Doppelganger 1 ปัญหาที่เกิดขึ้น

“เพื่อนแด๊ดเสนอให้โซลี่ย์ไปเรียนในมหาลัยคอยช่วยงานที่นั่นพร้อมกับดูแลลูกชายให้เพื่อนแด๊ดแล้วเรียนจบถือเป็นอันว่าหนี้ที่ติดก็จบด้วย...หนูโอเคที่จะไปไหมถ้าไม่ก็ไม่เป็นไรนะแด๊ดจะพยายามหาเงินไปคืนเพื่อนแด๊ดเอง”

“.....”โซลี่ย์นิ่งอึ้งไปชั่วขณะไม่คิดว่าการที่เธออยู่สุขสบายขนาดนี้มีความสุขมีเงินใช้ ใช้ชีวิตเหมือนเจ้าหญิงแต่ผู้เป็นพ่อนั้นทุกข์ขนาดนี้แล้วเธอที่เป็นลูกสาวจะนิ่งเฉยได้อย่างไร

“แด๊ดดี้ไม่เป็นไรนะคะโซโอเค ถ้าเรื่องแค่นี้โซยังเห็นแก่ตัวไม่ทำเพื่อครอบครัวเราแล้วโซก็คงไม่ใช่ลูกสาวแด๊ดแล้ว”เธอตอบพ่อออกไปน้ำเสียงอย่างจริงจังเพราะท่านเหมือนจะร้องไห้เลยท่านคงตกใจที่เห็นเธอเงียบไป

ที่เธอเงียบเพราะเธอกำลังตกใจที่ไม่เคยรู้เรื่องอะไรแบบนี้เลยแต่เธอไม่ใช่คุณหนูที่เอาแต่ใจหรอกนะเธอพร้อมที่จะช่วยครอบครัว

“ลูกสาวของแด๊ด แด๊ดรักและภูมิใจในตัวหนูมากนะแม่เองถ้าอยู่ท่านก็ต้องภูมิใจในตัวหนูมากๆโซลี่ย์ลูกรัก”ผู้เป็นพ่อพูดไปพร้อมกับเดินอ้อมโต๊ะทำงานเข้ามากอดลูกสาวคนเดียวที่เขามี

“ค่ะแด๊ดดี้ หนูเองก็ภูมิใจที่ได้เกิดมาเป็นลูกสาวของแด๊ดดี้กับแม่”โซลี่ย์กอดพ่อกลับไป

หลังจากวันนั้นนี่ก็ผ่านมาได้1สัปดาห์แล้วที่เธอได้คุยเรื่องนั้นกับพ่อ เธอเลยถามเรื่องราวที่เกิดขึ้นเพิ่มมานิดหน่อยก็ได้รู้ว่าคนที่พ่อเธอติดเงินนั้นคือท่านลุงปาสคาลผู้ที่ทรงอิทธิพลมากในอเมริกาและอิตาลี

ท่านคล้ายๆพวกมาเฟียเธอเคยเจอท่านตอนเด็กอยู่บ่อยครั้งท่านใจดีกับครอบครัวเธอมาตลอดแต่พอเธอโตก็ไม่ได้เจอท่านลุงปาสคาลบ่อยเหมือนตอนเด็ก เธอรู้ว่าท่านลุงมีลูกชายแต่เธอจำไม่ได้ว่าเคยเจอหรือเปล่าแต่พ่อเล่าให้เธอฟังว่าแม่เธอเป็นเพื่อนรักกับภรรยาของลุงปาสคาลเหมือนกันและท่านก็เสียไปแล้ว…

Anderson University

ปัจจุบันตอนนี้เธอกำลังยืนอยู่ในรั้วมหาลัยประจำความรู้สึกเธอเหมือนตอนเรียนโรงเรียนประจำเลยแตกต่างกันตรงที่โรงเรียนเธอไม่ได้ให้นักเรียนชายหญิงอยู่หอรวมกันเหมือนกับมหาวิทยาลัยของท่านลุง

