Chris POVLocation: Perimeter of Sector 7 – Yukon Mountains, CanadaTime: 0500HTahimik ang paligid, pero ramdam ko ang tensyon na bumabalot sa bawat pulgada ng lupang nilalakaran ko. Ang snow sa ilalim ng combat boots ko ay tinatanggap ang bigat ng paghihiganti.Wala na si Cindy. Wala na si Valentin. Tinapos ko sila—mga traydor na pumili sa maling panig ng kasaysayan.Ngayon, si Alaric na lang.Chris (coldly):"Alaric... ililibing kita sa sarili mong impyerno."Tinapik ko ang earpiece, siniguradong naka-jam ang signal sa buong radius. Walang makakalabas. Walang makakaligtas.May pumutok sa unahan—isang proximity mine. Pero hindi ako tinamaan. Alam kong may babagsak bago pa ako makarating sa gitna. Isa lang ang ibig sabihin nito—inaasahan niya ‘kong dadating. Maganda. Kasi hindi na ako nagtatago.Lumabas ako sa kakahuyan, dire-diretsong tumama ang mga laser sights sa tactical vest ko. Huminga ako nang malalim. Dalawang smoke grenade sa magkabilang kamay. Sabay ihagis. Boom. Isang ulap
Chapter 170Paglapit namin ni Alaric, hindi na kailangan ng salita. Wala nang pag-uusap, wala nang negosasyon.Putok ng galit, bigwas ng galit ang sumalubong.Sumugod siya, mabilis—pero mas mabilis ako.Nagpalitan kami ng suntok. Malalakas. Nakabibingi ang tunog ng bawat tama ng kamao sa laman.Sumapol ang kamao niya sa pisngi ko—marahas, malalim ang sugat na naiwan. Pero hindi ako umatras.Tumama ang siko ko sa tagiliran niya, napaurong siya ng bahagya. Bago pa siya makabawi, sinundan ko ng isang matinding uppercut sa ilalim ng panga niya. Umalagwa ang ulo niya pabalik, pero parang hayop na nagngangalit, dumaluhong uli.Sinunggaban ko ang batok niya, pinilit kong ilakdaw siya sa pader."Para sa kapatid ko. Para sa bawat inosente mong pinatay," nagngangalit ang boses ko, halos pabulong. Nagpumiglas siya, tinuhod ako sa tagiliran—ramdam ko ang hapdi pero hindi ko pinansin. Hinarap ko siya muli, binitawan ang isang suntok na tumama direkta sa ilong niya—may pumutok na dugo.Naghabulan
Chapter 171 Pinanood ko habang unti-unting nawawala ang liwanag sa kanyang mga mata. Wala akong naramdaman kundi tahimik na katarungan. Sa huling hinga niya, ibinaba ko ang ulo niya sa sahig ng maayos — hindi dahil sa respeto, kundi dahil sa pagtatapos ng isang demonyo. Tumayo ako, marahan kong pinunasan ang kutsilyo sa damit niya. Isinuksok ko ito pabalik sa holster ko, at hindi na lumingon pa. "One less monster in this world," bulong ko sa sarili habang papalayo. Wala nang Alaric. At sa bawat hakbang ko palayo sa kanyang malamig na bangkay, isang hakbang din itong palapit kay Kara — sa buhay naming dapat matagal nang nagsimula, malaya sa mga anino ng nakaraan. Bubuksan ko na sana ang pintuan palabas nang— BOOM! Isang malakas na pagsabog ang umalingawngaw, nagpaalug-alog sa buong kuta ni Alaric. Sumalubong sa akin ang alon ng init, usok, at lumilipad na mga debris. Mabilis akong umatras, instincts ko agad na gumana. Hindi ko na inintay pa ang pangalawang p
