Novels by Claris

25 ธันวาคม 2025 เป็นวันสำคัญอีกวันที่ทุกคนได้มาร่วมแสดงความยินดีในพิธีมงคลสมรสระหว่างอีวานกับขนมปัง จัดขึ้นในวันขอบคุณพระเจ้าหรือคำเรียกติดปากว่าวันคริสต์มาส วันดี ๆ แบบนี้เหมาะจัดงานสำคัญอย่างมาก งานแต่งครั้งนี้ค่อนข้างจัดอลังการเจ้าบ่าวตั้งใจให้สมเกียรติเจ้าสาวผู้หญิงที่เขารัก แขกจากฝั่งเจ้าบ่าวและเจ้าสาวรวมกันแล้วประมาณ 250-300 คน ถึงจะคัดเลือกส่งการ์ดเชิญให้แค่คนสนิทกับคนสำคัญก็ยังมีแขกเยอะมากพอสมควรด้วยความที่ขนมปังก็มีเพื่อนเยอะ อีวานก็เป็นตระกูลใหญ่นักธุรกิจที่คนรู้จักหลายแวดวง “ทำตัวไม่ถูกเลยว่ะ เพื่อนในกลุ่มแต่งงานกับนักธุรกิจหมื่นหรือแสนล้านใช่ไหม คนคงมากันเยอะมากเลยอะ” ฟิสิกส์เอ่ยแล้วกวาดสายตามองไปรอบ ๆ งาน ไม่รู้ว่าเขาต้องอะไรอึ้งก่อนดีระหว่างเรื่องที่เพื่อนสนิทแต่งงานกับมาเฟีย จำนวนโต๊ะมากมายสำหรับแขก และในความสวยงามอลังการของงานแต่งเพื่อนสาวคนสวยซึ่งเหมาะสมมาก “จริง เรื่องขนมปังกับผิงอันทำกูช็อคทุกครั้งที่รับรู้” ต้นปาล์มพูดต่อ เพราะเวลาที่ขนมปังหรือผิงอันทักเข้ามาเล่าเรื่องชีวิตให้เพื่อนในกลุ่มฟังจะต้องเป็นเรื่องพีค ๆ ตลอดเลย “อืม ดีนะเพื่อนได้คู่ช

4 เดือนต่อมา.. เวลานั้นผ่านไปเรื่อย ๆ จนเข้าใกล้วันกำหนดการคลอดเจ้าตัวเล็กที่เป็นเหมือนกาวใจผสานความสัมพันธ์ของพ่อกับแม่ที่มาต่อติดให้ทั้งสองได้เรียนรู้และใกล้ชิดกันมากกว่าที่ผ่านมา แม้ว่าระหว่างทางอาจจะล้มลุกคลุกคลานมีบททดสอบให้อีวานกับขนมปังได้พิสูจน์ความรักเยอะมาก แต่อยากบอกว่าลูกชายคนนี้เกิดขึ้นมาจากความรักพวกเขาจริง ๆ แล้วตอนนี้อีวานก็กำลังพิสูจน์ตัวเองให้ขนมปังได้เห็นว่าตัวเขานั้นสามารถเป็นทั้งคนรักและพ่อที่ดีได้ ‘ดีใจที่มีลูกเข้ามาเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไปในชีวิต’ 22:35 PM เป็นเวลาเข้านอนของขนมปังกับอีวาน แต่ก่อนจะนอนก็มีกิจวัตรที่เขาคอยทำให้เธอมาตลอดตั้งแต่ได้อยู่ด้วยกันมา “ที่รักมาทาครีมก่อนนอนนะครับ” “คืนสุดท้ายแล้วสิที่พี่จะมาคอยทาครีมที่ท้องโต ๆ ให้ขนม” ขนมปังเอ่ยเสียงหวานเมื่อคิดว่าพรุ่งนี้ก็ถึงวันที่เธอจะต้องไปโรงพยาบาลเพื่อเตรียมตัวคลอดลูกชาย “ไม่ครับ คืนต่อ ๆ ไปพี่ก็จะยังทำเหมือนเดิม ถึงที่รักจะคลอดลูกแล้วพี่ก็ไม่หยุดดูแลที่รักหรอกนะครับ” “พี่อีวานทำให้ขนมรู้สึกเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดเลยรู้ไหมคะ” “พี่ก็คือผู้ชายที่โชคดีที่สุดเหมือนกันที่มีว่าที่ภรรยาแสนดีอ

PC Hospital 🏥 ขนมปังดูศึกษามาก่อนจะวางแผนย้ายที่อยู่ ซึ่งตัวเลือกแรกคือ พีซีโรงพยาบาลเอกชนในตัวอำเภอปากช่องมีเครื่องมือแพทย์ทันสมัยและบริการครบครัน ดูแลอย่างดีตั้งแต่ฝากครรภ์ไปถึงคลอดบุตร คุณหมอในโรงพยาบาลก็มีรางวัลการันตี ซึ่งเธอก็เลือกฝากพิเศษ“เอารถเข็นไหม”“ไม่ค่ะ เดินไหว”อีวานประคองขนมปังไปห้องตรวจ นั่งรอเข้าห้องตรวจไม่ถึงห้านาทีก็มีพยาบาลเดินมาเชิญให้เข้าไปพบหมอ คุณหมอสาววัยสามสิบต้น ๆ เริ่มอธิบายเรื่องต่าง ๆ ที่อีวานควรทราบ ระยะเวลากำหนดคลอด สุขภาพของแม่และเด็ก เรื่องที่ต้องระวัง การควบคุมอาหารให้กินอย่างเหมาะสม อีวานตั้งใจฟังและจำได้ทั้งหมด“ผลเลือกปกตินะคะไม่มีภาวะเบาหวานแทรกซ้อนแต่ก็ต้องควบคุมการกินให้พอดี แต่หมอวางใจดูคุณพ่อคุณแม่จะสายดูแลสุขภาพกันอยู่แล้ว”“ต่อไปเป็นการอันตร้าซาวด์นะคะ”มาถึงขึ้นตอนที่คุณพ่อคุณแม่มือใหม่รอคอย การได้รู้ว่าลูกในท้องนั้นเป็นเพศอะไร เมื่อคืนขนมปังก็คุยกับอีวานว่าจะเก็บผลไว้จัดงานเซอร์ไพรส์รู้พร้อมทุกคนไหม แต่พอตกตะกอนความคิด ช่วงนี้เพื่อนสนิททั้งเขาและเธอค่อนข้างยุ่งเลยเลือกว่าจะไม่จัดงานเลี้ยง แต่จะเป็นการทักไปบอกเพื่อนทุกคนแทน ส่วนในตอนนี

