Kabanata 4

Nagulat si Sofia sa kaniyang narinig, parang biglang tumigil sandali ang mundo niya. Ibig sabihin, sa loob ng limang taon, niloko at nagsinungaling si Eduardo sa kaniya na namatay sa aksidente ang mga magulang ni Kale. Na estatuwa siya sa kaniyang kintatayuan at ‘di makapaniwala sa kaniyang nalaman, at dahil doon ay tuluyan ng gumuho at nawala ang katiting na pag-asa na mamahalin siya pabalik ni Eduardo at maging totoo na ang pagsasama nila pero hindi, dahil kasal lang sila pero buo na ang pamilya ni Eduardo, bagay na di niya mabigay.

Kusang dumaloy ang luha sa mga mata niya habang tinutulak si Luciana paalis ng mansion, si Kale naman ay panay ang iyak at sigaw habang tinatawag siya.

“Mama! ‘Wag kang umalis! ‘Wag mong paalisin ang mama ko lola! Gusto ko sa mama ko!” umiiyak na sabi nito.

“Anak pakiusap tahan na, hindi ka dapat umiyak, nandito ako oh, ako ang totoong mommy mo!” Ani ni Felise kay Kale.

“Ayoko sa’yo, hindi kita mommy dahil may mama na ako!” tinulak ni Kale si Felize at tinulak din ng bata ang lola niya na noon ay hinihila paalis si Sofia, dahilan para gaya ni Felise ay mawala rin ito sa balanse at halos matumba. Muli yumakap ang bata kay Sofia na umiiyak.

“Ganiyan mo ba pinalaki si Kale ha, Sofia? Walang modo?!” gali na galit na wika ni Luciana. Nilapitan na ni Felize si Sofia para pakiusapan na umalis na at iwan si Kale sa kanila.

“Please Sofia, kung mahal mo si Kale, hahayaan mo siya sa kaniyang ang totoong nanay niya at ako ‘yon, umalis ka na!” saad ni Felize kay Sofia sabay hila kay Kale papasok ng mansion. Nabigla pa rin si Sofia sa mga narinig niya, umiiyak na habang nagwawala ang bata sa kagustuhan sa sumama sa ina na kinikilala niya. Dahil natulala si Sofia at napipikon na rin si Luciana, lumapit na ito kay Sofia at marahas na tinulak ito, bumangga si Sofia sa isang nakaparadang kotse na kulay pula, sasakyan pala iyon ni Felize. 

Napahawak si Felize sa puson niya dahil mas lalong sumakit ito, nakita ito ni Kale, at dahil ayaw nga siya bitiwan ni Felize, kinagat niya ito sa kamay at tinulak dahilan para mawalan ito ng balanse at matumba kaya bumangga ang noo nito sa isang matigas na dahil para masugatan ito. Habang nagkakagulo sila, dumating naman ang isang Black Bentley na sasakyan at lulan nito si Eduardo. Dali-dali itong bumaba ng kotse, nakita niyang halos mawalan na ng boses ang anak na si Kale sa kakaiyak at kakasigaw kaya nilapitan niya ito agad, halos mawalan na ito ng boses sa kaiiyak, pinapatahan na ito ni Sofia pero ayaw pa ring tumigil.

“Hayaan niyo na munang sumama sa ‘kin ang bata, hindi siya puwede na hayaang umiyak ng sobra dahil may hika siya at baka ano ang mangyari sa kaniya!”

“Ang sabihin mo, nilalason mo ang utak ng bata para mapalapit sa’yo ng sobra!” galit na giit ng ina ni Eduardo.

“Alam kong ayaw niyo sa’kin bilang manugang niyo pero ‘wag naman sana sa harap ng batang 5 years old lang na umasta kayong parang walang pinag-aralan!” naiinis na sabi ni Sofia kay Luciana.

