Chapter Eight: Two Different Shoes

EMMETT ALBREICHT

Matapos ihatid ni Emmett ang kanyang fiancée pauwi, siya at ang kanyang mga magulang ay sa wakas nakarating sa isa sa kanilang mga mansyon sa Metropolitan City. Bukas, babalik na ang kanyang mga magulang sa Albreicht Estate sa probinsya. Mas gusto nilang manirahan sa probinsya dahil nakakapagod para sa kanila ang ingay at dami ng tao sa siyudad.

"Anak, may oras ka ba para uminom kasama ako sa mini-bar? Babalik na kami ng iyong ina bukas, kaya gusto kong makasama ka muna bago tayo maging abala sa paghahanda para sa kasal," mungkahi ni G. Albreicht sa kanyang anak na may nakangiting ekspresyon.

"Gusto ko ‘yang ideya, Dad. Tara," sagot ni Emmett, sabay tango bilang pagsang-ayon.

Pagkalipas ng ilang minuto, masayang umiinom ng alak ang mag-ama. Rum ang iniinom ni G. Albreicht, habang si Emmett naman ay brandy ang nasa kanyang baso.

"Kaya, sabihin mo sa akin, anak. Talaga bang in love ka kay Amanda?" biglang tanong ng matanda sa kanyang anak.

"Anong klaseng tanong ‘yan, Dad?" nagtatakang sagot ni Emmett.

"Bakit ganyan ang reaksyon mo? Napakahirap bang sagutin ang tanong ko?" balik-tanong ni G. Albreicht sa halip na sagutin si Emmett.

Uminom muna si Emmett ng kaunti mula sa kanyang baso bago muling nagsalita.

"Hindi mahirap mahalin si Amanda. Siya ay isang matapang, matalino, at independent na babae, at gusto ko ‘yon sa kanya."

"Pero paano naman ang kanyang mga kahinaan? Handa ka bang tanggapin pati ang kanyang mga pagkukulang?" muling tanong ni G. Albreicht habang pinagmamasdan ang kanyang anak.

"Kasama ‘yon sa package. Dapat tanggapin ko ang buo niyang pagkatao bilang aking magiging asawa," sagot ni Emmett sa isang kaswal na tono.

Muling nagsalin ng rum si G. Albreicht sa kanyang baso at ininom ito nang isang lagok.

"Alam mong ang kasal namin ng iyong ina ay isinaayos ng iyong mga lolo’t lola. Inabot kami ng isang taon bago kami naka-adjust sa buhay may-asawa, at isa pang taon bago tuluyang mahulog ang loob namin sa isa’t isa. Pagkatapos noon, dumating ka sa buhay namin, at masasabi kong iyon ang pinakamasayang bahagi ng buhay ko. Pero sa madaling salita, ang isang arranged marriage ay hindi katapusan ng mundo. Maaaring maaga pa para sabihin ito, pero sigurado akong magiging mabuting mag-asawa at magulang kayo ni Amanda balang-araw."

"Tatandaan ko ‘yan, Dad. Salamat at cheers!" tinaas ni Emmett ang kanyang baso para sa isang tagay.

Itinaas din ni G. Albreicht ang kanyang baso at binangga ito sa baso ni Emmett.

Napaisip si Emmett matapos ang kanilang pag-uusap. Ano nga ba talaga ang nararamdaman niya para kay Amanda, ang kanyang magiging asawa? Sigurado siyang naaakit siya rito sa pisikal na aspeto, at gusto niya ang personalidad nito bilang isang modernong babae. Isa sa mga dahilan kung bakit gusto niyang ituloy ang kasal ay dahil hindi na siya bumabata at nais na niyang magkaroon ng pamilya. Isa pa, naniniwala siyang si Amanda ang pinakamahusay na pagpipilian bilang asawa—isang babaeng alam ang gusto niya sa buhay, hindi clingy, at hindi umaasa sa iba.

Ngunit isang bagay ang sigurado. Naaakit siya kay Amanda, pero masyado pang maaga upang masabi niyang mahal niya ito.

Pero maaari ring, sa paglipas ng panahon, tuluyan siyang mahulog sa kanya…

LARA SMITH

Isa na namang karaniwang araw sa trabaho. Katatapos lang linisin ni Lara ang pambabaeng palikuran sa ika-16 na palapag ng Etoile Cosmetics Building. Ngayon, patungo naman siya sa penthouse kung saan matatagpuan ang pribadong opisina ng CEO na si Amanda Montserrat. Siya ang nakatoka upang linisin ito.