อีวานยังคงนอนมองขนมปังหลับอยู่เงียบ ๆ จนเวลาผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมงเมื่อขนมปังได้นอนพักผ่อนจนเพียงพอ ก็ตื่นจากการหลับใหลและสิ่งแรกที่เธอเห็นก็คืออีวานเขานอนตะแคงหันมองเธอนัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลดูเศร้าหมอง และเขายังปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้มแต่กลับไร้เสียงสะอื้น “เป็นอะไรไปคะ ร้องไห้ทำไม” เธอยันกายลุกขึ้นนั่งเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง อีวานก็ลุกนั่งตามเขายิ้มเล็กน้อย ขนมปังยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้อีวานลูบแก้มเขาเบา ๆ เป็นการปลอบใจ “พี่..แค่รู้สึกดีใจที่ได้กลับมาอยู่ข้างเธอ” “ดีใจจนร้องไห้เลยเหรอ? แปลกมาก” ขนมปังไม่คิดว่าคนที่จิตใจเข้มแข็งที่โดนปืนยิงมีดแทงจนเกือบตายยังไม่แสดงความรู้สึกเจ็บปวดอะไรเลย แต่ตอนนี้เขากำลังนั่งร้องไห้ต่อหน้าเธอ เธอสัมผัสได้ว่านี่ไม่ใช่การร้องไห้ของความรู้สึกดีใจ แต่เขากำลังเศร้าอยู่ต่างหาก ‘แล้วเขาเศร้าเรื่องอะไรล่ะ..’ “พี่ไม่สบายใจหรือ..” “ไม่ พี่โอเค หิวหรือยังครับเดี๋ยวพี่ทำอะไรให้กินนะ” อีวานรีบเปลี่ยนเรื่องทันที ไม่อยากให้เธอมากังวลใจไปกับความรู้สึกที่มันตีกันไปมาในจิตใจเขา ตอนนี้สิ่งที่เขาควรทำที่สุดคือ ทำให้เธอมีความสุขและได้เห็นว่าเขาเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ

อีวานยกตัวขนมปังขึ้นอุ้มเธอใช้มือกอดคอและขาเกี่ยวลำตัวเขาแน่นกลัวจะตก แต่ไม่มีทางหรอกเพราะอีวานใช้ท่อนแขนแกร่งประคองใต้ก้นสวยพาเดินออกจากห้องอาบน้ำมายังโซฟาในห้องรับแขก เขาวางเธอลงอย่างเบามือ “ที่รักสวยจัง”ขนมปังเอนตัวพิงโซฟายกขาตั้งขึ้นเป็นตัวเอ็ม อีวานคุกเข่าลงสอดมือไปถอดแพนตี้ตัวจิ๋วออกโน้มใบหน้าลงไปยังช่องทางรักเขาส่งลิ้นอุ่นแทงเข้ารูเล็กที่ได้ใช้นิ้วไปก่อนหน้านี้“อีวานอ๊าส์ สะ..เสียว”“อืมอ่าส์ จ๊วบ” อีวานครางเสียงต่ำ ลิ้นร้ายละเลงเลียติ่งเสียวจนเธอยกสะโพกขึ้น มือหนึ่งยกขึ้นมาปิดปาก อีกมือขยุ้มผมสีดำขวับของเขาระบายความเสียวซ่านออกมาโดยกำผมเขาแน่น อีวานลุกขึ้นถอดกระโปรงแสนสวยของขนมปังออก ทำให้เหลือเพียงบราเซียลายลูกไม้สีดำที่ยังคงบดบังเต้านมใหญ่“โคตรเซ็กซี่..”อีวานขึ้นมานั่งหันเข้าหาเธอบนโซฟาแทรกตัวอยู่ตรงกลาง เขาจับท่อนเอ็นร้อนจ่อไปที่ช่องทางรักแต่ยังไม่เอาเข้าไป ใช้เพียงส่วนหัวปลายหยักบานถูขึ้นลงตามกลีบรอยแยก จนหัวชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำหวาน“อื้อ อีวาน..”“อยากให้ใส่เข้าไปไหมครับ”“อยากค่ะ”“จากนี้ไปเรียกฉันว่าพี่อีวาน”“อื้ออ พี่..พี่อีวาน ช่วยกระแทกเข้ามาในตัวฉันสักทีค่ะ ได้โป

“อย่าทำหน้าโกรธสิเดี๋ยวลูกก็ทำตามหรอก”“ก็คุณมันเจ้าเล่ห์”“ก็ฉันอยากใช้เวลากับเธอนี่นา รวมถึงเวลากับเจ้าตัวเล็กด้วย”อีวานเดินเข้ามาโอบกอดเอวคลอดกิ่วแล้วพูดเสียงออดอ้อนมือหนาลูบท้องนูน ๆ ของเธอไปด้วยความเอ็นดู ยิ่งได้เข้ามาแนบชิดเขาก็ได้กลิ่นหอมหวานคล้ายดอกไม้ที่ออกมาจากเธอนั้นทำให้เขาอยากจะสูดดมมันทุกส่วนของขนมปังไปจนหมดเลยล่ะ เพราะอีวานนั้นโหยหาเธอแบบสุด ๆ แล้วมันคงจะดีถ้าเขาจะได้สัมผัสไออุ่นจากเธออีกครั้ง..“ในบ้านก็เหลือแค่เราสองคนแล้วนะ จะทำอะไรกันต่อดีล่ะครับ”“แผนคุณแน่นอนเลย ไอ้มาเฟียเจ้าเล่ห์กะล่อนที่สุด..” เธอบ่นพึมพำเบา ๆ แต่ก็พอจะทำให้อีวานได้ยินแต่เขาไม่รู้สึกโกรธเลยกับคำด่าของเธอมีแต่ความรู้สึกเอ็นดู“คุณอยากทำอะไรก็ไปทำสิคะ ส่วนฉันจะไปอ่านหนังสือ” เธอตอบแล้วพยายามแกะมือปลาหมึกที่เกาะแน่นไม่ยอมปล่อยจากเอว“ฉันอยากอาบน้ำจังเลย เธอช่วยอาบให้ได้ไหมหมอบอกว่าแผลห้ามโดนน้ำน่ะ ฉันทำไม่ถนัด” อีวานขยับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ปลายจมูกโด่งคลอเคลียอยู่ข้างใบหูเล็ก ความจริงเขาโกหกเขาอาบน้ำเองได้แค่อยากให้เธอทำ“ก็อาบแบบที่เคยอาบไปสิคะ”“พยาบาลเป็นคนทำให้ตลอดเลย ฉันยังไม่เคยได้ลองอาบเองน่

