CHAPTER 2

HILLARY'S POV

"Do you have an appointment, Ma'am?"

"I don't need it. Just tell your boss that Hillary is here," I said in conviction kaya naman parang nataranta ito.

Pamilyar ang kaniyang boses at kapareho ito sa boses nang tinawagan ko kanina kaya ang hula ko'y siya 'yong kausap ko sa telepono na sekretarya ni Juanito.

"Oh I'm sorry, Ma'am. Just a minute po. I'll just inform him that you're here." She smiled politely pero parang may bahid ng inis ang tono ng boses nito.

Hmm?

"Okay."

I let her call her boss using the intercom. I examined her first from her head to her skirt. Kasing edad ko lang siya for sure, baling-kinitan ang katawan, maikli ang palda at yeah maganda naman siya. 

Hindi naman sa pagmamayabang pero lamang nga lang ako sa kaniya.

She's sexy but I do have a perfect curves, fair skin, small and gorgeous face and tall height. The best and high paid filipina model wouldn't exist without me.

"She is here, Juanito." Nanlaki ang mga mata ko rito dahil sa pagkabigla.

Why the hell is she calling Juanito by his first name?

"Okay noted..." She turns the intercom off and faces me. 

"Miss, you may now enter his office. Iyan ang pintuan ng opisina niya, pero bilisan mo lang kasi busy siya eh. Bawal ang istorbo," ani nito. So done with her polite role.

I raised my brows and crossed my arms infront of my chest. Wala akong panahon para makipag plastikan. Tinuro niya lang ang malaking pintuan sa kabilang banda ng floor. Agad akong tumalima pero bago magpatuloy sa paglalakad ay binalingan ko muna ito ng tingin bago magsalita.

"Oh wait a second... you can now pack all of your things because you're now fired," sa mababang boses kong wika.

Bakas ang gulat sa mukha nito pero wala akong pakialam at ngumisi nalang nang nakakaloko.

Just a waste of time.

Naglakad ako patungo sa opisina ni Juanito nang mahagip ng mata ang isang malaking painting na nakasabit sa gilid ng pintuan.

Pamilyar ito sa akin but I couldn't point out where and when did I saw it. It is a painting of a woman's back habang nakatitig ito sa kalangitan. Tinignan ko nang mabuti ang pangalang nakasulat sa ilalim pero hindi ko masyadong mabasa dahil medyo burado na ito. I tried to trace it using my finger when a big man's chest blocked my vision. 

Umangat ang paningin ko rito at mabilis na namukhaan ang lalaki.

"Oliver!"

I excitedly hugs him as we both burst into laughter. 

"Ahm... that's enough, Hill. Ayaw kong mabugbog." Tumawa ito nang mahina at na pa kamot ng batok.

Bumitaw ako sa pagkakayakap sa kanya at kunot-noo itong pinagmasdan. He is still wearing his black thick glasses just like the old times back when we we're in college. Gwapo ito at matikas ang pangangatawan and not to mention that he is a great basketball player despite of wearing those glasses. Hindi yata alam ng lalaking ito ang contact lense eh.

Kaklase rin sila dati ni Juanito kaya medyo nagkasundo na rin kami noon.

"What do you mean?" I asked.

"Wala, sige na. Nice to see you again and oh, pumasok ka na sa loob. Kanina pa nagdidilim ang simoy ng hangin," he said while laughing and waved as goodbye. 

Napailing na lang ako at napatawa nang hindi ko magets ang sinabi niya. I guess he's working here under Juanito's control.

Huminga muna ako nang malalim bago kumatok sa pintuang na sa gilid. I heard Juanito's voice kaya agad ko nang pinihit ang door knob. Bumungad sa akin ang kulay abong opisina samantalang nakayuko ang seryoso at pawisan nitong mukha sa binabasa.

Puno at tambak ang mga papeles sa kaniyang mesa nang biglang nahulog ang isang pahina. 

I walked confidently as I bend down to reach the paper up. Napangiti ako nang makita ang kunot-noong mukha ng binata habang tinitignan ako. Tinakpan ko ang laylayan ng suot kong damit sa bandang dibdib nang mapansing napadako roon ang kanyang tingin.

I just smirked and smiled playfully.

Gotcha.

"Ehem."

I stood confidently infront of him nang bigla itong tumikhim at nag-iwas ng tingin. Tumikhim din ako at tinago ang kabang na ra-ramdaman nang umangat ang mga titig niya sa 'kin at napalitan ng seryosong expresyon ang mukha.

Hinagod ako nito ng tingin mula ulo hanggang paa. I couldn't help it but feel nervous and excited at the same time. Seeing him this close again after many years is driving me crazy. Para akong mahihimatay sa kaba pati ang puso ko ay hindi mapigilan ang malakas na pag-tibok.

He is wearing a plain white long sleeves habang bukas naman ang tatlong butones nito mula sa leeg. His clean cut hair is in little messy na para bang ginamitan lang ng kamay sa pag-suklay. His two thick brows are perfectly in shape while his suit is placed on his chair's back.

"Ahm..."

"So, I guess you've already decided." Nakatitig na ngayon ang mga mata nito sa akin. Hindi ko maiwasang manliit sa sarili habang nakatitig sa kanyang mga mata. May bahid ito ng pagkapikon at galit— I can say that but I couldn't blame him though.

Malaki ang kasalanan ko sa kaniya noon kaya hindi ko rin siya masisisi kung kinamumuhian niya ako.

