Chapter Seven: Secretly Dying Inside

Lahat ng empleyado sa kumpanya ay gusto ang kanilang Boss dahil itinuturing niya ang lahat nang may labis na respeto at kabaitan.

Tahimik na pinagmamasdan ni Lara ang babaeng CEO habang nakapila ito kasama ng iba pa, may hawak na tray. Matiyaga siyang naghihintay ng kanyang pagkakataon upang umorder ng pagkain. Makalipas ang ilang minuto, umupo si Amanda Montserrat kasama ang kanyang mga kasamahan sa isang partikular na mesa at nagsimulang kumain habang masayang nag-uusap.

Pinag-aaralan ni Lara ang bawat kilos nito, tulad ng isang mandaragit na nakamasid sa kanyang biktima. Sinusuri niya ang paraan ng pagsasalita, pagkain, at pagtawa ni Amanda kasama ng kanyang mga kasamahan.

Sobrang tutok niya kay Amanda na hindi niya namalayan na halos tapos na ang kanyang oras ng pananghalian. Napatalon siya sa kanyang kinauupuan sa gulat nang may biglang pumitik sa kanyang balikat. Lumingon siya sa kanyang kanan at nakita ang isa niyang kasamahan mula sa Cleaning Department na nakatayo sa tabi niya.

“Pasensya ka na kung nagulat kita, Lara,” anang paumanhing boses ni Christy.

Huminga nang malalim si Lara upang pakalmahin ang sarili bago siya muling nagsalita.

“Hindi, ayos lang. May kailangan ka ba sa akin?” tanong niya matapos niyang maibalik ang kanyang composure.

“Ah, eh... Tapos na ang oras natin sa pananghalian at kailangan na nating bumalik sa trabaho. Bumalik na ang iba nating kasamahan sa locker room para maghanda. Nakita kitang nakatulala kaya naisip kong ipaalala sa iyo ang oras,” paliwanag ni Christy.

“Salamat sa pag-aalala, Christy. Tama ka, kailangan na nating bumalik sa trabaho,” sagot ni Lara sabay pilit na ngiti kay Christy.

Bago siya tuluyang lumabas ng cafeteria, muli niyang nilingon si Amanda bago siya naglakad papunta sa silid ng Cleaning Department. Bumabalik na siya sa realidad ng buhay—sa paglilinis ng inidoro at pagmamop ng sahig, tulad ng ginagawa niya araw-araw...

Ilang oras ang lumipas.

Nag-iisang nagkakape si Lara sa rooftop ng Etoile Company habang nasa kanyang 15-minutong afternoon break. Dalawang oras na lang ng paglilinis at pagtatapon ng basura, pagkatapos ay makakauwi na rin siya upang tapusin ang araw.

Itinataas na niya ang kanyang paper cup upang uminom nang biglang may narinig siyang boses ng isang lalaki sa di-kalayuan. Ang tono nito ay tila nag-aalab sa emosyon.

Mabilis niyang pinagmasdan ang paligid upang hanapin kung sino iyon, at laking gulat niya nang makita ang Head of Security ng Etoile Cosmetics—si Mr. Oliver Doe. Hindi naman sila magkalapit, pero pamilyar siya rito dahil nakita niya ito noong unang araw niya sa trabaho, limang taon na ang nakalipas, bilang bahagi ng kanyang On-the-Job Training.

Nagtaka siya dahil ito ang unang beses niyang makita ang Head of Security na mukhang balisa. Kilala ito bilang isang mahinahon at kalkuladong tao, pero ngayon, ibang bersyon nito ang nakikita niya.

Ngunit ang isang bagay na sigurado—nasa isang alanganing sitwasyon siya. Ayaw niyang isipin ni Mr. Doe na nakikinig siya sa usapan nito, pero hindi rin niya alam kung ano ang dapat niyang gawin. Mananatili ba siyang tahimik o tatangkain niyang lumayo?

Naputol ang kanyang pag-aalangan nang marinig niyang muling nagsalita si Mr. Oliver Doe.

“—Kung ayaw mo talaga, puwede kang tumanggi. Lagi mong sinasabi na gusto mong paligayahin ang iyong mga magulang at ayaw mo silang saktan, pero paano naman ang sarili mong kaligayahan? Akala mo ba hindi rin ako nasasaktan?!”

Narinig niya ang lahat ng iyon, at ramdam niya ang bigat ng emosyon sa boses nito. Kitang-kita sa mukha ni Oliver ang matinding sakit—isang ekspresyon na ngayon lang niya nasilayan dito.

