Novels by Claris

25 ธันวาคม 2025 เป็นวันสำคัญอีกวันที่ทุกคนได้มาร่วมแสดงความยินดีในพิธีมงคลสมรสระหว่างอีวานกับขนมปัง จัดขึ้นในวันขอบคุณพระเจ้าหรือคำเรียกติดปากว่าวันคริสต์มาส วันดี ๆ แบบนี้เหมาะจัดงานสำคัญอย่างมาก งานแต่งครั้งนี้ค่อนข้างจัดอลังการเจ้าบ่าวตั้งใจให้สมเกียรติเจ้าสาวผู้หญิงที่เขารัก แขกจากฝั่งเจ้าบ่าวและเจ้าสาวรวมกันแล้วประมาณ 250-300 คน ถึงจะคัดเลือกส่งการ์ดเชิญให้แค่คนสนิทกับคนสำคัญก็ยังมีแขกเยอะมากพอสมควรด้วยความที่ขนมปังก็มีเพื่อนเยอะ อีวานก็เป็นตระกูลใหญ่นักธุรกิจที่คนรู้จักหลายแวดวง “ทำตัวไม่ถูกเลยว่ะ เพื่อนในกลุ่มแต่งงานกับนักธุรกิจหมื่นหรือแสนล้านใช่ไหม คนคงมากันเยอะมากเลยอะ” ฟิสิกส์เอ่ยแล้วกวาดสายตามองไปรอบ ๆ งาน ไม่รู้ว่าเขาต้องอะไรอึ้งก่อนดีระหว่างเรื่องที่เพื่อนสนิทแต่งงานกับมาเฟีย จำนวนโต๊ะมากมายสำหรับแขก และในความสวยงามอลังการของงานแต่งเพื่อนสาวคนสวยซึ่งเหมาะสมมาก “จริง เรื่องขนมปังกับผิงอันทำกูช็อคทุกครั้งที่รับรู้” ต้นปาล์มพูดต่อ เพราะเวลาที่ขนมปังหรือผิงอันทักเข้ามาเล่าเรื่องชีวิตให้เพื่อนในกลุ่มฟังจะต้องเป็นเรื่องพีค ๆ ตลอดเลย “อืม ดีนะเพื่อนได้คู่ช

4 เดือนต่อมา.. เวลานั้นผ่านไปเรื่อย ๆ จนเข้าใกล้วันกำหนดการคลอดเจ้าตัวเล็กที่เป็นเหมือนกาวใจผสานความสัมพันธ์ของพ่อกับแม่ที่มาต่อติดให้ทั้งสองได้เรียนรู้และใกล้ชิดกันมากกว่าที่ผ่านมา แม้ว่าระหว่างทางอาจจะล้มลุกคลุกคลานมีบททดสอบให้อีวานกับขนมปังได้พิสูจน์ความรักเยอะมาก แต่อยากบอกว่าลูกชายคนนี้เกิดขึ้นมาจากความรักพวกเขาจริง ๆ แล้วตอนนี้อีวานก็กำลังพิสูจน์ตัวเองให้ขนมปังได้เห็นว่าตัวเขานั้นสามารถเป็นทั้งคนรักและพ่อที่ดีได้ ‘ดีใจที่มีลูกเข้ามาเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไปในชีวิต’ 22:35 PM เป็นเวลาเข้านอนของขนมปังกับอีวาน แต่ก่อนจะนอนก็มีกิจวัตรที่เขาคอยทำให้เธอมาตลอดตั้งแต่ได้อยู่ด้วยกันมา “ที่รักมาทาครีมก่อนนอนนะครับ” “คืนสุดท้ายแล้วสิที่พี่จะมาคอยทาครีมที่ท้องโต ๆ ให้ขนม” ขนมปังเอ่ยเสียงหวานเมื่อคิดว่าพรุ่งนี้ก็ถึงวันที่เธอจะต้องไปโรงพยาบาลเพื่อเตรียมตัวคลอดลูกชาย “ไม่ครับ คืนต่อ ๆ ไปพี่ก็จะยังทำเหมือนเดิม ถึงที่รักจะคลอดลูกแล้วพี่ก็ไม่หยุดดูแลที่รักหรอกนะครับ” “พี่อีวานทำให้ขนมรู้สึกเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดเลยรู้ไหมคะ” “พี่ก็คือผู้ชายที่โชคดีที่สุดเหมือนกันที่มีว่าที่ภรรยาแสนดีอ

PC Hospital 🏥 ขนมปังดูศึกษามาก่อนจะวางแผนย้ายที่อยู่ ซึ่งตัวเลือกแรกคือ พีซีโรงพยาบาลเอกชนในตัวอำเภอปากช่องมีเครื่องมือแพทย์ทันสมัยและบริการครบครัน ดูแลอย่างดีตั้งแต่ฝากครรภ์ไปถึงคลอดบุตร คุณหมอในโรงพยาบาลก็มีรางวัลการันตี ซึ่งเธอก็เลือกฝากพิเศษ“เอารถเข็นไหม”“ไม่ค่ะ เดินไหว”อีวานประคองขนมปังไปห้องตรวจ นั่งรอเข้าห้องตรวจไม่ถึงห้านาทีก็มีพยาบาลเดินมาเชิญให้เข้าไปพบหมอ คุณหมอสาววัยสามสิบต้น ๆ เริ่มอธิบายเรื่องต่าง ๆ ที่อีวานควรทราบ ระยะเวลากำหนดคลอด สุขภาพของแม่และเด็ก เรื่องที่ต้องระวัง การควบคุมอาหารให้กินอย่างเหมาะสม อีวานตั้งใจฟังและจำได้ทั้งหมด“ผลเลือกปกตินะคะไม่มีภาวะเบาหวานแทรกซ้อนแต่ก็ต้องควบคุมการกินให้พอดี แต่หมอวางใจดูคุณพ่อคุณแม่จะสายดูแลสุขภาพกันอยู่แล้ว”“ต่อไปเป็นการอันตร้าซาวด์นะคะ”มาถึงขึ้นตอนที่คุณพ่อคุณแม่มือใหม่รอคอย การได้รู้ว่าลูกในท้องนั้นเป็นเพศอะไร เมื่อคืนขนมปังก็คุยกับอีวานว่าจะเก็บผลไว้จัดงานเซอร์ไพรส์รู้พร้อมทุกคนไหม แต่พอตกตะกอนความคิด ช่วงนี้เพื่อนสนิททั้งเขาและเธอค่อนข้างยุ่งเลยเลือกว่าจะไม่จัดงานเลี้ยง แต่จะเป็นการทักไปบอกเพื่อนทุกคนแทน ส่วนในตอนนี