เครื่องจักรหยุดลงตามคำสั่งของเอริคในทันที เขาดึงเธอให้ลุกขึ้นแล้วพาเดินไปหาไอ้คนที่เกือบจะตายแต่เรเน่มาช่วยต่อชีวิตมันให้ไดพอมีลมหายใจได้ต่อไปก็อาจจะสักห้านาที..“มึงรู้จักเธอ? หรือว่าเธอเป็นพวกเดียวกับมัน”ตุบเอริคผลักเรเน่ลงไปที่พื้นอย่างแรง เรเน่ส่ายหัวไปมาเธอไม่ใช่พวกเดียวกับใครเลย เธอเป็นเพียงนักศึกษาที่มาทำงานพาร์ทไทม์ก็แค่นั้นทำไมชีวิตเธอต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยนะ แค่เป็นเด็กกำพร้ายังไม่มากพออีกเหรอ นี่ยังจะมาตายแบบนี้อีก ยังไม่ทันได้ใช้ชีวิตเลย“ไม่ อึก เธอไม่ใช่พวกเดียวกับผม อึก เราทำงานในคลับเดียวกันผมเป็นรุ่นพี่เธอ” เรเน่จ้องมองไปหาคนที่พูดก็พบว่าเป็นรุ่นพี่ที่คอยดูแลเธอตอนที่ฝึกงาน เขาใจดีมาก อะไรทำให้เขามีสภาพนี้“แล้วมึงเรียกเธอทำไม!”“ผมแค่จำเสียงเธอได้ครับ อึก ท่าน อย่าทำอะไรเธอเลยนะครับเธอไม่เกี่ยวอึก เชิญนายท่านฆ่าผมได้เลยแต่ถ้าท่านฆ่าเธอท่านต้องเสียใจไปตลอดชีวิต”“หึ ทีนี้มึงไม่กลัวตาย มึงมีสิทธิ์อะไรมาร้องขอชีวิตให้เธอ ชีวิตมึงเองยังเอาไม่รอดแล้วน้ำหน้าอย่างมึงมาขู่กูเหรอ!!!”เอริคหยิบมีดขึ้นมาปักลงไปกลางหัวใจผู้ชายข้างหน้าต่อหน้าต่อตาเรเน่“มีคนออกตัวปกป้องเธอจนตาย

เมื่อเดินมาถึงที่ห้องทรมานพวกคนทรยศเอริคนั่งลงที่โซฟาด้านหน้าไอ้คนที่มันกล้ามาลวงความลับเขาร่างกายมันสะบักสะบอมตัวเขียวช้ำ เอริคหยิบมีดที่ซ่อนไว้ด้านหลังออกมา กระชากผมมันให้เชิดหน้าขึ้น“มึงกล้ามากที่อยากจะเจอกู”“แอ่ก ผมขอร้อง ไว้ชีวิตผมเถอะครับ แอ่กๆ ผมมีสิ่งที่ท่านต้องการ”“สิ่งที่กูต้องการงั้นเหรอ”“สิ่งนั้นมันคืออะไร ถ้ามึงพูดมาแล้วมันทำให้กูจะไว้ชีวิตมึงได้กูก็จะฟัง”“ผมรู้เรื่องของผู้หญิงที่นายท่านกำลังตามหา”“หึ จับมันใส่โซ่”เอริคแสยะยิ้มคำพูดที่ออกจากปากไอ้พวกนี้นับสิบนับร้อยคนที่ใช้เรื่องนี้มาอ้างกี่ครั้งที่เขาเชื่อแต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่ไอ้พวกนี้พูดความจริงเลยสักครั้งเรเน่หาทางเปิดประตูห้องนอนอยู่นานใช้สารพัดพิธีแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าประตูห้องนอนจะยอมเปิดมันเป็นระบบสแกนหน้าและนิ้ว เธอคงไม่มีทางหนีออกไปจากที่นี่ได้ ความสิ้นหวังเข้าเกาะกินหัวใจ เรเน่นั่งกอดเข่าอยู่ข้างประตูมีทางเดียวคงต้องรอให้เขามาเปิดให้ติ๊ด ติ๊ดเสียงจากด้านนอกประตูว่ามีคนกำลังจะเข้ามาด้านในเรเน่รีบเงยหน้าขึ้นมองเมื่อได้ยินเสียว่ามีคนกำลังจะเปิดประตูเข้ามา คงจะเป็นเขา เขาคงตั้งที่จะมาปล่อยเธอออกไปแล้วสินะแต

เช้าวันรุ่งขึ้นท้องฟ้าแปรปรวนมืดครึ้มมีเมฆหนา นักพยากรณ์อากาศได้กล่าวว่าวันนี้มีพายุโซนร้อนจากประเทศจีนพัดมากระทบทานตอนเหนือของประเทศไทย บรรยากาศที่มืดครึ้มอย่างนี้เป็นสัญญาณเตือนอะไรหรือเปล่านะเอริคตื่นขึ้นด้วยความสดชื่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาหลายปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยรู้สึกเต็มอิ่มกับการได้นอนหลับพักผ่อนเลย แต่ไม่รู้ทำพอมีเธอมาอยู่ข้างกายมันทำให้เขาสบายใจอย่างบอกไม่ถูก แสงไฟด้านบนจากแชนเดอเรียคริสตัลหรูเปิดอัตโนมัติเมื่อถึงเวลาในยามเช้า เอริคหันไปมองร่างบางที่ยังคงหลับสนิทในอ้อมกอดเขา“เธอเป็นใครกันแน่นะ หรือมียาวิเศษอะไรในตัวถึงได้ทำให้ฉันสบายใจแบบนี้”เอริคพูดพลางยกยิ้มก้มลงไปจูบปากชมพูเล็กเป็นกระจับ จูบไล่ลงมาจากปากเลื่อนมาคางไล่ลงมาที่คอขาว มือหนาเลื่อนจากที่กอดอยู่ที่เอวบาง เปลี่ยนเลื่อนขึ้นมาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวหนึ่งเม็ดสองเม็ดสามเม็ด แสดงให้เห็นหน้าอกขาวเนียนสู่สายตาคม เอริคเลื่อนใบหน้าเข้าไปสูดดม ความหอมหวานในตัวเธอปลุกสัญชาตญาณความเป็นผู้ชายของเขา เจ้าดุ้นแข็งตั้งขึ้นดันเป้ากางเกงจนตุงร่างบางที่ถูกก่อกวนจากร่างหนาลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะรู้สึกจั๊กจี้บริเวณหน้าอกสับผัสที่เหมือนม

