Pagkatapos ng nakakakabang insidente sa daan, tahimik na bumaba ng sasakyan sina Belle, Luke, at Anabella. Si Anabella ay payapang natutulog sa kanyang stroller, walang kamalay-malay sa panganib na kanilang hinarap. Napakapit si Belle sa braso ni Luke, habang patuloy pa ring nararamdaman ang kaba sa kanyang dibdib. Pagpasok nila sa bahay, sinalubong agad sila ni Sheila na kunwari’y puno ng pag-aalala. Ang kanyang mata ay tila nangingilid sa emosyon, ngunit ang bawat galaw nito ay may bahid ng pagsisinungaling.“Ana! Luke! Ano’ng nangyari? Narinig ko sa balita na may engkwentro sa daan. Kasama ba kayo doon? Ligtas ba kayo? Paano si Anabella?” tanong ni Sheila habang nagmamadaling lumapit sa kanila.Napatingin si Belle kay Sheila, pilit na hinahanap ang anumang bakas ng sinseridad sa mukha nito. Ngunit sa halip, naramdaman niya ang malamig na aura na tila nagkukubli ng mas malalim na motibo. Alam ni Belle na ang nakikita niyang pag-aalala ni Sheila ay hindi tunay.“Walang dapat ikabaha
Ngumiti si Luke at mas hinigpitan pa ang yakap kay Belle. “Magkasama tayo sa laban na ito, Ana. Hindi kita iiwan.”Habang magkahawak ang kamay nina Belle at Luke sa kabilang kwarto, si Sheila naman ay nagkukulong sa sarili niyang mundo. Yakap-yakap niya ang isang lumang jacket ni Luke, ang pabango nito ay tila nagdadala sa kanya pabalik sa mga panahong malapit sila. Sa kanyang kama, may nakadikit na mga litrato ni Luke sa pader—mga larawang lihim niyang tinipon sa loob ng maraming taon. Tinitigan niya ang isa sa mga litrato, ang mga mata niya ay puno ng pagka-obsessed. Hinaplos niya ang mukha ni Luke sa litrato na parang tunay na tao itong kaharap niya.“Mahal kita, Luke,” bulong niya habang tumutulo ang mga luha sa kanyang pisngi. “Kaya kong ibigay ang higit pa sa pagmamahal na binibigay ni Ana. Bakit hindi mo makita ‘yon? Bakit siya pa? Hindi siya nararapat sa'yo. Ako ang nararapat sa'yo.”Hinaplos niya ang pader na puno ng litrato ni Luke at ngumiti nang may halong poot at pagmama
Habang nakahiga si Belle, lumapit si Luke sa kanya, may kakaibang kinang sa kanyang mga mata. “Magiging maayos din lahat mahal kong Belle,magtiwala ka lang?” tanong niya, ang kanyang tinig ay mababa ngunit puno ng lambing.Ngumiti si Belle, tumango, at tumingin sa kanya. “Oo. Sana maging maayos ang lahat Luke, ayoko may mangyaring masama sa anak natin.”Biglang yumuko si Luke, at bago pa makapag-react si Belle, marahan niyang ibinaba ang kanyang labi sa kanya. Una, magaan at puno ng pagmamahal ang halik, ngunit naramdaman ni Belle ang unti-unting paglalim nito—parang ang bawat halik ay isang pagsasalin ng damdamin mula kay Luke patungo sa kanya.Ang kanyang puso ay bumilis, tila sumasabay sa tibok ng puso ni Luke na ramdam niya sa kanilang lapit. Ang kanyang katawan ay tumensyon sa pananabik, at ang init na nagmumula sa kanilang koneksyon ay tila lumalaganap sa buong silid."Jasmine," bulong ni Luke habang hinahaplos ang kanyang pisngi, ang kanyang mga mata ay puno ng pagmamahal at p
