CHAPTER 1

''Wala na yatang pag-asa na magbabago ang hitsura ko.Sabi nga nila wala daw forever. Pero ako, naniniwala talaga ako na may forever.Na forever na akong ganito. __. Forever ugly.''

-----

Huh! Ako?

Yes! Ako nga! Sino pa nga ba?

Nagtataka ka seguro kung bakit?

Kung bakit palagi akong mukhang baliw na kinakausap ang sarili ko sa harap ng salamin.

Sinusuri ang sarili araw-araw kung meron ba nagbago? Kung meron ba may nag-improve?

Araw-araw naman ako naliligo.

Nagsasabon, nagsashampoo

at naglo-lotion.

lahat tungkol sa pampaganda, sinubukan ko na.

Pero...

Wala na yatang pag-asa na magbabago ang hitsura ko.

Sabi nga nila wala daw forever.

Pero ako, naniniwala talaga ako na may forever.

Na forever na akong ganito.

__. Forever ugly.

Ooops!

Pasensya, nakalimutan ko pala magpakilala.

By the way, ako nga pala si Dianne Annilou Hernandez.

Ooh hah! Ganda ng pangalan ko no? Artistahin!

Palagi nga napagkamalan na maganda ako, sa pangalan lang pero kung makita ako in person ay masasabi kadalasan na pangit ako, baduy, mukhang manang at katulong.

Pero...

na kahit man lang sa pangalan ko...

...eh, makabawi!

Well, in short you can call me Dianne.

Sa ngayon, nagtatrabaho ako sa isang sikat na Finance Company

bilang isang Finance Executive or Manager ng Finance Department.

Oo, alam ko ang iniisip mo.

Common naman yan, eh!

Nasanay na ako.

Kahit na sabihin natin na hindi ako binayayaan ng dyosang kagandahan.

Kahit papaano mabait naman si Lord, binigyan nya ako ng angking talino.

Yon nga lang kinapos sa hitsura!

Hmmmm..

Ang totoo nyan, sa kadalasan, mukha akong yaya sa tuwing kasama ko ang mga friends ko.

Just imagine.

Sila ay mala-porselana ang kutis. Nangingintab pa ang balat sa sobrang kinis. Samantalang ako nangingintab din naman...nangingintab sa itim.

Matatangkad sila. Hanggang balikat nga lang ako eh.

In short. Bansot po ako. Yon ang katotohanan.

Every time na magkasama kami ng mga friends ko.

Andyan lang ako lagi sa tabi.

Hindi ko nga alam kung palamuti ako.

Kasi sa pagkakaalam ko pagtinawag na palamuti.

Maganda.

Eh, di naman ako maganda.

Hayyyy...ewan.

-----

Maganda.

Sexy.

Makinis.

Maputi.

Artistahin.

Mayaman.

Introducing ang mga matalik na kaibigan ko...

Si Athena Morillo

Palaging napagkakamalan na artista o sikat na modelo, siya lang naman ang kaibigan kong super-duper ganda. Marami nga ang humahanga at nai-star struct sa kanya pag namamasyal kami.

May-ari ng isang sikat na flowershop, ang "Fragrance Home".

At ang magpinsan na sina:

Dansel Fabian

at Amythest ''Amy'' Guiler

...na may ari ng Dansel & Amy DeliShop.

Silang tatlo ay mga kaibigan ko sila since college life na hanggang ngayon happy together parin ang friendship kahit na bise-bisehan na ang bawat isa

But we have a habit every saturday, meron kami tinatawag na "Friendship Date".

Sini-set aside namin lahat ng kabisehan sa buhay para lang magtipon-tipon kaming apat sa paborito naming pasyalan.

Sa private resort na pagmamay ari ng grandparents ni Athena.

Friday afternoon.

After lunch.

Sunud-sunod ang ring ng cellphone ko. Habang naka-focused sa mga paper works.

Tiningnan ko ang caller sa screen ng cell phone ko at nakita ko ang name ng magandang happy, go lucky ko na kaibigan na si Dansel.

"Yes, sis, napatawag ka?"

Sagot ko sa tawag niya  habang nagta-type parin sa keyboard ng computer. At idinikit ko lamang ang cellphone ko sa gitna na taenga at balikat ko para maipagpatuloy ko ang pagta-type. Marami kasi ang nakatambak ko na paper works at gusto ko ng matapos nang araw na yon.

"Gaga! Did you forget? Bukas na ang alis natin" ani Dansel.