ช่วงเวลาตีสองใกล้จะตีสาม ห้องนอนหรูที่ตอนนี้ไม่หลงเหลือแสงไฟจากแชนเดอเรียด้านบนแล้ว ภายในห้องมืดสนิท สิ่งที่ได้ยินคือเสียงเครื่องปรับอากาศที่ยังคงทำงาน และลมหายใจของคนสองคนที่ร่างกายแนบชิดติดกัน เรเน่ที่หมดสติไปตั้งแต่ตอนที่โดนพาตัวมา เธอเริ่มรู้ตัวแต่มึงจะขยับตัวกลับขยับตัวไม่ได้แม้แต่น้อยร่างกายถูกกอดหลังจากคนที่อยู่ข้างกายเธอ เธอใช้เพียงมือด้านซ้ายสำรวจร่างกายตัวเองพบว่ายังใส่เสื้อผ้าอยู่“โล่งอก คิดว่าจะไม่มีโอกาสได้ตื่นมาใช้ชีวิตแล้ว”เธอยกมือขวาขึ้นในความมืดละรู้ในทันทีว่ามีอะไรบางอย่างเจาะอยู่ที่มือ และมีสายยาว ๆ คงจะเป็นน้ำเกลือ?เรเน่เพียงแต่เดาไปในความมืด“เขาไม่ได้ฆ่าฉัน แต่พาฉันมารักษาเหรอ?”“แล้วทีนี่โรงพยาบาลอย่างั้นใช่ไหม”แต่โรงพยาบาลมีเตียงนอนที่นอนสบายขนาดนี้เลยหรอ ละนอนพอสำหรับสองคนด้วยหรอ เรเน่ได้แต่นอนคิดทุกอย่างมืดดำมองอะไรไม่เห็นเลย“แล้วใครกอดฉันอยู่เนี่ย!”“อึดอัดนะไอ้บ้านี่”เรเน่พยายามใช้มือข้างซ้ายแกะมือร่างหนาที่กอดรัดตัวเธอให้ออกแต่ยิ่งเธอพยายามแกะมือหรือยกแขนเขาออกแค่ไหนคนที่กอดเธออยู่ก็ยิ่งออกแรงมากขึ้นเธอเลยต้องใช้มืออีกข้างมาช่วยแต่ก็ไม่เป็นผลเรเน่ชั

เพนท์เฮ้าส์หรูใจกลางเมืองกรุงตึกสูงเฉียดฟ้า เป็นเพนท์เฮ้าส์สุดหรูของเอริคความสูงนั้นไม่ต้องพูดถึงมีทั้ง80ชั้น โดยตั้งแต่ชั้น70ขึ้นไปจะเป็นพื้นที่ส่วนตัวของเอริค ส่วนชั้นอื่นจะปล่อยให้ไฮโซซื้อเป็นที่อยู่อาศัย นิคขับรถมายังชั้นใต้ดินของเพนท์เฮ้าส์ขึ้นลิฟต์สำหรับรถมายังชั้นที่สำหรับจอดรถ เมื่อจอดรถยนต์เรียบร้อย ลูกน้องที่คอยดูแลโรงจอดรถก็เดินมาเปิดประตูรถยี่ห้อโรลส์ลอยซ์สุดหรูฝั่งคนนั่งด้านหลังให้กับนายท่าน แต่เมื่อมองเลยไปจากนายท่านแล้วกลับพบว่ามีผู้หญิงนั่งมาด้วยสร้างความประหลาดใจแต่ที่แปลกไปมากกว่านั้นคือเลือดที่ไหลจากมือเธอ เสื้อผ้ามีรอยเลือดติดเต็มตามเสื้อบริเวณโดยรอบที่มือเธอก็มีอยู่“จะมองอีกนานไหม”“ขออภัยครับนายท่าน”“ไอ้นิคมาอุ้มเธอไปที่ห้องกู”“?!” นิคได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ“ครับนายท่าน ผมโทรตามคุณหมอโอลิเวอร์อีกไม่ถึงครึ่งชั่วคุณหมอจะมาถึง”เอริคเดินตรงไปที่ลิฟต์ทางขึ้นที่จะไปยังห้องส่วนตัวของเขา ชายหนุ่มที่ไม่เคยสนใจอะไรแต่เขารู้สึกแปลกใจกับการกระทำของเธอ ผู้หญิงคนนี้ถ้าร้องไห้มันจะทำให้เขามีความสุขขนาดไหนกัน ไม่เคยไม่มีใครที่จะไม่ร้องไห้ต่อหน้าเขาแต่นี่เธอไม่มีน้ำตา

ณ คลับชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานครย่านอโศก ห้องลับชั้นบนสุดของคลับสำหรับVVIP ภายในทาสีดำสนิทและตกแต่งด้วยกระจกล้อมรอบตามความชอบของประธานคลับ มองจากภายนอกกูดูเป็นคลับธรรมดาของผู้คนที่ชอบเที่ยวในยามราตรี แต่ใครกันจะรู้ว่าเป็นเพียงธุรกิจเล็ก ๆ ที่เอริคเปิดไว้เจรจาการค้ากับลูกค้าในประเทศไทยในวันนี้ก็เช่นเคยที่เขาได้มาที่ประเทศไทยเพราะธุรกิจการซื้อขายอาวุธและโคเคน… ธุรกิจดำมืดที่เขานั้นได้ทำมันไม่ได้ทำให้เขารู้ว่ามันเป็นสิ่งที่ผิดหรือเลวร้ายอะไรเพราะสำหรับเขาแล้วให้ทำยิ่งกว่านี้ก็ย่อมได้ในห้องมีเพียงแสนไฟจากแชนเดอเรียหรูหราด้านบนส่องแสงให้ได้เห็นบุคคลที่น่าเกรงขามที่สุดจากอิตาลี แสงเงาจากแชนเดอเรียส่องกระทบใบหน้าหล่อเหลาของมาเฟียหนุ่มนั่งไขว่ห้างแขนทั้งสองข้างพาดไปที่โซฟา ที่รอบข้างมีหญิงสาวนั่งอยู่เคียงข้างคอยปรนนิบัติ ดูแลเขาทั้งสองข้าง ถัดไปยังมีลูกน้องอีกหกคนยืนเฝ้าอยู่ตามมุมห้อง และมือขวาอย่างนิคที่ยืนอยู่ข้างๆไม่ห่างกายนายท่านของเขาเลย ฝั่งตรงข้ามคือลูกค้าเก่าที่มาติดต่อซื้ออาวุธและยากับเอริคอยู่บ่อยครั้ง “เข้าเรื่องเลยละกัน ผมเตรียมเงินมาแล้วแต่ขอผมเช็คของที่ท่านนำมาหน่อยได

