Chapter 86Pero agad din ako nabigla ng nagsalita si Ellie ng seryoso. "Mom, please don't merrier Uncle John. I want complete family, you, kuya and dad only!"Halos manlamig ang buo kong katawan sa sinabi ni Ellie. Napatingin ako kay Christopher na halatang nagulat din sa narinig. Hindi ko inasahan na sasabihin iyon ng anak ko — hindi sa ganoong paraan, at hindi sa harap ng ama niya."Ellie..." mahinahon kong tawag, pilit na ngumiti para itago ang kabang bumalot sa akin. "Why would you say that, baby?"Tumitig siya sa akin ng diretso, at sa likod ng kanyang inosenteng mga mata, nakita ko ang lungkot. Hindi ko alam kung kailan niya natutunang magtago ng ganitong klaseng emosyon, pero ngayon, kitang-kita ko kung gaano siya nasasaktan."Because I want us to be happy, Mommy," aniya, nangingilid ang luha sa kanyang mga mata. "Just like kuya said. He told me stories about you and Daddy. You were happy before, right? I want that too. I want our family back."Natahimik ako. Hindi ko alam kung
Chapter 87 Tumingin si Ellie sa kanya, nangingilid pa rin ang mga luha sa kanyang mga mata. "Do you still love Mommy, Daddy?" Nanatiling tahimik si Christopher saglit, tila ba dinadama ang bigat ng tanong na iyon. Pero sa huli, diretso siyang tumingin sa akin. "Yes, Ellie," sagot niya, walang pag-aalinlangan. "I still love your Mommy. And I love you and your kuya more than anything in this world." Niyakap ni Ellie ang kanyang Daddy, tila nakahanap ng kahit kaunting ginhawa sa kanyang mga sinabi. Hindi ko maiwasang mapaluha habang pinagmamasdan sila. "We'll talk about this, baby," bulong ko, pilit na pinapalakas ang loob ko. "Mommy and Daddy will figure things out, okay?" Tumango si Ellie, bumubuntong-hininga habang inaalis ang mga luha sa kanyang pisngi. "Promise?" "Promise," sabay naming sagot ni Christopher, kahit pa sa loob-loob ko ay hindi ko pa rin alam kung paano ko tutuparin ang pangakong iyon. "Little sister, come over here! I have something to show you!" masi
Chapter 88 Ramdam ko ang unti-unting pagluha ko, ngunit pinilit kong ngumiti. Hindi ko inasahan na sa kabila ng lahat ng nangyari, may bahagi pa rin si Christopher sa mga alaala ko — mga alaala na hindi ko man maalala, pero ramdam kong totoo. "Mom, do you still love Dad?" Diretso at walang alinlangan na tanong ni Jacob. Natigilan ako. Hindi ko agad nahanap ang sagot. Ngunit sa bawat litratong hawak ko, tila may bahaging bumubulong na hindi pa tapos ang kwento naming dalawa. "Can you stay with us!" Napatingin ako kay Jacob, at doon ko nakita ang pagsusumamo sa kanyang mga mata. "Can you stay with us, Mom?" tanong niya ulit, mas mahina na ngayon, tila takot na marinig ang sagot ko. "Jacob..." Bulong ko, pilit na pinipigilan ang nanginginig kong boses. "Alam mo namang hindi ganoon kadali, anak." "Pero bakit hindi?" Napapikit siya, pilit na kinakalma ang sarili. "Dad still loves you, I can see it. And Ellie, she’s been waiting for this moment. She wants us to be a family."