อีวานยังคงนอนมองขนมปังหลับอยู่เงียบ ๆ จนเวลาผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมงเมื่อขนมปังได้นอนพักผ่อนจนเพียงพอ ก็ตื่นจากการหลับใหลและสิ่งแรกที่เธอเห็นก็คืออีวานเขานอนตะแคงหันมองเธอนัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลดูเศร้าหมอง และเขายังปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้มแต่กลับไร้เสียงสะอื้น “เป็นอะไรไปคะ ร้องไห้ทำไม” เธอยันกายลุกขึ้นนั่งเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง อีวานก็ลุกนั่งตามเขายิ้มเล็กน้อย ขนมปังยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้อีวานลูบแก้มเขาเบา ๆ เป็นการปลอบใจ “พี่..แค่รู้สึกดีใจที่ได้กลับมาอยู่ข้างเธอ” “ดีใจจนร้องไห้เลยเหรอ? แปลกมาก” ขนมปังไม่คิดว่าคนที่จิตใจเข้มแข็งที่โดนปืนยิงมีดแทงจนเกือบตายยังไม่แสดงความรู้สึกเจ็บปวดอะไรเลย แต่ตอนนี้เขากำลังนั่งร้องไห้ต่อหน้าเธอ เธอสัมผัสได้ว่านี่ไม่ใช่การร้องไห้ของความรู้สึกดีใจ แต่เขากำลังเศร้าอยู่ต่างหาก ‘แล้วเขาเศร้าเรื่องอะไรล่ะ..’ “พี่ไม่สบายใจหรือ..” “ไม่ พี่โอเค หิวหรือยังครับเดี๋ยวพี่ทำอะไรให้กินนะ” อีวานรีบเปลี่ยนเรื่องทันที ไม่อยากให้เธอมากังวลใจไปกับความรู้สึกที่มันตีกันไปมาในจิตใจเขา ตอนนี้สิ่งที่เขาควรทำที่สุดคือ ทำให้เธอมีความสุขและได้เห็นว่าเขาเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ

อีวานยกตัวขนมปังขึ้นอุ้มเธอใช้มือกอดคอและขาเกี่ยวลำตัวเขาแน่นกลัวจะตก แต่ไม่มีทางหรอกเพราะอีวานใช้ท่อนแขนแกร่งประคองใต้ก้นสวยพาเดินออกจากห้องอาบน้ำมายังโซฟาในห้องรับแขก เขาวางเธอลงอย่างเบามือ “ที่รักสวยจัง”ขนมปังเอนตัวพิงโซฟายกขาตั้งขึ้นเป็นตัวเอ็ม อีวานคุกเข่าลงสอดมือไปถอดแพนตี้ตัวจิ๋วออกโน้มใบหน้าลงไปยังช่องทางรักเขาส่งลิ้นอุ่นแทงเข้ารูเล็กที่ได้ใช้นิ้วไปก่อนหน้านี้“อีวานอ๊าส์ สะ..เสียว”“อืมอ่าส์ จ๊วบ” อีวานครางเสียงต่ำ ลิ้นร้ายละเลงเลียติ่งเสียวจนเธอยกสะโพกขึ้น มือหนึ่งยกขึ้นมาปิดปาก อีกมือขยุ้มผมสีดำขวับของเขาระบายความเสียวซ่านออกมาโดยกำผมเขาแน่น อีวานลุกขึ้นถอดกระโปรงแสนสวยของขนมปังออก ทำให้เหลือเพียงบราเซียลายลูกไม้สีดำที่ยังคงบดบังเต้านมใหญ่“โคตรเซ็กซี่..”อีวานขึ้นมานั่งหันเข้าหาเธอบนโซฟาแทรกตัวอยู่ตรงกลาง เขาจับท่อนเอ็นร้อนจ่อไปที่ช่องทางรักแต่ยังไม่เอาเข้าไป ใช้เพียงส่วนหัวปลายหยักบานถูขึ้นลงตามกลีบรอยแยก จนหัวชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำหวาน“อื้อ อีวาน..”“อยากให้ใส่เข้าไปไหมครับ”“อยากค่ะ”“จากนี้ไปเรียกฉันว่าพี่อีวาน”“อื้ออ พี่..พี่อีวาน ช่วยกระแทกเข้ามาในตัวฉันสักทีค่ะ ได้โป

“อย่าทำหน้าโกรธสิเดี๋ยวลูกก็ทำตามหรอก”“ก็คุณมันเจ้าเล่ห์”“ก็ฉันอยากใช้เวลากับเธอนี่นา รวมถึงเวลากับเจ้าตัวเล็กด้วย”อีวานเดินเข้ามาโอบกอดเอวคลอดกิ่วแล้วพูดเสียงออดอ้อนมือหนาลูบท้องนูน ๆ ของเธอไปด้วยความเอ็นดู ยิ่งได้เข้ามาแนบชิดเขาก็ได้กลิ่นหอมหวานคล้ายดอกไม้ที่ออกมาจากเธอนั้นทำให้เขาอยากจะสูดดมมันทุกส่วนของขนมปังไปจนหมดเลยล่ะ เพราะอีวานนั้นโหยหาเธอแบบสุด ๆ แล้วมันคงจะดีถ้าเขาจะได้สัมผัสไออุ่นจากเธออีกครั้ง..“ในบ้านก็เหลือแค่เราสองคนแล้วนะ จะทำอะไรกันต่อดีล่ะครับ”“แผนคุณแน่นอนเลย ไอ้มาเฟียเจ้าเล่ห์กะล่อนที่สุด..” เธอบ่นพึมพำเบา ๆ แต่ก็พอจะทำให้อีวานได้ยินแต่เขาไม่รู้สึกโกรธเลยกับคำด่าของเธอมีแต่ความรู้สึกเอ็นดู“คุณอยากทำอะไรก็ไปทำสิคะ ส่วนฉันจะไปอ่านหนังสือ” เธอตอบแล้วพยายามแกะมือปลาหมึกที่เกาะแน่นไม่ยอมปล่อยจากเอว“ฉันอยากอาบน้ำจังเลย เธอช่วยอาบให้ได้ไหมหมอบอกว่าแผลห้ามโดนน้ำน่ะ ฉันทำไม่ถนัด” อีวานขยับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ปลายจมูกโด่งคลอเคลียอยู่ข้างใบหูเล็ก ความจริงเขาโกหกเขาอาบน้ำเองได้แค่อยากให้เธอทำ“ก็อาบแบบที่เคยอาบไปสิคะ”“พยาบาลเป็นคนทำให้ตลอดเลย ฉันยังไม่เคยได้ลองอาบเองน่