Naghalikan sila ng masidhi habang pinabilis niya ang kanyang ritmo, at naramdaman ni Belle na nagsisimula nang magpayanig ang kanyang katawan. Pinutol niya ang halik at sinimulang kagatin ang kanyang leeg habang mas pinabilis ang pag-ulos sa kanya. Hinugot niya nang buo at tinukso siya, at pagkatapos ay biglang ibinaon ang sarili nang buo sa kanya muli. Si Belle ay nagsimulang sumigaw sa sarap habang nararamdaman niyang muling umabot ang kanyang katawan sa isa pang orgasmo.Humigop si Luke ng magaspang na hininga at sinubukang pigilin ang kanyang pulsing titi. Matagal na niyang hinintay ang sandaling ito at hindi pa siya handang payagan ang kanyang katawan na makamit ang paglabas na matagal nang inaasam. "Tumingin ka sa akin, aking mahal," bulong niya, ang boses ay puno ng pagnanasa. Muli siyang nagsimula sa pag-ulos, dahan-dahan, pinapayagan si Belle na malasahan ang bawat pulgada niya habang ang kanilang mga mata ay nananatiling nakatuon sa isa't isa sa isang matinding titigan.Si B
Habang ang katahimikan ng gabi ay unti-unting bumalot sa mansyon, isang nakakabagabag na tahimik na galaw ang naganap sa madilim na pasilyo. Si Sheila, na nakadikit ang tenga sa pintuan ng kwarto nina Luke at Belle, ay halos hindi humihinga habang nakikinig sa kanilang masuyong pag-uusap at mas maiinit na sandali.Ang bawat bulong ng pagmamahal, ang bawat halakhak at pag-ungol ng kasiyahan, ay parang punyal na tumatarak sa kanyang puso. Hindi niya matiis ang naririnig. Ang mga mata niya ay nanlilisik sa galit at panibugho. Habang pinapanood ang sariling repleksyon sa salamin sa tabi ng pinto, nakita niya ang isang babaeng wasak sa kanyang obsesyon."Luke... mahal kita," narinig niyang mahinang sabi ni Ana."Luke..." bulong niya sa sarili, halos hindi marinig dahil sa nanginginig niyang boses. “Paano mo nagagawang mahalin siya ng ganito? Hindi mo ba nakikita na ako ang mas nararapat para sa’yo? Ako ang tunay na nagmamahal sa’yo, hindi siya!”"At mas mahal kita, Ana," sagot ni Luke, ang
Para sa kanila, isang tahimik at maayos na gabi ang lumipas. Si Belle, bagama’t pagod mula sa mga nangyari noong araw na iyon, ay mahimbing na natutulog sa tabi ni Luke. Ang mga kamay nila’y magkahawak habang ang liwanag ng buwan ay sumisilip sa bintana, tila nagsasabing ligtas sila sa isa’t isa. Si Anabella naman ay mahimbing na natutulog sa kanyang crib, walang kamalay-malay sa panganib na unti-unting lumalapit sa kanilang mundo.Ngunit sa kabilang kwarto, si Sheila ay gising pa rin. Nakaupo siya sa gilid ng kanyang kama, mariing nakatitig sa laptop screen kung saan nakalista ang mga pangalan ng kanyang mga tauhan. Sa tabi nito, ang litrato nina Luke at Belle ay nakapatong, may mga marka ng galit na ginuhit gamit ang pulang tinta sa mukha ni Belle.“Hindi ito matatapos nang ganito,” bulong niya sa sarili, ang boses ay puno ng poot. “Ang lahat ng ginawa ko, ang lahat ng mga plano ko, hindi ko hahayaang masayang. Luke ay para sa akin, at wala nang makakapigil sa akin para makuha siya.
