MasukAaron woke up from the hushed noises surrounding him. He opened his eyes only to curse under his breath when he felt that instant pounding on his head.
“Aaron, are you awake?” said the familiar voice of his mother. Not a second longer, he saw his mother’s face hover over him. Agad nitong hinawakan ang pisngi niya. “Thank goodness you’re awake!” anito bago iniba ang direksiyon ng tingin. “Citas, isang tasa ng kape, please,” masuyong utos nito sa mayordoma nila sa bahay.
Lalo siyang napangiwi, naguluhan. Why is Manang Citas there in his house? And more importantly, what is his mother doing in his house?
He gritted his teeth and forced himself to sit. That’s when he realized that he slept on the carpet and was just wearing his boxers on. How the hell did he ended up like that, he doesn’t have any idea.
He saw the plump figure of Manang Citas walked towards him from the kitchen. Inabot
Abala sa pagliligpit ng mga gamit sa private lounger si Hazel nang bumalik si Caleb doon. Agad siyang natigilan nang magtama ang tingin nila ng binata.Sandali siyag pinag-aralan ng lalaki, nangunot-noo bago muling humakbang papasok sa silid.“So, you do know what to do, Ms. Evangelista. Bakit kanina habang kausap kita, parang napilitan ka lang sa pagpunta dito?” tanong nito, huminto ilang hakbang ang layo sa kanya.Napalunok siya, tumuwid ng tayo. “H-hindi ko po kasi inaasahang kayo mismo ang mag-iinterview sa akin, S-Sir,” pagsisinungaling niya.Tumango-tango si Caleb. “I understand that. My employeers at SSL do have the same reaction when I talk to them. But, if you want to keep this job, you better overcome that. Totoo ang sinabi ko kay Mrs. Van den Berg. I only hire excellent employees. If you really want to work with me, I only have three rules for you: you must be punctual at all times, have presence of mind at all times, and deliver an excellent job at all times. Can you prom
“Is this correct, Frau Hazel?” tanong ng batang si Gisel, ang isa sa mga apo ni Mrs. Van den Berg. Kasalukuyang nasa may table ni Hazel ang bata at gumagawa ng mga origami na itinuro niya mismo. Pati ang kapatid nitong si Karl ay gumagawa rin ng origami.Sandaling pinagmasdan ni Hazel ang origami na gawa ni Gisel, ngumiti siya pagkatapos. “Very good, Gisel. You are good at this. Here, let’s make more,” sabi pa niya, inabutan ulit ng bond paper ang bata na noon ay kuntodo na ang ngiti.“Danke, Frau Hazel. I’m going to make lots and lots of birds and put colors on them later,” sabi pa ng bata, muling sinimulan ang pagtutupi sa papel. Si Karl naman ay tahimik din na gumagawa sa kanyang tabi.Napangiti siya sa progress ng dalawang bata. Kung kanina ay panay ang bangayan ng mga ito, ngayon ay halos hindi maalala ng mga ito kung anong pinag-aawayan nila. Mabuti na lang at gawain niya rin ang paggawa ng origami sa ampunan. Si Sis. Clara ang nagturo sa kanya no’n. At ngayon nga, itinuturo ni
Umingit pabukas ang pinto ng opisina ni Caleb at inilabas doon ang bulto ng nagmamadaling si Ms. Viola. “Hazel, nandito na ang mga VIP in fifteen minutes. Samahan mo akong ihanda ang private lounge. But before that, i-follow up mo muna sa reception ‘yong pastries na in-order ko kanina. Tell them, na iakyat agad dito sa floor ang delivery kapag dumating. Tapos, ihanda mo na rin ang coffee maker sa pantry,” dire-diretsong utos ng sekrertarya, kinarga ang pile ng folders na nasa mesa nito bago dumiretso sa private lounge.Agad namang tumalima si Hazel sa mga inutos nito. Matapos niyon, sumunod siya sa private lounge upang tulungan ito sa paghahanda. Nang matapos ang lahat within fifteen minutes, bumalik silang dalawa ni Ms. Viola sa kani-kanilang mesa at naghintay.Maya-maya pa, lumabas na si Caleb sa opisina nito.“They are here, in three minutes,” anito seryoso, agad na naglakad patungo sa lift, ni hindi tinapunan ng tingin si Hazel.“Dito ka lang, Hazel. Ako ang sasama papaba kay Sir,