บนรถยนต์คันหรูออสการ์เป็นคนขับรถ ที่นั่งข้างคนขับคือเดม่อน และด้านหลังจะเป็นโซลี่ย์ เอลเดนกับไอล่านั่งข้างเธอ“เอลเดน ไอล่า พร้อมไปโรงเรียนหรือยังคะ ไหนบอกมี้หน่อย”“ผมพร้อมตั้งแต่เมื่อวานแล้วครับ!”ตอบออกมาหนักแน่น“พร้อมนิดนึงค่ะ”เสียงอ้อมแอ้ม“มี้จะบอกว่าการได้ไปโรงเรียนสนุกมากไอล่าจะมีเพื่อนๆ เยอะแยะ จะไม่เหงาได้ทำกิจกรรมร่วมกับเพื่อนๆ”“มีเพื่อนเยอะไม่เท่ามีเพื่อนที่จริงใจนะ”เป็นเดม่อนที่เอ่ยขึ้นมา“ถ้าเพื่อนคนไหนที่ดูไม่เข้าท่า เอลเดลกับไอล่าก็ออกมาเลยนะหรือถ้าไม่ชอบโรงเรียนนี้บอกแด๊ดเลยนะเดี๋ยวหาที่ใหม่ให้”“ไม่ค่ะ เราจะไม่เปลี่ยนโรงเรียนค่ะ อย่ามาสอนให้ลูกเอาแต่ใจออสการ์” ออสการ์ถึงกับจ๋อยที่โดนภรรยาดุ“เอลเดนกับไอล่าเป็นคนเก่งมี้เชื่อว่าพวกหนูจะมีความอดทนและรู้ว่าอะไรควรไม่ควร” เธอลูบหัวลูกๆ ส่วนเด็กๆก็ยิ้มพร้อมกับกอดแม่พวกเขาโรงเรียนคอลลินส์เดม่อน ออสการ์ โซลี่ย์เมื่อมาถึงโรงเรียนก็ร่ำลาลูกมองดูพวกแกจับมือกันเดินเข้าไปในโรงเรียน เดม่อนออสการ์โอบเอวร่างบาง มองดูจนเด็กๆ เดินไปถึงครึ่งทาง ก่อนที่ไอล่าจะหันมาโบกมือบ๊ายบายพวกเขา“ส่งลูกเสร็จแล้วก็กลับกันเถอะค่ะ”“เด

ถึงจะมีแม่ครัวสาวรับใช้ในบ้านคุณภรรยาก็ไม่เคยจะอยู่เฉย ยังคงทำหน้าที่ศรีภรรยาที่ดีมาเสมอ แต่ผ่านห้าปีแล้วเธอก็ยังไม่ท้องลูกคนที่สามให้เดม่อนกับออสการ์ที่พยายามปั๊มลูก แต่สองแฝดไม่ยอมแพ้หรอกยังไงเขาก็จะต้องมีลูกคนที่สามแต่ถ้าเธอไม่ไหวแล้วพวกเขาก็จะยอมไม่ปั๊มลูกต่อเพื่อรักษาสุขภาพของคุณภรรยาปัจจุบันหลังจากที่คุณพ่อคุณแม่ทั้งสามคนเลือกโรงเรียนให้กับเอลเดนและไอล่าได้แล้ว ผลสรุปออกมาว่าให้ไปเรียนที่โรงเรียนของโรมิโอ ที่เป็นผู้ก่อตั้งโรงเรียนขึ้นมา“เอลเดนครับ”เดม่อนเอ่ยเรียกเอลเดนขณะที่กำลังอาบน้ำให้“ครับป๊า!”เสียงใสขานรับในทันที“ตื่นเต้นไหมครับที่จะไปโรงเรียน”“ตื่นเต้นมากเลยครับป๊า เดลจะได้มีเพื่อนแล้ว เล่นแต่กับไอล่าเดลเบื่อครับ”พูดออกมาด้วยความไร้เดียงสา เดลเป็นชื่อเล่นที่เอลเดนเรียกแทนตัวเอง“เอลเดนถ้าน้องมาได้ยินจะเสียใจนะครับ เอลเดนไม่รักน้องสาวคนเดียวของลูกหรอ”แกล้งถามออกไป“ไม่ๆ ผมรักน้องที่สุด รักมากกว่าอะไรเลยครับแต่เดลอยากมีเพื่อนผู้ชายครับ”“ฮ่า! ไปโรงเรียนมีเพื่อนใหม่ก็อย่าลืมที่จะดูแลน้องด้วยรู้ไหมครับ”เดม่อนลูบผมลูกชายด้วยความเอ็นดู ตั้งแต่มีลูกมันทำให้เขาเข้าใจอะ

5 ปีต่อมาโซลี่ย์และครอบครัวได้ย้ายกลับมาอยู่ที่ประเทศอเมริกาได้สี่ปีแล้ว ตั้งแต่ที่เด็กๆ อายุครบหนึ่งขวบพวกเขาก็ย้ายกลับมาและวันนี้เป็นวันพิเศษอีกวันหนึ่งคู่แฝดลูกชายหญิงของพวกเขาวันนี้เป็นวันแรกของเอลเดนกับไอร่าที่จะต้องไปโรงเรียน เด็กๆนั้นตื่นเต้นมากและที่ตื่นเต้นมากกว่าเด็กๆ คงจะเป็นคุณพ่อทั้งสองคน เป็นห่วงลูกๆ กลัวว่าจะมีอันตรายหากอยู่นอกสายตาพวกเขาย้อนไปเมื่อสัปดาห์ก่อน“ต้องส่งลูกไปเรียนจริงหรอครับที่รัก” ออสการ์เดินเข้ามาสวมกอดโซลี่ย์จากทางด้านหลังขณะที่เธอกำลังเตรียมทำอาหารให้ลูกๆ และอาหารของพวกเขา“จำเป็นสิคะ”เสียงหวานตอบกลับมาพร้อมหันหน้ามาจุ๊บแก้มออสการ์“เราจ้างครูมาสอนพวกแกที่บ้านไม่ได้หรอที่รัก ฉันไม่อยากให้ลูกอยู่ห่างสายตาเลยที่รัก”“ออสการ์คะ ลูกต้องได้ไปทำความรู้จักเพื่อนได้ไปลองใช้ชีวิต อย่ามาตีกรอบลูกถ้าเป็นอย่างนี้ฉันจะไม่คุยด้วยแล้วนะ” ช่างเป็นคำขู่ที่น่ากลัวสำหรับออสการ์อย่างมาก เดินคอตกกลับไปหาลูกที่ห้องนอนห้องนอนเอลเดน&ไอล่า“เธอว่าอย่างไรบ้าง”เดม่อนเมื่อเห็นว่าออสการ์เดินเข้ามาก็เอ่ยถามทันที เพราะว่าก่อนหน้านี้ออสการ์บอกจะไปคุยเรื่องที่ยังไม่ต้องให้เ

