HALOS mapaupo nalang si Julian dahil sa panlulumo nang maabutan ang sitwasyon ng kanilang inuupahang apartment. Tama nga ang sinabi ni Eris magulong-magulo ang lahat ng gamit nila. Ultimo basurahan nila ay hindi pinalagpas dahil nagbabakasakali ang mga taong iyon na baka nasa bahay nila ang ebidensyang hawak ngayon ni Zierelle.Bukod doon hindi lamang ang sitwasyon ng bahay niya ang inaalala niya kundi ang kalagayan ni Ashtear. Hindi niya alam kung nasaan ito ngayon kung kaya’t labis siyang nag-aalala. Marami nang negatibong isipin ang pumapasok sa isipan niya. Isa na roon na baka nakuha na naman ito ng sindikato.Napasabunot na siya ng kanyang buhok dahil hindi na niya ma-handle ang negatibong emosyon na nararamdaman niya nang mga oras na iyon.“Ashtear!” napasigaw nalang siya sa kawalan ng pag-asa.“J-Julian,” out of nowhere ay narinig niya ang tinig ni Ashtear sa di-kalayuan. Paglingon niya ay nakita niya itong nakatayo sa nakabukas na pintuan ng apartment nila.Hindi na siya nagda
“ANO Zierelle? Nagbibiro ka ba?” hindi makapaniwalang tanong ni Ashtear nang makarinig siya ng tawag mula kay Zierelle na nasa ospital ngayon si Julian.“Ash, hindi ako nagbibiro! Hindi basta-basta gawing biro ang sitwasyong ito ngayon,” sagot ni Zierelle sa kanya sa kabilang linya.Naikuyom niya ang kanyang kamao. “Mga walang hiya talaga ang sindikatong pinanggalingan natin. Ayaw na ayaw nila sa mga traidor at wala pang kahit na sinong nabuhay magmula nang tumiwalag sa grupo,”“Anong ibig mong sabihin, Ash?”“Naging isa ka rin sa amin dati, Zierelle. Kaya’t kung merong mang higit na nakakaalam sa kalakaran ng sindikato, isa ka dapat sa mga iyon,”“Ngunit napakabata ko pa noong mga panahong iyon. Hindi na iyon importante Ash. Puntahan mo nalang ngayon dito sa ospital si Julian at ang sabi ng doktor ay kailangan niya munang i-confine dahil kahit na sa balikat ang tama niya ay may tinamaan pa ring buto,”“Sige, Zierelle, darating ako riyan. Hintayin mo ako,”“Sige. Ngunit delikado sayo
“SAAN na sila nagpunta, mga ugok?!” sigaw ni Gary sa mga kasamahan.“Basta nalang nawala sa paningin namin boss eh,” maktol ng isa pa.“Hala! Hanapin ninyo iyon at huwag na huwag ninyong hahayaang makatakas! Lahat ng pinto pasukan ninyo! Move!” sigaw niya sa mga kasamahan at mistulang isang maestro habang iwinawagayway pa niya ang kanyang kamay.Sinunod naman ng kanyang mga kasamahan ang kanyang utos. Lahat nga ng pinto ay pinasukan nila upang masiguradong nandoon nga si Ashtear nagtatago.“ASHTEAR, makinig kang mabuti. Kayang-kaya mo ito, okay? Ang kailangan mo lang gawin ay ang humiga diyan sa higaan ng mga patay sa morgue at magkumot ka. Hubarin mo na rin ang sapatos mo para magmistula kang patay. I know, any moment pupunta rin sila sa morgue’ng ito,”Napamulagat ang mga mata ni Ashtear dahil sa sinabi ni Julian. “Julian! Naloloka ka na ba?! Takot ako sa mga patay kaya huwag mo akong mautos-utusang tumabi sa kanila!” sigaw din ni Ashtear.“Ash, wala na tayong ibang choice. Magpapaa
GANAP agad na nakatulog si Gary pagkatapos siyang hampasin ng malaking pamalo ni Ashtear. Lalagyan na sana ni Julian ng posas si Gary ngunit biglang may nagpaputok kung kaya’t dali-dali naman na hinawakan ni Julian ang kamay ni Ashtear at nagmamadali silang lumabas sa maliit na pintong iyon kanina upang makabalik sila sa pinanggalingan nila.Sa bawat paghakbang ng mga paa nila ay sinisiguro nilang wala silang makasalubong na mga tauhan ni Gary. Nang maya-maya pa’y bigla niyang hinila si Ashtear sa likuran niya dahil nakita niyang may isang tauhan ni Gary na nag-aabang sa kanila. Mabilis niyang ikinasa ang kanyang baril at pinaputukan ang lalaki ngunit mabilis itong nakaiwas at gumanti rin ng putok sa kanya. Sunod-sunod na putok ang pinakawalan nito kaya’t minabuti na lamang nil ani Julian na magtago sa palikong bahagi ng pasilyo.“Julian! Nagdurugo na ang sugat mo!” nag-aalalang sabi ni Ashtear nang makita ang pulang likido na tumutulo sa bandang braso ni Julian.“Huwag kang mag-alala