“Napakabastos mong babae ka! Kunwari ka lang pa lang mabaiy pero nasa loob pala ang kulo mo!”

“Tita, hayaan niyo na po na sumama muna si Kale sa kaniya, limang taon din kasing lumaki ang bata sa kaniya di talaga bastang hihiwalay ito sa kaniya,” saad ni Felize na hawak ang ulo na may sugat, nakita ito ni Eduardo, agad nitong nilapitan si Felize at sobrang nag-alala.

“Anong nangyari ba’t may sugat ang noo mo?”nag-aalalang tanong nito sa babae.

“Ayos lang ako, nawalan lang ako ng balanse nang magpumiglas ang anak mo, kasalanan ko rin dahil puwersahan ko siyang kinukuha kay Sofia, binigla ring ipaalam na ako ang mama niya, gusto kasing mabawi ang mga panahon na wala ako sa tabi niya at hindi ako ang nag-alaga sa kaniya,” saad ni Felize.

“Ako na ang bahala kay Kale, sasama na muna siya kay Sofia, kailangan madala kita sa ospital to make sure you’re okay.”

Nilapitan ni Eduardo sina Sofia at Kale.

“Dada! Sabi po ng salabahing babae at ni lola, hindi ko raw po mama si mama!” humihikbing turan ni Kale sa kaniyang ama.

“Ah, Kale anak, sumama ka na muna kay mama o but pag-uwi ko mag-uusap tayo sa inasal mo ngayon ah.”

“Opo Dada.”

“Eduardo, totoo bang siya ang totoong ina ni Kale? Ba’t ka nagsinungaling sa’kin?!”

“Patawarin mo ako Sofia, wala lang akong choice ng mga panahong ‘yon at gano’n din si Felize, but now handa na niyang punan ang mga pagkukulang niya sa anak namin, sige na sa bahay na lang tayo mag-uusap kailangan kong dalhin muna sa ospital si Felize.”

Pinasok na ni Sofia si Kale sa kotse at nang nasa loob na rin siya, nakita niya nang buhatin ni Eduardo si Felize at kung paano ito mag-alala sa babae. There she knew that she’s out of a the picture. Gusto ng ina ni Eduardo si Felize, at anak pala ni Felize ang batang inalagaan at pinalaki niya sa loob ng limang taon, at higit sa lahat, siya ang babaeng mahal ng lalaking mahal niya. Hindi na namalayan ni Sofia na dumadaloy na pala ang luha sa pisngi niya, napansin na lamang niya ito ng punasan na ng maliliit na kamay ni Kale ang pisngi niya.

“Mama, ‘wag na po kayo umiyak, hindi po ako naniniwala sa babae na ‘yon, kayo lang po ang mama ko.”

“Anak, siya talaga ang mama mo, sinabi na rin ‘yan ng Dada mo kanina ‘di ba? Pero kahit siya ang totoong mama mo, mama mo pa rin ako, nandito lang ako palagi para sa ‘yo.”

“Ayoko, ayoko ng ibang mama ikaw lang ang gusto ko…” mas lalong umiyak si Kale.

“Shhh… tama na, oo na ako lang ang mama mo, ako lang.”

Nakatulog sa kaiiyak si Kale, nang dumating sila ng mansion ay pinabuhat niya ang bata sa driver at dinala na sa kuwarto nito. Nang nasa kuwarto na niya si Kale ay bumaba at nagpunta sa mini bar si Sofia at kumuha ng isang bote ng red wine. Hindi pa rin siya makapaniwala sa mga nalaman niya, pakiramdam niya ay para siyang naging tau-tauhan sa isang kuwento na ‘di alam kung ano ang totoong karakter. Sa bagay, wala nga naman siyang karapatang manumbat o masaktan sa kabila ng mga nalaman niya, Eduardo doesn’t love her, only a contract agreement binds them na kapag natapos na ay tuluyan na siyang mawawala sa buhay ng lalaking mahal niya