หน้าแท่นพิธี“ฝากดูแลพระอาทิตย์ดวงนี้ต่อด้วยนะ”เควินเอ่ยพูดกับสองแฝดพร้อมจับมือเล็กยื่นไปให้กับเดม่อนและออสการ์ เขาทั้งสองคนจับมือเธอมากุมเอาไว้ราวกับกลัวว่าจะทำเธอหล่นหายไปอีก ทั้งสามคนยืนต่อหน้าบาทหลวงที่เคารพ เดม่อนและออสการ์ยื่นมือไปเปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาว“ทั้งสามคนมีความประสงค์ที่จะร่วมใช้ชีวิตเป็นสามีภรรยา ต่อไปให้ลูกทั้งสามคนได้กล่าวคำมั่นสัญญาต่อหน้าพระผู้เป็นเจ้า”“ผม เดม่อน แอนเดอร์สัน ยินดีที่จะรับ โซลี่ย์ วิลเลียมส์เป็นภรรยา ขอให้คำมั่นสัญญาว่าจะซื่อสัตย์และอยู่กับเธอทั้งในยามสุขและยามทุกข์ ดูแลยามเจ็บไข้”“ผม ออสการ์ แอนเดอร์สัน ยินที่ที่จะรับ โซลี่ย์ วิลเลียมส์เป็นภรรยา ขอให้คำมั่นสัญญาว่าจะซื่อสัตย์และดูแลจิตใจ เป็นคู่คิด แบ่งปันความสุขและขุกท์ไปด้วยกัน”“ผมจะให้เกียรติและรักคุณด้วยหัวใจอันบริสุทธิ์ไปตลอดทั้งชีวิต”ประโยคนี้ทั้งสองแฝดพูดออกมาพร้อมกันและสวมแหวนให้เธอ“ฉัน โซลี่ย์ วิลเลียมส์ ยินดีที่จะรับ เดม่อน แอนเดอร์สัน และ ออสการ์ แอนเดอร์สัน เป็นสามี ขอคำมั่นสัญญว่าจะซื่อสัตย์ต่อทั้งสองคน ไม่ว่าจะยามสุขหรือยามทุกข์จะไม่มีทางทิ้งทั้งคู่ จะดูแล เป็นคู่คิด แบ่งปัน

วันพิธีวิวาห์ ‎♡งานแต่งของทั้งสามคนถูกจัดในพิธีที่เรียบง่ายโดยมีโซลี่ย์เป็นคนออกแบบภายในงาน เดม่อนกับออสการ์มีมาช่วยคิดนิดหน่อยเพราะเป็นงานแต่งของสามคนเธอเลยอยากให้ทุกคนมีส่วนร่วมไม่ใช่ตามใจเธอไปหมดทุกอย่างเหมือนกับที่ผ่านมาที่พวกเขาสองคนมักจะให้เธอเป็นคนตัดสินใจทุกอย่างโซลี่ย์ลุกมาเตรียมตัวกับช่างแต่งหน้า ทำผมตั้งแต่เวลาตีสอง เรียกว่าเป็นความทรมานอย่างหนึ่งของว่าที่เจ้าสาวคนนี้เลยก็ว่าได้ เพราะกว่าเธอจะได้นอนพักนั้นก็ต้องพาเด็กๆ เข้านอนก่อน เป็นคุณแม่และว่าที่เจ้าสาวในเวลาเดียวพร้อมๆกันช่างแสนทรมาน“คุณโซลี่ย์อยากได้โทนหน้าประมาณไหนดีคะ”ช่างแต่งหน้าเอ่ยถาม และแน่นอนว่าช่างจะแต่งให้เธอสวยที่สุดเพราะวันนี้เป็นวันสำคัญของผู้หญิงคนนี้อีกวันหนึ่งเลย“ไม่ต้องแต่งหน้าเข้มจัดก็ได้นะคะ ขออ่อนๆ เรียบง่ายพอค่ะ”“ได้เลยค่ะ งั้นมาดูชุดคุณโซลี่ย์กันดีกว่าว่าเป็นชุดประมาณไหนจะได้คิดทรงผมกันเลยดีไหมคะ”“ได้เลยค่ะ”จากนั้นช่างทำผมก็สั่งลูกน้องของเธอไปหยิบชุดเจ้าสาวออกมา ชุดเจ้าสาวของเธอสั่งตัดแบบพิเศษจากสไตลิสต์ชื่อดังไม่สามารถหาซื้อได้ และเธอมีส่วนในการออกความคิดว่าอยากได้ชุดประมาณไหน สีอะไร

เช้าวันต่อมากลุ่มเพื่อน“นี่มึงตั้งใจชวนพวกกูมาดูมึงต่อยกันจริงๆ เหรอวะ”มาร์ตินที่ไม่รู้ว่าเพื่อนวางแผนอะไร แต่ก็ยังปลีกตัวจากงานมาหาเพราะส่วนหนึ่งคิดถึงหลานๆ “นี่ถ้าไม่ใช่เพราะเอลเดลกับไอร่า กูไม่มีทางมาหาแน่”“ชู่ว! เบาๆไอ้มาร์ติน”ครูซที่ได้ยินมาร์ตินพูดเสียงดังต้องเข้ามาห้าม เพราะตอนที่เพื่อนโทรประชุมสายมาร์ตินไม่ได้เข้ามาเลยไม่รู้ว่านี่คือการเซอร์ไพรส์ขอแต่งงาน“ทำไมวะ”มาร์ตินถามกลับมาเมื่อโดนเพื่อนสั่งให้เงียบ“กูบอกแล้วใช่ไหมให้มึงเข้ามาในสาย ที่นี่ไม่รู้อะไรสักอย่าง”อีธานที่นั่งไขว้ขากอดอกมองมาร์ตินที่ยืนโวยวายอารมณ์เสีย“มันมีเซอร์ไพรส์”เอริคเอ่ยออกมาเสียงเรียบ ยืนอยู่ในท่าประจำที่ชอบคือพิงอะไรสักอย่างกอดอกใบหน้าเรียบนิ่ง“ครั้งนี้กูหวังว่า เธอจะยอมตกลง”เดม่อนนั่งพูดขณะพันผ้าที่มือให้ออสการ์“ต้องใส่ฟันยางให้สมจริงด้วยไหมวะ”ออสการ์ถามพี่ชาย“ใส่ ก็ต่อยกันจริง”“นี่มึงจะต่อยกันจริงเลยเหรอวะ”อีธานถามเขายืนถัดไปจากเอริค และข้างๆ ยังมี โรมิโอยืนใช้แขนเกยไหล่เบนจามินพร้อมอมยิ้มในใจรู้สึกดีที่เพื่อนจะได้แต่งงานสองคนแรกของกลุ่ม“มึงอย่ารุนแรงจนเลือดตกอย่างออกล่ะ”ฟาน

