niya, malumanay pero may halong emosyon. "Anak, hindi ko ipagkakait sa’yo ang oportunidad na matuto sa lugar kung saan ako tumayo’t lumaban. Gusto kong makita mong hindi lang ito tungkol sa trabaho—ito’y tungkol sa puso.""Kaya oo. Welcome ka sa hospital, Quicee. Pero tandaan mo... hindi ka na anak ko doon. Intern ka. Ipapasok kita sa ilalim ng pinakamatinding head nurse.""Oh no," natatawa kong sagot. **"So hindi tayo magkakampi?""Depende. Kapag tama ka, kakampi mo ako. Pero kapag tinamad ka—ako mismo ang magtatanggal sa’yo sa duty!"Tumawa kami ni Daddy, habang si Mommy ay umarte pa ng mahigpit ang kilay, pero hindi maitago ang ngiti sa dulo ng labi niya.Sa gitna ng tawanan, alam ko: ito ang si
Habang nilalagyan ko ng butter ang pandesal ko, napansin kong biglang tumigil si Daddy sa pagbabasa ng diyaryo. Hindi siya agad tumingin sa akin, pero naramdaman kong may bumigat na katahimikan sa mesa—yung uri ng katahimikang alam mong may susunod na tanong na may laman."Kamusta kayo ni Yhlorie?" tanong niya, diretso, pero walang halong pamimilit.Napatigil ang kamay ko. Sandaling natigilan ang paggalaw ng kutsilyo sa ibabaw ng tinapay.Napatingin ako sa kanya—sa mata niyang palaging kalmado pero laging nakakabasa. Hindi niya ako tinatapangan. Tanong lang talaga. Pero alam kong hindi siya basta curious. Concerned siya.Huminga ako ng malalim at pilit ngumiti."Okay lang po," sagot ko, maiksi pero may diin, parang gustong tapusin agad ang usapan.Pero ngumiti lang si Daddy, ‘yung tipong may kasamang payo na hindi binibitawan."Huwag kang maging masungit sa kaniya ha," sabi niya habang muling humigop ng kape, pero hindi inaalis an
May saglit na katahimikan. Wala nang nagpa-ping na notipikasyon. Wala nang hangin na dumadaloy sa kwarto, dahil isinara ko na ang bintana kanina. Kahit ang orasan sa dingding, parang ayaw nang tumunog. Lahat ay tila hinihimok akong isuko na ang gising.Hanggang sa dahan-dahan, bumigat na ang talukap ng mata ko.Yung mabigat na parang hinihila pababa ng mundo mismo.Muli kong sinubukang bumaling sa kaliwa, pero sa pagkilos ko, may kirot sa gilid ng ulo ko.‘Yung kirot na galing sa sobrang pag-iisip.‘Yung tipong parang sinasakal ng pagod ang sentido ko.Huminga ako nang malalim. Isa pa. Isa pang mas malalim.At sa wakas, tuluyan akong nadala ng antok.Hindi man buo ang tulog,hindi man tahimik ang loob ko,pero kahit paano...natalo ng katawan ko ang ingay sa utak.Sa huling segundo ng malay ko, may bumigkas sa loob ko ng tahimik:"Sana, kahit sa panaginip… may sagot."At doon, sa pagitan ng pa
Kinagabihan.Tahimik ang biyahe pauwi, pero mas tahimik ang loob ko. Pagdating ko sa tapat ng bahay, ilang sandali akong napatitig lang sa gate—parang inaalam ko pa kung karapat-dapat ba akong pumasok. Parang matagal na akong hindi tumira rito, kahit ilang araw lang talaga ang lumipas.Bitbit ko ang sling bag ko sa balikat, may hawak na maliit na paper bag ng fries na hindi ko rin natapos.Hindi ko na piniling bumalik sa hotel.Hindi ko alam kung dahil sa pagod, sa gutom, o sa kung anong emosyon na hindi ko pa rin mabigyang pangalan. Basta alam ko lang—kailangan kong makauwi.Kahit saglit lang.Binuksan ko ang gate. Kumalabog ito nang bahagya—kilalang tunog ng bahay, ng pag-uwi. Ang amoy ng gabi—yung halimuyak ng damong nadiligan, ng alikabok sa kahoy na pinto, ng luma ngunit pamilyar na hangin—lahat ‘yon ay tila yumakap sa akin.Pagbukas ko ng pintuan, sinalubong ako ng katahimikan.Walang tao.Tulog na siguro s