Chapter 172Revenant POVPutang ina.Nang makita ko si Christopher na nakalugmok sa lupa, halos mabaliw ako sa takot.Basang-basa ng dugo ang suot niyang damit, at ang bakal na nakabaon sa dibdib niya ay nagbigay sa akin ng kaba na bihira kong maramdaman.Revenant (sigaw habang tumatakbo papalapit):"Chris! Chris, putang ina, kumapit ka!"Agad akong lumuhod sa tabi niya.Yung mata niya, bumubuka pero pilit isinasara ng katawan niyang pagod na pagod na.Pinulsuhan ko siya — mahina... sobrang hina ng tibok ng puso niya.Revenant (pabulong, desperado):"Don't you fucking die on me, brother... Hindi ngayon!"Mabilis kong hinugot ang radio sa tactical vest ko.Revenant (sa radio, galit at kabado):"Extraction team! I need immediate evac! Critical condition! I repeat, critical condition!"Habang hinihintay ang team, kinuha ko ang emergency medkit mula sa belt ko.Gamit ang sterile gauze, pinilit kong pigilan ang pag-agos ng dugo.Nararamdaman kong nanginginig ang kamay ko — hindi dahil sa
Chapter 173Nang makita kong bahagyang nag-stabilize ang vital signs ni Chris, hindi na kami nag-aksaya ng oras.Nagdesisyon kami — kailangan naming dalhin siya sa secured hospital ng organisasyon.Revenant (matigas ang tono, command voice):"Prepare for emergency extraction! Move him carefully! Watch his chest — may shrapnel pa ring naka-embed!"Agad naming isinakay si Chris sa armored medical van.Walang sirena.Walang ingay.Isang lihim na operasyon para hindi mahalata ng mga natitirang kalaban na naghahanap pa ng buhay sa guho ng kuta ni Alaric.Habang umaandar kami, hawak ko ang pulse monitor na nakakabit sa kanya.Kada pintig, kada vilang ng oras, parang tinutusok ang puso ko.Revenant (bulong habang nakatingin kay Chris):"Kapit lang, boss. Kapit lang."Pagkarating namin sa secured hospital — isang underground facility na nakatago sa ilalim ng isang lumang warehouse — agad siyang sinalubong ng mga nakaabang na surgeon at nurses.May sarili kaming medical team.Mga doktor na san
Chapter 174pagkatapos ng tawag ay agad ako pumasok Sa loob ng jet. Sa loob ng eroplano, binuksan ko ang holographic map sa mesa sa gitna.Nakatayo kami ng team — lahat nakasuot ng tactical black gear, complete with silencers, blades, and comms.May tatlong pangunahing target kami ngayong gabi: Arnulfo "Arno" Salazar Marites "Mari" Dumlao Domingo "Dom" Escano Revised part ng kwento gamit ang mga bagong pangalan: TARGETS: Arno Salazar – Arms warehouse (tagapamahala ng black market weapons). Mari Dumlao – Safehouse sa outskirts ng Vancouver (intelligence and laundering expert). Dom Escano – Personal bunker, heavily guarded (leader ng local syndicate operations). Command briefing ni Revenant (after adjustments): Revenant (matalim ang tono): "Zero, Wraith — kayo kay Arno. Linisin ang buong warehouse." "Blade, kasama ko kayo. Si Mari Dumlao ang target natin — gusto ko siya alive for interrogation." "Pagkatapos, kita tayo sa Black Creek para kay Dom Escano. I want that basta
Chapter 175Tumama sa isa sa mga bodyguard ang bala ni Blade, na nagbigay daan sa amin para magpatuloy sa paglusob. Naririnig ko ang mga hiyaw ng mga kalaban habang unti-unti nilang nararamdaman ang sakit mula sa aming bala. Mga hiyaw ng takot, sakit, at pagkatalo. Pero wala akong pakialam. Ang misyon ko ay malinaw: tapusin si Escano, at maghiganti para sa mga taong nawasak niya."Wraith, flank left!" sigaw ko, at mabilis siyang tumalima. Ang bawat isa sa amin ay nag-cooperate nang maayos, mabilis at tumpak. Sa bawat hiyaw ng kalaban, naramdaman kong papalapit kami sa tagumpay.Pero hindi kami makakampante, alam namin na ang kuta ni Escano ay may iba pang lihim. Ang mga tao nito ay handa ring mamatay para sa kanilang amo.Muling bumalik ang atake mula kay Escano, at mula sa kanyang kanto, pinilit niyang mangibabaw. Bago pa kami magpatuloy, isang malupit na putok ang tumama kay Zero. Tumilapon siya ng ilang metro. Agad ko siyang nilapitan at binigyan ng cover fire."Zero!" sigaw ko, ng