บนรถยนต์คันหรูออสการ์เป็นคนขับรถ ที่นั่งข้างคนขับคือเดม่อน และด้านหลังจะเป็นโซลี่ย์ เอลเดนกับไอล่านั่งข้างเธอ“เอลเดน ไอล่า พร้อมไปโรงเรียนหรือยังคะ ไหนบอกมี้หน่อย”“ผมพร้อมตั้งแต่เมื่อวานแล้วครับ!”ตอบออกมาหนักแน่น“พร้อมนิดนึงค่ะ”เสียงอ้อมแอ้ม“มี้จะบอกว่าการได้ไปโรงเรียนสนุกมากไอล่าจะมีเพื่อนๆ เยอะแยะ จะไม่เหงาได้ทำกิจกรรมร่วมกับเพื่อนๆ”“มีเพื่อนเยอะไม่เท่ามีเพื่อนที่จริงใจนะ”เป็นเดม่อนที่เอ่ยขึ้นมา“ถ้าเพื่อนคนไหนที่ดูไม่เข้าท่า เอลเดลกับไอล่าก็ออกมาเลยนะหรือถ้าไม่ชอบโรงเรียนนี้บอกแด๊ดเลยนะเดี๋ยวหาที่ใหม่ให้”“ไม่ค่ะ เราจะไม่เปลี่ยนโรงเรียนค่ะ อย่ามาสอนให้ลูกเอาแต่ใจออสการ์” ออสการ์ถึงกับจ๋อยที่โดนภรรยาดุ“เอลเดนกับไอล่าเป็นคนเก่งมี้เชื่อว่าพวกหนูจะมีความอดทนและรู้ว่าอะไรควรไม่ควร” เธอลูบหัวลูกๆ ส่วนเด็กๆก็ยิ้มพร้อมกับกอดแม่พวกเขาโรงเรียนคอลลินส์เดม่อน ออสการ์ โซลี่ย์เมื่อมาถึงโรงเรียนก็ร่ำลาลูกมองดูพวกแกจับมือกันเดินเข้าไปในโรงเรียน เดม่อนออสการ์โอบเอวร่างบาง มองดูจนเด็กๆ เดินไปถึงครึ่งทาง ก่อนที่ไอล่าจะหันมาโบกมือบ๊ายบายพวกเขา“ส่งลูกเสร็จแล้วก็กลับกันเถอะค่ะ”“เด

ถึงจะมีแม่ครัวสาวรับใช้ในบ้านคุณภรรยาก็ไม่เคยจะอยู่เฉย ยังคงทำหน้าที่ศรีภรรยาที่ดีมาเสมอ แต่ผ่านห้าปีแล้วเธอก็ยังไม่ท้องลูกคนที่สามให้เดม่อนกับออสการ์ที่พยายามปั๊มลูก แต่สองแฝดไม่ยอมแพ้หรอกยังไงเขาก็จะต้องมีลูกคนที่สามแต่ถ้าเธอไม่ไหวแล้วพวกเขาก็จะยอมไม่ปั๊มลูกต่อเพื่อรักษาสุขภาพของคุณภรรยาปัจจุบันหลังจากที่คุณพ่อคุณแม่ทั้งสามคนเลือกโรงเรียนให้กับเอลเดนและไอล่าได้แล้ว ผลสรุปออกมาว่าให้ไปเรียนที่โรงเรียนของโรมิโอ ที่เป็นผู้ก่อตั้งโรงเรียนขึ้นมา“เอลเดนครับ”เดม่อนเอ่ยเรียกเอลเดนขณะที่กำลังอาบน้ำให้“ครับป๊า!”เสียงใสขานรับในทันที“ตื่นเต้นไหมครับที่จะไปโรงเรียน”“ตื่นเต้นมากเลยครับป๊า เดลจะได้มีเพื่อนแล้ว เล่นแต่กับไอล่าเดลเบื่อครับ”พูดออกมาด้วยความไร้เดียงสา เดลเป็นชื่อเล่นที่เอลเดนเรียกแทนตัวเอง“เอลเดนถ้าน้องมาได้ยินจะเสียใจนะครับ เอลเดนไม่รักน้องสาวคนเดียวของลูกหรอ”แกล้งถามออกไป“ไม่ๆ ผมรักน้องที่สุด รักมากกว่าอะไรเลยครับแต่เดลอยากมีเพื่อนผู้ชายครับ”“ฮ่า! ไปโรงเรียนมีเพื่อนใหม่ก็อย่าลืมที่จะดูแลน้องด้วยรู้ไหมครับ”เดม่อนลูบผมลูกชายด้วยความเอ็นดู ตั้งแต่มีลูกมันทำให้เขาเข้าใจอะ

5 ปีต่อมาโซลี่ย์และครอบครัวได้ย้ายกลับมาอยู่ที่ประเทศอเมริกาได้สี่ปีแล้ว ตั้งแต่ที่เด็กๆ อายุครบหนึ่งขวบพวกเขาก็ย้ายกลับมาและวันนี้เป็นวันพิเศษอีกวันหนึ่งคู่แฝดลูกชายหญิงของพวกเขาวันนี้เป็นวันแรกของเอลเดนกับไอร่าที่จะต้องไปโรงเรียน เด็กๆนั้นตื่นเต้นมากและที่ตื่นเต้นมากกว่าเด็กๆ คงจะเป็นคุณพ่อทั้งสองคน เป็นห่วงลูกๆ กลัวว่าจะมีอันตรายหากอยู่นอกสายตาพวกเขาย้อนไปเมื่อสัปดาห์ก่อน“ต้องส่งลูกไปเรียนจริงหรอครับที่รัก” ออสการ์เดินเข้ามาสวมกอดโซลี่ย์จากทางด้านหลังขณะที่เธอกำลังเตรียมทำอาหารให้ลูกๆ และอาหารของพวกเขา“จำเป็นสิคะ”เสียงหวานตอบกลับมาพร้อมหันหน้ามาจุ๊บแก้มออสการ์“เราจ้างครูมาสอนพวกแกที่บ้านไม่ได้หรอที่รัก ฉันไม่อยากให้ลูกอยู่ห่างสายตาเลยที่รัก”“ออสการ์คะ ลูกต้องได้ไปทำความรู้จักเพื่อนได้ไปลองใช้ชีวิต อย่ามาตีกรอบลูกถ้าเป็นอย่างนี้ฉันจะไม่คุยด้วยแล้วนะ” ช่างเป็นคำขู่ที่น่ากลัวสำหรับออสการ์อย่างมาก เดินคอตกกลับไปหาลูกที่ห้องนอนห้องนอนเอลเดน&ไอล่า“เธอว่าอย่างไรบ้าง”เดม่อนเมื่อเห็นว่าออสการ์เดินเข้ามาก็เอ่ยถามทันที เพราะว่าก่อนหน้านี้ออสการ์บอกจะไปคุยเรื่องที่ยังไม่ต้องให้เ

