Chapter 129Hanggang sa tuluyan na nga kaming umuwi sa mansion ng mga magulang ni Kara.Tahimik akong naglalakad, hawak-hawak pa rin ang gitara ni Tito Curtis na hindi man lang nagamit ng maayos. Sa halip na serenade, naging background prop lang ito sa action scene starring… si Lola at ang kanyang legendary shotgun.“Hoy, Judge,” sambit ni Kara habang binubuksan ang gate, “next time, paalam ka muna kay Lola. Hindi kasi siya basta-basta nagpapapasok ng hindi niya kilala. Lalo na kung lalake.”“Napansin ko nga,” sagot ko habang binababa ang gitara. “Parang hawak ni Lola ang entry pass kay Analiza, no? Kahit may VIP ka pa, hindi ka papapasukin kung wala kang ‘Lola Approval.’”Tumawa si Chris. “O baka kailangan mo munang dumaan sa hazing. Level one pa lang ‘yun, tol.”Si Miguel naman, kunwari seryoso, pero halatang nang-aasar. “Kaya mo ‘yan, Judge. Just prepare next time—maybe wear a bulletproof vest… and bring pancit.”Napailing ako pero hindi ko rin napigilang matawa. “Hindi bale… kahit
Chapter 128 Nagkanya-kanyang takbo! May nadapa pa sa pag-ikot ng tsinelas. May isa pang napatalon sa maliit na kanal. Yung may dalang bulaklak? Iniwan ang bouquet. Yung may prutas? Nalaglag ang mangga—at natapakan pa ng kasama niya. “AYOKO NG MANLILIGAW NA MAIIWAN LANG ANG PRUTAS!” Sigaw pa ni Lola habang itinutok sa hangin ang shotgun. Sabay blag! na pwersang sinara ang pinto. Kami naman nina Kara, Miguel, at Chris? Halos mamatay kami sa kakatawa. “Richard…” humahagikhik si Kara habang umiiyak na sa kakatawa. “Mukhang wala kang karibal… pinagtabuyan ni Lola lahat!” “Pero—” singit ni Miguel, “kaya mo ba si Lola kung ikaw naman ang lumapit?” Napatingin ako sa shotgun na halos lumabas sa bintana kanina. Napakagat-labi ako. Challenge accepted. “Kung si Lola ang final boss…” bulong ko. “Ready na ‘ko for level 99.”Habang nagtatawanan pa rin kami, biglang naging seryoso ang mukha ni Kara. Umupo siya sa harapan ko, nagkrus ng mga braso at tumingin nang diretso sa akin.“Richar
Chapter 130Napangiti ako ng bahagya. "Hindi mo lang sila naipagtanggol, Miguel. Pinrotektahan mo rin ang integridad ng buong kumpanya. Ganyan ang abogado na dapat pinipili.""At ganyan din ang Judge na dapat tinuturing na tropa," sabay kindat ni Lance sa akin, para bang pilit binabalanse ang seryosong usapan sa konting biruan."Hoy, seryoso ako dito," sagot ko, pero bahagyang napatawa rin. "Hindi biro ang corporate sabotage. Isang maling galaw, pwedeng mawala ang tiwala ng mga investors.""Oo nga," dagdag ni Miguel. "Kaya ngayon pa lang, mas pinalakas na namin ang audit team. Lahat ng branch, surprise inspections na ang setup."Tumango ako, muling naging seryoso. "Good move. Prevention ang pinakamabisang depensa. Mas mabuti nang maagapan kaysa habulin sa korte."Tahimik kaming sandali—lahat kami nakatingin sa mesa, parang sabay-sabay iniisip kung gaano kahalaga ang mga desisyong ginagawa para sa kinabukasan ng negosyo… at ng pamilya."At mas mabuti na ring sa mga taong pinagkakatiwal
