“Aray! Kainis!” sigaw ni Vivian, sabay sapo sa noo na parang sinadya niyang idiin ang pagkakauntog sa mesa. Ramdam ang kirot pero mas nangingibabaw ang inis at sama ng loob na gusto niyang iparating. Napapikit siya at mariing kumagat sa labi, tila ba gustong ipakita kay Alexander kung gaano siya nasaktan—hindi lang sa noo, kundi pati sa damdamin. Samantala, nanatiling kalmado si Alexander, nakaupo lang sa tabi ni Vivian na para bang walang nangyari. Pinagmasdan lang niya ito, bahagyang napailing at lihim na natawa sa loob-loob. Grabe, kakaiba talaga ang babaeng ito, sabi niya sa sarili, hindi natinag sa eksenang ginawa ni Vivian. Makalipas ang ilang oras ng klase, naglabasan na sila sa silid. Habang nag-aayos ng gamit, napatingin si Vivian sa kanyang relo—hindi mamahalin, mumurahin lang, pero sapat na para ipaalala sa kanya ang oras. Habang tinititigan niya ito, biglang lumapit ang tatlong kababaihan, diretso mismo sa harap ni Alexander. Agad itong nakakuha ng atensyon ni Vivian. N
“Celistiana University College-CUC” — isang tanyag at iginagalang na paaralan sa gitna ng Maynila. Pinaniniwalaan ng lahat na ito’y hindi lamang tahanan ng talino at karunungan kundi ng patas at pantay na pagtrato. Kilala ang mga propesor dito sa kanilang pagiging makatarungan at malasakit sa bawat estudyante, mayaman man o mahirap, taga-lungsod man o probinsya. “Hello, Class! Good morning sa inyong lahat…” masiglang bati ng guro na may kasamang malapad na ngiti. Habang umuusad ang oras ng klase, ramdam ng mga estudyante ang kasiglahan ng ikalawang linggo nila sa paaralan—may kaba, may saya, at may pag-asang dala ng mga bagong aralin. “Pero may good news ako,” dagdag pa ng guro, bahagyang pinatagal ang suspense na tila lalo pang nagpa-usisa sa lahat. “May bago tayong transfer student… at hindi lang basta transfer student, kundi galing pa sa malayong Probinsya ng HACIENDA FERMAN.” Agad nag-ugong ang bulungan sa loob ng silid. Ang ilan ay napatingin sa isa’t isa, may halong excitemen
Sypnosis/ chapter 201 unang kabanata sa Buhay ni Alexander Juarez Ferman Nais lamang ni Alexander ang tahimik na buhay at bagong simula. Ngunit sa kanyang pag-ibig kay Vivian Atenza, unti-unti ring nabubuksan ang mga sikreto ng kanyang sariling pamilya—mga sikretong kayang maghiwalay sa kanila. Matapos ang unos ng nakaraan, akala ni Alexander ay makakahanap na siya ng katahimikan. Ngunit sa kanyang pag-aaral sa Maynila, nakilala niya ang babaeng magpapabago ng lahat—ang babaeng hindi niya alam ay konektado rin sa pamilyang nang wasak sa kanya buong pamilya. Sa pagitan ng pag-ibig at pamilya, alin ang pipiliin ni Alexander? Chapter 201 Hindi inaasahan ni Alexander na sa isang library niya unang makikilala ang babaeng magpapasira sa katahimikang pilit niyang binuo. Isang dalagang mahinhin ngunit matalim ang mga mata—si Vivian Atenza. “Excuse me… puwede bang mahiram ‘yan?” tanong ng dalaga, tinuturo ang librong hawak niya. Sa unang beses na nagtama ang kanilang mga mata, may
“Alexander!” hagulgol ni Mrs. Mendez, ang pangalawang ina ni Alexander. Halos hindi na siya makahinga sa tindi ng sakit na nararamdaman. Tumutulo ang luha sa kanyang mga mata habang nanginginig ang kanyang mga kamay na may hawak na baril. “Patawarin mo ako, anak!” sigaw niya sa gitna ng pag-iyak. “Napamahal ka na sa amin ng ama mo... kaya't masakit para sa akin ang ideyang iiwan mo kami para sumama sa iyong tunay na ina. Hindi ko ‘yon kakayanin, anak ko...” Dahan-dahan niyang itinaas ang baril—tumama ang unang putok sa ere, kasabay ng pagkislot ng lahat sa paligid. Nag-echo ang kalabit ng gatilyo sa katahimikan ng buong silid. Umagos ang luha sa pisngi ni Mrs. Mendez habang marahang ibinaba ang baril, ngayon ay nakatutok na sa sarili niyang sentido. “Kung iiwan mo lang din naman kami ng ama mo... mas mabuti pang mamatay na lang ako!” bulalas niya, bago tuluyang maiyak nang malakas, halos mawalan ng ulirat sa matinding pighati. “Mama, Mendez!” “Mrs. Mendez!” Sabay na sigaw ng mag
"Buhay ka pa rin pala hanggang ngayon, Elijah Ferman?!" sigaw ni Mrs. Mendez habang mariing nakatitig, punung-puno ng hinanakit at galit ang bawat salita. "Dapat nakuntento ka na lang na wala ang anak mo sa tabi mo—may anak ka na ngang pangalawa! Bakit kailangan mo pang kunin si Alexander sa akin?!"dagdag pa ni Mrs.Mendez." Tumigil si Elijah sa paghinga nang marinig ang pangalan ng anak. Para bang isang matalim na kutsilyong sumaksak sa puso niya ang mga salitang iyon. Ngunit hindi siya umiwas, hindi siya umatras. "Dahil anak ko siya…anak ko siya Mrs.Mendez" bulong niya, paos ang boses, ngunit punô ng kirot. "At ikaw… ikaw ang dahilan kung bakit ako nabuhay sa dilim ng maraming taon." Lumapit siya, bakas ang panginginig ng katawan — hindi dahil sa takot, kundi dahil sa damdaming halos sumabog mula sa dibdib niyang ilang taon nang nagpipigil. "Hindi mo lang ako pinagkaitan ng anak… pinagkaitan mo ako ng pagkatao." Pumatak ang luha mula sa kanyang mata, mabilis, mainit, at walang pa
"Sandali lang naman! Sino ba kayo, at parang gusto niyo nang gibain ang pinto ng aking tahanan?" kalmadong tanong ni Alexander, pilit pinananatili ang kumpiyansa sa boses kahit ramdam niya ang mabilis na tibok ng kanyang dibdib. Ayaw niyang mahalata ng mga nasa labas na halos mamilipit na siya sa kaba. Sa kabila ng mahinahong tono, matalim ang kanyang tingin sa pinto—handa sa kung anumang kaguluhan ang sumunod. Sa sinabi niyang iyon, bigla ring tumigil ang kaguluhang kanina’y halos umalingawngaw sa buong paligid. Napalitan iyon ng katahimikang mas nakakabingi pa kaysa sa kaninang ingay. Huminga siya nang malalim at dahan-dahang ini-unlock ang pinto. Marahan niya itong binuksan, at sa pagbukas nito, bumulaga sa kanya ang mga pamilyar na mukha—mga tauhan ng babaeng tinuring niyang ina, ang nagligtas at kumupkop sa kanya sa panahong siya'y walang-wala. Napasinghap siya sa gulat. "Mama?" halos bulong na sambit niya, hindi makapaniwala sa nakikita. "Bakit... bakit kayo narito?"