Author's note: Hi guys! This is where Alina’s POV ends. In the next update, we’ll move on to the epilogue, which will be from Riel’s POV. I’ll divide it into several parts since it’s quite long, showing his side from the very beginning.If you enjoyed this story, please leave a review—it would mean so much to me! Gift niyo na 'to sa akin, huhu. Promise, ilalapag ko agad 'pag may review na.Thank you for joining me on this journey! You can also check out Scar and Renzo’s story if you’re into the age-gap trope. Just head over to my profile, you’ll find it there.***Continuation:Tumigil ang mata nya kay Mama. Tila may lihim silang pag-uusap gamit ang kanilang mga mata. Bahagyang tumango si Mama sa kanya habang may malawak na ngiti sa labi. Sunod naman nyang tinapunan ng tingin ang kapatid ko. Umiling na lang si Scar, pero ang mukha nito ay parang natatawa na ewan. Sabay-sabay naman na nag-aprobal sign ang mga pinsan ko. Kulang na lang ay may humandusay sa kanila sa sahig dahil sa kati
Sunod na pumasok sa utak ko ay ang mukha ng kanyang anak. The way Riel looked at me. The way he had fought for me. The way he had sacrificed for me, time and time again.And the woman standing before me... Was his own mother.Ang babaeng puno’t dulo ng pagkakahiwalay ko sa lahat ay ang babaeng nagluwal at nagbigay buhay sa lalaking mahal ko. Sumikip ang dibdib ko. I squeezed my eyes shut for a moment, inhaling deeply. Hindi pa ako handa sa bagay na ito, at hindi ako sigurado kung kailan. But for Riel… I would try.Dahan-dahan akong nag-angat ng tingin patungo sa babae. My lips parted, hesitant, before curving into a small, forced smile. Lumapit ako sa kanya, at saka sya niyakap. Hindi man buo ang sinseridad ko, may parte pa rin sa akin na nakahinga nang maluwag dahil sa pagyakap kong ito sa kanya. Ikinagulat nya ang naging kilos ko pero nagawa pa rin nya akong yakapin pabalik. “Kamusta po kayo?” I whispered, my voice barely above a breath.Sa halip na sagutin ako, isang mahinang
Pumanguna ako sa paglalakad. Nakasunod lang sya sa aking likuran. Tumigil ako saglit nang nasa hambaan na kami ng pintuan. “Wait lang. Ten seconds,” I blurted out, lifting my one hand. “Hihinga muna ako ng malalim.”He arched a brow but chuckled softly, shoving his hands into his pockets.“Relax, love. Hindi naman siguro tayo kakatayin ng Mama mo.”Matalim ko syang tinapunan ng tingin. Grabe na talaga ang isang ‘to. Nagagawa pa talaga akong pagtawanan? Bilib na talaga ako sa kanya. Halos kasabay ko lang siya kabahan kanina. Ngayon, parang wala lang sa kanya. Nag-iwas na lang ako ng tingin, at tinuloy na ang paghinga ng malalim. Pagkatapos ng sampung segundo, muli ko syang nilingon. Wala nang anu-ano’y tinulak ko na papasok ang pintuan. The moment I stepped inside, a loud pop echoed through the room.Impit akong napatili sa gulat nang sunod-sunod na pasabog ng confetti ang umalingawngaw sa paligid. “Welcome home, Alina!”Loud voices echoed in unison. Mabilis ang pagkurap-kurap ko.
Mga dikit-dikit na kabahayan. Halos lahat ay gawa sa kahoy. Mayroon din namang de-semento at kapapalit lang ng pintura. Pero mas madami talaga ang pinaglipasan na ng panahon sa sobrang luma. Their walls darkened by time and weather.Napangiti ako nang makita din ang wala sa ayos na mga sampayan sa labas. Para akong tangang kumakaway sa mga naglalarong bata sa gilid, kahit tinted naman ang kotse. Talagang huminto pa sila sa paglalaro para tingnan ang gawi namin.Ganito na talaga dito. Walang masyadong may kotse dito kaya manghang-mangha ang mga tao rito kapag may napapadaan minsan na kotse. Paano pa kaya ang latest SUV na sinasakyan namin ngayon. Kahit ang mga nadaanan naming matatandang nakatambay sa mga sari-sari store, napapatigil din at napapatitig sa gawi namin. “We’re almost there.”Sumikbo ang kaba sa dibdib ko nang marinig ang sinabi ni Riel. Paglingon ko sa kanya, nakita ko ang bakas ng kaba sa mukha nya. His fingers tapped lightly against his thigh, his usual air of confide
“Hindi mo talaga alam na magpinsan kayo?”Umiling sya. Lumapit muna sya sa kanyang driver, saka sinabi kung saan kami ihahatid. “I really don't know him,” baling nya sa akin pagkatapos. “I was just as shocked as you.”I crossed my arms, staring at him in disbelief. Nasa loob na kami ngayon ng kanyang sasakyan. Handa na bumyahe papunta sa Tubod, sa aming probinsya, para kitain si Mama. But still. Hindi pa rin ako makapaniwala na, all this time, magpinsan pala sila ng doktor na ‘yun. At aware ang lalaking iyon, ha. “You seriously didn’t know?”“If I knew, would I have been jealous?” he shot back, his tone flat.“Aba, malay ko!” I huffed. “You purposely annoyed me last night.”He frowned. “You heard what the doctor said. It was the medicine.”Natikom ko pansamantala ang bibig. Mayamaya ay buntong-hininga akong napasandal sa kinauupuan. The car started moving, the gentle hum of the engine filling the silence between us. I turned to him, still unable to wrap my head around the situatio
“Kamusta ka naman?” asik ko. “Bakit ka nagpahalik nun kay Nao sa pisngi?”He stiffened, but I wasn’t done. “Isa pa, kasalanan ko ba kung sobrang torpe mo? Malay ko bang may gusto ka na pala sa’kin nun! Kung sinabi mo, e, ‘di sana, happy happy na lang tayo.”Ang inis ko, umabot na talaga sa langit. Kung pwede lang na supalpalin sya dito, ginawa ko na. Grabe. Bakit may paganito sya bigla? Hindi sya nagsalita. Sa halip ay namilog ang mata nya, para bang hindi makapaniwala na nagawa ko syang taasan ng boses. Dapat lang. Hindi sa akin okay ang ginagawa nya ngayon. “Akala ko ba magsisimula ulit tayo?” tinaasan ko sya ng kilay. “Bakit ngayon, todo reklamo ka sa mga nangyari na?”Mabilis nyang iniling ang ulo. Para syang natauhan, na hindi ko mawari. Mayamaya ay nakaawang na ang bibig nya, napatanga sa akin. “So this is what a married couple’s fight feels like,” halos pabulong nyang sabi, tila kinakausap ang sarili.“Anong married— aba, siraulo ‘to, ah!”Bahagya syang napaigtad sa gulat d