Chapter 89 Habang patuloy kaming naglalakad ni Jacob, hindi ko mapigilang pagmasdan si Ellie na nakayakap kay Christopher. Sa kabila ng lahat, kitang-kita ko kung gaano kasaya ang bata habang naglalaro at tumatawa kasama ang kanyang ama. Para bang sa kabila ng limang taong hindi pagkikita, may koneksyon pa rin sila — isang koneksyon na hindi kailanman naputol. "My Ellie," bulong ko sa aking isipan. Hindi ko maikakaila kung gaano kasakit makita kung paano naapektuhan ang anak ko. Sa mura niyang edad, naiintindihan na niya ang konsepto ng pamilya — at ngayon, ang ideya na maaaring magbago ang lahat kapag pinakasalan ko si John. "Mom," marahang tawag ni Jacob, tila nahuhulaan ang iniisip ko. "Alam kong mahal mo si Uncle John, pero si Ellie... iba ang gusto niya. Iba ang kailangan niya." Napatingin ako sa anak kong panganay. May hinanakit sa kanyang mga mata, pero naroon din ang pag-asa — na sana, kahit papaano, makikinig ako. Nang makarating kami sa sala, agad na napansin ako n
Chapter 90 Pinaghalo ang emosyon sa aking dibdib. Hindi ito ganun kasimple. Hindi ko pwedeng basta na lang kalimutan ang mga sugat ng nakaraan. At nandiyan pa si John — ang lalaking handang tanggapin ako at si Ellie, kahit na alam niyang hindi siya ang ama niya. "I need time," mahina kong sabi, pinipilit na kontrolin ang nanginginig kong boses. "I can't make this decision right now." "We understand, Mom," sagot ni Jacob, pero ramdam ko ang lungkot sa kanyang tono. "Just... please, think about it." Niyakap ako ni Ellie ng mahigpit, tila sinasabi ng yakap niyang iyon ang lahat ng nararamdaman niya. At sa sandaling iyon, napagtanto ko kung gaano kahirap ang magiging desisyon ko. Pipiliin ko ba ang pamilya na matagal kong iniwan, o ang bagong buhay na pilit kong binuo kasama si John? Pagkatapos naming bumisita sa mansion ni Christopher, halos hindi mapawi ang saya sa mukha ni Ellie. Kitang-kita ang tuwa niya habang naglalaro kasama si Jacob at nagkukulitan silang dalawa. Haban
Chapter 91Maagang umaga pa lang, gising na ako. Ilang beses kong binalikan sa isip ang desisyong gagawin ko ngayon. Sa kabila ng kaba at sakit, alam kong kailangan ko nang maging tapat — kay John at sa sarili ko.Kinuha ko ang cellphone at dahan-dahang tinawagan siya. Ilang ring pa lang ay sinagot na niya."Hey, love," bati niya, ang boses niya ay may bahagyang saya. "I was just about to call you. How are you?"Napapikit ako, sinusubukang ipanatag ang sarili."John, we need to talk."Tahimik siya saglit, tila naramdaman ang bigat ng tono ko."Okay," sagot niya, mas mahinahon na. "I'm listening."Humugot ako ng malalim na hininga, pinipigilang manginig ang aking boses."John, I've thought about this over and over again," mahina kong sabi. "And... I don't think I can go through with the wedding."Ramdam ko ang biglaang pagkabigla niya sa kabilang linya. Ilang segundo siyang hindi nagsalita, at ang katahimikan ay lalong nagpapabigat sa dibdib ko."Why, Kara?" sa wakas ay tanong niya, ha
Chapter 92 "Bakit? May nangyari ba?" tanong niya. Huminga ako nang malalim. "Christopher, kailangan nating mag-usap." Tumango siya at inalalayan akong pumasok sa loob ng bahay. Naupo kami sa sala, at sandali siyang natahimik, tila hinihintay ang mga susunod kong sasabihin. "I’ve made a decision," panimula ko, pilit na kinakalma ang nanginginig kong mga kamay. "Hindi ko na itutuloy ang kasal namin ni John." Nakita ko ang gulat sa mga mata ni Christopher, ngunit nanatili siyang tahimik. "Hindi ko pwedeng ipagpatuloy ang isang bagay na alam kong hindi ko kayang panindigan nang buong puso. Hindi ko gustong gawing mali si John, dahil wala siyang kasalanan. Pero… alam kong may bahagi pa rin ng puso ko na hindi ko kayang isara." "Kara…" bulong niya, pero agad ko siyang pinigilan. "Christopher, hindi ko sinasabi ito dahil umaasa akong may babalikan tayo. Hindi rin ako sigurado kung kailan ko lubusang mapapatawad ang lahat ng sakit ng nakaraan. Pero gusto kong maging totoo sa sarili