Habang si Sheila ay abala sa paggawa ng mga plano, si Hector, ang lihim na tauhan na na-recruit ni Luke upang magmanman kay Sheila, ay nagtipon na ng sapat na ebidensya laban dito. Sa loob ng van, tinititigan niya ang mga video at audio recordings na naglalaman ng mga patunay ng bawat banta at lihim na operasyon ni Sheila.“Mukhang ito na ang katapusan mo, Sheila,” bulong ni Hector habang pinapanood ang footage kung saan hayagang nag-utos si Sheila ng malisyosong plano laban kay Belle.Sa kabilang banda, si Belle, na nagtatago ng kanyang sariling misyon, ay hindi alam na may isa pang nagmamasid sa lahat ng nangyayari sa mansyon. Sa likod ng kanyang pagpapanggap bilang Ana, patuloy niyang sinusubaybayan ang mga kilos ni Sheila at ng iba pang tao sa bahay.Huminga nang malalim si Hector, ang mga kamay niya’y mahigpit na nakakapit sa edge ng lamesang nasa loob ng van. Alam niyang konti na lang at makakagawa na siya ng hakbang para tuluyan nang mahinto si Sheila. Nasa tamang direksyon siy
Sa labas ng bahay nina Luke at Belle. Madilim ang gabi, at tanging ilaw ng buwan ang nagbibigay liwanag sa tahimik na paligid. Ngunit ang katahimikan ay tila puno ng tensyon. Ang mga tauhan ni Sheila ay isa-isang nagsidating, maingat na kumikilos at nagtatago sa mga anino. Dalawa sa kanila ang nakapwesto malapit sa gate, habang ang iba ay nasa likod ng mga punong nakapalibot sa bahay. “Siguraduhin ninyong walang makakahalata,” mahinang sabi ng lider ng grupo, si Pedro. “Huwag kayong gagalaw hangga’t hindi ko sinasabi. Kapag nagising ang mga tao sa loob, lagot tayong lahat.” Ang bawat tauhan ay armado ng mga baril at radios, handang sumalakay sa isang utos ni Sheila. Ngunit kahit pa maingat ang kanilang kilos, hindi nila alam na sila mismo ang minamanmanan. Sa van ni Hector. Sa di kalayuan, mula sa kanyang van, hindi iniwan ni Hector ang kanyang monitor. Ang mga camera na inilagay niya sa paligid ng bahay nina Luke at Belle ay malinaw na nagpapakita ng kilos ng mga tauhan ni Shei
Sa isang maliit na coffee shop sa tabi ng parke, tila sandaling tumigil ang mundo para kina Sara at Adrian.Magkaakbay silang nakaupo, parehong tahimik ngunit puno ng damdamin ang mga mata. Sa gitna ng lahat ng pinagdaanan nila, heto sila ngayon—magkasama pa rin, pinipilit buuin ang mga pirasong minsang naghiwalay.Ngunit isang matinis na tunog ng kampana mula sa pinto ang bumasag sa katahimikan. Pumasok si Vanessa, taas-noo, matikas ang tindig, at halatang puno ng hinanakit ang mga mata."Aba, ang sweet niyo naman," aniya, sabay tingin sa dalawa. "Para kayong eksena sa huling episode ng isang teleserye. Kaso may problema lang… Hindi pa tapos ang kwento."Napatayo si Adrian, halatang nabigla sa pagdating ng babae."Vanessa, hindi ito ang tamang lugar para sa mga ganito," mahinahong sabi niya."Tamang lugar?" Tumawa si Vanessa nang mapait. "Kailan pa naging mali ang ipaglaban ang nararapat para sa’yo? Ikaw ang nangakong babalik, Adrian. Ikaw ang nangakong ako ang pipiliin mo. At ngayon
Sa loob ng madilim na silid, habang bumubuhos ang ulan sa labas, nanatiling nakaupo si Vanessa sa sahig. Hawak niya ang isang lumang litrato — litrato nila ni Adrian noong high school."Adrian..." bulong niya, habang dahan-dahang tumutulo ang luha sa kanyang pisngi. "Bakit mo ako iniwan?"Nagngangalit ang damdamin niya. Gulo. Lungkot. Galit. Lahat-lahat na. Habang unti-unti niyang pinipiga ang litrato sa kanyang palad, tila ba sinisiksik din niya ang sakit sa kanyang dibdib."Ako ang una mong minahal. Ako ang kasama mo sa lahat ng pangarap natin. Ako ang naghintay. At ngayon na bumalik ka... may ibang babae ka na."Dumating ang kaibigan niyang si Lianne, basang-basa ang buhok at damit sa ulan. Humahangos, agad siyang lumapit kay Vanessa."Vanessa, tama na. Hindi mo dapat sirain ang sarili mo dahil lang sa lalaking pinili nang magmahal ng iba," pakiusap ni Lianne.Tumayo si Vanessa. Namumugto ang mga mata at nanginginig ang boses."Hindi mo 'to naiintindihan, Lianne. Hindi ikaw ang nai