แต่ก็อย่างว่านี่มันปี2020แล้วนะและอีกอย่างอเมริกาก็มีความเป็นอิสรเสรีด้วยคงไม่แปลกอะไรหรอก โซลี่ย์คิดในใจ

“แต่ของที่เราเอามานี่สิจะขนอย่างไรถึงจะขนหมด ไม่น่าขนมาเยอะเลย”โซลี่ย์บ่นตัวเองพร้อมมองดูกล่องกับพวกกระเป๋าอีก3ถึง4ใบเพราะของที่เธอเก็บจัดเตรียมมาอยู่หอนั้นมันเยอะเหลือเกิน

“หอนี้มี5ชั้น..เราอยู่ชั้น4สินะ”โซลี่ย์หยิบใบข้อมูลมาคลี่อ่านดูที่เธอได้มาตอนไปสมัครเข้าเรียนที่นี่

เธอเลือกที่จะแบกกระเป๋าไปก่อน มีทั้งกระเป๋าลากสองใบและกระเป๋าถืออีกสองใบ

“หนักเป็นบ้าเลย”โซลี่ย์เบะปากเหมือนเด็กน้อยแต่ก็ยังเดินไปข้างหน้าทางบันได

ที่นี่ดีมากเลยนะที่เธอดูจากในเว็บบอร์ดของมหาวิทยาลัยที่แนะนำอะไรต่างๆแต่ที่เธออยากบอกคือทำไมไม่มีลิฟต์!

เธอเองไม่ได้ติดหรูติดสบายอะไรหรอกแต่มันลำบากตอนเธอแบกของขึ้นไปนี่สิ! ;___;

“ก็ไม่ได้หนักอะไร ไม่หนัก ไม่หนักเลย ว้าย!”

ปัก!

จังหวะนั้นเองที่เธอพยายามพูดปลอบใจตัวเองและก้าวเท้าจะขึ้นบันไดไปชั้นที่สอง อยู่ๆเจ้าล้อกระเป๋าลากใบเก่งของเธอนั้นมันกลับค่อยๆถอยตกลงไปกับทางบันไดทำให้เธอหงายหลังตามมันมาด้วยเพราะกระเป๋ามันหนักมาก!

“ อึก! ” โซลี่ย์กลั้นหายใจรอรับความเจ็บที่ตัวเธอจะกระแทกลงไปที่พื้น

แต่โชคดีที่เธอชนเข้ากับอะไรก็ไม่รู้ที่เหมือนกับกำแพงที่แข็งแรงแต่กับมีความอบอุ่นทำให้เธอไม่ต้องล้มหัวฟาดพื้นแตก

“เฮ้อ ค่อยยังชั่ว”

โซลี่ย์ค่อยๆหันหน้าไปมองและเธอถึงได้รู้ว่าที่เธอคิดว่าเป็นกำแพงนั้นมันคือคน! เขาคือผู้ชายที่ตัวสูงร่างหนาและหล่อมากด้วยสีตาน้ำเงินเหมือนน้ำทะเล

“สวยจัง” โซลี่ย์คิดในใจเมื่อได้มองดวงตาคมกริบที่จ้องมาที่เธอเช่นเดียวกัน

โซลี่ย์ได้สบตาคมของเขามันทำให้หัวใจดวงน้อยของเธอเต้นแรงขึ้นมาแต่ก็ได้แค่แป๊บเดียว

“ขะ..ขอโทษค่ะ”โซลี่ย์ที่กำลังเอ่ยคำขอโทษแต่ก็ต้องนิ่งชะงักไปกับสิ่งที่เขาทำ

ผลัก!

เขาผลักเธอออกอย่างแรงทำให้เธอเกือบล้มไปข้างหน้าโชคดีที่เธอยังทรงตัวได้โซลี่ย์งงไปเลยทำไมเขาถึงได้ผลักเธอ เธอไม่ตั้งใจตกลงมาโดนเขานะ และเขายังส่งสายตาเย็นชามาให้เธออีก

“ขนลุกจัง”

ส่วนคนที่โดนโซลี่ย์ล้มใส่นั้นก็คือ เดม่อน และเขาที่ไม่ชอบให้ใครมาโดนตัวง่ายๆโดยเฉพาะพวกผู้หญิงที่จ้องจะอ่อยเขา!