หน้าแท่นพิธี“ฝากดูแลพระอาทิตย์ดวงนี้ต่อด้วยนะ”เควินเอ่ยพูดกับสองแฝดพร้อมจับมือเล็กยื่นไปให้กับเดม่อนและออสการ์ เขาทั้งสองคนจับมือเธอมากุมเอาไว้ราวกับกลัวว่าจะทำเธอหล่นหายไปอีก ทั้งสามคนยืนต่อหน้าบาทหลวงที่เคารพ เดม่อนและออสการ์ยื่นมือไปเปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาว“ทั้งสามคนมีความประสงค์ที่จะร่วมใช้ชีวิตเป็นสามีภรรยา ต่อไปให้ลูกทั้งสามคนได้กล่าวคำมั่นสัญญาต่อหน้าพระผู้เป็นเจ้า”“ผม เดม่อน แอนเดอร์สัน ยินดีที่จะรับ โซลี่ย์ วิลเลียมส์เป็นภรรยา ขอให้คำมั่นสัญญาว่าจะซื่อสัตย์และอยู่กับเธอทั้งในยามสุขและยามทุกข์ ดูแลยามเจ็บไข้”“ผม ออสการ์ แอนเดอร์สัน ยินที่ที่จะรับ โซลี่ย์ วิลเลียมส์เป็นภรรยา ขอให้คำมั่นสัญญาว่าจะซื่อสัตย์และดูแลจิตใจ เป็นคู่คิด แบ่งปันความสุขและขุกท์ไปด้วยกัน”“ผมจะให้เกียรติและรักคุณด้วยหัวใจอันบริสุทธิ์ไปตลอดทั้งชีวิต”ประโยคนี้ทั้งสองแฝดพูดออกมาพร้อมกันและสวมแหวนให้เธอ“ฉัน โซลี่ย์ วิลเลียมส์ ยินดีที่จะรับ เดม่อน แอนเดอร์สัน และ ออสการ์ แอนเดอร์สัน เป็นสามี ขอคำมั่นสัญญว่าจะซื่อสัตย์ต่อทั้งสองคน ไม่ว่าจะยามสุขหรือยามทุกข์จะไม่มีทางทิ้งทั้งคู่ จะดูแล เป็นคู่คิด แบ่งปัน

วันพิธีวิวาห์ ‎♡งานแต่งของทั้งสามคนถูกจัดในพิธีที่เรียบง่ายโดยมีโซลี่ย์เป็นคนออกแบบภายในงาน เดม่อนกับออสการ์มีมาช่วยคิดนิดหน่อยเพราะเป็นงานแต่งของสามคนเธอเลยอยากให้ทุกคนมีส่วนร่วมไม่ใช่ตามใจเธอไปหมดทุกอย่างเหมือนกับที่ผ่านมาที่พวกเขาสองคนมักจะให้เธอเป็นคนตัดสินใจทุกอย่างโซลี่ย์ลุกมาเตรียมตัวกับช่างแต่งหน้า ทำผมตั้งแต่เวลาตีสอง เรียกว่าเป็นความทรมานอย่างหนึ่งของว่าที่เจ้าสาวคนนี้เลยก็ว่าได้ เพราะกว่าเธอจะได้นอนพักนั้นก็ต้องพาเด็กๆ เข้านอนก่อน เป็นคุณแม่และว่าที่เจ้าสาวในเวลาเดียวพร้อมๆกันช่างแสนทรมาน“คุณโซลี่ย์อยากได้โทนหน้าประมาณไหนดีคะ”ช่างแต่งหน้าเอ่ยถาม และแน่นอนว่าช่างจะแต่งให้เธอสวยที่สุดเพราะวันนี้เป็นวันสำคัญของผู้หญิงคนนี้อีกวันหนึ่งเลย“ไม่ต้องแต่งหน้าเข้มจัดก็ได้นะคะ ขออ่อนๆ เรียบง่ายพอค่ะ”“ได้เลยค่ะ งั้นมาดูชุดคุณโซลี่ย์กันดีกว่าว่าเป็นชุดประมาณไหนจะได้คิดทรงผมกันเลยดีไหมคะ”“ได้เลยค่ะ”จากนั้นช่างทำผมก็สั่งลูกน้องของเธอไปหยิบชุดเจ้าสาวออกมา ชุดเจ้าสาวของเธอสั่งตัดแบบพิเศษจากสไตลิสต์ชื่อดังไม่สามารถหาซื้อได้ และเธอมีส่วนในการออกความคิดว่าอยากได้ชุดประมาณไหน สีอะไร

เช้าวันต่อมากลุ่มเพื่อน“นี่มึงตั้งใจชวนพวกกูมาดูมึงต่อยกันจริงๆ เหรอวะ”มาร์ตินที่ไม่รู้ว่าเพื่อนวางแผนอะไร แต่ก็ยังปลีกตัวจากงานมาหาเพราะส่วนหนึ่งคิดถึงหลานๆ “นี่ถ้าไม่ใช่เพราะเอลเดลกับไอร่า กูไม่มีทางมาหาแน่”“ชู่ว! เบาๆไอ้มาร์ติน”ครูซที่ได้ยินมาร์ตินพูดเสียงดังต้องเข้ามาห้าม เพราะตอนที่เพื่อนโทรประชุมสายมาร์ตินไม่ได้เข้ามาเลยไม่รู้ว่านี่คือการเซอร์ไพรส์ขอแต่งงาน“ทำไมวะ”มาร์ตินถามกลับมาเมื่อโดนเพื่อนสั่งให้เงียบ“กูบอกแล้วใช่ไหมให้มึงเข้ามาในสาย ที่นี่ไม่รู้อะไรสักอย่าง”อีธานที่นั่งไขว้ขากอดอกมองมาร์ตินที่ยืนโวยวายอารมณ์เสีย“มันมีเซอร์ไพรส์”เอริคเอ่ยออกมาเสียงเรียบ ยืนอยู่ในท่าประจำที่ชอบคือพิงอะไรสักอย่างกอดอกใบหน้าเรียบนิ่ง“ครั้งนี้กูหวังว่า เธอจะยอมตกลง”เดม่อนนั่งพูดขณะพันผ้าที่มือให้ออสการ์“ต้องใส่ฟันยางให้สมจริงด้วยไหมวะ”ออสการ์ถามพี่ชาย“ใส่ ก็ต่อยกันจริง”“นี่มึงจะต่อยกันจริงเลยเหรอวะ”อีธานถามเขายืนถัดไปจากเอริค และข้างๆ ยังมี โรมิโอยืนใช้แขนเกยไหล่เบนจามินพร้อมอมยิ้มในใจรู้สึกดีที่เพื่อนจะได้แต่งงานสองคนแรกของกลุ่ม“มึงอย่ารุนแรงจนเลือดตกอย่างออกล่ะ”ฟาน