"Yeah, I know sis. Di ko nakalimutan yon, marami lang kasi akong ginagawa at this moment. Santambak paperworks ko ngayon."

"Lol, kailan lang ba kumunti ang paperworks mo? Lagi-lagi naman yan. Magresign ka na lang kaya dyan."Sagot ni Dansel na biniro pa ako.

"Abnormal ka ba? Eh, ito na nga lang inaasahan ko na trabaho na makapasweldo sa akin ng maganda-ganda. You know, girl. Breadwinner."

"Hmmm. Okay, maiba na nga tayo baka maabutan na nman tayo dito ng mga kadramahan sa buhay. At ma MMK naman tayo" Wika nito at napangiti nalang ako. Madalas kasi ako magkwento sa mga kaibigan ko ng mga napagdaanan ko sa buhay. Yon bang, feeling mo ang gaan gaan sa loob pag naikwento mo ang masalimuot mong buhay, alam kong nagsasawa o nababagot na sila sa mga kwento ko pero patuloy pa rin silang nakikinig.

"Tumawag nga pala si Athena sa akin. She said tomorrow maiba daw tayo ng destination. Remember YLda's Mount Peak View?" Patuloy pa ni Dansel.

"Yes, I heard Athena talked about that last Wednesday nang nagkita kami sa flower shop niya." Tugon kong pinaalam din dito na naikwento rin sa akin ni Athena ang plano nitong pag-iba ng destinasyon sa friendship date namin.

YLda's Mount Peak View is owned by Athena's cousin name, Ylena Darlyn Gomez. Kaya naging YLda yon.

"I'm so excited para bukas. I saw some captions from YLda's view and I love the place" ani Dansel na kahit sa kabilang linya ay halatang malapad ang pagkangiti. She knew her friend, mahilig ito sa adventures at reyna ito ng gala. Kaya nga ito ang maganda niyang kaibigan na binansagang’’ Happy-Go-Lucky Walking Beauty’’ dahil sa attitude nito, bagay sila ng gwapo nitong boyfriend na mahilig din sa adventures and mountain hiking. Na parang kulang na lang akyatin ang Mount Apo para maakyat nitong lahat ng bundok sa buong Pilipinas.

"Tomorrow, I will fetch you earlier before eight o'clock in the morning".

Narinig niyang dugtong pa nito.

Sa kanilang apat na magkakaibigan sya lang ang walang kotse. Anak mayaman na kasi ang mga kaibigan nya since ipinanganak ang mga ito. May sari-sariling pag-aari na company ang mga magulang ng mga ito na sikat din at kilala dito sa bansa. I'm so lucky for having friends like them kasi kahit sobrang yaman nila, they love me and treat me as their real sister kahit na ako lang ang kakaiba sa kanilang tatlo. Kakaiba kasi ang hitsura at pananamit ko. Imagine! Sa tuwing naglalakad kami, kasama ko ang mga naggagandahang dyosa subalit meron din naman silang kasama, kasamang alien!

Hindi naman na mahirap talaga kami. Oo, inaamin ko dati yon nang nag-aaral pa ako, halos gapang sa pagtityaga para lang makaraos at makapagtapos ng pag-aaral ko.

Pero ngayon, God is good talaga dahil hindi ako pinabayaan. I finished my study in Business Management major in Finance at ngayon I have a work to help and support my family. Kaya ngayon naging okay na takbo ng pamumuhay namin. My parents run a little business, yon ay ang bakery shop. Binigyan ko sila ng pangkapital sa negosyo. And my brotherS and sisterS nagtatrabaho na rin sa maganda at estable na company. Anyway, ako lang naman ang nagpaaral at nagpatapos sa kanila.

Ganyan ako kabait.

"So, dapat ready kana when I fetch you, honey. Alam mo naman sobrang maarte ng mga kaibigan natin. They hate waiting." narinig nyang sabi ni Dansel sa kabilang linya.

"Kung makapaghusga ka sa kanila, akala mo ito di maarte. Mas maarte ka pa kaya sa kanila." Wika ko at napatawa, sadyang inasar ito.

"Baliw!" Sagot nitong pasigaw.

Kung totoong magkaharap lang kami nito sinabunutan na ako.

Ganun talaga kaming magkaibigan. Mahilig mang-asar sa isa't isa. Yon ang way namin sa paglalambing. Deep inside naman kasi mahal na mahal namin ang isa't isa.