“เซอร์ไพรส์อะไรครับ ตื่นเต้นเลย”คาร์ลเตอร์ถามเสียงหวาน “พี่หันได้ยัง พี่อยากรู้แล้ว อันอันจะเซอร์ไพรส์อะไร” เคอร์วินใจร้อนมากตอนนี้ “อย่าเพิ่งค่ะ” | “หันมาได้แล้วค่ะ” พรึบ! “เซอร์ไพรส์!!!” สองแฝดยืนอ้าปากค้าง จ้องตาไม่กะพริบ กับภาพของภรรยาสาวที่ใส่ชุดทูพีชสุดเซ็กซี่ สีแดงของผ้าตัดกับผิวขาวอมชมพูของเธอยิ่งทำให้เด่นกว่าเดิม “ฉันตั้งใจใส่มาเพื่อพี่สองคนเลยค่ะ” ผิงอันเตรียมชุดทูพีชสุดเซ็กซี่นี้มาเพื่อพวกเขาโดยเฉพาะ “เกาะนี้มีแค่เราใช่ไหมล่ะคะ..” ผิงอันพูดเสียงหวาน ส่งสายตายั่วยวน มือเล็กก็ค่อยๆ แกะดึงส่วนบนที่เป็นสายผูกอยู่ด้านหลังออก จากที่ตอนแรกมีสิ่งปกปิดยอดปทุมถันสีชมพู กลับเปิดเทอมออกมา “ผิงอัน..” เคอร์วินกลืนน้ำลาย ช้า ๆ “พี่จะทนไมาไหวแล้วนะครับ” คาร์ลเตอร์รับรู้ถึงความซู่ซ่าในร่างกายตัวเอง “ก็ไม่ได้บอกให้ทนนี่คะ..” สองแฝดเดินไปประกบผิงอัน ขนาบข้างติดกันโดยมีเธออยู่ตรงกลาง จากที่สวมใส่เสื้อผ้าก็ถูกถอดออกทีละชิ้น คาร์ลเตอร์ไล่จูบเธอตั้งแต่หน้าผาก ลงมาที่แก้ม จมูก ปาก คอ หน้าอก และหน้าท้องน้อย… ส่วนเคอร์วินก็ซุกซนอยู่กับหลังคอของเธอ ย้ายมือมาจับบีบหน้าอกใหญ่จนล้นออกมาต

วันนี้วันดีที่ครอบครัวใหญ่อย่างฝาแฝดคาร์ลเตอร์,เคอร์วิน คู่พี่น้องตระกูลดูรองซ์และภรรยาสาวสวยกับลูกชายตัวน้อยทั้งสามคน เดินทางมาประเทศไทยตามแพลนที่วางไว้ครั้งก่อนเรื่องเที่ยวพักผ่อน ท้องฟ้าโปร่งใส พระอาทิตย์ส่องแสงให้ความอบอุ่นไม่ได้ร้อนมากเหมือนช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา เพราะว่าได้เข้าสู่ช่วงฤดูหนาว อากาศจึงไม่ร้อน และทะเลหน้าหนาวก็สวยมากอีกด้วย ในเวลานี้สองแฝดกำลังขับรถไปส่งลูกชายฝาแฝดทั้งสามคนที่บ้านโรมิโอ ระหว่างที่ขับรถไปคนเป็นพ่อก็ชวนลูกคุย คาร์ลเตอร์แทนตัวเองกับลูกว่า ปะป๊า เคอร์วินแทนตัวเองกับลูกว่า แด๊ดดี้ “เราเตรียมของให้ลูกครบแน่นะ” เคอร์วินหันไปพูดกับพี่ชายที่ขับรถ “อืม เช็กแล้ว กระเป๋าเป้คนละใบ กับของเล่น” พี่ชายตอบน้องชายฝาแฝด “บอกไอ้โรมยังว่าใกล้ถึงแล้ว” คาร์ลเตอร์ถามเสียงเรียบ “ไลน์ไปบอกเมื่อกี้ ไอ้โรมบอกว่าเดี๋ยวจะพาเด็ก ๆ ไปเที่ยวเขาใหญ่พรุ่งนี้” “เหรอดีเลยสิ เคย์เดนน่าจะชอบ” เคย์เดนสนใจเรื่องป่าไม้ แปลกมาทั้งที่ตัวแค่นี้แต่เจอสิ่งที่รักแล้ว “ปะป๊า แด๊ดดี้ จะพาพวกเราไปนอนบ้านเพชรชมพูจริง ๆ เหรอครับ” ลูกชายคนเล็กสุดของบ้านเอ่ยถามอย่างตื่นเต้น “ใช่ครับ เคย์เดน

เคอร์วินพูดจบก็เดินไปเล่นกับลูกชายคนกลาง ชวนลูกคุยถึงชื่อไดโนเสาร์สัตว์ดึกดำบรรพ์ที่สูญพันธุ์ไปแล้ว “ว้าว! สีตาสวยจริงด้วย!” รูบี้ใช้สองมือโอบใบหน้าเคย์เดนจ้องไปใกล้ ๆ “อื้ออ่อนเอ็บอะ” (อื้อ! ปล่อยเจ็บนะ) “รูบี้ไม่ทำแบบนั้นะลูก น้องจะเจ็บ” ลูกแก้วห้ามปรามลูกสาว รูบี้รีบปล่อยมือ แล้วชวนกันเล่น สักพักเบรย์เดนที่แยกตัวอยู่คนเดียวก็เริ่มชวนรูบี้ให้ดูในสิ่งที่ตัวเองชอบ “เหรอ มันชื่ออะไรอะ” “ไทรเซราทอป” “โอ๊ะ เบรย์เดนมีจุดสีดำที่จมูกนี่” รูบี้ตื่นเต้นกับไฝเสน่ห์ “เคย์เดนก็มีอะตรงปาก แม่หนูอยากมีจุดดำบ้าง!” “แต่หนูก็มีลักยิ้มไงคะ น้าชอบลักยิ้มหนูมากเลย”ผิงอันเอ่ยอ้าแขนออก รูบี้วิ่งไปกอด “วันนี้หนูมีของขวัญมาให้น้องด้วยไม่ใช่เหรอเอาไปให้น้องสิคะ เลือกเลยค่ะว่าจะให้ใครอันไหน” ลูกแก้วหยิบกล่องกำมะหยี่สีดำสนิทสามกล่องไปให้ลูกสาว รูบี้เปิดทั้งสามกล่องขึ้นมา ทำท่าคิดว่าจะให้ใครอันไหนดี ของขวัญนี้เธอเลือกมาเองตอนไปบริษัทของพ่อ “อันนี้ให้อาร์เดนนะ” กล่องกำมะหยี่สีดำที่ใส่ทับทิมสีเลือดนกพิราบทั้งสีที่สดและใสแวววาว 9 การัตไปให้อาร์เดน “ส่วนอันนี้ เบรย์เดน” อีกกล่องคือ อเล็กซาน