Chapter 93Christopher POVNapangiti ako sa sinabi ni Kara, pero ramdam ko ang kaba at pananabik sa dibdib ko. Habang pinagmamasdan ko ang papalayong kotse nila, lumapit si Jacob at kinindatan ako."Dad, do your best. Para makuha mo muli ang matamis na sagot ni Mommy!" aniya, may pang-aasar sa boses niya.Napailing ako, pero hindi ko mapigilang matawa. Minsan, pakiramdam ko mas matanda pa siyang mag-isip kaysa sa akin."Mukhang kampi ka na talaga sa mommy mo, ah," biro ko, pero ramdam kong masaya siya."Of course! Gusto ko lang naman maging masaya kayong dalawa, Dad."Niyakap ko siya at ramdam ko ang init ng suporta niya. Hindi ko akalaing darating ang araw na makakasama ko siya nang ganito, na maririnig ko mismo mula sa kanya ang mga salitang nagpapalakas ng loob ko."Thank you, Jacob," bulong ko. "Gagawin ko ang lahat para mapatunayan kay Mommy kung gaano ko siya kamahal. Hindi ko na hahayaang mawala pa siya.""Good! Kasi kung hindi ka mag-effort, Dad, ako mismo ang magpapalayas sa’
Chapter 191 Ang sakit na dulot ng bawat salitang binitiwan niya ay tila isang matalim na kutsilyo na tumusok sa puso ko. Hindi ko matanggap na ang lahat ng ito ay isang malupit na laro para kay Senyor Carlo—ang lolo ko. "Kung hindi mo sasabihin kung saan siya, babalikan kita. At hindi na ako magiging magaan," ang sinabi ko kay Lucas, na puno ng galit at pasakit. Bago pa niya makuha ang pagkakataon na magsalita, naglakad na ako palayo sa kanya. Kailangan ko ng oras. Kailangan ko ng tamang plano. At higit sa lahat, kailangan ko na hanapin si Kara bago pa mahulog ang lahat sa mga kamay ng aking pamilya.Ang galit ko ay hindi matitinag. Nagmamadali akong lumabas ng silid, at ang mga hakbang ko ay mas mabilis kaysa sa karaniwan. Ang bawat segundo ay may bigat—hindi ko kayang mag-aksaya ng oras. Gusto ko na makuha si Kara at matigil na ang lahat ng ito bago pa mahulog sa mga kamay ng aking pamilya.Nagmadali akong dumaan sa mga kasamahan ko sa kuta. "Kailangan kong malaman kung nasaan si
Chapter 190 “Gusto kong malaman kung sino ang mga nangungunang tao sa likod ng operasyon niyo,” sabi ko, ang boses ko’y parang buo ng yelo. “At hindi ako maghihintay ng matagal para makita kung gaano katagal ka pa magsasalita.” Naglakad ako palapit sa kanya at itinapat ang baril sa kanyang kaliwang braso. Sabay sigaw ng pwersa at tapat ang tanong: “Sabihin mo na!” Ngumisi siya, “Hindi ko sila kayang ipagkanulo, Chris.” Gamit ang lahat ng galit at sakit, ginamit ko ang pinakapangit na pamamaraan na alam ko. Mabilis kong pinutol ang mga daliri ni Lucas gamit ang matalim na kutsilyo. “Alam ko na matigas ang ulo mo, pero hanggang kailan mo kayang tiisin ang sakit?” tanong ko, ang galit ay bumabalot sa bawat salitang binibigkas ko. Sumabog ang katahimikan sa pagitan namin. Ilang segundo ng pagka-gulat bago siya sumigaw, tila napuno ng pasakit. Pero matigas pa rin siya. Sa kabila ng lahat ng pain, hindi siya nagsalita. “Sa huli, ikaw din ang magpapasa ng hatol sa sarili mo,” sabi ni