ALAALA NG KAHAPON

Hanggang ngayon ay sariwa parin sa alala ni Dianne ang mga napagdaanan niya, nang kabataan niya, sa kanyang pag-aaral hanggang sa nakatapos, nakapagtrabaho at nakatulong na maiahon sa kahirapan ang kanyang mga magulang at matulungan din ang mga kapatid na maktapos sa pag-aaral. Siya ang panganay sa kanilang magkakapatid.

Kaya seguro siya ang nakaranas ng kahirapan ng mga magulang. Elementary siya, nasa unang baitang at siya pa lamang ang nag-aaral sa kanilang magkakapatid dahil mga musmos pa ang mga ito, maliliit pa, tatlong magkapatid pa lamang sila noon. Sa bahay kubo sila nakatira, maliit na bahay na gawa sa kahoy at nipa. Ang nakakatawa pa roon, na sa tuwing maalala niya ay napapangiti na lamang siya. Ang bahay nila ay mukhang masisira na kunti lang na ihip ng hangin ay parang matumba na, itinali lamang ito ng kanyang ama sa puno ng niyog na nasa gilid lang ng kanilang bahay para kahit papaano maging matatag ito. Minsan nga naalala niya noong elementary siya, dumating ang malakas na bagyo. Sa kasamaang-palad natangay ng malakas na hangin ang bahay nila. Mabuti na lamang, lahat sila ay nakaalis doon at nakalikas sa evacuation center bago nangyaring nagkasira-sira ang kanilang bahay, kaya lahat sila ay nakaligtas at walang may masamang nangyari. Lalo na sa mga maliliit niyang mga kapatid, dahil kung nangyari yon kawawa naman ang mga kapatid niya. Malaki talaga ang pinapasalamat niya noon sa Maykapal, yon nga lang, wala na silang bahay na matitirahan.

Nagkaroon sila ng bahay, binili iyon ng mga magulang niya mula sa grandparents niya, isang libo ang bili ng mga ito sa bahay. Na dating tirahan ng baboy, oo BAHAY NG BABOY, na binenta ng lola ni Dianne sa mga magulang niya para magkaroon sila ng matitirahan, lola sa mother’s side niya.

Dahil tirahan ng baboy iyon, walang dingding at bintana. Tanging bubong lang at sahig, dahil sa kapos sila sa pera at kagagaling lang sila sa unos na yon, pinagtyigaan na lang nila at nilinis ng mabuti, sako na muna ang ginawang kisame ng mga magulanmg niya para kahit papaano ay may dingding o takip ang gilid ng bahay nila. Just imagine kung ano ang sitwasyon nila noon, kung maiisip nga niya ngayon parang hindi siya makapaniwala.

Actually, marangya ang buhay ng grandparents niya, sa katunayan nga ay nagpapautang pa ng pera sa mga tao. Pero iwan ba niya dati-rati pa ay hindi na maganda ang pakikitungo ng mga ito sa kanila, sa mga magulang niya at pati sa kanilang magkakapatid. Kahit na mga tyahin niya ganun din except lang sa mga kamag-anak nila na nasa Maynila. Hindi niya alam dahil hindi naman sila suwail at hindi naman masasama ang kanilang mga ugali. Pinalaki naman sila ng maayos ng mga magulang nila.

Hindi pa nga niya makalimutan hanggang ngayon ang time na….dapit hapon na iyon, dahil nakasanayan at tinuruan ng kanyang ina na maging magalang sa mga matatanda. Kararating niya lang galing sa eskwelahan, daanan kasi ang bahay nang lolo’t lola niya pauwi sa bahay nila. Nang dumaan siya sa pintuan ng bahay ng grandparents nakita niya ang kanyang lola na nakaupo sa sala. Kaya nilapitan niya ito at magmamano siya sana nang bigla nitong hinampas ang kamay niya at tumayo ito mula sa inuupuan at lumayo sa kanya.

‘’Umuwi ka na sa inyo,’’ narinig niyang sabi nito.

Syempre, pangit kaya sa feeling na ganun ang magiging reaction ng lola niya. Ang sa kanya lang naman sana ay rumespeto dito gaya ng itinuturo ng kanyang ina.

Pero, bakit ganun?

Ganun ang lola niya sa kanya?

Natanong niya sa sarili niya kung may nagawa ba siyang mali? Kibit-balikat na lamg siyang lumabas ng bahay ng grandparents nya at umuwi na merong lumbay sa kanyang mukha.