Kabanata 5

Habang iniinom ang alak sa kaniyang baso ay nakarinig siya nang pagdating ng isang kotse, ilang sandali pa ay bumukas ang pinto ng bahay at pinuntahan niya kung sino ‘yon, si Eduardo ‘yon, walang ekspresyon ang mukhan nakatingin sa kaniya bago nagtanong.

“Nasaan si Kale?” 

“Nasa kuwarto niya, nakatulog kaiiyak kanina.”

Hindi na tumugon pa ang lalaki sa kaniya, dumeretso lang to sa taas na para bang walang nangyari ng gabing ‘yon, walang paghingi ng tawad o paliwanag. Ilang sandali pa ay bumaba na ito karga si Kale.

“Dadalhin ko na si Kale sa mommy niya, ayokong magka anxiety at depression si Felize sa kaiisip at pag-aalala sa anak namin, maigi na rin ‘yong magkasarilinan silang mag-ina, sige na mauna na kami, tatawag na lang ako.”

Hindi man lang hinintay ni Edaurdo na makasagot si Sofia sa kaniya, umalis na lang basta. Mapait na ngumiti si Sofia habang hawak ang basong may lamang alak at nakatingin sa bawat sulod ng mansion. Napakalaki ng bahay, pero tahimik at walang buhay dahil mag-isa lang siya roon, mas nanaisin pa niyang tumira sa isang kubo basta kasama ang pamilyang pangarap niya kaysa tumira sa isang napakalaki at may high security measures na mansion pero nag-iisa naman siya at malungkot. Nang makarating na bahay ni Felize ay doon pa lang ginising ni Eduardo ang anak.

“Kale, son wake up.”

Marahang minulat ng bata ang mga mata niya at nakita niya ang mukha ng Dada niya na nakangiting nakatingin sa kaniya.

“Dada, nasaan po tayo? Nasaan si Mama?” marahang tanong nito sa namamaos na boses.

“Anak, nasa mansion lang siya pero nandito tayo sa bahay ng mommy Felize mo.”

Nagsimula na namang umiyak si Kale ng marinig ang sinabi ng ama.

“Ayoko sa kaniya, hindi ko siya mommy, si mama lang ang mama ko!”

“Shhh…’wag ka nang umiyak. Ganito kasi ‘yon anak, mama mo pa rin naman si Sofia, kasi siya ang nagpalaki at nag-alaga sa’yo, pero kay mommy Felize ka nanggaling, siya nagluwal sa’yo.”

“Paano po ‘yon nangyari? Ibig sabihin dalawa ang mama ko Dada?”

“Oo anak, kaya dapat mahal mo rin ang mommy Felize mo, kaya magsorry ka sa ginawa mo sa kaniya. Mali na sinaktan mo siya at sinabihan ng ‘di maganda, magagawa mo ba ‘yon? Good boy ka ‘di ba?”

“Opo Dada.”

Dinala na si Eduardo si Kale sa loobng bahay. Nang mag busina sila ay agad naman silang pinagbuksan ng kasambahay ni Felize, pinarada agad ng driver ang sasakyan, pagkatapos ay giniya na sila ng kasambahay papuntang sala kung saan naghihintay si Felize sa kanila, doon nakita ni Kale na may bendahe sa ulo si Felize, pero nakangiti pa rin itong nakatingin sa kaniya.

“Kale, anak halika, lapit ka kay mommy.”

Tumingin si Kale sa Dada niya, nginitian naman siya nito at sinenyasan na lapitan ang ina.

“‘Yong sinabi ko sa’yo ah, ‘wag mong kalilimuta,” nakangiting sabi ni Eduardo sa anak. Tumango naman ang bata at kahit parang nag-aalangan ay marahan itong lumapit kay Felize. Uminit at nanlabo naman ang mga mata ni Felize, palatandaan ng nagbabadyang pagdaloy ng mga luha niya.

“Mommy, sorry po,” Maikling sabi nito sa kaniyang ina.

“You’re calling me mommy? Oh my God! Son I’m so sorry for not being with you for a long time, but now babawi si mommy sa’yo,.” Umiiyak na sabi ni Felize habang yapos ang maliit na katawan ni Kale. Lumapit naman si Eduardo sa kanila at parehas silang niyakap at hinalikan sa noo.

“Anak, alam mo ba’ng may mga binili akong laruan para sa’yo?” ani Felize sa anak.

“Talaga po? Hindi lang po pala kayo maganda mommy ang sweet niyo pa po.”

“Aww…naku ‘wag mong sasabihin ang ganiyan kapag nandiyang ang mama Sofia mo, baka magalit ‘yon.”

“Hindi po mommy, sobrang mahal po ako no’n kaya ‘di ako pagagalitan no’n.”

Napangiti naman si Felize sa sinabi ng anak, talagang inalagaan at minahal ni Sofia ang anak niya dahil kita na malapit ang loob ng bata sa kaniya.

“Sige na anak tingnan mo na ang mga laruan mo roon sa gilid. Yaya, pakisamahan at tulungan si Kale sa pagbukas ng mga laruan niya.”

Giniya na ng katulong si Kale papunta sa mga laruan niya, tuwang-tuwa ito ng makitang lahat ng laruang gusto niya ang binili ng mommu niya para sa kaniya. Tumabi naman si Eduardo kay Felize sa sofa habang masaya nilang pinagmamasdan ang anak na tuwang-tuwa sa mga regalo sa kaniya.

“Nagustuhan mo ba ang mga regalo sa’yo ng mommy mo Kale?” tanong ni Eduardo sa anak.

“Opo, ang gaganda po lahat! May complete set po ako ng avengers figures!”

“Limited edition ‘yan anak lahat kaya ‘di lahat mayroon niyan,” ani Felize.

“Masaya ka ba?” tanong ni Eduardo s kaniya.

“Sobra, kaya salamat. Thank you for giving me another chance.”

“Ikaw lang naman hinintay ko eh, lahat ng gusto mo ginawa ko just to prove that there’s no other woman beside you.”

“Pero paano ‘yon? Paano si Sofia? Hindi mo ba talaga siya natutunang mahalin?”

Napalunok ng laway si Eduardo sa huling tanong ni  Felize sa kaniya, he looh straightly unto her eyes before he utter a word.

“If I do, wala dapat ako rito ngayon, and she knew already that whatever we have is just a contract agreement, and right away I’ll file for annulment so that both of us could do anything freely ng hindi na inaalala ang isa’t isa.”

“OKay, ikaw na bahala, I’ll just trust you,” saad ni Felize the kiss Eduardo on his lips. Ilang sandali pa ay may tumawag kay Eduardo, patungkol sa trabaho sa opisina, may sariling law firm din kasi ito at iba pang negosyo while doing his profession.

“Aalis na muna ako, Babe. May biglaang appointment lang.”

“Sige, pero maaga ka bang makakauwi?”

“I’ll be back when I’m done, hindi pa nga ako nakakaalis miss mo na agad ako?”

“Hahaha, ofcourse. Seeing you everytime complete me, oh siya ingat ka, dito lang kami ng anak mo.”

Eduardo bid her kiss on her lips and wave goodbye to Kale na abala sa pagbubukas ng mga laruan niya tsaka umalis.