Samantala sa tunay na ana sa may maliit na baryo..Isang pangungusap na hindi niya malilimutan—dahil iyon na ang salitang pinatay ang natitira pa nilang pag-asa."Kung totoong mahal mo ako..."Paulit-ulit itong umuugong sa utak ni Adrian habang nakatayo pa rin siya sa lugar kung saan siya iniwan ni Sara. Wala nang katao-tao. Tahimik ang paligid, ngunit sa loob niya ay may isang unos na hindi matahimik."Sara..." bulong niya, pero huli na.Biglang napaupo si Adrian sa bangketa, hawak ang ulo, habang tuluyang bumigay ang luha niyang kanina pa niya pinipigilan."Bakit ganito? Bakit ngayon ko lang narealize na ikaw na pala ang tahanan ko? Bakit ako natakot, kung sa’yo lang naman ako ligtas?" Nanginginig ang kanyang tinig. Wala nang pakialam kung marinig siya ng mundo. Ang kirot ay masyadong malalim para pigilan.Habang lumalayo si Sara, ang bawat hakbang niya ay parang pagsaksak sa sariling dibdib. Hindi niya alam kung tama ang ginawa. Hindi niya alam kung kaya niyang hindi lumingon. Pero
Tumunog ang cellphone ni Belle. Nasa sala siya, nakaupo sa lumang sofa habang hawak ang isang tasa ng mainit na tsaa. Nakaalalay ang siko niya sa armrest at ang mga mata’y malalim ang iniisip. Ngunit nang makita niya kung sino ang tumatawag, nanlaki ang mga mata niya. Napalunok siya ng hangin habang nakatitig sa pangalan sa screen: “Mom & Dad.”"Oh no," mahina niyang bulong. "Sila."Kinabahan siya. Napahigpit ang hawak sa cellphone habang mabilis ang tibok ng puso. Parang may matinding bagyong darating.Huminga siya nang malalim, pilit pinapakalma ang sarili bago sinagot ang tawag."Hello, Mom? Dad?""Belle, anak!" halos sigaw ng boses ni Sophia sa kabilang linya. May halong galak at pangungulila."Salamat at sinagot mo, anak. Kamusta ka na?""We’ve been trying to reach you for weeks," sabi naman ni Clyde, mababa ang tinig ngunit bakas ang inis at pag-aalala. "Hindi ka sumasagot sa tawag. Hindi mo binabasa ang mga mensahe. Anak, we were so worried."Pasubali ang tono ni Belle, parang
Habang binabaybay ni Vanessa ang madilim na kalsada, tumigil siya sa harap ng isang simbahan. Hindi siya pumasok, ngunit tumayo siya sa labas. May mga sagot na hindi kayang matagpuan sa sarili lamang. Ang puso niya ay puno ng galit, ngunit may mga tanong na hindi na niya kayang itago.“Bakit ako? Bakit siya? Paano ko haharapin ang lahat ng ito?” tanong ni Vanessa sa kanyang sarili habang pinagmamasdan ang mga simbahan na nakatayo sa dilim. Wala siyang sagot. Bawat saglit ay patuloy na sumasakit, at ang bawat galit ay tumatagos sa kanya. Tahimik na umihip ang hangin sa malamlam na gabi. Sa ilalim ng dilim, tila nagmukhang malabo ang bawat hakbang ni Sara patungo kay Adrian. Ang kanyang puso ay puno ng takot at kalituhan, ngunit naglakad pa rin siya, umaasa, naglalakad sa isang landas na puno ng hindi siguradong hakbang.Nakatayo si Adrian sa harap ng mga mata ni Sara, ang mga mata niyang puno ng kalungkutan at mga tanong. Wala na silang ibang naririnig kundi ang huni ng hangin at ang t