Chapter 131Kinabukasan, pagmulat ko ng mata, agad akong nakatanggap ng tawag mula sa Manila. Tinutukan ko ang tawag, at agad kong naisip—may hiring kami sa korte ngayon at dahil isa akong judge, kailangan andoon ako."Shit," wika ko sa sarili ko. "Ngunit may kailangan pa akong gawin." Hindi ko na pwedeng ipagpaliban.Nagmadali akong nag-ayos at tinawagan si Kara para ipaalam na kailangan ko munang magtungo sa Manila, pero may importante rin akong kailangan ayusin bago ako umalis. Hindi ko pa nakakalimutan ang mga sinabi ni Tito Curtis, at higit sa lahat, hindi ko kayang hindi maiparating kay Lola ni Analiza ang aking intensyon.Pagdating ko sa bahay ni Analiza, agad kong nilapitan si Lola. Matigas pa rin ang mukha nito, pero naramdaman ko ang respeto at pasensya sa bawat hakbang ko."Magandang araw po, Lola," sabi ko, seryoso pero magalang. "Kailangan ko po sanang magpaalam. May tinatawag po akong duty sa Manila, pero bago ako umalis, nais ko pong sabihin na balak ko pong liligawan a
Chapter 132Ilang oras ang lumipas bago ako tuluyang makarating sa korte. Agad akong sinalubong ng court staff at ang aking judicial assistant, dala ang ilang dokumentong kailangang pirmahan bago magsimula ang session.Pagkapasok ko sa opisina, tahimik akong naupo sa aking lamesa. Dinampot ko ang balikat ng aking robe at marahan itong sinuot—isang paalala na muli kong isusuot ang bigat ng responsibilidad bilang hukom.May mga kasong kailangang dinggin ngayong araw—civil disputes, isang annulment hearing, at isang financial fraud case. Isa-isa kong sinulyapan ang mga dokumento. Ang bawat detalye ay may kasamang bigat, may buhay at reputasyon ang nakataya."Judge, ready na po ang courtroom," mahinahong pahayag ng aking clerk.Tumango lang ako at tumindig. Tahimik kong tinahak ang hallway patungong courtroom, ang bawat hakbang ay sinasalubong ng katahimikan ng mga taong naroon.Pagpasok ko sa courtroom, lahat ay tumayo.“Court is now in session,” ani ng bailiff.Umupo ako sa aking upuan,
Chapter 133Matapos ang ilang minutong katahimikan, muling tumingin ako sa listahan ng mga aplikante. Tatlo pa ang natitira. Tinawag ko ang susunod.“Next applicant,” mahinahong sabi ko, pero may diin sa tono.Pumasok ang isang babae, mga nasa late twenties, naka-formal at maayos ang postura. May hawak na folder at diretsong tumingin sa akin. May kumpiyansa sa kilos pero hindi arogante.“Name and background,” utos ko habang binubuklat ang folder.“Atty. Clarisse Ramos, Your Honor. Summa cum laude sa San Beda Law, at dating associate ng isang kilalang law firm sa Makati. Tatlong taon na po akong nagpa-practice.”Tumango ako, saka nagsalita, “Maraming galing sa papel, Atty. Ramos. Pero ang tanong—paano mo hinaharap ang isang kasong ang ebidensya ay laban sa kliyente mo, ngunit naniniwala kang inosente siya?”Sandaling nag-isip si Atty. Ramos. “Your Honor, bilang abogado, tungkulin ko pong ipaglaban ang kliyente ko base sa mga available na ebidensya at batas. Pero kung nararamdaman kong
Chapter 134Muli akong tumayo mula sa aking upuan sa itaas ng korte, hawak ang desisyon matapos ang ilang oras ng pagdinig. Tahimik ang buong silid—lahat ay nakatingin, naghihintay sa aking sasabihin. Ang akusado, si Mr. Lorenzo Alviar, ay nakatungo habang hawak ang bangko sa kanyang harapan. Ang mga testigo, abogado, at mga kaanak ng biktima ay tahimik na rin, halos walang gumagalaw."Sa mga ebidensyang inilahad sa harap ng korte... sa mga testimonya ng mga testigong walang bahid ng pagdududa... at sa malinaw na motibong napatunayan sa paglilitis na ito..."Lumingon ako sa akusado. “Ikaw, Mr. Alviar, ay napatunayang guilty sa kasong estafa at panlilinlang sa ilalim ng Article 315 ng Revised Penal Code.”Napalunok ito, at bahagyang napapikit. Naramdaman ko ang tensyon sa silid."Bilang kaparusahan, ang nasasakdal ay hinahatulan ng dalawampung taon ng pagkakakulong sa Bureau of Corrections. Bukod pa rito, ikaw ay inaatasang ibalik ang halagang nawaldas sa biktima na nagkakahalaga ng ma
