CHAPTER 3

"Raselle! Get inside your room!" Utos ni mom. Dahil na din sa takot, sakit at lungkot. Sinunod ko na lang si mom. Ayoko ng gumulo pa lalo na aabot sa punto na mag-aaway pa sina mom at dad dahil sa akin. 

Ilang araw din akong halos nasa loob ng aking kwarto at halos hindi na kumakain. Lumalabas lamang ako mula doon kapag tinatawag na ako para kumain at kung nasa trabaho na sila o di kaya naman ay kung pupunta na ako ng school.

Kapag nasa hapag kami, dire-diretso lamang ang kain ko. Paminsan ay sinasabi sa akin ni mom na ok na daw ang lahat at wala na akong dapat ikabahala pa. Nagsisi na din daw si dad sa kaniyang naging action noong nakaraan. Ngunit, ni minsan ay hindi niya nagawang humingin ng tawad sa akin o kausapin man lang ako. Kaya kahit pa may mga sinasabing mga ganoon si mom, hindi pa din ako kumbinsido. Nararamdaman ko pa din na parang may hindi maayos at mali.

Paminsan ay tinatawag din ako ni mom at kinakausap na wala lang daw iyon. Stress lang daw si dad dahil sa trabaho at nakapag-usap na sila tungkol dito. Hindi na lang ako kumibo. Kahit may mga nais akong sabihin kay mom, mas pinili kong huwag na lamang. 

Oo at nanay ko siya ngunit hindi ko pa din sinabi sa kaniya ang sakit na natamasa ko noong araw na iyon. Pakiramdam ko kase, hindi ako sapat at hindi din nila ako suportado sa mga bagay na nais ko. Gaya na lamang ng pangarap at mga bagay na magpapasaya sa akin.

Dumating araw ng graduation ko, naroon naman sina mom at dad at nag-leave din sila sa work. Kahit ilang linggo na ang dumaan, sariwang-sariwa pa din ako sa nangayari.

Imbes na maging masaya ako, nagpanggap na lamang ako para ba akong masaya talaga. Nagkaroon ng family picture at iilang pang mga gawain noong araw ng graduation ko. Madami ding tao na pumunta sa bahay dahil nagkaroon ng salu-salo doon. May mga dala pa silang gift para sa akin. Ang iba ay mamahalin pa. Tinanggap ko na lamang dahil ayokong masayang at magagamit ko din naman ang mga iyon balang araw.

"Congratulation, Raselle! Good luck to your next journey!" Nakipagbeso pa sa akin si Mrs. Hernaez. Ayon sa pagkakaalam ko, isa siyang malaking investor sa Montreon pati ng asawa nito.

Inilahad niya sa akin ang kaniyang regalo. Isa iyong mamahaling bag dahil 'chanel' ang paper bag nito. Tinanggap ko iyon at ibinigay sa helper namin para i-display naman iyon doon sa gift side.

"Naku! Kumain muna po tayo! Madaming pagkain dito!" Itinuro ko ang pagkaing na nakahain sa mahabang mesa.

"Hay naku, Hindi na, Hija! Busog ang tita mo at isa pa, kailangan na naming umalis! May hahabulin pa kase akong meeting!" Nagmamadali nitong sabi.

"Ah, ganoon po ba? Sige po, hindi ko po kayo kukulitin pa! Salamat po sa gift at sa pagpunta dito" Aniya ko sa matandang babae.

"Walang ano man iyon, Hija!" Aniya at may sinulyapan sa paligid. "Nga pala, kailangan ko ng hanapin ang tito mo. Nagmamadali kami ngayon, eh!" 

Sumuyap na din ako sa mga taong nakatayo sa malaki naming sala para tulungan siya sa paghahanap ng kaniyang asawa. Napangiti agad ako nang makita ang mukha nito. Sa katunayan ay may kausap pa ito, hindi ko na inalintana at inalam pa kung sino iyon, ang sabi ni Mrs. Hernaez ay pareho silang nagmamadali.

"Ah, ayon po!" Hinawakan ko ang kamay ng matanda at hinila papalapit na puwesto ng kaniyang asawa.

Habang papalapit kami, narinig ko ang kanilang pinag-uusapan at ngayon ko lang nalaman at naisip na si dad pala ang kaniyang kausap mula kanina.

"Alam mo pre, nag-iisang anak mo iyon! Sa kaniya mo ipapasa ang iyong kompaniya! Naniniwala ako na kaya nitong pamunuan ang kompaniyang ipapamana mo sa kaniya balang araw."

"Kaya nga, ayokong mawala lahat ang pinaghirapan ko. Pagkapatong niya ng college, kukuha siya ng business ad. Tingin ko iyon ang mabuting kurso na dapat niyang pag-aralan para matutunan niya kung papaano gumalaw sa larangan ng business." Dinig kong sabi ni dad.