Nasa loob na siya ng elevator nang bigla itong huminto sa ika-11 palapag. Nanlaki ang kanyang mga mata sa labis na pagkagulat nang mapagtantong si Amanda Montserrat mismo ang papasok sa loob ng elevator. Ayon sa protocol, dapat ay sa pribadong elevator dumadaan ang CEO at hindi gumagamit ng pangkaraniwang elevator na para sa mga empleyado.

"Pero bakit ginagamit ng CEO ang elevator namin?" tanong niya sa sarili, habang tila natutulala pa rin sa pagkagulat.

Naputol ang kanyang pag-iisip nang biglang magsalita si Amanda Montserrat.

"Oh, hello! May problema ang isa pang elevator kaya napilitan akong gamitin ito. Sana hindi kita naperwisyo?" tanong ng CEO na may paumanhin sa kanyang tinig.

"Hindi po, Miss Montserrat! Malaya niyo pong gamitin ang elevator na ito anumang oras para sa inyong kaginhawaan," sagot ni Lara, pilit na pinapanatili ang kanyang composure upang hindi mapahiya sa harap ng boss niya.

"Salamat!" masiglang tugon ng CEO bago pinindot ang close button at pagkatapos ay ang P button na nangangahulugang Penthouse.

Pagkatapos gawin iyon, muling bumaling si Amanda kay Lara.

"Huwag ka nang masyadong pormal, tawagin mo na lang akong Amanda. Ano nga palang pangalan mo?" tanong nito na may ngiti sa labi.

Napalunok si Lara bago pilit na sinagot ang tanong.

"Ah, ako po si Lara Smith. Ikinagagalak ko pong makilala kayo."

"Ayos! Saan ka papunta ngayon?" patuloy na tanong ni Amanda.

"Nakatoka po akong maglinis ng penthouse ngayon," sagot ni Lara.

Hindi niya alam kung masuwerte ba siya ngayon o hindi. Sa isang banda, masasabi niyang swerte siya dahil personal niyang nakita at nakausap ang iniidolo niyang CEO. Sa kabilang banda naman, pakiramdam niya ay malas siya dahil nakita siya ni Amanda sa hindi kaaya-ayang itsura—suot ang lumang kulay-abong jumpsuit na lalong nagpamukhang ordinaryo sa kanya kumpara sa makinang at napakagandang CEO.

Si Amanda ay isang reyna na kumikinang sa ganda, habang siya naman ay isang hamak na hamak na alipin.

"Diyos ko, gusto ko tuloy maging katulad ni Amanda Montserrat!"

"Oh, pupunta ka rin sa penthouse? Ang galing! Alam mo, kalimutan mo na muna ‘yang paglilinis. Tara, mag-bonding tayo sa opisina ko!" biglang mungkahi ni Amanda.

Napaatras si Lara sa alok ng CEO.

"Pero nasa gitna pa po ako ng trabaho, at saka bakit naman po kayo makikipag-hangout sa isang hamak na empleyado lang tulad ko?" tanong niya.

"Bakit naman hindi? At huwag mong sabihing isa ka lang hamak na empleyado. Lahat ng nagtatrabaho sa kumpanyang ito ay pantay-pantay. Wala tayong mataas o mababang posisyon. Tao lang tayong lahat na nagtatrabaho para mabuhay. At isa pa, iniimbitahan kita hindi bilang CEO, kundi bilang kaibigan. Kaya, ano? Sasama ka ba?" patuloy na pangungumbinsi ni Amanda.

"Wala namang mawawala kung tatanggapin ko ang alok niya, ‘di ba? Isang beses lang ito mangyayari, kaya bakit hindi?"

Pagkatapos ng ilang segundong pag-iisip, bumaling siya kay Amanda.

"Sige po. Salamat sa paanyaya."

Napatalon sa tuwa si Amanda at hinawakan ang kanyang kamay.

"Ay, ang saya! Tara, magmeryenda tayo at mag-relax lang!"

Napakabilis ng mga pangyayari at bago pa man niya namalayan, narating na nila ang penthouse. Nanginginig sa pagkamangha si Lara habang tinitingnan ang mamahaling paintings, estatwa, at mga muwebles sa loob.

"Lara, relax ka lang. Ano gusto mong inumin? May soda, freshly-squeezed orange juice, o gusto mo ng alak?"

"Soda na lang po, salamat."

Habang nakikita niyang excited si Amanda, hindi niya maiwasang mapaisip… Ano kaya ang naging buhay ng CEO noong kabataan niya? Masaya kaya siya noon, o nag-iisa rin?