Sa isang maliit na bahay sa Quezon , tahimik na nakaupo si Cherry sa harap ng salamin. Hawak niya ang concealer, pero ngayong gabi, tila wala na rin itong silbi. Para saan pa ang pagtatakip, kung mismong puso niya ay wasak-wasak?Pulang-pula ang kanyang mga mata. Ibinabad ng gabing walang tulog, at ng luha na hindi niya na muling napigilan. Lumalaban siya—sa sakit, sa pagod, sa paulit-ulit na tanong na ni minsan ay hindi sinagot ng tadhana: “Bakit ako?”Isang mahinang buntong-hininga."Kaya ko pa... para sa mga anak ko. Kaya ko pa."Yan na lang ang paulit-ulit niyang dasal. Pero sa repleksyon ng salamin, kita niya ang katotohanan—hindi na siya ang dating Cherry. Wala na ang kislap sa mata. Wala na ang tapang sa ngiti. Wala na rin ang babaeng kayang ipaglaban ang pagmamahal—dahil ang lalaking minahal niya, si Jal, ay hindi kailanman lumaban para sa kanila.Ring. Ring. Ring.Napalingon siya sa cellphone. Si Marites. Ang kaibigang kahit nasa ibang bansa ay tila nararamdaman pa rin ang bi
Sa ilalim ng malapit nang lumubog na araw, habang pinapalamig ng hapon ang hangin at ang langit ay unti-unting namumula, tahimik na naglalakad sina Ana at Adrian sa looban ng bakuran. Hindi sila magkahawak-kamay, pero ang distansya sa pagitan nila ay tila masikip—parang maraming salita ang nais sabihing hindi agad mabigkas.Tila kinakausap ng mga paa nila ang lupa, habang ang mga mata ni Adrian ay palihim na sumusulyap kay Ana. Habang si Ana naman ay nakatitig sa langit, waring inaabot ang sarili sa gitna ng mga alaala at kasalukuyan."Adrian..." mahina niyang bulong, tila tinatawag lang ang pangalan para mapanatili ang lakas ng loob."Hmm?" sagot ng binata. Tumigil siya sa paglalakad at humarap kay Ana. “Pwede ba kitang tanungin ng totoo?”Dahan-dahang tumango si Ana, pero hindi pa rin siya lumingon.Nagpatuloy si Adrian, may kaba sa tinig. “Gusto ko lang sanang malinawan, Ana. Kayo pa ba ni Luke? May plano ka pa bang bumalik sa kanya bilang asawa?”Tila biglang huminto ang hangin. N
Sa ilalim ng maliwanag na sikat ng araw, ang hangin ay nagdadala ng tamis ng mga bulaklak na busal sa hangin—isang tanawin na tila perpektong tagpo ng bagong simula. Sa gitna ng hardin, sa isang kulay-kremang banig na inilatag sa malambot na damo, magkasama nang nakaupo si Ana at Belle. Nakasuot sila ng magaan at makukulay na damit; malayang lumulutang ang mga tela sa simoy, parang sumasayaw sa tahimik na himig ng damuhan. Sa gitna nilang sitsit ng buhay ang dalawang munting diyosa ng kanilang mga puso: si Anabella, naka-yakap ang paboritong stuffed bunny, at si Baby Leo, nakasandal sa walker habang aliw na aliw sa mga laruan niyang umiikot sa harapan.“Sis, tingnan mo si Leo!” tawanan ni Ana habang tumatawa siya nang buong-galak. “Para siyang napapasayaw sa tuwa!”Nagbigay ng kindat si Belle. “Lagi siyang ganyan kapag may musika—parang may sariling mundo siyang pinagagalawan.”Napangiti si Ana at napalingon kay Anabella. “Anak, gusto mo bang turuan si Baby Leo mag-drawing?”“Sige po,
Sa isang umagang payapa, habang si Ana ay abala sa paglalaro kay Anabella sa sala, umakyat si Belle sa silid niya hawak ang kanyang cellphone. Sa kamay niya'y naroon ang mabigat na balita na matagal na niyang gustong iparating sa kanyang mga magulang—isang balitang puno ng kabiglaanan, luha, at muling pagkabuo.Habang nakatayo sa gilid ng bintana at tanaw ang bughaw na langit, pinindot niya ang pangalan ng kanyang ina—Sophia Smith—at ilang segundong pag-ring, may pamilyar na boses ang sumalubong sa kanya."Hello, darling! Good morning!" bati ng kanyang ina mula sa kabilang linya. Nasa likod nito ang mahinang boses ni Clyde, ang kanyang ama, na mukhang abala sa paghahanda ng almusal sa kanilang bahay sa Sydney, Australia."Hi, Mom… Dad…" nanginginig ang boses ni Belle. Ramdam niya ang kaba sa dibdib. "May mahalaga po akong sasabihin sa inyo… Please, makinig lang muna kayo at huwag kayong magugulat.""Bakit, anak? Anong nangyari? Okay ka lang ba diyan sa Japan? Si Anabella? Si Luke?" su
Habang nagsimula siyang maglakad patungo sa isang bench na nakatayo sa gilid ng hardin, ang mga alaala ng nakaraan ay muling sumik sa kanyang isipan. Si Nanay Glenda at Tatay Romero—ang mga magulang na hindi siya iniwan. Ang mga simpleng sandali ng pagpapatawad, ng pagmamahal, at ng mga kwentong ibinahagi sa kanya. Ang kanilang mga mata na puno ng kabutihan, ang mga palad nilang nag-alaga sa kanya sa mga panaho'ng hindi niya matandaan. Isang matamis na sakit na nagbigay ng lakas sa kanya upang magpatuloy.Sa kabila ng lahat ng kalituhan sa kanyang isipan, naramdaman ni Ana na may mga bagay na hindi kailanman mawawala—mga alaala ng pagmamahal at mga pangako na gagabay sa kanya. “Hindi ko sila malilimutan,” bulong niya sa sarili.Si Anabella, ang anak niyang matagal niyang nawalan ng pagkakataon. Hindi pa man niya maaalala ang buong kwento ng kanilang nakaraan, ramdam niyang may malalim na koneksyon sila. May mga bagyong dumaan sa buhay nila, ngunit ngayon ay natutunan niyang yakapin si
Kinabukasan, pag-gising ni Ana, ang kanyang puso ay puno ng emosyon at kabuntot na tanong. Bawat hakbang na ginugol niya sa paglalakad sa hardin ng kanilang tahanan ay puno ng bigat at saya. Ang kanyang mga kamay ay naglalakbay sa mga malamlam na halaman, ang mga dahon ay nagsasayaw sa hangin. Ang kalikasan na parang sumasalamin sa kanyang buhay—matagal nang nawawala, ngunit ngayon ay muling nakahanap ng kanyang sarili.Hindi pa siya ganap na nakaka-move on, ngunit natutunan niyang tanggapin ang kanyang bagong buhay. Ngunit may mga alaala na patuloy na nagbabalik, at ang mga tanong ng "sino ako?" at "saan ako patungo?" ay patuloy na bumangon sa kanyang isipan. Ngunit sa bawat hakbang, natutunan niyang yakapin ang kasalukuyan.Hinawakan niya ang kanyang cellphone, nagdadalawang-isip sa isang sandali. Gusto niyang magpatuloy at magbagong-buhay, ngunit may mga tao sa buhay niya na hindi niya kayang iwanan—ang mga magulang na tumulong sa kanya, na nag-alaga sa kanya sa oras ng kanyang pag