3 ปีผ่านไป.. โรมิโอกับลูกแก้วและลูกสาวคนสวยในวัยสามขวบแปดเดือน ‘รูบี้’ มาหา และเอาของขวัญมาให้หลานชายที่อายุครบสามขวบ แต่ก็มาหลังจากที่จัดงานวันเกิดไปแล้ว เพราะสัปดาห์ก่อนพวกเขาไม่ว่างเลยมาวันนี้แทน (โรมิโอ-เรื่องมาเฟียพันธนาการรัก) “เป็นไงมึงไม่เจอกันนานเลย” “สบายดี เลี้ยงลูกสามคนสนุกดี พวกมึงล่ะเลี้ยงลูกสามคนเหมือนกันสนุกเลยสิ” โรมิโอแกล้งพูดหยอกล้อคาร์ลเตอร์กับเคอร์วิน ความจริงโรมิโอกับลูกแก้วมีเพียง ‘รูบี้’ เป็นลูกสาวทางสายเลือดเพียงคนเดียว แต่อีกสองคนคือ โอลิเวียร์และโอเรน ลูกสาวและลูกชายบุญธรรม หรือก็คือหลานแท้ ๆ นั่นแหละ “เออ ไม่ได้นอนกันเลยแหละ ดีที่จ้างพี่เลี้ยงมาช่วย” คาร์ลเตอร์เอ่ยตอบเพื่อน พร้อมกับเข้าไปกอดคอ “อิจฉามึงนะมีลูกสาว ไหนขอลุงอุ้มหน่อยครับ” เคอร์วินเข้าไปอุ้มรูบี้ที่ยืนจับขากางเกงพ่อ พร้อมยิ้มหวานให้พวกลุงๆ อวดลักยิ้มที่ได้มาจากแม่ของเธอ “ก็รีบปิดอู่ไวเกินพวกมึง” “สามคนทีเดียวก็สงสารผิงอันมากแล้ว แต่มีลูกสาวสักคนก็คงดี”คาร์ลเตอร์เอ่ยต่อมองไปทางหลาน พลางคิดว่าถ้าเขามีลูกสาวบ้างจะเป็นไงนะ บ้านคงมีสีสันขึ้นกว่าเดิมหรือเปล่า “พวกมึงก็มาเป็นพ่อทูน

เวลาผ่านไปไม่กี่เดือนหลังขอแต่งงานเธอก็ได้รับรู้ว่าตัวเองตั้งครรภ์ได้เกือบสองเดือน และมากกว่านั้นคือผิงอันได้มีโซ่ทองคล้องใจ ถึงสามเส้นให้กับคาร์ลและเคอร์วิน เธอมีลูกชายฝาแฝดถึงสามคน! เป็นการตั้งครรภ์ที่เสี่ยงมากและพวกเขาก็ทำการปิดอู่ไปตลอดกาล…เพราะสองแฝดไม่อาจทนเห็นเธอทรมานอีกแล้ว การตั้งท้องทายาทให้พวกทีเดียวถึงสามคนไม่ใช่เรื่องที่จะเกิดขึ้นได้เลย แต่ผิงอันก็ให้ได้ ช่วงระยะเวลาเก้าเดือนที่เธออุ้มท้องลูกน้อยทั้งสามคน สองพี่น้องรู้สึกสงสารภรรยาตัวเองยิ่งนักเพราะมีเด็กอยู่ในท้องถึงสามคนเพียงแค่ สี่-ห้า เดือนท้องก็ใหญ่เหมือนจะใกล้คลอด เธอต้องทนปวดร้าวร่างกายเพื่อลูกพวกเขา สองแฝดคอยดูแลเธอไม่ห่าง เอาใจใส่ทุกอย่าง เพราะกลัวเธอจะคิดมากเรื่องร่างกายที่เปลี่ยนไป เพราะสำหรับผู้หญิงบางคนเรื่องรูปร่างก็สำคัญไม่ต่างจากการดูแลเส้นผม…ท้องเธอขยายใหญ่ จนเกิดรอยแตกลายขึ้นที่พุง กลับกันผิงอันไม่กังวลใจอะไรเลย มีแต่สองคนนั่นแหละที่เอาแต่กังวล จนร้องไห้แทนเธอ เอ็นดูพวกเขาจริงๆก่อนเธอคลอด“ฮือ ขอโทษนะครับที่ทำให้ทรมาน” เคอร์วินพูดไปร้องไห้ไป มือก็บีบนวดไหล่ให้เธอไปด้วย“ฮึก เจ็บมากใช่ไหม ให้นวดตรงไหน

พอทานอาหารเสร็จเคอร์วินก็เปลี่ยนมาขับรถพาเธอไปสะพานอเล็กซานเดอร์ที่ 3 (Alexander III Bridge) เพราะว่าสะพานนั้นอยู่ใกล้กลับสถานที่พิเศษของทริปนี้ที่พวกเขาอยากทำเซอร์ไพรส์ให้กับเธอ…ทั้งสามคนเดินเที่ยวเล่นกันหลายที่ นอนพักโรงแรมที่ใหม่ใกล้ๆแถวนั้น แล้วก็พาเธอออกมาเที่ยวต่อตามที่ผิงอันอยากไป แล้วเก็บเซอร์ไพรส์ไว้อย่างสุดท้ายเวลาก็ผ่านไปเรื่องจนพระอาทิตย์ที่เคยส่องแสงก็โบกลาลับไปกับขอบฟ้า เปลี่ยนพระจันทร์ที่มาทำหน้าที่แทนในการส่องสว่างสีขาวนวล“เหนื่อยหรือยัง”“ยางง”“โกหกแล้วที่รัก”“ไม่ได้โกหกสักหน่อย พูดจริงนะคะ”“แต่หิวมากกว่า..” ผิงอันลูบห้อง“ได้นิ เพราะที่สุดท้ายของวันนี้เป็นที่ ที่จะพาไปดินเนอร์”“แต่ต้องปิดตาก่อนนะ”“อุ้ย เป็นเซอร์ไพรส์เหรอคะ”“อืม”คาร์ลเตอร์หยิบผ้าขึ้นมาปิดตาเธอ พาไปขึ้นรถ รถหรูเปิดประทุนขับแล่นไปเรื่อยๆ สายลมในยามกลางคืนพัดผ่านมือผิงอันที่ยกขึ้นสัมผัสกับอากาศ“ถึงแล้วครับ”คาร์ลเตอร์เปิดประตู ประคองผิงอันลงมาจากรถ ค่อยแกะผ้าปิดตาเธอให้เปิดออกให้เห็นหอไอเฟลแสนสวยที่เธอใฝ่ฝันว่าจะได้มาเห็นกับคา มันปรากฏตรงหน้าเธอแล้ว“กรี๊ด! สวยมาก”“แต่ทำไมมีคนเลยล่ะ..”ผิงอั