“มุขนี้ยังไม่เลิกใช้กันอีกหรือแกล้งล้มใส่ผู้ชาย วิธีอ่อยแบบเดิม”

เดม่อนพูดใส่โซลี่ย์ด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าวปนเยาะเย้ย นี่ถ้าเขาไม่รับเจ้าหล่อนไว้คงได้หัวฟาดพื้นตายไปแล้ว หรือเขาควรจะปล่อยให้เธอหัวฟาดพื้นไปเลยดีนะ

เมื่อพูดประโยคนั้นจบเดม่อนที่กำลังจะเดินขึ้นไปด้านบนก็ต้องหยุดเดินเพราะเธอคนนั้นดันพูดสวนขึ้นมา

“อะไรนะ..นี่ฉันไม่ได้แกล้งนะใครจะรู้ว่ามีคนยืนอยู่ข้างหลังตัวเอง ฉันไม่ได้มีตาหลังนะที่จะได้เห็นว่าคุณยืนอยู่ข้างหลังฉัน”

เธอสวนเขากลับไปทันที ว่าเธออ่อยเขาเรื่องนั้นมันไม่จริงเลยสักนิด คิดมาได้อย่างไร

ขวับ! เขาหันกลับมามองเธอทันที

หมับ! เดม่อนก้าวเข้าไปกระชากแขนคนตัวเล็กเข้ามากระทบกับแผงอกแกร่งอย่างแรงคนตัวเล็กถึงกับหน้ายู่เพราะเจ็บจากแรงที่โดนบีบไม่พอยังเจ็บหัวที่กระแทกกับหน้าอกแกร่งของเขาอีก

“อย่าปากดี”เขาพูดออกไปนิ่งๆแต่ยังไม่หยุดบีบแขนเธอและออกแรงบีบมากขึ้น

“ทำไม ก็ฉันพูดความจริง!”เธอก็ไม่ยอมเขาเช่นกันเงยหน้าสบตาแล้วพูดออกไป แล้วทั้งคู่ก็จ้องหน้ากันอยู่อย่างนั้นอย่างไม่มีใครยอมใคร

“ปล่อยนะ! ฉันเจ็บ!”เธอพยายามบอกให้เขาปล่อยแขนเธอออกเพราะมันเริ่มจะเจ็บไปถึงกระดูกแล้ว

“หึ ก็ไม่ได้อยากจับนักหรอก”เดม่อนยอมปล่อยเธอแล้วหันหลังเดินขึ้นไปชั้นบนต่อ

“แล้วใครอยากให้จับกันล่ะ”

ประโยคนี้เธอพูดเบาๆเพราะไม่อยากให้คนตัวโตได้ยินแล้วหันกลับมาผลักเธอตกบันไดลงไปหัวฟาดพื้นตาย!

ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ไม่มีความอ่อนโยนให้ผู้หญิงเลยไอ้ผู้ชายหลงตัวเอง! กว่าเธอจะขนของจนเสร็จก็ใช้เวลาไปหลายชั่วโมงแล้ว และห้องเธอดันอยู่ชั้นสี่เกือบชั้นสุดท้ายเลยน่ะสิ แต่ดูแล้วเหมือนเธอจะมาก่อนเปิดเทอมเลยนะเพราะหอพักเงียบมาก

รูมเมทของเธอก็ยังไม่มาเหมือนกันหรือเธอจะไม่มีรูมเมทกันนะ เธอแบบสงสัย แต่ยังไงหอพักนี้ก็เป็นหอรวมน่าจะได้เจอเพื่อนดีๆสักคนแต่ไม่เอาไอ้ผู้ชายนิสัยไม่ดีแบบนั้นนะ....

กดติดตามด้วยน้า