Bago pa man ako makalayo mula sa kanila, hinila na ako ni Mrs. Hernaez papalapit sa kanila. Gagalaw sana ako ngunit nang maramdam ang higpit ng pagkakahawak niya sa akin, tiinanggap ko na agad na hindi ako makakaalis mula sa kaniya.

"Timothy, i-congratulate mo na itong si Raselle. Maganda na nga, mabait at matalino pa." Puno ng pagmamalaki ang boses ni Mrs. Hernaez para sa akin. Hindi ako lumingon kay dad dahil iniiwasan ko din na nagsalubong ang aming mga mata.

Ngumiti sa akin si Mr. Hernaez. "Congratulation, Raselle! You did a great jod! You impress us all!" He said.

Ngumiti na lamang ako. "Salamat." 

"Nga pala, Alfonso! Mauuna na kami! May importante pa kaming meeting kaya hindi kami pwedeng magtagal dito. Congratulation na lang para sa inyo." Ani ni Mrs. Hernaez.

Nagbeso siya sa akin bago kumaway at tuluyan na akong iwan. Napalingon ako dad at nagtama ang aming mga mata. Nang-iwas agad ako ng tingin dahil ramdam ko pa din ang galit sa kaniyang sistema.

Nagsimula na akong maglakad papalayo sa kaniya para salubungin na din ang iilan pa naming bisita. May mga dala din silang regalo. Puro mga luxury things lahat dahil puro mayayaman ang mga kaibigna nina mom at dad. Kung hindi naman mga artista at model, may-ari din ng iilang malaking kompaniya.

Ngayon lamang pumasok sa isip ko kung bakit naging galit sa akin si dad. Ako ang magmamana ng pinaghirapan niyang kompaniya at kinakailangan kong pag-aralan ang pagne-negosyo para maging maganda din ang takbo nito kung sakaling ako na ang hahawak.

Kaya gusto niyang kumuha ako ng business ad dahil iyon ang malapit na kurso para pag-aralan ang pagne-negosyo. Kaya naman noong sinabi ko sa kaniya ang tungkol sa plano kong kumuha ng tourism sa college, nabigla siya at nagalit. Naiintindihan ko naman siya. Gusto niya lang talaga na mapabuti ang kalagayan ng kompaniya.

Pero masakit namang isipin at lalo ng tanggapin kung iyon talaga ang gusto niya para sa akin. Gusto kong kumuha ng flight attendant dahil doon ako sasaya. Hindi ko alam kung sasaya ba ako kung kukuha ako ng business ad.

Madaming tao ang pumunta sa bahay para sa graduation ko. Nakakapagod lang dahil mula kanina ay tumatayo ako habang kausap ang mga taong inimbitahan nina mom at dad para sa graduation ko. Kaya naman noong nag-gabi na ay sumakit ang katawan ko at napagod ako ng lubusan.

Kung hindi ko lang naalala ang sinabi sa akin ni Tiffany nitong nakaraang mga araw, hindi ako aalis mula sa loob ng aking kwarto.

Naligo at nagbihis ako. Isang croptop at mini skirt ang sinuot ko para sa pupuntahan namin. Naglagay din ako ng kaunting make-up at lipstick sa aking labi. Inilugay ko lamang ang mahaba at kulot kong buhok para naman bumagay ang ayos ko sa pupuntahan namin.

Naabutan ko na nasa sala si mom, luminga-linga ako sa paligid ngunit hindi ko nakita si dad. Siguro, mas mabuti kung kay mom na lang ako magpapaalam. Lalo na dahil hindi kami nagkakaayos ni dad hanggang ngayon.

"O? Darling! Nakabihis ka yata ngayon? Saan ang lakad mo?" She asked me while smiling. 

Sinulyapan ko ang mga helpers naming nag-aayos ng mga kalat dahil sa selebrasyong naganap. Kinagat ko ang pang-ibaba kong labi bago siya muling binalingan ng tingin.

"Nandito ako para magpaalam. Nagyaya kase sina Tiffany at ng mga kaibigan namin na pagkatapos ng salu-salo para sa graduation namin, manghang-out na muna kami. Parang break na din po namin ito mula sa sampung buwan naming abala sa pag-aaral." 

Ngumiti si mom at tumango. "Sige, sasabihin ko sa dad mo na may lakad ka. Mag-ingat ka na lamang, Raselle."

Lumapit ako kay mom at hinalikan siya sa kaniyang pisngi. Nakatanggap ako ng text mula kay Tiffany kaya pumunta na ako sa pagkikitaan namin. Hindi na din ako nagpahatid pa sa driver namin. Marunong naman ako magmaneho kaya ako na lang ang naghatid sa sarili ko at kung malasing man ang mga kasamahan ko, pwede ko pa silang ihatid sa kanilang mga bahay.