“เซอร์ไพรส์อะไรครับ ตื่นเต้นเลย”คาร์ลเตอร์ถามเสียงหวาน “พี่หันได้ยัง พี่อยากรู้แล้ว อันอันจะเซอร์ไพรส์อะไร” เคอร์วินใจร้อนมากตอนนี้ “อย่าเพิ่งค่ะ” | “หันมาได้แล้วค่ะ” พรึบ! “เซอร์ไพรส์!!!” สองแฝดยืนอ้าปากค้าง จ้องตาไม่กะพริบ กับภาพของภรรยาสาวที่ใส่ชุดทูพีชสุดเซ็กซี่ สีแดงของผ้าตัดกับผิวขาวอมชมพูของเธอยิ่งทำให้เด่นกว่าเดิม “ฉันตั้งใจใส่มาเพื่อพี่สองคนเลยค่ะ” ผิงอันเตรียมชุดทูพีชสุดเซ็กซี่นี้มาเพื่อพวกเขาโดยเฉพาะ “เกาะนี้มีแค่เราใช่ไหมล่ะคะ..” ผิงอันพูดเสียงหวาน ส่งสายตายั่วยวน มือเล็กก็ค่อยๆ แกะดึงส่วนบนที่เป็นสายผูกอยู่ด้านหลังออก จากที่ตอนแรกมีสิ่งปกปิดยอดปทุมถันสีชมพู กลับเปิดเทอมออกมา “ผิงอัน..” เคอร์วินกลืนน้ำลาย ช้า ๆ “พี่จะทนไมาไหวแล้วนะครับ” คาร์ลเตอร์รับรู้ถึงความซู่ซ่าในร่างกายตัวเอง “ก็ไม่ได้บอกให้ทนนี่คะ..” สองแฝดเดินไปประกบผิงอัน ขนาบข้างติดกันโดยมีเธออยู่ตรงกลาง จากที่สวมใส่เสื้อผ้าก็ถูกถอดออกทีละชิ้น คาร์ลเตอร์ไล่จูบเธอตั้งแต่หน้าผาก ลงมาที่แก้ม จมูก ปาก คอ หน้าอก และหน้าท้องน้อย… ส่วนเคอร์วินก็ซุกซนอยู่กับหลังคอของเธอ ย้ายมือมาจับบีบหน้าอกใหญ่จนล้นออกมาต

วันนี้วันดีที่ครอบครัวใหญ่อย่างฝาแฝดคาร์ลเตอร์,เคอร์วิน คู่พี่น้องตระกูลดูรองซ์และภรรยาสาวสวยกับลูกชายตัวน้อยทั้งสามคน เดินทางมาประเทศไทยตามแพลนที่วางไว้ครั้งก่อนเรื่องเที่ยวพักผ่อน ท้องฟ้าโปร่งใส พระอาทิตย์ส่องแสงให้ความอบอุ่นไม่ได้ร้อนมากเหมือนช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา เพราะว่าได้เข้าสู่ช่วงฤดูหนาว อากาศจึงไม่ร้อน และทะเลหน้าหนาวก็สวยมากอีกด้วย ในเวลานี้สองแฝดกำลังขับรถไปส่งลูกชายฝาแฝดทั้งสามคนที่บ้านโรมิโอ ระหว่างที่ขับรถไปคนเป็นพ่อก็ชวนลูกคุย คาร์ลเตอร์แทนตัวเองกับลูกว่า ปะป๊า เคอร์วินแทนตัวเองกับลูกว่า แด๊ดดี้ “เราเตรียมของให้ลูกครบแน่นะ” เคอร์วินหันไปพูดกับพี่ชายที่ขับรถ “อืม เช็กแล้ว กระเป๋าเป้คนละใบ กับของเล่น” พี่ชายตอบน้องชายฝาแฝด “บอกไอ้โรมยังว่าใกล้ถึงแล้ว” คาร์ลเตอร์ถามเสียงเรียบ “ไลน์ไปบอกเมื่อกี้ ไอ้โรมบอกว่าเดี๋ยวจะพาเด็ก ๆ ไปเที่ยวเขาใหญ่พรุ่งนี้” “เหรอดีเลยสิ เคย์เดนน่าจะชอบ” เคย์เดนสนใจเรื่องป่าไม้ แปลกมาทั้งที่ตัวแค่นี้แต่เจอสิ่งที่รักแล้ว “ปะป๊า แด๊ดดี้ จะพาพวกเราไปนอนบ้านเพชรชมพูจริง ๆ เหรอครับ” ลูกชายคนเล็กสุดของบ้านเอ่ยถามอย่างตื่นเต้น “ใช่ครับ เคย์เดน

เคอร์วินพูดจบก็เดินไปเล่นกับลูกชายคนกลาง ชวนลูกคุยถึงชื่อไดโนเสาร์สัตว์ดึกดำบรรพ์ที่สูญพันธุ์ไปแล้ว “ว้าว! สีตาสวยจริงด้วย!” รูบี้ใช้สองมือโอบใบหน้าเคย์เดนจ้องไปใกล้ ๆ “อื้ออ่อนเอ็บอะ” (อื้อ! ปล่อยเจ็บนะ) “รูบี้ไม่ทำแบบนั้นะลูก น้องจะเจ็บ” ลูกแก้วห้ามปรามลูกสาว รูบี้รีบปล่อยมือ แล้วชวนกันเล่น สักพักเบรย์เดนที่แยกตัวอยู่คนเดียวก็เริ่มชวนรูบี้ให้ดูในสิ่งที่ตัวเองชอบ “เหรอ มันชื่ออะไรอะ” “ไทรเซราทอป” “โอ๊ะ เบรย์เดนมีจุดสีดำที่จมูกนี่” รูบี้ตื่นเต้นกับไฝเสน่ห์ “เคย์เดนก็มีอะตรงปาก แม่หนูอยากมีจุดดำบ้าง!” “แต่หนูก็มีลักยิ้มไงคะ น้าชอบลักยิ้มหนูมากเลย”ผิงอันเอ่ยอ้าแขนออก รูบี้วิ่งไปกอด “วันนี้หนูมีของขวัญมาให้น้องด้วยไม่ใช่เหรอเอาไปให้น้องสิคะ เลือกเลยค่ะว่าจะให้ใครอันไหน” ลูกแก้วหยิบกล่องกำมะหยี่สีดำสนิทสามกล่องไปให้ลูกสาว รูบี้เปิดทั้งสามกล่องขึ้นมา ทำท่าคิดว่าจะให้ใครอันไหนดี ของขวัญนี้เธอเลือกมาเองตอนไปบริษัทของพ่อ “อันนี้ให้อาร์เดนนะ” กล่องกำมะหยี่สีดำที่ใส่ทับทิมสีเลือดนกพิราบทั้งสีที่สดและใสแวววาว 9 การัตไปให้อาร์เดน “ส่วนอันนี้ เบรย์เดน” อีกกล่องคือ อเล็กซาน