But God knows how sorry I am and how I badly want to explain my side to him.

"I am," kalmado kong tugon at yumuko. Hindi ko kayang tumitig sa mukha niya dahil lalo lang ako na ko-konsensya at nasasaktan. 

Umayos ito nang pagkakaupo tyaka tinuro ang upuang kaharap ng mesa nito. I walked towards it and sat bago ko binalik ang titig sa kanya.

Damn those eyes!

"Pero bago ang lahat, I want you to hire a new secretary. Sisantihin mo 'yong babaitang 'yon, Juanito. Hindi ko gusto ang tabas ng kaniyang dila----"

"Ms. Alejandrona, may I remind you your line and limitations? Wala kang karapatang utusan akong sisantihin ang mga tauhan ko. Bakit, sino ka ba sa tingin mo?" madiin nitong wika na kinatulos ko sa kinauupuan.

I don't want to show my nervousness kaya agad ko siyang sinalubong ng seryosong titig. 

"Well, I'll be your wife soon kaya magkakaroon din ako ng karapatan. And your freaking secretary is very maarte, feeling close at walang galang. Saan mo ba napulot 'yong ganoong klaseng babae? Sa bangketa---"

Nagulat ako nang marahas itong tumayo at nanlilisik ang mga matang humarap sa akin.

"You, hindi ka pa rin pala talaga nagbabago, ano? Masama pa rin 'yang pag-uugali mo para na mang ang layo na ng narating. You are just a fvcking model na pinagsawaan ng iba't-ibang lalaki kaya huwag kang magmalinis, Hillary Biatrice Alejandora," wika nito sa galit na boses.

Naninikip ang dibdib ko sa mga narinig mula sa kanya. Galit pa rin siya sa akin, okay. 

Kasalanan ko naman kaya deserve ko lang masaktan. Tama naman, hindi ba?

"S-Sorry--"

"Oh fvck it. Pag-usapan na lang natin ang tungkol sa agreement and just leave my secretary alone. Nakuha mo ba?"

I nodded.

May gusto ba siya sa babaeng 'yon? Ewan ko pero parang nadudurog ang puso ko sa naisip. Wala akong balita sa kaniya sa anim na taong paghihiwalay namin. Hindi ko rin alam kung nagkaroon ba ito ng kasintahan o ano. Ang alam ko lang ay isa na siyang matagumpay na negosyante at may pangalan ng iniingatan sa mundo ng negosyo.

"So payag kang magpakasal sa akin kapalit ang bahay at lupa ninyo sa Baguio---"

"Wala na akong pakialam sa lupang iyon, Juanito. Na ka move on na kami nila Mommy at gusto na lang kalimutan ang nakaraan. Gusto kong makasal sa 'yo not because of that property.” Pag-uumpisa ko bago huminga ng malalim at nagpatuloy.

“I love you, Juanito... I still do and that is my reason why I am agreeing with this. I want you back, I want to take the risk makuha ka lang ulit." Nakayuko akong tumayo pero nagulat nang makarinig nang malakas na halakhak mula sa lalaking kaharap. 

Ang pvta lang.

"Are you fvcking kidding me? Well, mukha ka naman talagang pera, hindi ba? Kaya noong nalaman mong may pera na ako, mahal mo na ako ulit. Ibang klase ka talaga. Nakakabilib."

Breath Hillary, accept the consiquence of your damn decisions.

"Eh ikaw? Bakit mo ako gustong pakasalan? If I know kaya mo na na mang palaguin ang kompanya mo ng mag-isa. You don't need our strings, Juanito. You don't need our company's name to do that so don't give me that bullshit alibi. Mahal mo pa rin ako kasi yun lang naman ang nakikita kong rason kung bakit mo 'to ginagawa," lakas-loob kong sabi sa kanya habang tinatago ang lintik na tibok ng puso ko dahil sa kabang nararamdaman.

"You're keeping me amused huh... saan ka ba humuhugot ng kapal ng mukha para sabihin 'yan. Sorry to pop the bubbles of your dreams, Hillary but I'm asking you to marry me not because of that love you're saying or whatever shit you're assuming. It's time for you to accept my revenge and it's purely a pay back thing. Parurusahan kita as much as I want. Gusto mo rin namang makasal sa akin, hindi ba?” Hindi ako nagsalita at nanatiling nakatingin sa mga mata niya. 

He changed... a lot.

“Sabi mo nga mahal mo pa ako, it's a great previledge para sa 'yo na makasama ako, am I right?" He playfully rubbed his chin and smirked.

I am maybe a strong woman pero nasasaktan din ako. Ramdam ko ang luhang nag ba-badyang tumulo mula sa mga mata ko yet I won't let my weak self win this time.

Ang bilis ko naman yatang sumuko. I will not surrender this time.

"Back to earth, Hillary. Kung saan-saan na umabot ang pag-iisip mo. Just say yes or no and we're done with this. Sayang ang oras ko," mababang boses na ani nito.

"Kung maka-asta ka parang naglalaro lang tayo rito. We are talking about marriage, Juanito. Hindi lang basta-basta." Hindi ko na napigilan ang sarili ko dahil sa inis at pagkalito. Hindi ko na rin talaga alam ang gagawin.

"You love me right? You want me. Sasayangin mo pa ba? Ikaw din..." He then bit his lower lip. 

Ang kapal ng mukha.

I just closed my eyes and composed myself. I can do this...

"Okay yes. I do agree."