"Raselle!" Pinaupo ako ni Shein sa isang mahabang couch. Iyon ang pinili niya kung saan kami uupo. Nag-order na din sila ng alak at nag-suggest ako na yung akin ay cocktail na lamang. Mabuti na din at hindi na din nila ako kinunsinti na dapat alak ang inumin ko.

Umupo ako doon. Ganoon din ang mga kaibigan ko. Lumandas ang tingin ko sa kabuuan ng bar. Ngayon lamang ako nakapunta sa mga lugar na ganito. Kung ano ang itsura ng bar na nakita ko sa mga pelikula at movie, iyon din ang nakikita ko ngayon. Kahit papaano ay may ideya na ako.

Nagsimula na silang nag-inuman. Hindi naman ganoon ang kadami ang ininom nilang alak at ganoon din ang ni-order dahil pare-pareho kaming mga baguhan dito. Inilapag ni Jasmine sa aking harapan ang ni-order kong cocktail. Nagpasalamat ako dito.

Ilang sandali pa ang dumaan bago kami nagkaroon ng usapan. Kung hindi lamang nagsalita si Devian, wala kaming magagawa dito kung hindi pagmasdan ang umaalong tao sa dance floor. Kumapara sa amin, mas maalam sila at ma-experience.

"Naku! Buti na lang talaga at may lakad tayo ngayon, kung hindi ay maririnig ko na naman ang sermon ng aking mga magulang! Sa saang sulok ng bahay, ramdam ko na tinatanong nila ako kung bakit hindi ako nakasali sa top students! Lahat daw ng kapatid ang kamag-anak ko ay matalino, ako lang daw ang hindi!" Aniya niya.

Kahit papaano ay nakaramdam ako ng awa para sa kaniya. Pareho kami ng sitwasyon ni Devian ngunit sa magkaibang bagay lamang. 

"Don't mind your family, Dev! We're here to become happy! Hindi para isipin ang mga natanggap nating masasamang salita ngayong graduation day natin!" Ani Shein ma siyang nagplano nitong pagsasama namin.

"Oo nga! Nakakabad-vibe yan! Ako nga, madami din akong natanggap na compliments! Hindi ko na lang pinansin!" Si Tiffany naman ang nagsalita.

"Huwag kayong mag-alala, kahit naman ako napagalitan din!" I also joined the conversation.

Sabay-sabay silang lumingon sa akin habang nakataas ang kilay. Hindi yata nakapaniwala na pati ako ay nakatanggap din ng ganoon kahit pa nakapasok ako sa top students.

"Napagalitan ka?!" Halos magkasabay nilang tanong.

"B-bakit naman, Raselle? You made it! Pero bakit napagalitan ka pa din?" Tanong ni Tiffany.

Ininom ko ang cocktail na hawak ko bago umiling. "Hindi naman ako napagalitan dahil hindi ako nakapasok sa pagiging top students. Nagalit lamang sa akin si dad dahil iba ang pangarap ko sa pangarap niya para sa akin." I explained, kahit hindi naman talaga kailangan.

"Ayaw ng dad mo na mag-flight attendant ka?" Si Devian.

Lahat naman sila ay alam kung ano ng pangarap ko at ano ang gusto kong kunin pagsapit ng college. Paminsan-minsan kaming nag-uusap tungkol sa mga pangarap namin at lahat naman kami, wala pang boyfriend. Mayroon mang umaaligid na lalaki sa kanila ngunit hanggang fling lang ang kaya nilang ibigay.

Tumango ako. "Ayaw niya. Ang sabi niya, ako daw ang magmamana ng Montreon balang araw kaya kailangan kong pag-aralan ng mabuti ang pagne-negosyo.  Kaysa ang gusto ko ang kunin ko, mas makakabuti daw na business ad na lamang." 

"Kung gusto mo talaga ang flight attendant, wala namang makakapigil sa iyo na gawin iyon. Besides, suportado naman ng mga magulang mo kung ano ang plano mo sa buhay." Si Shein.

Umusog ang katabi kong si Devian at hinawakan ang hita ko. Wala namang malisya iyon para sa akin dahil pareho kaming babae.

"Nakakainggit ka nga, Raselle! Ang talino mo pa ang suportado ng iyong mga magulang sa iyo! Kung ganoon lang talaga ako, baka ngayon, pinagmamalaki na ako ng aking mga magulang!" Aniya pa niya.

Napipilitan na lamang akong tumango sa sinabi niya. Hindi ko masyadong kinukwento sa kanila ang mga nangyayari sa bahay dahil kapag magkasama kami, itinutuon ko na lamang ang pag-iisip at atensiyon ko sa kanila. Kinakalimutan ko kung ano mang mayroon sa bahay.