3 ปีผ่านไป.. โรมิโอกับลูกแก้วและลูกสาวคนสวยในวัยสามขวบแปดเดือน ‘รูบี้’ มาหา และเอาของขวัญมาให้หลานชายที่อายุครบสามขวบ แต่ก็มาหลังจากที่จัดงานวันเกิดไปแล้ว เพราะสัปดาห์ก่อนพวกเขาไม่ว่างเลยมาวันนี้แทน (โรมิโอ-เรื่องมาเฟียพันธนาการรัก) “เป็นไงมึงไม่เจอกันนานเลย” “สบายดี เลี้ยงลูกสามคนสนุกดี พวกมึงล่ะเลี้ยงลูกสามคนเหมือนกันสนุกเลยสิ” โรมิโอแกล้งพูดหยอกล้อคาร์ลเตอร์กับเคอร์วิน ความจริงโรมิโอกับลูกแก้วมีเพียง ‘รูบี้’ เป็นลูกสาวทางสายเลือดเพียงคนเดียว แต่อีกสองคนคือ โอลิเวียร์และโอเรน ลูกสาวและลูกชายบุญธรรม หรือก็คือหลานแท้ ๆ นั่นแหละ “เออ ไม่ได้นอนกันเลยแหละ ดีที่จ้างพี่เลี้ยงมาช่วย” คาร์ลเตอร์เอ่ยตอบเพื่อน พร้อมกับเข้าไปกอดคอ “อิจฉามึงนะมีลูกสาว ไหนขอลุงอุ้มหน่อยครับ” เคอร์วินเข้าไปอุ้มรูบี้ที่ยืนจับขากางเกงพ่อ พร้อมยิ้มหวานให้พวกลุงๆ อวดลักยิ้มที่ได้มาจากแม่ของเธอ “ก็รีบปิดอู่ไวเกินพวกมึง” “สามคนทีเดียวก็สงสารผิงอันมากแล้ว แต่มีลูกสาวสักคนก็คงดี”คาร์ลเตอร์เอ่ยต่อมองไปทางหลาน พลางคิดว่าถ้าเขามีลูกสาวบ้างจะเป็นไงนะ บ้านคงมีสีสันขึ้นกว่าเดิมหรือเปล่า “พวกมึงก็มาเป็นพ่อทูน

เวลาผ่านไปไม่กี่เดือนหลังขอแต่งงานเธอก็ได้รับรู้ว่าตัวเองตั้งครรภ์ได้เกือบสองเดือน และมากกว่านั้นคือผิงอันได้มีโซ่ทองคล้องใจ ถึงสามเส้นให้กับคาร์ลและเคอร์วิน เธอมีลูกชายฝาแฝดถึงสามคน! เป็นการตั้งครรภ์ที่เสี่ยงมากและพวกเขาก็ทำการปิดอู่ไปตลอดกาล…เพราะสองแฝดไม่อาจทนเห็นเธอทรมานอีกแล้ว การตั้งท้องทายาทให้พวกทีเดียวถึงสามคนไม่ใช่เรื่องที่จะเกิดขึ้นได้เลย แต่ผิงอันก็ให้ได้ ช่วงระยะเวลาเก้าเดือนที่เธออุ้มท้องลูกน้อยทั้งสามคน สองพี่น้องรู้สึกสงสารภรรยาตัวเองยิ่งนักเพราะมีเด็กอยู่ในท้องถึงสามคนเพียงแค่ สี่-ห้า เดือนท้องก็ใหญ่เหมือนจะใกล้คลอด เธอต้องทนปวดร้าวร่างกายเพื่อลูกพวกเขา สองแฝดคอยดูแลเธอไม่ห่าง เอาใจใส่ทุกอย่าง เพราะกลัวเธอจะคิดมากเรื่องร่างกายที่เปลี่ยนไป เพราะสำหรับผู้หญิงบางคนเรื่องรูปร่างก็สำคัญไม่ต่างจากการดูแลเส้นผม…ท้องเธอขยายใหญ่ จนเกิดรอยแตกลายขึ้นที่พุง กลับกันผิงอันไม่กังวลใจอะไรเลย มีแต่สองคนนั่นแหละที่เอาแต่กังวล จนร้องไห้แทนเธอ เอ็นดูพวกเขาจริงๆก่อนเธอคลอด“ฮือ ขอโทษนะครับที่ทำให้ทรมาน” เคอร์วินพูดไปร้องไห้ไป มือก็บีบนวดไหล่ให้เธอไปด้วย“ฮึก เจ็บมากใช่ไหม ให้นวดตรงไหน

พอทานอาหารเสร็จเคอร์วินก็เปลี่ยนมาขับรถพาเธอไปสะพานอเล็กซานเดอร์ที่ 3 (Alexander III Bridge) เพราะว่าสะพานนั้นอยู่ใกล้กลับสถานที่พิเศษของทริปนี้ที่พวกเขาอยากทำเซอร์ไพรส์ให้กับเธอ…ทั้งสามคนเดินเที่ยวเล่นกันหลายที่ นอนพักโรงแรมที่ใหม่ใกล้ๆแถวนั้น แล้วก็พาเธอออกมาเที่ยวต่อตามที่ผิงอันอยากไป แล้วเก็บเซอร์ไพรส์ไว้อย่างสุดท้ายเวลาก็ผ่านไปเรื่องจนพระอาทิตย์ที่เคยส่องแสงก็โบกลาลับไปกับขอบฟ้า เปลี่ยนพระจันทร์ที่มาทำหน้าที่แทนในการส่องสว่างสีขาวนวล“เหนื่อยหรือยัง”“ยางง”“โกหกแล้วที่รัก”“ไม่ได้โกหกสักหน่อย พูดจริงนะคะ”“แต่หิวมากกว่า..” ผิงอันลูบห้อง“ได้นิ เพราะที่สุดท้ายของวันนี้เป็นที่ ที่จะพาไปดินเนอร์”“แต่ต้องปิดตาก่อนนะ”“อุ้ย เป็นเซอร์ไพรส์เหรอคะ”“อืม”คาร์ลเตอร์หยิบผ้าขึ้นมาปิดตาเธอ พาไปขึ้นรถ รถหรูเปิดประทุนขับแล่นไปเรื่อยๆ สายลมในยามกลางคืนพัดผ่านมือผิงอันที่ยกขึ้นสัมผัสกับอากาศ“ถึงแล้วครับ”คาร์ลเตอร์เปิดประตู ประคองผิงอันลงมาจากรถ ค่อยแกะผ้าปิดตาเธอให้เปิดออกให้เห็นหอไอเฟลแสนสวยที่เธอใฝ่ฝันว่าจะได้มาเห็นกับคา มันปรากฏตรงหน้าเธอแล้ว“กรี๊ด! สวยมาก”“แต่ทำไมมีคนเลยล่ะ..”ผิงอั