Chapter 176Kara POV(Panglao, 6 Months Later)Limang buwan na akong buntis. Tatlong buhay ang dinadala ko ngayon sa aking sinapupunan—isang himala na nagbibigay lakas sa kabila ng lahat ng sakit, pangungulila, at pagkalito.Ngayon, anim na buwan na mula nang bumalik kami ng mga kapatid ko dito sa Pilipinas. At heto ako ngayon sa Panglao, hinahanap ang kapayapaang pilit kong sinasalo habang binabalikan ang mga piraso ng alaala na unti-unting bumalik—alaala ng aking asawa… at ng aming dalawang anak, sina Jaycob at Sapphire Ellie.Hindi naging madali ang desisyon kong lumayo. Alam kong masakit. Para sa kanila. Para sa akin. Pero mas masakit kung hindi ko gagawin. Kailangan kong hanapin ang sarili ko bago ko muling harapin ang mundo—bago ko muling harapin si Chris.Si Chris…Sa tuwing sumasapit ang gabi, hindi ko mapigilang mapatingin sa kalangitan, nagdarasal na sana magising na siya. Araw-araw akong binibigyan ng balita ni Kuya Gian. Araw-araw, pareho pa rin ang sagot: comatose.Nais k
Chapter 199Hanggang may may nakita akong isang tauhan ko na pa simpleng may tinatawagan kaya agad kong sininyasan si Troy para hulihin nito. Hindi ko matandaan kung kailan ko naging tauhan ito kaya malakas ang kutod ko na isa itong traydor.Agad kumilos si Troy. Tahimik at mabilis niyang nilapitan ang lalaking nakasuksok sa lilim ng pader, may hawak na cellphone habang may kinakausap sa mahinang boses. Bago pa man nito maibaba ang tawag—Pak!Isang mabilis na hampas ng baril ang ibinigay ni Troy sa batok ng lalaki. Napaigtad ito at nahulog ang cellphone sa lupa.“Walang kikilos,” malamig kong utos habang papalapit. Pinulot ko ang cellphone at sinilip ang call history—walang pangalan, pero may naka-log na outgoing call sa isang encrypted number.“Ano ang pangalan mo?” mariin kong tanong habang nakaluhod ito at nilagyan na ni Troy ng zip tie ang mga kamay sa likod.Hindi ito sumagot. Sa halip ay ngumiti—isang pamilyar na ngiti. Isa iyong ngiting nakita ko sa dati naming mga kalaban.“P
Chapter 198Hanggang tanaw ko ang private jet na dahan-dahang umaalis sa runway, dala ang pinakamahahalaga sa buhay ko—ang mag-iina kong sina Kara, ang munting si Ellie na anim na taong gulang, at si Jacob na ngayon ay labindalawang taong gulang na. Kasama rin nila si Ate Ellie, ang kapatid naming comatose pa rin hanggang ngayon, may sariling doktor at private nurse na nag-aasikaso sa kanya.Naroon din si Mila, hawak ang dalawang buwang gulang na anak nila ni Troy, habang si Clarissa naman ang umalalay sa kanya. Alam kong maselan pa ang kalagayan ni Mila, at alam kong si Clarissa ay gagawin ang lahat upang pangalagaan sila.Ligtas silang lahat, dahil kasama nila si Revenant—isa sa mga pinaka-pinagkakatiwalaan kong tao. Higit pa roon, may tauhan kami sa Amerika, mga handang sumalo at sumubaybay sa kanila mula sa paglapag ng eroplano hanggang sa bagong tirahan nila. Sa bansang iyon, hindi basta-basta makakagalaw ang sinuman laban sa kanila.Habang ang mga mahal ko ay nasa kaligtasan, ka