Chapter 189 "Gian, kailangan bumalik ka sa Panglao para maprotektahan mo sila," malamig kong utos habang pinupunasan ang bahid ng dugo sa aking kamay. "Ako ang hahanap kay Lucas." Napatingin sa akin si Gian, puno ng pag-aalala ang mga mata niya. "Sigurado ka ba, Chris? Mag-isa ka lang—" "Mas magiging ligtas sila kung hindi ako kasama. Alam kong ako ang puntirya. Ikaw lang ang pinagkakatiwalaan kong makakabantay sa kanila nang buong puso." Tumango si Gian, bagama't halata ang bigat sa desisyong iyon. "Sige, pero mangako kang babalik ka nang buhay." "Kapag nahanap ko si Lucas... matatapos na ang lahat." "Isa pa," madiin kong sabi habang tumayo ako sa harap ni Gian, "andito sila Revenant, Miguel, Richard, at Troy upang samahan ako." Napatingin si Gian sa paligid. Isa-isang tumango ang mga nabanggit ko—matatapang, determinadong mga kaibigan, kapwa mandirigma ng hustisya. Muli kong nilingon si Gian. "Hindi ako mag-iisa. Hindi kami matatalo. Pero ikaw—ikaw ang susi sa kaligtasan nil
Chapter 188 Pagdating namin sa kuta, hindi na ako nag-aksaya ng oras. "Dalhin siya sa interogation room. Siguraduhing may CCTV at walang makakalapit sa paligid maliban sa tauhan natin," malamig kong utos sa isa sa mga tao ko. Agad nilang hinila si Don Armando pababa ng van, nakaposas, may itim na supot sa ulo, at bahagyang naglalakad dahil sa pagkakabugbog sa engkwentro kanina. Sumunod ako sa kanila. Mula sa hallway hanggang sa silid, bawat hakbang ay may baon akong tanong—mga katanungang matagal ko nang gustong masagot. Ang dahilan kung bakit muntik nang mawala sa akin ang asawa ko, ang mga anak ko, at ang tahimik naming buhay. Pagkapasok namin sa interogation room ay agad nilang ipinatong sa bakal na upuan si Armando at itinali ang mga kamay at paa nito. Tinanggal ng isa kong tauhan ang supot sa ulo nito. "Bumati ka naman, Don Armando," sarkastikong wika ko habang lumalapit ako, "matagal ko nang hinihintay ang araw na ‘to." Lumapit ako kay Don Armando, hawak ang lumang litrat
Chapter 187Wala akong inaksayang oras. Agad kong sinundan ang anino na dumaan sa likurang lagusan ng base. Tahimik ang paligid pero dama ko ang tensyon sa bawat hakbang. Mabilis ang tibok ng puso ko, pero mas mabilis ang galaw ng katawan ko—sanay sa dilim, bihasa sa panganib.Sa bawat liko ng pasilyo, sinisiguro kong walang nakakakita. Sa malayo, naririnig ko ang mahinang yabag. Isa lang ang ibig sabihin—tama ang direksyon ko.“Hindi ka na makakatakas, Don Armando…” bulong ko sa sarili habang mahigpit ang hawak sa baril ko.Handa na akong harapin ang katotohanan… o ang kalaban.Bawat madaanan ko, bawat humaharang sa aking daraanan—wala akong sinayang na segundo. Walang alinlangan. Isa, dalawa, tatlo... kasabay ng bawat putok ng baril ay ang pagbagsak ng mga kalaban. Hindi ako titigil hangga't hindi ko nararating si Don Armando.Ang mga sigaw at yabag sa paligid ay tila ba musika sa aking pandinig. Pero hindi ito musika ng takot—ito'y himig ng katarungan at paghihiganti. Marami na siy