เอริคนั่งเอนตัวอยู่กับเก้าอี้ทำงานตัวโปรดพลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย บนโต๊ะมีแก้วไวน์วางอยู่ มืออีกข้างวางลงกับที่วางแขนตรงเก้าอี้ ส่วนปากก็คีบบุหรี่หันหน้าไปมองทางรูปถ่ายครอบครัวที่แขวนไว้กับฝาผนังห้องทำงานใหญ่ ที่ในภาพถ่ายนั้นมีพ่อ แม่ และน้องสาวและเอริค แม้ว่าท่านแม่จะเป็นแม่เลี้ยงและน้องสาวจะไม่ใช่น้องแท้ๆของเขาด้วยก็ตาม แต่เขาก็รักทั้งสองคนมากรักเหมือนครอบครัวเดียวกัน เขาไม่เคยได้สัมผัสคำว่าแม่ ตอนที่ยังเด็กคำว่าแม่คืออะไรเขาแทบจะไม่รู้เพราะเกิดมาก็มีแต่ท่านพ่อแล้ว แม่ของเขานั้นเสียไปตั้งที่คลอดเอริคเลย จนกระทั่งท่านพ่อเเต่งงานใหม่แม่เลี้ยงก็เข้ามาดูแลเขาตั้งแต่ตอนที่เอริคอายุได้ 8 ขวบและเธอก็มีลูกติดมาด้วยก็คือ เอลิน่า อายุ 4 ขวบ คุณแม่อันนาให้ความรักและการดูแลเลี้ยงดูเอริคมาอย่างดีทำให้เขารู้สึกอบอุ่นและเขาก็คิดว่าอันนาเหมือนกับแม่แท้ๆ ทุกคนต่างมีความสุขกับคำว่าครอบครัวของเรา ทุกอย่างเหมือนจะเป็นแบบนั้นแต่แล้ว…มันก็ไม่เป็นแบบนั้นได้อีกเพราะผู้หญิงที่เขารัก“เอวาลินทำไมเป็นเธอที่มาทำลายความสุข ทั้งที่เราควรจะมีความสุขไปด้วยกัน”เอริคยังคิดถึงเธอเสมอแม้มันจะไม่ควรเลยก็ตามเพราะเธอ

“ดูเหมือนเธอจะลืมไปนะว่าไอ้พวกที่มันท้าทายฉันพวกมันมีจุดจบเป็นยังไง”คำพูดนั้นทำให้เธอนิ่งไปในทันที เธอจะไม่ต่อปากต่อคำกับเขาเพราะเธอรู้ดีว่าไม่คุ้มที่จะเสี่ยง“ไงกระต่ายน้อย ไม่ปากดีแบบเมื่อกี้แล้วเหรอ”“…” ไร้เสียงตอบจากคนตัวเล็ก“อย่ามาเงียบใส่”“ฉันไม่อยากต่อปากต่อคำแล้วค่ะ”“ดี อย่าคิดที่จะหนีไปจากฉัน ชีวิตเธอต่อจากนี้เป็นฉันที่จะตัดสินว่าเธอจะอยู่หรือเธอจะตาย”เอริคปล่อยมือออกจากคอเธอวางมือยันลงไปกับเตียงจากนั้นก็ก้มหัวลงไปประกบปากจูบร่างบางที่นอนอยู่ข้างใต้ร่าง เอริคดูดปากเรเน่อย่างรุนแรงลงปากลงไปอย่าง มีขบกัดเล็กน้อยให้เธอเปิดปากแต่ก็สร้างความเจ็บให้กับร่างบางอยู่ดี ครั้งนี่เรเน่จูบกลับและกัดปากเขาคืนจนเลือดออก เธอจะไม่ยอมเจ็บอยู่ฝ่ายเดียวหรอกนะ“เก่งนิรู้จักเอาคืน”“ฉันเรียนรู้ได้เร็วค่ะ”เรเน่ตอบกลับไป และเธอใช้ลิ้นเล็กๆของเธอนั้นเลียที่บริรอบปากตัวเอง เอริคที่เห็นอย่างนั้นรู้สึกมีอารมณ์ขึ้นมาก็ประกบปากจูบเธออีกครั้ง และครั้งนี้มือหนาเริ่มอยู่ไม่นิ่งเปิดเสื้อเรเน่ที่ยังคงสวมใส่ชุดคนไข้ขึ้นมากองอยู่บริเวณหน้าอก ใบหน้าเอริคเลื่อนตำลงมาดูดึงยอดปทุมสีชมพู เรเน่ที่รู้สึกว่ามันอาจ

อะไรเย็นๆที่หน้าทำให้เรเน่รู้สึกตัวจากการที่นอนหลับอย่างลึกมันเหมือนเป็นน้ำเปียกๆที่หน้าจนเธอต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะคิดว่าเป็นเอริคหรือเปล่าที่ทำ เมื่อกะพริบตาให้มองชัดขึ้นเธอก็เห็นว่าเป็นแมวของตัวเองที่มาเลียบริเวณใบหน้าของเธอ“พี่มิลค์ พี่ลีโอ”เสียงของเธอตะโกนร้องออกมาด้วยความดีใจเมื่อเห็นเจ้าแมวสองตัวของเธอมาอยู่ตรงหน้า เรเน่รีบนั่งขึ้นโอบอุ้มแมวทั้งสองตัวเข้ามากอดด้วยความคิดถึงอย่างสุดหัวใจทั้งหอมทุั้งจุ๊บเจ้าแมว“เขาไม่ได้ทำอะไรพวกหนูใช่ไหมครับ มี้คิดถึงพวกหนูมากเลย”“เมี๊ยว เมี๊ยว” เสียงแมวของเธอต่างพากันร้องเหมือนแสดงความดีใจที่ได้เจอเจ้านายตัวเอง“มี้กลับไปหาที่บ้านไม่เจอพวกหนู มี้หัวใจมันเหมือนกับว่าแตกออกเป็นเสี่ยงๆเลยรู้ไหม”“เมี๊ยว เมี๊ยว”“รักพวกมันขนาดนั้นเลย?”น้ำเสียงแข็งกระด้างของเอริคดังขึ้น“คุณ คุณเอริค”เรเน่ย้ายแมวทั้งสองตัวของเธอไปอยู่ข้างหลังด้วยความกลัวว่าเอริคที่ไม่ชอบสัตว์จะทำอะไรแมวของเธอ“ย้ายพวกมันไปไว้ข้างหลังทำไม”“ก็คุณไม่ชอบสัตว์…”เอริคยืนนิ่งกอดอกพิงผนังห้องจ้องมองมายังคนตัวเล็กที่นั่งบนเตียง มือที่เจ็บของเธอจับแมวสองตัวย้ายไปไว้ด้านหลังจากนั้นพวก