Ang hangin ay malamig, pero hindi ito ang dahilan kung bakit nanginginig ang katawan ni Vanessa. Hindi ang malamig na simoy ng hangin ang nagpasakit sa kanya. Sa bawat paghagulgol ng kanyang puso, iniisip niya kung paano niya magagampanan ang laban na tila natapos na. Si Adrian, ang kanyang mundo, ay umalis. Ipinili niya si Sara, at iniiwan siya sa dilim, walang kalaban-laban.Sa ilalim ng malamlam na buwan, tumayo si Vanessa at nagsimulang maglakad. Hindi siya tumingin pabalik kay Sara. Wala siyang lakas para tignan ang babaeng kumuha sa kanya ng lahat—ang pagmamahal ni Adrian, ang mga pangarap nila. Hindi na siya maghahanap ng pag-asa. Wala nang kwenta.Pero sa kanyang puso, isang bagay ang nagpatuloy: ang galit. Galit na galit siya. Hindi kayang tanggapin ng kanyang puso na ang taong matagal niyang iniwasan, ang babaeng hindi niya inaasahan, ang naging dahilan ng lahat ng ito.Samantalang si Sara, naglalakad palayo kay Adrian, ay hindi maiwasang mag-isip. Hindi niya maiwasang mag-a
Madilim ang gabi. Walang bituin. Ang hangin ay malamig at tila may dalang bagyo. Sa ilalim ng maulap na langit, nagtagpo ang dalawang pusong naglalaban para sa iisang lalaking mahal nila—si Adrian.Nakatayo si Vanessa sa harap ni Sara, ang mukha niya ay puno ng galit, ang mga mata’y naglalagablab sa selos. Hindi na niya kayang magpigil pa. Matagal na niyang kinikimkim ang sakit, ang pait, ang pagkasuklam sa babaeng ito na bigla na lang dumating at tila ninakaw ang mundong matagal na niyang inaasam."Anong meron sa’yo, ha?" pasigaw na tanong ni Vanessa, nanginginig ang tinig.Nagulat si Sara. Hindi niya inaasahan ang ganitong klaseng pagtanggap. Dahan-dahan siyang humakbang palapit pero nanatili ang distansya."Vanessa, hindi ko alam kung bakit mo ‘to ginagawa," mahinahong sagot niya."‘Hindi mo alam?’" Tumawa si Vanessa, mapait. "Hindi mo alam? Ikaw ang dahilan kung bakit nasasaktan ako. Ikaw ang dahilan kung bakit lumayo si Adrian sa akin."Umiling si Sara. "Vanessa, hindi ko ginusto
Sa loob ng kanilang bahay, ang katahimikan ay tila alingawngaw ng mga tanong na walang kasagutan.Ang mahinang tik-tak ng orasan sa dingding ang tanging musika sa umagang iyon. Isang malamig na simoy ng hangin ang pumasok sa bahagyang nakabukas na bintana, animo’y paalala ng isang bagay na matagal nang hindi pinapansin—ang katotohanang may nababago sa pagitan nila.Nakasalampak si Luke sa sofa, nakasandal, mga kamay ay magkasalikop sa harapan habang ang mga mata'y nakatingin sa kawalan. Parang may gustong sabihin, ngunit hindi alam kung paano sisimulan. Samantalang si Belle, nakatayo sa harap ng isang malaking salamin, tahimik na nag-aayos ng buhok, pilit na iniiwasang tumingin sa kanya.Ang bawat galaw ni Belle ay maingat, parang may kinatatakutan. Parang anumang maling kilos ay puwedeng magbunyag ng lihim na matagal na niyang ikinukubli."Ana..." basag ni Luke sa katahimikan, mababa ang boses pero may lalim. "May kailangan tayong pag-usapan."Napahinto si Belle. Marahan siyang humin
“Dahil… minahal mo ako kahit hindi mo kailanman nalaman kung sino talaga ako.”“Ang mahalaga, ikaw si Sara. At ako si Adrian. At tayo ay… tayo.”Nagyakap silang muli. Sa ilalim ng buwan at mga bituin, ang kanilang puso ay naging isa. Walang nakaraan. Walang bukas. Ang ngayon lang ang mahalaga.At sa gabing iyon, hindi sila muling naging magkaibang tao.Makalipas ang ilang araw mula sa masayang gabi nina Adrian at Sara sa dalampasigan, bumalik ang katahimikan sa resort. Ngunit sa likod ng mga ngiti at katahimikan, may pusong naglalagablab sa selos at galit.Si Vanessa, na matagal nang nagtatago ng kanyang tunay na damdamin, ay hindi na makapigil sa kanyang nararamdaman. Sa kanyang silid, habang nakaupo sa harap ng salamin, pinagmamasdan niya ang kanyang repleksyon. Ang dating mapagkumbabang ngiti ay napalitan ng mapait na ngisi."Si Sara... siya na lang palagi," bulong niya sa sarili. "Ako ang nauna. Ako ang nararapat."Sa mga sumunod na araw, sinimulan ni Vanessa ang kanyang plano. Lu