PAGKALABAS ko sa kusina, nakita ko agad si Crandall na nakatayo sa gilid ng bintana habang nakatanaw sa labas. Nakasuksok sa bulsa ng pantalon niya ang isang kamay niya habang ang isang kamay naman niya ay nakasandal sa gilid ng pader. Even though there was a gap between us, I could tell from the side of his face that he was in a world of his own. Mayamaya ay nagpakawala siya nang malalim na buntong-hininga. Tipid akong ngumiti saka naglakad na palapit sa kaniya. “Um, señorito!” tawag ko sa kaniya nang makalapit na ako sa kaniyang likuran.Hindi naman agad siya humarap sa akin, pero bahagya siyang lumingon. “Ipinapatawag na po kayo ng mama ninyo,” sabi ko pa. “Kakain na raw po kayo.”At that point, he turned completely to face me. He stared at my face for a moment, so I smiled at him. “Ayos lang po ba kayo, señorito?” hindi ko napigilan ang magtanong sa kaniya.But instead of answering my question, he let out another deep breath and avoided looking at me. He stepped over, and I did
LABIS pa rin akong nababahala at nag-aalala para kay Crandall. Paroo’t parito ako nang lakad sa gilid ng dining table habang siya naman ay nakahiga pa rin sa sahig at hanggang ngayon ay wala pa ring malay. Oh, hindi ko talaga sinasadya ang ginawa ko sa kaniya! I was so scared earlier and hindi ko alam na ngayon siya uuwi rito. My God! What should I say to him when he wakes up? Or maybe... is he still alive? Because of that thought... I halted my movement and gave him another glance. Kagat ang pang-ilalim na labi ay dahan-dahan akong lumapit sa kaniya. Jesus! Buhay pa kaya siya? O baka... hindi kaya napuruhan ko siya at napatay?Mas lalo akong nakadama ng takot at pag-aalala dahil sa pag-iisip na baka nga napatay ko na si Crandall. Nang makaluhod ako sa tabi niya, saglit kong sinilip ang kaniyang mukha saka dahan-dahang inilapit sa kaniya ang kaliwang kamay ko upang itapat iyon sa kaniyang ilong. Gusto ko lang malaman kung humihinga pa ba siya!Kasabay nang malakas na pagtahip ng d
“PORTIA!” Bigla akong napalingon sa aking likuran nang marinig ko ang boses na tumawag sa akin. I saw William standing in the middle of the kitchen door. Malamlam ang mukha nito at may bitbit na isang bouquet ng white roses. Oh, that’s my favorite. Nasa kusina ako at naghahanda ng lulutuin ni Nanay Josephine para sa tanghalian namin. Hindi ko naman alam na dadating ngayon sa mansion si William. It’s been a couple of days simula nang umalis ito at hindi agad bumalik. Ang sabi sa akin ni Nanay Josephine ay naroon lang daw ito sa bayan at nahihiyang magpakita sa akin lalo na kay Crandall dahil sa nangyari no’ng nakaraan. Maging si Nanay Josephine nga ay ilang beses na ring humingi ng pasensya sa akin. Pero ang sabi ko naman ay ayos lang at wala naman may nangyaring masama sa akin.“William!” saad ko.He started walking towards me. And when he finally got close to my place; I was standing on the side of the sink, he smiled at me. Mayamaya ay tumikhim ito at tiningnan saglit ang bulaklak
NAKAUPO si Crandall sa tapat ng kaniyang working table at nakatuon ang buong atensyon sa monitor ng kaniyang laptop. Araw ng Linggo ngayon kaya binuksan niya iyon para tingnan ang mga email at messages na ipinapadala sa kaniya ng kaniyang kaibigan na namamahala ng kaniyang mga negosyo sa syudad o ang mga messages na galing sa kaniyang secretary. Once a week lamang kung buksan o gamitin niya iyon dahil iyon naman ang schedule na ibinigay niya sa kaniyang kaibigan at secretary. Kapag araw ng Lunes hanggang Sabado, wala naman siyang ginagawa kun’di ang magpalipas ng oras o gugulin ang kaniyang buong araw sa gubat para magliwaliw. Kung ang ibang tao ay sa mga mall o pasyalan nagpupunta kapag walang trabaho, siya naman ay naiiba. Lagi siyang nasa kakahuyan. Malaki na talaga ang kaniyang ipinagbago simula nang mabigo siya sa babaeng pinakamamahal niya. Kung noon ay napakahalaga sa kaniya ang bawat segundo sa trabaho niya, pero ngayon... mas marami pa ang kaniyang pahinga kaysa sa trabahong