Chapter 186"Hi to, inumin mo muna para bumalik agad ang lakas mo. Galing yan sa black market. Isang bagong gamot naa ibininta kaya agad naming binili para sa ating organisasyon," wika ni Troy sa akin.Kinuha ko ang maliit na bote mula sa kamay ni Troy. Maitim ang likido sa loob, at may kakaibang amoy.“Sigurado ka bang ligtas ‘to?” tanong ko habang tinititigan ang gamot.Tumango si Troy. “Oo, sinubukan muna ng isa sa ating mga tauhan. Ilang minuto lang, bumalik ang lakas niya. Wala ring naitalang side effects. Pero huwag kang mag-alala, mayroon din tayong antidote just in case.”Saglit akong nag-isip bago ininom ang laman ng bote. Mainit ito habang bumababa sa lalamunan ko, at ilang sandali lang ay ramdam kong gumaan ang pakiramdam ko. Parang unti-unting bumabalik ang lakas ng katawan ko—mas malinaw na rin ang isip ko.“Ganyan nga ang epekto,” sambit ni Gian habang pinagmamasdan ako. “Sa ganyang kondisyon, kaya mo nang humarap sa susunod na hakbang.”Napahawak ako sa mesa, matatag an
Chapter 185CHRIS POVTumayo ako mula sa kinauupuan ko at lumapit sa mesa kung saan nakalatag ang ilang surveillance photos at intel folders."Gian, kailangang simulan na natin agad ang Phase One. Hindi pwedeng patagalin pa. Sa bawat araw na lumilipas, mas lumalapit ang panganib kay Kara at sa mga bata."Tumango si Gian. "Naka-ready na ang core team. Si Revenant ang magli-lead ng reconnaissance para sa unang target.""Good," sagot ko habang binubuklat ang folder ni Armand—ang isa sa pinakamalapit kay Falcon noon.Huminga ako nang malalim. "Kailangan matapos 'to bago manganak si Kara. Hindi ako makakapayag na sa araw ng pagsilang ng triplets namin ay may takot pa rin sa paligid nila."Tahimik si Gian sa ilang saglit, bago siya nagtanong ng mahinahon, "Chris… sa totoo lang, kaya mo pa ba?"Napatingin ako sa kanya—diretso sa mata. "Hindi ako pwedeng mapagod, Gian. Dahil ang pamilya ko ang kapalit nito. At handa akong isugal ang lahat, kahit sarili ko… para sa kanila."Tumango siya, matig
Chapter 184 Mabilis ang kilos namin. Pati ang mga yapak namin ay halos walang tunog. Pagbaba namin sa tunnel, naamoy ko ang halumigmig at lumang simento. Ngunit sa bawat hakbang, isang bagay lang ang nasa isip ko—makabalik kay Kara at sa mga anak ko. Ngunit hindi pa ngayon. Kailangan ko munang buwagin ang natitira pang mga anino sa likod ng banta sa buhay namin. “Revenant,” tawag ko. “Ayusin mo na ang transport. At i-encrypt lahat ng communication natin. Gusto kong tapusin 'to bago pa man manganak si Kara.” “Copy that, Boss.” Walang atrasan. Sa oras na ito, ako ang multo ng kalaban. At hindi ako titigil hangga’t hindi ko sila tuluyang binura. Pagkalabas namin ni Gian sa dulo ng tunnel, agad kaming sinalubong ng malamig na simoy ng gabi. Isang itim na SUV na may tinted windows ang nakahimpil sa lilim ng mga puno. Bukas ang pinto sa likuran, senyales na handa na ito sa mabilisang pag-alis. "Boss, clear ang paligid," sabi ng driver na agad bumaba para pagbuksan kami. Agad kaming
Chapter 183Mula sa utility room ay mabilis naming binuksan ang hidden weapons crate—isang maliit na storage unit na pinalalamnan ng mga semi-auto at non-lethal defense gear. Hindi ito pansalakay, pero sapat para sa proteksyon.“Akin ang short rifle. Ikaw sa stun grenades,” utos ko kay Gian habang kinakalma ang sarili ko. Kahit hindi pa bumabalik ang lakas ko ng buo, ang katawan ko'y hindi nakalimot sa training.ALARM: "Emergency lockdown activated. All personnel proceed to secure zones."“Gian, east wing,” sabi ko, tinuturo ang monitor kung saan may tatlong armadong lalaki na nagbubukas ng fire exit.“Copy. Ikaw sa main corridor?”Tumango ako. “Oo. Hindi sila makakarating sa ICU. Lalaban ako sa pasilyo.”10 seconds later – Main CorridorLumapit ako sa sulok. Kita ko ang dalawang kalaban—naka-armor, may silencers ang baril. Hindi ito ordinaryong pananakot. Targeted assassination ‘to.Hinintay kong makalapit sila. Bago pa makaliko sa turn, BANG! Isang warning shot sa pader. Gumulong ak