“Makinig ka, ayaw kong pag-usapan ito sa telepono. Magkita tayo mamaya pagkatapos ng trabaho, sa parehong oras at lugar. Kailangan nating ayusin ito.”

Makalipas ang ilang minuto, tinapos na ni Oliver ang tawag at isinilid ang cellphone sa kanyang bulsa.

Napangiwi si Lara nang biglang magtama ang kanilang mga mata.

“Naku, ang awkward nito! Ano ang gagawin ko?” panicky niyang naisip.

Ngunit bago pa siya makapagsalita, naglakad na si Oliver palapit sa kanya at ngumiti.

“Narinig mo lahat, hindi ba?” tanong nito habang umupo sa bakanteng upuan sa tabi niya.

“Aminado na ako, pero hindi ko naman sinasadyang makinig! Pangako, hindi ko ito ipagkakalat!” sagot ni Lara nang isang hininga lang.

Ramdam niya ang pag-aalalang bumabalot sa kanya, ngunit sinisikap niyang huwag ipahalata. Ang dami niyang iniisip—paano kung hindi siya paniwalaan ni Oliver? Paano kung may gawin ito para patahimikin siya?

Bagaman may narinig siya, hindi naman niya lubos na nauunawaan ang konteksto ng usapan. Hindi rin niya alam kung sino ang kausap nito, kaya imposible rin namang ikalat niya ang anumang impormasyon.

Wala siyang ideya sa iniisip ni Oliver, kaya hinintay niya itong magsalita habang pigil ang kanyang paghinga.

Ngunit sa gulat niya, biglang napatawa si Oliver, at tila nagningning ang mga mata nito sa aliw.

“Bakit siya tumatawa? May nasabi ba akong nakakatawa?” pagtatakang tanong niya sa sarili.

Nagpatuloy sa pagtawa si Oliver, para bang may nakakatawang biro.

“Ang weird niyang tao,” lihim na naisip ni Lara.

Makalipas ang halos dalawang minuto, tumigil din sa pagtawa si Oliver at muling tumingin sa kanya.

“Bakit mukha kang takot? Nakakatakot ba ako?” tanong nito bigla.

“Bahala ka kung maniniwala ka o hindi,” sagot ni Lara.

“Huwag kang mag-alala. Sigurado akong hindi ko naman nabanggit ang pangalan ng girlfriend ko sa tawag na iyon,” sabi ni Oliver sabay kibit-balikat.

“Wala kang dapat ipag-alala. Ligtas ang sikreto mo sa akin. Loner naman ako,” sagot ni Lara.

Huminga nang malalim si Oliver bago muling nagsalita.

“Sa totoo lang, napapagod na akong itago ang lihim na ito. Pero kahit mahirap, ito lang ang paraan para maprotektahan ko ang babaeng mahal ko,” aniya, may seryosong tingin.

“Hinding-hindi ako magaling magbigay ng payo, pero sigurado akong magaling akong makinig—at napakahusay ko sa pagtatago ng sikreto,” sagot ni Lara.

“Naniniwala ako sa ’yo. Ang tagal na nating nag-uusap pero hindi pa tayo nagpakilala nang maayos. Ako si Oliver Doe…” sabi niya, sabay abot ng kamay.

“Alam ko kung sino ka. Ikaw ang Head of Security dito sa Etoile Cosmetics,” sagot ni Lara.

“Kalimutan na natin ang mga job titles natin. Mag-usap tayo bilang magkaibigan, hindi bilang mga empleyado,” suhestiyon ni Oliver.

“Sige, okay lang. Nice to meet you, Oliver. Ako si Lara Smith,” sagot ni Lara habang tinatanggap ang pakikipagkamay nito.

“Ayan. Mas maayos na,” sagot ni Oliver na tila nasiyahan.

Magsasalita pa sana si Lara nang mapansin niyang tapos na pala ang kanyang break. Nanlaki ang mga mata niya sa gulat.

“Naku, pasensya na pero kailangan ko nang bumalik sa trabaho. Kita na lang tayo ulit!”

Magsasalita pa sana si Oliver, pero hindi na siya nagkaroon ng pagkakataon nang biglang tumakbo si Lara palayo nang hindi lumilingon. Napangiti na lang si Oliver habang iniisip kung gaano kakatuwa ang bago niyang kaibigan…