Tahimik na pinindot ni Hazel ang button para sa lobby ng building. Plano niyang umuwi agad para may maitulong pa siya sa ampunan ngayong araw. May sakit ang cook nilang si Manong Rod. Kaya kailangan nila ng mas maraming kamay sa kusina. Bibili na lang siya ng biskwit sa terminal ng bus mamaya. Iyon na lang ang agahan niya.Nang muling bumukas ang pinto ng elevator, agad siyang humakbang palabas doon. Dumiretso siya sa reception at ibinalik ang kanyang temporary pass. Subalit hindi pa man siya nakakalabas ng building, muling nag-ring ang cellphone ng dalaga. Agad niya iyong hinugot sa kanyang bag.Nang tignan niya, bagong number ang naka-flash sa screen. Sandali siyang nag-isip, nagdesisyon kung sasagutin ba ang tawag. Sa bandang huli, lakas-loob din niyang sinagot iyon.“H-hello?” aniya, alanganin.“Ms. Evangelista, this is Viola. ‘Yong secretary ni Sir Caleb. Pinapatanong ni Sir kung nasaan ka na raw banda? You’re still in the building, right?”“O-opo, Ma’am,” takang-sagot ni Hazel,
“May plano ka pa bang ituloy ang sasabihin mo, Miss Evangelista? I don’t have a whole day waiting for you to complete your sentence,” untag ni Caleb kay Hazel nang manatiling nakatunganga si Hazel sa harapan ng binata.Kumurap si Hazel, lalong nataranta. Sa nagpa-panic na isip ay hindi siya agad makahanap nang dapat isagot sa lalaki. Subalit alam niyang kailangan niyang sumagot. “I-I’m s-sorry, Sir. M-may… may naisip lang po ako at—““Is that a habit?” putol nito sa kanya.“S-Sir?”A muscle in his jaw ticked. Lalong kumabog ang dibdib ni Hazel. Parang inis na si Caleb sa kanya. “You keep stuttering. You cannot even answer my questions directly. Do you believe you are fit to be my personal assistant, Ms. Evangelista?”Lumunok siya, kumuyom ang mga kamay. Kailangan niya ng trabaho. Kailangang-kailangan niya. Kaya lang…Nagbuga ng marahang hininga si Caleb, niyuko ang file niya at sinulatan iyon ng kung ano. “Thank you for your time, Ms. Evangelista. Makakauwi ka na,” anito bago mulin
THREE YEARS LATERMalakas ang pagkabog ng dibdib ni Hazel habang naghihintay siya sa lobby ng building kung saan siya inutusang pumunta ng local recruitment agency na kanyang pinuntahan upang mag-apply ng trabaho. Iyon na ang ikatlong attempt niya sa paghahanap ng trabaho sa Maynila. Kung hindi nga lang niya kailangang makahanap agad ng trabaho ngayon dahil may pinag-iipunan siya, hindi siya lalayo sa Tagaytay kung saan siya napadpad mula nang umalis siya sa San Gabriel tatlong taon na ang nakararaan.Pagdating niya noon sa Maynila, tuliro siya at hindi alam kung anong gagawin. Ang gamit lang niyang dala ay ang mga gamit niya mula sa locker niya sa club, wala nang iba. Tatlong-araw din siyang nanatili sa terminal ng bus. At dahil kapos siya sa pera nang mga panahong iyon, tinipid niya ang sarili sa pagkain at tubig.Hanggang sa tuluyang bumigay ang katawan niya sa sobrang pagod at takot. Nawalan siya ng malay habang naglalakad. Mabuti at tinulungan siya ni Sis. Clara, isa sa mga madre