RAMDAM NA RAMDAM ko ang malakas na pagkabog ng puso ko habang mataman akong nakatitig sa maganda niyang mga mata. Pakiramdam ko ay kaunti na lamang lalabas na sa ribcage ko ang puso ko at magtatatalon sa harapan namin ni Crandall. I don’t know what to do at these moments. I couldn’t even move my body. Parang natuod na ata ako. Holy lordy!Ngayong ramdam ko ang mainit niyang katawan na nakadikit sa katawan ko, pakiramdam ko nakuryente na naman ako. At ngayong gadangkal na lamang ang layo ng mukha namin sa isa’t isa, nagkaroon ako ng pagkakataon na matitigan nang maayos ang guwapo niyang mukha. Ramdam ko rin ang pagtama sa mukha ko ng mainit niyang paghinga. I couldn’t even blink my eyes kahit ramdam ko naman na tumatagos sa kalamnan at kaibuturan ko ang kakaibang paninitig niya sa akin ngayon.Oh, God! What should I do now? Mayamaya ay naramdaman ko ang masuyong paghapit lalo ng braso niyang nakapulupot sa baywang ko kaya mas lalo kong naramdaman ang matigas niyang abs. Dahil doon, na
HINDI ko alam kung gaano ang itinagal ng paghihinang ng mga labi namin ni Crandall bago ko naramdaman na unti-unti niya na akong pinakawalan. Pero hindi agad ako nagmulat ng aking mga mata. Nanatili akong nakapikit ng ilang segundo. “Portia!”When his voice called out my name, I opened my eyes slowly and saw him staring at me.Oh, God! My heart is pounding even more now as I stare into his ocean-blue eyes. My lips parted, but no words came out of my mouth. Pakiramdam ko bigla ko atang nalunok ang dila ko at hindi ko nagawang makapagsalita. I couldn’t take my eyes off of him and I couldn’t even blink for a second.“What did you do to me?”Napatitig din ako sa mga labi niya at bahagyang nagsalubong ang mga kilay ko nang marinig ko ang tanong niya. What did I do to him? Wala naman. Ah, maybe itong pagkatumba namin ang ibig niyang sabihin. Tipid akong ngumiti sa kaniya pagkuwa’y kumilos para sana umalis na talaga sa ibabaw niya dahil kung titingnan, medyo awkward ang posisyon namin ngay
BIGLA akong napamulat ng mga mata ko nang maramdaman kong tumama sa mukha ko ang sinag ng araw na pumapasok sa bintana ng kuwarto ko. Nang masilaw ako, bigla akong napapikit ulit. Oh, umaga na pala! Akma na sana akong kikilos sa puwesto ko para mag-inat saglit at bumangon na rin, pero hindi ko naman nagawang gumalaw dahil parang pakiramdam ko ang sikip ng puwesto ko. Hindi ko magawang kumilos dahil pakiramdam ko may mga brasong nakapulupot sa baywang ko at may mabigat na bagay na nakadantay sa mga hita ko. Huh? Ako lang naman mag-isa sa kama ko, ah!Mula sa pagkakapikit ko, I suddenly opened my eyes again and slowly turned to the person next to me. My eyes widened with surprise when I saw Crandall’s face so close to mine and he was fast asleep. I could feel his hot breath hitting my face. Damn. What is he doing here? Why are we in bed next to each other? Why is he by my side and his arms around my waist? What happened? Biglang napuno ng maraming tanong ang isipan ko habang mataman
ISANG marahas na buntong-hininga ang pinakawalan ko sa ere pagkuwa’y magkasalubong ang mga kilay na nilingon ko si Crandall. “Hey, please stop staring at me like that,” sabi ko sa kaniya na kunwari ay naiinis na. Paano naman kasi, simula pa kanina nang nasa kuwarto pa kami ay hindi na niya ako tinantanan sa kakaibang mga titig niya. Naiilang na ako sa totoo lang. Hindi kasi ako sanay na may nakatitig sa akin lalo na nang matagal. I mean, nakatalikod naman ako sa kaniya ngayon dahil nasa tapat ako ng kalan at nagluluto ng almusal namin habang siya naman ay nakaupo lang sa kabisera. Pero kanina ko pa nararamdaman na nakatitig siya sa likuran ko. At nang lingunin ko nga siya, nahuli ko siyang nakatitig sa akin.Ngumiti naman siya nang malapad.Oh, isa pa ’yang pagngit-ngiti niya sa akin ng napakapogi. Jusko! Kaunti na lang talaga ay matutunaw na ako. I once thought he didn’t know how to smile because his countenance was so serious and his eyebrows were always knit together. Pero ngayon,