บทนำ

คฤหาสน์ตระกูลวิลเลียม

บรรยากาศของวันนี้เต็มไปด้วยความอึดอัดมากมายจากคนที่เป็นหัวหน้าของครอบครัวอย่าง

เควิน วิลเลียม เขาผู้เป็นคนดูแลทุกอย่างเพียงคนเดียวเพราะภรรยาเขาได้เสียชีวิตไปนานแล้วแต่อย่างน้อยภรรยายังเหลือแก้วตาดวงใจอย่าง โซลี่ย์ ลูกสาวสุดที่รักไว้เป็นพลังที่คอยเป็นกำลังใจทำให้เขาผ่านทุกอย่างมาได้

แต่มาวันนี้ความทุกข์ใจมันได้เริ่มจะมากขึ้นแล้วมันเป็นเพราะเขาไปขอยืมเงินจากเพื่อนรัก

ปาสคาล แอนเดอร์สัน 30 ล้านดอลลาร์ เพื่อจะเอาไปลงทุนแต่เขากลับโดนโกงเงินที่ลงทุนไปจนหมดไม่รู้จะเอาเงินที่ไหนไปคืนเพื่อนรัก

แต่เพื่อนรักอย่างปาสคาล แอนเดอร์สัน กลับยื่นข้อเสนอให้ลูกสาวของเขาเข้าไปเรียนที่มหาวิทยาลัย ปาสคาล

อยากให้เธอไปคอยช่วยงานที่มหาวิทยาลัยแค่นั้นพอ สำหรับแอนเดอร์สันเงิน30ล้านดอลลาร์มันไม่ได้มากมายอะไรเลย แต่กับเควินมันมากมายมาก

แต่เพื่อนรักกลับบอกเขาแค่ให้ลูกสาวไปช่วยงานที่มหาวิทยาลัยเล็กๆน้อย จนเรียนจบแค่นั้นถือเป็นอันว่าใช้หนี้หมดแต่มีข้อแม้ว่าให้ช่วยดูแลลูกชายฝาแฝดของเขาหน่อย เควินยังไม่ได้ตอบตกลงแต่ขอกลับมาคิดดูก่อนและอีกอย่างเขาต้องคุยกับโซลี่ย์ ก่อนและจะกลับมาให้คำตอบอีกที ปาสคาลไม่ได้ขัดอะไรและรอคำตอบจากเควิน

ที่เควินกลุ้มใจเป็นอย่างมากคือเขาจะคุยกับโซลี่ย์อย่างไรเพราะลูกสาวเขาก็เริ่มเรียนมหาลัยไปแล้ว ถึงตอนนี้จะเป็นช่วงปิดเทอมกำลังจะขึ้นปี4ก็ตาม…

ก๊อก ๆ

เฮือก!

เควินสะดุ้งตกใจเสียงเคาะประตูหน้าห้องทำงานเพราะคนที่เคาะคือโซลี่ย์ลูกสาวเพียงคนเดียวเขาเอง…

“แด๊ดดี้เป็นอะไรหรือเปล่าคะ? น่าเครียดเชียว”

“ไม่มีอะไรหรอกโซลี่ย์ แล้วเรามีอะไรหรือเปล่าถึงมาหาแด๊ดถึงในห้องทำงาน”

“ไม่มีอะไรค่ะแด๊ดดี้ โซแค่เห็นแด๊ดดี้ไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่เช้าแล้ว โซเลยจะมาถามว่าแด๊ดดี้อยากทานอะไรไหมคะ”

เธอถามผู้เป็นพ่ออย่างเป็นห่วงเพราะตอนเช้าท่านไม่ยอมทานอาหารเช้าสักนิดอยู่แต่ในห้องทำงานจนเธอให้คนไปตามก็แล้วไปเองก็แล้ว พ่อเธอก็ยังไม่ยอมลงมาทานอะไร

“งั้นหนูทำข้าวผัดมาให้แด๊ดดี้ก็ได้”

เควินตัดสินใจบอกว่าจะทานอะไรไม่อยากจะให้ลูกสาวสุดที่รักต้องเป็นห่วงไปมากกว่านี้แล้ว

“ค่ะแด๊ด”โซลี่ย์ตอบรับคำที่พ่อบอกด้วยรอยยิ้มที่สดใสแล้วเดินลงไปยังห้องครัวทันที

ไม่นานนักโซลี่ย์กลับมาพร้อมกับข้าวผัดอเมริกันเธอเตรียมข้าวเตรียมน้ำใส่ถาดมาเรียบร้อย

“เสร็จแล้วค่ะแด๊ดดี้ แด๊ดดี้ต้องทานให้หมดนะคะโซตั้งใจทำมากเลย และอีกอย่างตอนนี้แด๊ดดี้ดูผอมลงไปเยอะเลยนะคะ”ประโยคท้ายโซลี่ย์พูดด้วยน้ำเสียงปนเศร้าแต่ใบหน้าของเธอยังส่งรอยยิ้มไปให้ผู้เป็นพ่อเสมอ

“ได้ครับแด๊ดจะกินให้หมดเลย”เควินตอบลูกสาวกลับไป

“เก่งมากเลยแด๊ดดี้ของโซ”เธอพูดพร้อมกับยกนิวโป้งขึ้นมาเหมือนชมว่าพ่อเธอนั้นเยี่ยมที่สุด

หลังจากที่เควินกินข้าวไปได้สองสามคำเขาก็ตัดสินใจที่จะพูดเรื่องที่จะให้โซลี่ย์ย้ายมหาวิทยาลัยไปอยู่มหาวิทยาลัยของปาสคาล

“โซลี่ย์ลูก...แด๊ดมีเรื่องที่อยากจะคุยกับโซลี่ย์”คำพูดของผู้เป็นพ่อทำให้เธอนั้นแอบงงว่าพ่อเธอมีเรื่องอะไรในใจหรือเปล่าทำไมหน้าตาและน้ำเสียงถึงดูเครียดขนาดนั้นกันนะ

“แด๊ดอย่าทำหน้าเครียดเลยค่ะ..ไม่ว่าเรื่องอะไรถ้าหนูช่วยแด๊ดดี้ได้หนูจะทำโดยไม่บ่นหรือไม่อยากทำเลยค่ะ”เธอพูดพร้อมกุมมือพ่อเธอไว้แน่น

“ตอนนี้แด๊ดเป็นหนี้เพื่อนอยู่30ล้านดอลลาร์เงินที่แด๊ดยืมเพื่อนมาจะเอาไปลงทุนธุรกิจโดนโกงไปจนหมด..”