Chapter 197Dahil sa galit ng aking kapatid ay hindi ko na ito napigilan. Isang malakas na suntok sa mukha ang kanyang pinakawalang dahilang upang dumugo ang labi nito. Hindi pa na kuntinto binunut ang kanyang knife nakatago sa kanyang boots na hindi ko napansin man lang kanina at itinirik sa kamay nitong nakaposas na huwad.Sabay sigaw. "Putang ina ka, nang dahil sayo muntik ko na napatay ang kapatid ko!"Mabilis kong hinawakan si Clarissa upang pigilan pa siya sa sunod niyang gagawin. Nanginginig ang kanyang katawan sa galit at luha na bumabagsak sa kanyang pisngi. Habang ang huwad na si Domenico ay napasigaw sa sakit, duguan ang kamay na nasaksak."Tama na, Clarissa! Tama na!" sigaw ko habang pilit siyang pinipigilan. "Hindi tayo tulad niya. Hindi tayo mamamatay-tao.""Pero muntik ko kayong patayin! Ginulo niya ang buhay nating lahat!" sigaw niya, nanginginig ang boses sa poot at sakit.Napaatras siya habang patuloy ang pag-iyak. Nilapitan siya ni Miguel at inalalayan, habang ang m
Chapter 196KinabukasanTahimik kaming dalawa ni Clarissa habang nasa loob ng sasakyan. Tanging ugong ng makina at huni ng mga ibong dumaraan ang maririnig sa labas. Binabagtas namin ang daan papunta sa safehouse kung saan nakakulong ang matandang puno ng kasinungalingan—ang Lolo naming nagtaksil sa pamilya.Napatingin ako kay Clarissa. Nasa mukha niya ang galit at poot. Nakakuyom ang kanyang mga kamao, at bakas sa kanyang mga mata ang damdaming pilit niyang kinukubli."Hindi ko maintindihan, Kuya," mahina niyang sambit. "Paano niya nagawa 'yon sa pamilya niya? Sa apo niya? Sa 'tin?""Hindi ko rin alam," sagot ko habang pinipilit manatiling kalmado ang boses ko. "Pero ngayong hawak na natin siya, wala nang makakaligtas sa katotohanan.""Anong balak mong gawin sa kanya?" tanong niya sa akin habang diretsong tumitig sa akin."Pilitin siyang magsabi ng totoo... lahat ng itinatago niya. Para sa hustisya. Para kay Ellie. Para sa ating lahat."Pagdating namin sa safehouse, bumaba kami at ta
Chapter 195 Napahinto si Clarisse o Clarissa, sa narinig. Nanlalaki ang kanyang mga mata habang pinagmamasdan si Gian na palapit sa kanya. "Clarissa?!" ulit ni Gian, bakas sa tinig ang halong gulat at emosyon. "Ikaw nga…" Hindi na ito nakatiis at agad siyang niyakap ng mahigpit, para bang takot na muli pa itong mawala. Napasinghap si Clarissa. "G-Gian?" mahina niyang tugon habang unti-unting lumuluhang ang kanyang mga mata. "Ikaw ang… kaibigan ko noon sa Panglao…" sabik na sabi sa aking kapatid kay Gian. "Hindi lang kaibigan," sabat ni Gian habang nakangiti. "Ikaw ang matalik kong kaibigan noon… ang batang laging nagtatanggol sa akin tuwing inaapi ako sa eskwela. Naalala mo na?" Tumulo ang luha ni Clarissa, kasabay ng mahinang pag-iling. "Akala ko… kinalimutan mo na ako." "Hinding-hindi kita malilimutan," sambit ni Gian habang pinupunasan ang luha nito. "Ngayon, babawi tayo sa mga panahong nawala. At ipagtatanggol naman kita ngayon… kahit kanino." Tahimik na pinanood ng
Chapter 194Lumabas ako ng kwartong iyon nang walang lingon-lingon. Matatag ang bawat hakbang ko, ngunit sa loob-loob ko'y may bagyong humahagupit. Kailangan kong magmadali—dahil kung hindi ko siya mapipigilan, tuluyan siyang malulunod sa dilim na inihain ng aming Lolo.Ang aking step-sister.Ang babaeng ni minsan ay hindi ko pinakita, hindi ko pinakilala. Bahagi siya ng nakaraan kong pinilit kong ibaon, ngunit ngayon, siya na ang banta sa lahat ng mahal ko.Hindi siya masama noon.Ngunit mula nang yakapin niya ang mga kasinungalingan ni Lolong walang awa, naging kasangkapan siya ng kasamaan."Hindi kita hahayaang masira, at lalo nang hindi ko hahayaang manakit ka," bulong ko sa sarili habang sumakay sa sasakyan.Habang pinaandar ko ito papunta sa huling lokasyong binigay ni Troy, ramdam ko na... ito na ang simula ng dulo. Isang engkwentro na hindi lang pisikal—pati damdamin, alaala, at katotohanan ay babanggain.Sa bawat ikot ng gulong ng sasakyan, mas lalo akong nadadarang sa galit