Chapter 135Agad kong inayos ang barong ko at kinuha ang coat sa likurang bahagi ng opisina. Habang naglalakad palabas ng korte, seryoso kong tinawagan si Miguel.“Miguel, samahan mo ako. Pupuntahan natin ang anak ni Alberto Rivas sa ospital. Gusto kong makita ang kondisyon ng bata. At ako na rin ang aaku sa lahat ng gastusin—mula sa operasyon kung mayroon man, hanggang sa gamot at pang-araw-araw na pangangailangan.”“Noted, Judge. Susunod po ako sa kotse.”Makalipas ang tatlumpung minuto, narating namin ang pampublikong ospital sa Maynila. Amoy alcohol at antiseptic, maingay ang paligid ngunit ramdam ang lungkot sa bawat pasilyo. Inihatid kami ng isang nurse sa ward kung saan naroon si Elias Rivas.Sa pagkakakita ko sa binatilyo, tila may kirot na tumama sa dibdib ko. Nasa 17 anyos lamang, payat at maputla, may oxygen sa ilong, at nakakabit ang suwero sa kamay. Hindi ako makapaniwala na ganito kabigat ang dinadala ng isang menor de edad.Tahimik akong lumapit at ngumiti.“Ako si Judg
Chapter 197Dahil sa galit ng aking kapatid ay hindi ko na ito napigilan. Isang malakas na suntok sa mukha ang kanyang pinakawalang dahilang upang dumugo ang labi nito. Hindi pa na kuntinto binunut ang kanyang knife nakatago sa kanyang boots na hindi ko napansin man lang kanina at itinirik sa kamay nitong nakaposas na huwad.Sabay sigaw. "Putang ina ka, nang dahil sayo muntik ko na napatay ang kapatid ko!"Mabilis kong hinawakan si Clarissa upang pigilan pa siya sa sunod niyang gagawin. Nanginginig ang kanyang katawan sa galit at luha na bumabagsak sa kanyang pisngi. Habang ang huwad na si Domenico ay napasigaw sa sakit, duguan ang kamay na nasaksak."Tama na, Clarissa! Tama na!" sigaw ko habang pilit siyang pinipigilan. "Hindi tayo tulad niya. Hindi tayo mamamatay-tao.""Pero muntik ko kayong patayin! Ginulo niya ang buhay nating lahat!" sigaw niya, nanginginig ang boses sa poot at sakit.Napaatras siya habang patuloy ang pag-iyak. Nilapitan siya ni Miguel at inalalayan, habang ang m
Chapter 196KinabukasanTahimik kaming dalawa ni Clarissa habang nasa loob ng sasakyan. Tanging ugong ng makina at huni ng mga ibong dumaraan ang maririnig sa labas. Binabagtas namin ang daan papunta sa safehouse kung saan nakakulong ang matandang puno ng kasinungalingan—ang Lolo naming nagtaksil sa pamilya.Napatingin ako kay Clarissa. Nasa mukha niya ang galit at poot. Nakakuyom ang kanyang mga kamao, at bakas sa kanyang mga mata ang damdaming pilit niyang kinukubli."Hindi ko maintindihan, Kuya," mahina niyang sambit. "Paano niya nagawa 'yon sa pamilya niya? Sa apo niya? Sa 'tin?""Hindi ko rin alam," sagot ko habang pinipilit manatiling kalmado ang boses ko. "Pero ngayong hawak na natin siya, wala nang makakaligtas sa katotohanan.""Anong balak mong gawin sa kanya?" tanong niya sa akin habang diretsong tumitig sa akin."Pilitin siyang magsabi ng totoo... lahat ng itinatago niya. Para sa hustisya. Para kay Ellie. Para sa ating lahat."Pagdating namin sa safehouse, bumaba kami at ta
