Chapter 12

TO DESTROY A WHITE LOTUS —12

   Malamig pa ang hangin at medyo madilim pa noong nagsimulang maglakad si Huseng papunta sa eskwela. Nagsisinungaling siya kung sasabihin niyang nagising siya dahil sa lamig ng tubig na kaniyang ipinanligo kanina. Hindi. Ang totoo ay kahapon pa siya gising—hindi siya makatulog.

Ito iyong pakiramdam na pinangakuan ka ng mga magulang mong ipapasyal kinabukasan. Puwede ring promenade niyo bukas at namomroblema ka dahil ang kapares mo ay iyong taong gusto mo.

Medyo.

Ngumiti nang kaunti si Huseng. Sana nga lang ay matuloy ang pangakong pagpasyal na iyon. Sana'y makarating siya sa promenade nang nasa oras. Sana matuloy ang bagay na gusto niyang mangyari sa araw na ito. Ayaw na ayaw niya sa pakiramdam na laging nadidismaya.

“Boss naman, ang lamig lamig pa,” ungot ni Brian habang niyayakap ang sarili, “Kita mo anong sabi ng relo ko, boss? Alas sais. Naman, Huseng, dapat alas nueve na tayo pumasok