Chapter 0122Kinabukasan, pagmulat ng mga mata ko, ramdam ko agad ang liwanag ng umaga na tumatagos sa kurtina. Tahimik ang paligid — isang bagay na bihirang-bihira sa bahay na ito kapag gising na ang kambal. Kaya’t medyo nagtaka ako.Paglingon ko, naramdaman ko ang biglang paggalaw ng kama. At nang iangat ko ang aking ulo…Nandoon sila. Ang tatlo kong makukulit na anak — si Mila, si Liam, at si Amara — lahat sila ay nakaayos, may hawak na tig-isang maliit na bulaklak, at nasa paanan ng kama.At katabi nila, si Cris, nakangiti, hawak ang isang tray ng agahan.Sabay-sabay nilang sigaw, halos sumabog ang puso ko sa kilig:“Happy Mother’s Day, Mommy!”Hindi ko napigilan ang mapangiti — ‘yung ngiting may halo nang luha sa gilid ng mata.Si Mila ang unang lumapit, inilapat ang bulaklak sa dibdib ko. “Para sa’yo po, Mommy. Dahil ikaw ang reyna ng Team Ginto.”Si Liam naman, may hawak na card na may drawing niya — stick figures naming lima, may corona ako sa ulo, at may banner sa itaas na ma
Chapter 0121Kung ang pagiging ina ay parang pag-enroll sa iba’t ibang kurso sa kolehiyo, siguro ako na ang may pinakamaraming subject — walang drop, walang incomplete, at wala ring pahinga.Teacher sa umaga.Ako ang nagtuturo kay Liam ng spelling. Ako ang nagpapaliwanag kay Amara kung bakit “8 + 2” ay hindi pwedeng maging “13 kasi mas mukhang cool pakinggan.”Kay Mila naman, ako ang reviewer. Hindi ako honor student noon, pero dahil sa kanya, feeling ko naka-cum laude ako sa pag-review ng Science at Values Ed.Tagalaba.Kahit may washing machine at kasambahay, may mga damit na gusto ko ako mismo ang maglaba. ‘Yung uniporme nilang may amoy ng pawis at kalaro. ‘Yung polo ni Cris na may bahid ng perfume ko, para kahit nasa office siya, maalala pa rin niya ako.Tagaluto.Hindi ako chef, pero alam ko ang tamang timpla ng champorado ni Amara — ‘yung hindi masyadong matamis pero malapot. Kay Liam, gusto niya may konting gatas sa ibabaw, parang icing. Si Mila naman, gusto niya plain, pero ma
Chapter 0120Kinabukasan, maaga pa lang ay gising na ako.Tahimik pa ang bahay. Ang liwanag mula sa kusina lang ang bukas. Nakasuot ako ng lumang apron, hawak ang kahon ng gatas at naghahanda ng breakfast — paboritong champorado ng kambal, at sunny-side egg para kay Mila.Hindi ito special occasion. Wala ring bisita. Pero ganito na ako araw-araw. Kung tutuusin, parang sundalo rin ang isang ina — laging gising, laging alerto, laging may mission.Habang pinakukulo ang tubig, napatingin ako sa lumang wall clock. Alas-sais pa lang.Tumingin ako sa paligid ng kusina. Ang ref na punong-puno ng art works at medalya. Ang mesa na may isang maliit na laruan ni Liam. Ang upuan na may nakasabit na bag ni Amara. At ang apron ko — may mantsa ng tsokolate at itlog, pero hindi ko magawang palitan.Bakit nga ba?Kasi ito ang mga bagay na nagpapaalala sa akin: Ina ako. Dito ako mahalaga. Dito ako totoo.Makalipas ang ilang minuto, isa-isa nang bumangon ang mga bata.Unang lumabas si Amara, bitbit ang p
Chapter 0119Merlyn POV Napangiti ako habang pinanood ko ang mag-ama sa kama.Andito ako ngayon sa labas ng kwarto ng kambal. Akala ko’y ako lang ang dadaan para silipin sila bago matulog, gaya ng nakagawian kong gawin gabi-gabi. Pero nang palapit na ako, naabutan ko si Cris na naupo sa gilid ng kama, tahimik na nakamasid kina Liam at Amara.Hindi niya ako nakikita. Nakatalikod siya, bahagyang nakayuko. Tahimik ang buong paligid, pero sa katahimikang iyon… dinig na dinig ko ang kanilang maliit na mundo.“Ang likot nyo kahit tulog,” mahinang sabi ni Cris habang inaayos ang kumot sa dalawa. “Pero kahit gaano kayo ka-ingay sa araw, hindi ko ipagpapalit ang gabing ganito.”Bumuntong-hininga siya. ‘Yung malalim, ‘yung klaseng buntong-hiningang may kasamang pasasalamat.“Salamat sa inyo, mga anak. Salamat kasi pinaramdam n’yong tama ang landas na tinahak ko.”Hindi ko napigilang mapangiti. Laging may ganitong sandali si Cris — ‘yung hindi niya alam, pinapanood ko siya. At sa bawat ganong p
Chapter 0118Cris POVNang una kong narinig mula kay Mila ang ideya ng “Team Ginto,” aaminin ko — napangiti ako, pero may kaunting alinlangan din. Hindi dahil hindi ko siya kayang suportahan, kundi dahil alam kong hindi biro ang pinasok ng anak ko.Isang bata pa lang siya, alam ko na — iba ang puso ni Mila. Oo, matalino siya, mabilis mag-absorb, pero higit doon… may malasakit siya. Hindi siya natutuwa kapag siya lang ang may sagot. Gusto niya, sabay-sabay silang matuto. Sabay-sabay umangat. At ngayon, gusto niyang dalhin ‘yon sa mas malawak na paraan.Ako? Isa lang naman akong ama na gustong makita ang anak niya na masaya. Pero hindi ko inaasahan na ang simpleng victory party ay magiging simula ng mas malalim na misyon ng anak ko.Kanina lang, habang pinapanood ko siya sa gilid ng library — suot ang simpleng headband, hawak ang whiteboard marker, at tinuturuan sina Kent at Bea kung paano i-break down ang math word problems — may kung anong kirot sa puso ko. Hindi sakit, kundi ‘yung kl
Chapter 0117 Sa unang araw ng balik-eskwela matapos ang engrandeng victory party ni Mila, may kakaibang sigla sa buong campus. Hindi lang dahil sa bagong decoration ng bulletin board kung saan naka-display ang malaking larawan ni Mila, kundi dahil sa bagong balita na mabilis na kumalat sa buong paaralan — ang pagbuo ng Team Ginto. Sa isang sulok ng library, mas tahimik kaysa karaniwan, pero puno ng energy ang maliit na grupo ng mga estudyanteng nakaupo sa paligid ng isang mesa. Nandoon si Mila, may hawak na maliit na whiteboard habang naka-postura pa rin ang kanyang medalya sa bag. Hindi ito isang tipikal na study group — walang pressure, walang competition. Sa halip, may free snacks sa gilid, ilang joke cards na may drawing ng utak na may sunglasses, at name tags na gawa sa recycled paper. Kasama ni Mila sina Liam at Amara, na halos assistant leaders na, at ilang piling classmates na karaniwang tahimik sa klase — si Jericho na laging late sa recitation, si Bea na nahihirapang mag