Chapter 195 Napahinto si Clarisse o Clarissa, sa narinig. Nanlalaki ang kanyang mga mata habang pinagmamasdan si Gian na palapit sa kanya. "Clarissa?!" ulit ni Gian, bakas sa tinig ang halong gulat at emosyon. "Ikaw nga…" Hindi na ito nakatiis at agad siyang niyakap ng mahigpit, para bang takot na muli pa itong mawala. Napasinghap si Clarissa. "G-Gian?" mahina niyang tugon habang unti-unting lumuluhang ang kanyang mga mata. "Ikaw ang… kaibigan ko noon sa Panglao…" sabik na sabi sa aking kapatid kay Gian. "Hindi lang kaibigan," sabat ni Gian habang nakangiti. "Ikaw ang matalik kong kaibigan noon… ang batang laging nagtatanggol sa akin tuwing inaapi ako sa eskwela. Naalala mo na?" Tumulo ang luha ni Clarissa, kasabay ng mahinang pag-iling. "Akala ko… kinalimutan mo na ako." "Hinding-hindi kita malilimutan," sambit ni Gian habang pinupunasan ang luha nito. "Ngayon, babawi tayo sa mga panahong nawala. At ipagtatanggol naman kita ngayon… kahit kanino." Tahimik na pinanood ng
Chapter 194Lumabas ako ng kwartong iyon nang walang lingon-lingon. Matatag ang bawat hakbang ko, ngunit sa loob-loob ko'y may bagyong humahagupit. Kailangan kong magmadali—dahil kung hindi ko siya mapipigilan, tuluyan siyang malulunod sa dilim na inihain ng aming Lolo.Ang aking step-sister.Ang babaeng ni minsan ay hindi ko pinakita, hindi ko pinakilala. Bahagi siya ng nakaraan kong pinilit kong ibaon, ngunit ngayon, siya na ang banta sa lahat ng mahal ko.Hindi siya masama noon.Ngunit mula nang yakapin niya ang mga kasinungalingan ni Lolong walang awa, naging kasangkapan siya ng kasamaan."Hindi kita hahayaang masira, at lalo nang hindi ko hahayaang manakit ka," bulong ko sa sarili habang sumakay sa sasakyan.Habang pinaandar ko ito papunta sa huling lokasyong binigay ni Troy, ramdam ko na... ito na ang simula ng dulo. Isang engkwentro na hindi lang pisikal—pati damdamin, alaala, at katotohanan ay babanggain.Sa bawat ikot ng gulong ng sasakyan, mas lalo akong nadadarang sa galit
Chapter 193Lumipas ang ilang oras—oras ng katahimikan, ngunit hindi kapayapaan. Pinagmasdan ko ang mukha ni Kara habang natutulog sa kama, mahigpit ang hawak ni Ellie sa kamay ng kanyang ina. Hinaplos ko ang buhok ng anak kong babae, saka yumuko upang halikan ang noo ni Kara.“Magpapahinga lang ako sandali, mahal. Gian,” tawag ko sa kasama kong nakabantay. “Ikaw na muna bahala dito. Ako na ang bahala kay Lolo.”Tumango si Gian. “Walang problema, Chris. Ligtas sila sa akin.”Tumalikod ako at tuluyang lumabas ng kwarto, muling nabalot ng galit ang dibdib ko. Ngayong alam ko na ang totoo—na si Senyor Carlo, ang taong itinuring kong gabay at ama-amahan, ay siya palang ugat ng gulo, hindi ko na kayang palampasin pa.Tumigil ako sa harap ng interrogation room. Dalawang bantay ang nakatayo roon, at sa loob, naroon ang matandang puno ng karanasan at lihim—ang sarili kong Lolo.Hinawakan ko ang door handle, huminga nang malalim, at marahan itong binuksan."Panahon na para sa mga sagot, Lolo,"
Chapter 192 Nang makarating kami sa pinakadulong pinto ng kuta, nagsimula nang mag-ingay ang ilang tao sa loob. May mga nagsasalita, ngunit wala akong pakialam sa kanila. Ang tanging nasa isip ko ay ang kaligtasan ni Kara at Ellie. Bago ko pa magawa ang lahat ng plano, tumunog ang phone ko. Si Gian. "Chris, nahanap namin sila. Nasa silid sa itaas. Kailangan nating magmadali," sabi ni Gian, ang boses niya ay puno ng urgency. "Got it. I’ll be there," sagot ko. Walang pasabi, tumakbo kami papunta sa itaas. Alam ko, kailangan ko na silang makuha at wala nang oras para maghintay. Pagpasok sa silid, nakita ko si Kara, naka-kadena at nakagapos. Nasa tabi niya si Ellie, ang mga mata ni Ellie ay puno ng takot, ngunit nang makita ako, bigla siyang ngumiti. "Daddy!" sabi niya, mahina at may takot sa boses. Naglakad ako sa direksyon ni Lolo Carlo. "Ikaw na lang, Lolo. Bakit? Magsalita ka?" sabi ko, ang mata ko’y puno ng galit at determinasyon. "Oo apo," sagot ni Lolo Carlo, may ngiti sa l