“CHIEF, maghunos-dili ka muna. Kalmahin mo muna ang sarili mo dahil hindi natin alam kung ano pa ang puwedeng sabihin at gawin ng mga lalaking iyon. Pero sa tingin ko nagsasabi naman sila ng totoo,” wika sa kanya ni Brent habang pinapakalma siya nito.“Ang sarap apakan ng paa niyang may sugat nang mamalipit siya sa sakit. Kung sinong mayabang makapagsalita eh,” gigil pa rin si Zierelle habang sinasabi iyon at nasuntok pa niya ang pader.“Chief naman, hindi kasalanan nung pader! Ikaw pa tuloy itong nasaktan!”“Pero Brent, naisip ko, what if dalhin namin ni Detective Lee Kay General ang mga ebidensyang nakalap natin? Will it can make a difference?” out of the blue ay naitanong niya sa kasama.“What if gawin natin?” Napatango naman sa kanya si Brent bilang tugon.“MABUTI at narito ka Montefalcon. Hindi na ako mag-aaksaya ng panahon na ipatawag ka o ipasundo ka pa para pumunta sa opisina ko,” agad na wika sa kanya ng General. Hindi pa man siya rito nakakasaludo ngunit tuloy-tuloy na aga
“ZYPH?”papungas-pungas na bumangon si Zierelle nang makita niya ang kanyang kapatid na naghahanda ng pagkain niya.“Kuya, gising ka na pala. Halika sabayan mo na ako sa pagkain ng agahan. Ipinagluto ka na rin ni Ate ng panpawala ng hang-over,” ngumiti ito sa kanya.Nagtaka siya kung bakit naroon ngayon sa apartment niya ang kanyang kapatid ngunit mas nagtaka siya kung sino ang tinutukoy nitong ate.“S-sino ang tinutukoy mong ate?” agad na siyang napabangon dahil naging interesado siya sinabi ng kanyang kapatid.“Si Ate Gabrielle, Kuya! Hindi mo ba alam? Siya ang nagluto ng lahat g nakahain ngayon,” parang wala lang na sabi ng kanyang kapatid sabay subo. “Sarap,” wika pa nito na halatang nasisiyahan sa pagkain.“Zyph, nasaan na siya?” inilibot niya ang kanyang paningin sa kabuuan ng kanyang apartment at umaasa siyang makita niya pa roon ang babaeng patuloy na hinahanap ng kanyang puso.“Siyempre, umuwi na siya Kuya. Hindi mo rin alam?” takang tanong ng kanyang kapatid. Sabagay, ang al
“ANONG ginagawa mo rito?!” agad na asik sa kanya ni Gabrielle nang bigla siya nitong pagbuksan ng pinto.“Gab! This is not you!” kahit na hindi siya pinapapasok ni Gabrielle ay pumasok pa rin siya sa bahay nito dahil nais niyang malaman kung ano ang mga sinabi nito kay Gwyn.“Ano bang problema mo!?” “Gab, ikaw! Ikaw ang problema ko!? Ano bang pinagkakaganyan mo!? Dinamay ko pa ang kapatid ko para lang mapaghigantihan mo ako?!” “Anong sinasabi mo?” halos magsalubong na ang dalawang kilay ni Gabrielle dahil sa mga naririnig na sinasabi ni Zierelle. “Sana kapag kaguluhan ng pamilya huwag kang makialam! Naglayas ang kapatid ko dahil sayo!”“Bakit ako ang sinisisi mo? Ang kapatid mo ang may gustong malaman ang lahat! It’s her own risk. Tapos kapag ngayong alam na niya hindi niya kayang i-handle ano yun?!” “Gab! Hindi na kita kilala!” “Hindi na rin kita kilala! Kahit kailan hindi ko ginustong manakit ng damdamin ng ibang tao, kaya huwag na huwag mo akong susumbatan!” umiiyak na sabi ni
PABALIK-BALIK si Gabrielle sa kanilang mini living room. Hindi kasi mawala sa isipan niya ang nagawa nilang sagutan ni Zierelle. Noon lang niya ito nakitang nagalit nang ganoon kasobra. Hindi niya naman ito masisisi dahil nawawala nga ang kapatid nito. At sa tingin niya’y may partisipasyon siya kung bakit nangyari ang ganoon. Siguro kung hindi niya sinabi rito ang lahat ng nalalaman niya baka hindi ito nagalit sa kuya at sa nanay nito. Kaya lang may karapatan din naman ang babae na malaman ang totoo.Labis siyang nag-aalala kung saan na napunta si Zephyrine. Ipinagdarasal niya nalang na sana’y walang nangyaring masama rito. Naisip niyang tawagan si Julian.Nakailang ring din ang cellphone bago ito sagutin ni Julian. “Hello Gabrielle?” agad na bungad nito ngunit hindi niya halos maunawaan ang sinasabi nito dahil tila nasa maingay na lugar ang mga ito.“Julian, hindi kita marinig,” reklamo niya sa lalaki.“Sandali lang Gab, lalabas ako,” sagot nito hanggang sa maya-maya pa’y naramdaman