โรงพยาบาลเอกชน“โชคดีที่ไม่มีอะไรหัก นี่มึงทำเกินไปแล้วนะ”โอลิเวอร์กล้าตักเตือนเพื่อนรัก “กู…เธอไม่ตายใช่ไหม” เขากำลังจะพูดอธิบายว่าไม่ได้ตั้งใจแต่ก็กลืนคำพูดพวกนั้นลงคอไป และเลือกจะถามอาการ ถึงจะใช้คำพูดที่โจ่งแจ้งไปหน่อย…“ไม่ตาย แต่ต่อไปก็ไม่แน่นะถ้ามึงยังรุนแรงแบบนี้”“กูเตือนมึงไว้เลยนะการที่มึงเคยโดนทำร้ายมากูเข้าใจว่ามันคือบาดแผล แต่มึงจะมาทำร้ายคนที่เขาไม่รู้อะไรแบบนี้ไม่ได้”“….”“มึงจะใช้ความเจ็บปวดที่ตัวเองได้รับมาทำร้ายคนบริสุทธิ์ไม่ได้นะ”“ไม่ใช่ทุกคนที่เขาจะทำร้ายมึงหรอกนะ ถ้ามึงเจอคนที่ทำให้มึงกลับมาเป็นเหมือนเมื่อก่อนได้แล้ว”“มึงรักษาเขาไว้อย่างดี มันจะไม่ดีกว่าหรอวะ”“มึงเป็นหมอหรือเป็นคุณพ่อ ถ้ามึงจะสอนกูมึงไปบวชเป็นพระไหม”เอริคพูดกลับไปอย่างไม่อยากจะฟังคำเตือนของเพื่อน“เออ กูจะรอดูมึงเลย”“เธอ ฟื้นหรือยัง”“ยัง กูจะย้ายไปห้องพักvvipให้มึงก็ดูจนกว่าเธอจะฟื้น แผลช้ำในกลับไปรักษาที่บ้านได้อาการหนักเธอไม่ได้น่าเป็นห่วง โชคดีที่มึงตีแค่ครั้งเดียว”“กูไม่ได้จะตีเธอ”“เออกูก็ไม่คิดว่ามึงจะกล้าทำเธอหรอก”“แต่เมื่อกี้มึงด่ากูเหมือนกูตั้งใจทำอย่างนั้น”“กูพ

เรเน่นั่งรถแท็กซี่มายังเพนท์เฮาส์ของเอริค เพียงแค่ค้นหาชื่อเขาจากอินเทอร์เน็ตก็ขึ้นประวัติมามากมาย และเพนท์เฮ้าส์นี้ก็ไม่ได้ถูกปกปิดแต่อย่างไรแถมยังโจ่งแจ้งอีกต่างหากสภาพเรเน่ยังคงสวมใส่ชุดคนไข้อยู่ เธอรีบร้อนอยากจะมาหาแมวเพียงหยิบเงินติดตัวมาเล็กน้อยเรเน่ก้าวเท้าลงจากรถแท็กซี่ยืนมองตึกสูงตรงหน้าด้วยจิตใจที่ว้าวุ่น“หนีออกมาได้แล้วแท้ๆแต่ฉันกลับเป็นคนที่เดินกลับเข้าไปในกรงขังนี้เอง เฮอะ”วินที่ขับรถออกมาจากชั้นใต้ดินจะไปตามหาเธอตามคำสั่งเอริคสายตาอันเฉียบแหลมเหลือบไปเห็นผู้หญิงร่างบางในชุดคนไข้เขาก็รู้ในทันทีว่าคือเรเน่ เขารีบลงจากรถทันที“คุณเรเน่ คุณหายไปไหนมาครับรู้ไหมว่านายท่านโมโหแค่ไหน ใครเข้าหน้าท่านก็ไม่ติด”“พาฉันไปหาเขาได้ไหมคะ”“ได้อยู่แล้วสิครับนายท่านอยากเจอคุณเรเน่ที่สุดแล้วครับ”วินประคองเรเน่เข้าไปในเพนท์เฮ้าส์กดไปชั้นที่เอริคอยู่ ซึ่งมันคือชั้นลงโทษหรือชั้นแห่งการทรมานคน…“นายท่านโกรธมากที่คุณหายไป ท่านเลยลงโทษนิคกับคนที่ดูแลคุณเรเน่อยู่ครับ แต่ถ้าท่านเห็นคุณเรเน่ ท่านจะต้องหายโกรธอย่างแน่นอนครับ”“เหรอคะ? ไม่ใช่ว่าเขาจะฆ่าฉันแทนเหรอคะ”“ไม่มีทางเป็นอย่างน

ก็อกๆ“ขออนุญาตมารายงานอาการของคุณนิชานันท์นะคะ คุณหมอโอลิเวอร์บอกว่าเธอต้องผ่าตัดใส่ติ่งอักเสบขั้นรุนแรงและ..”“ใส่ติ่งอักเสบ?”เอริคทวนคำพูดของพยาบาลสาว“ใช่ค่ะ คุณนิชานันท์เธอเป็นใส่ติ่งอักเสบถ้ามาช้ากว่านี้อีกแค่นิดเดียวใส่ติ่งอาจแตกและเธออาจตายได้เลยค่ะ และมือที่ฉีกขาดจากการที่ถูกอะไรบางอยากกรีดลึกค่ะเลยต้องทำการเย็บใหม่ทั้งหมด เบื้องต้นการผ่าตัดเสร็จเรียบร้อยดี หลังจากนี้ต้องรอดูอาการและแผลผ่าตัดค่ะ”“เพียงแค่ฉันไม่ให้เธอกลับไปหาสัตว์เลี้ยงเธอต้องทำถึงขนาดนี้เลยเหรอวะ”“นายท่านครับ สัตว์เลี้ยงในสายตาท่านอาจจะเป็นแค่สัตว์ธรรมดาแต่กับคุณเรเน่ที่ไม่มีครอบครัวเป็นที่พึ่งพา เธอจะเห็นสัตว์เลี้ยงพวกนั้นเป็นเสมือนครอบครัวของเธอครับ”คำพูดของนิคทำให้เอริคนิ่งและใช้ความคิดแม้เขาจะเห็นแก่ตัวและไม่พอใจในสิ่งที่เรเน่ทำแต่ครั้งนี้เขาจะยอมลงให้เธอสักครั้งละกัน เอริคหยิบโทรศัพท์โทรหาลูกน้องคนสนิทอย่างวินเพื่อนออกคำสั่งบางอย่าง“มีอะไรจะสั่งเหรอครับนายท่าน”“ไปเอาแมวที่คอนโดของเรเน่มาไว้ที่เพนท์เฮ้าส์”“มะแมวเหรอครับ”“เออ”ติ๊ด!สั่งเสร็จก็กดวางสายในทันทีจากนั้นไม่นานเรเน่ก็ถูกพาตัวมาที่ห้องพิเ