Chapter 191 Ang sakit na dulot ng bawat salitang binitiwan niya ay tila isang matalim na kutsilyo na tumusok sa puso ko. Hindi ko matanggap na ang lahat ng ito ay isang malupit na laro para kay Senyor Carlo—ang lolo ko. "Kung hindi mo sasabihin kung saan siya, babalikan kita. At hindi na ako magiging magaan," ang sinabi ko kay Lucas, na puno ng galit at pasakit. Bago pa niya makuha ang pagkakataon na magsalita, naglakad na ako palayo sa kanya. Kailangan ko ng oras. Kailangan ko ng tamang plano. At higit sa lahat, kailangan ko na hanapin si Kara bago pa mahulog ang lahat sa mga kamay ng aking pamilya.Ang galit ko ay hindi matitinag. Nagmamadali akong lumabas ng silid, at ang mga hakbang ko ay mas mabilis kaysa sa karaniwan. Ang bawat segundo ay may bigat—hindi ko kayang mag-aksaya ng oras. Gusto ko na makuha si Kara at matigil na ang lahat ng ito bago pa mahulog sa mga kamay ng aking pamilya.Nagmadali akong dumaan sa mga kasamahan ko sa kuta. "Kailangan kong malaman kung nasaan si
Chapter 190 “Gusto kong malaman kung sino ang mga nangungunang tao sa likod ng operasyon niyo,” sabi ko, ang boses ko’y parang buo ng yelo. “At hindi ako maghihintay ng matagal para makita kung gaano katagal ka pa magsasalita.” Naglakad ako palapit sa kanya at itinapat ang baril sa kanyang kaliwang braso. Sabay sigaw ng pwersa at tapat ang tanong: “Sabihin mo na!” Ngumisi siya, “Hindi ko sila kayang ipagkanulo, Chris.” Gamit ang lahat ng galit at sakit, ginamit ko ang pinakapangit na pamamaraan na alam ko. Mabilis kong pinutol ang mga daliri ni Lucas gamit ang matalim na kutsilyo. “Alam ko na matigas ang ulo mo, pero hanggang kailan mo kayang tiisin ang sakit?” tanong ko, ang galit ay bumabalot sa bawat salitang binibigkas ko. Sumabog ang katahimikan sa pagitan namin. Ilang segundo ng pagka-gulat bago siya sumigaw, tila napuno ng pasakit. Pero matigas pa rin siya. Sa kabila ng lahat ng pain, hindi siya nagsalita. “Sa huli, ikaw din ang magpapasa ng hatol sa sarili mo,” sabi ni
Chapter 189 "Gian, kailangan bumalik ka sa Panglao para maprotektahan mo sila," malamig kong utos habang pinupunasan ang bahid ng dugo sa aking kamay. "Ako ang hahanap kay Lucas." Napatingin sa akin si Gian, puno ng pag-aalala ang mga mata niya. "Sigurado ka ba, Chris? Mag-isa ka lang—" "Mas magiging ligtas sila kung hindi ako kasama. Alam kong ako ang puntirya. Ikaw lang ang pinagkakatiwalaan kong makakabantay sa kanila nang buong puso." Tumango si Gian, bagama't halata ang bigat sa desisyong iyon. "Sige, pero mangako kang babalik ka nang buhay." "Kapag nahanap ko si Lucas... matatapos na ang lahat." "Isa pa," madiin kong sabi habang tumayo ako sa harap ni Gian, "andito sila Revenant, Miguel, Richard, at Troy upang samahan ako." Napatingin si Gian sa paligid. Isa-isang tumango ang mga nabanggit ko—matatapang, determinadong mga kaibigan, kapwa mandirigma ng hustisya. Muli kong nilingon si Gian. "Hindi ako mag-iisa. Hindi kami matatalo. Pero ikaw—ikaw ang susi sa kaligtasan nil