Chapter 193Lumipas ang ilang oras—oras ng katahimikan, ngunit hindi kapayapaan. Pinagmasdan ko ang mukha ni Kara habang natutulog sa kama, mahigpit ang hawak ni Ellie sa kamay ng kanyang ina. Hinaplos ko ang buhok ng anak kong babae, saka yumuko upang halikan ang noo ni Kara.“Magpapahinga lang ako sandali, mahal. Gian,” tawag ko sa kasama kong nakabantay. “Ikaw na muna bahala dito. Ako na ang bahala kay Lolo.”Tumango si Gian. “Walang problema, Chris. Ligtas sila sa akin.”Tumalikod ako at tuluyang lumabas ng kwarto, muling nabalot ng galit ang dibdib ko. Ngayong alam ko na ang totoo—na si Senyor Carlo, ang taong itinuring kong gabay at ama-amahan, ay siya palang ugat ng gulo, hindi ko na kayang palampasin pa.Tumigil ako sa harap ng interrogation room. Dalawang bantay ang nakatayo roon, at sa loob, naroon ang matandang puno ng karanasan at lihim—ang sarili kong Lolo.Hinawakan ko ang door handle, huminga nang malalim, at marahan itong binuksan."Panahon na para sa mga sagot, Lolo,"
Chapter 192 Nang makarating kami sa pinakadulong pinto ng kuta, nagsimula nang mag-ingay ang ilang tao sa loob. May mga nagsasalita, ngunit wala akong pakialam sa kanila. Ang tanging nasa isip ko ay ang kaligtasan ni Kara at Ellie. Bago ko pa magawa ang lahat ng plano, tumunog ang phone ko. Si Gian. "Chris, nahanap namin sila. Nasa silid sa itaas. Kailangan nating magmadali," sabi ni Gian, ang boses niya ay puno ng urgency. "Got it. I’ll be there," sagot ko. Walang pasabi, tumakbo kami papunta sa itaas. Alam ko, kailangan ko na silang makuha at wala nang oras para maghintay. Pagpasok sa silid, nakita ko si Kara, naka-kadena at nakagapos. Nasa tabi niya si Ellie, ang mga mata ni Ellie ay puno ng takot, ngunit nang makita ako, bigla siyang ngumiti. "Daddy!" sabi niya, mahina at may takot sa boses. Naglakad ako sa direksyon ni Lolo Carlo. "Ikaw na lang, Lolo. Bakit? Magsalita ka?" sabi ko, ang mata ko’y puno ng galit at determinasyon. "Oo apo," sagot ni Lolo Carlo, may ngiti sa l
Chapter 191 Ang sakit na dulot ng bawat salitang binitiwan niya ay tila isang matalim na kutsilyo na tumusok sa puso ko. Hindi ko matanggap na ang lahat ng ito ay isang malupit na laro para kay Senyor Carlo—ang lolo ko. "Kung hindi mo sasabihin kung saan siya, babalikan kita. At hindi na ako magiging magaan," ang sinabi ko kay Lucas, na puno ng galit at pasakit. Bago pa niya makuha ang pagkakataon na magsalita, naglakad na ako palayo sa kanya. Kailangan ko ng oras. Kailangan ko ng tamang plano. At higit sa lahat, kailangan ko na hanapin si Kara bago pa mahulog ang lahat sa mga kamay ng aking pamilya.Ang galit ko ay hindi matitinag. Nagmamadali akong lumabas ng silid, at ang mga hakbang ko ay mas mabilis kaysa sa karaniwan. Ang bawat segundo ay may bigat—hindi ko kayang mag-aksaya ng oras. Gusto ko na makuha si Kara at matigil na ang lahat ng ito bago pa mahulog sa mga kamay ng aking pamilya.Nagmadali akong dumaan sa mga kasamahan ko sa kuta. "Kailangan kong malaman kung nasaan si