MALIA'S POVI don't know what happened next. Pagkamulat ko ay sinalubong ako ng amoy panlalake at bumungad sa 'kin ang maabong kulay ng kisame. Nakapulupot ang buong katawan ko sa comforter.Ang sakit ng ulo ko! Parang minartilyo at biniyak kapag igagalaw ko ito! Ano bang ginawa ko last night?! Bakit ang sakit ng ulo ko?!W-wait... Nasaan nga pala ako? Kaninong kuwarto ito? Paano ako napunta dito? Naguguluhang sunod-sunod na tanong ko sa sarili.Kahit ang sakit-sakit ng ulo ko ay dahan-dahan akong tumayo at lalabas na sana nang biglang bumukas ang pinto at iniluwa doon ang mukha ng taong hindi ko inaasahang makikita ko sa umaga. Hindi ako makagalaw at agad na namilog ang mga mata. I checked myself only to witness how this big shirt of his suited well on my body. Hanggang above the knee ko iyon at wala akong ka-ideya-ideya kung paano ko nasuot 'yon! Wala akong matandaan!I immediately covered myself. I crisscrossed my arms on my chest to protect myself. Just in case."A-anong ginawa mo
“W-wait... W-what do you mean na tumakas ka mula kay Ashton? W-where are you now?” Gulat at sunod-sunod na tanong ni Melizza. Magkasalubong ang kilay nito kahit bakas sa mukha ang pagod. Ala una na ng hapon dito sa Pilipinas kaya mag-uumaga na rin sa kanila.“Are you married with him, right?”Dahan-dahan akong tumango sa tanong niya. Kasal na parang hindi. Kasal sa papel. Pinakasalan ko lang naman siya para makuha ang kung ano ang akin.“Then why did you leave him?! Did he treat you like a slave?”Agad naman akong umiling. Isang kasinungalingan. Hindi maganda ang relasyon namin sa isa't-isa. Hindi ko rin malilimutan ang mga panahong pisikal niya akong sinasaktan. Sa mga panahon na 'yon, gustong-gusto ko ang lumayo sa kaniya. “Then why?!” “B-because I don't like to be with him!” Tumaas ang boses ko na kaagad ding sinaway ng may-ari ng computer shop. Thinking what happened that night, I can't looked straightly at Melizza. I was ashamed to admit that I have been disliking Ashton while I
Akala ko simple lang ang pagiging isang ina. I never thought this was hard until I experienced it on hand. I never expected that my Mom went through this kind of endurance and suffering.Hindi pala madali ang gumising ng madaling-araw para pasusuin at palitan ng diaper ang bata. Minu-minuto kang gigisingin nito sa iyak. Babantayan kung nasa tamang ayos ito sa pagtulog. Bantay sarado mula sa mga insektong lumalapit dito. Buhay na buhay ang takot sa dibdib habang iniisip kung ano ang posibleng mangyari dito habang ikaw ay tulog.“Umidlip ka muna. Ako muna ang bahala kay Baby Maia.” Bungad ni Trisha pagkatapos kaagad niyang magbihis. Kagagaling niya lang sa trabaho at halatang pagod ang mukha niya. Her hair was messy but it was the least of her concern. I couldn't say a word. My embarrassment stopped me from saying so. We were both busy and tired for the whole day. Nahihiya akong tumango dahil alam kong pagod din ito sa maghapong trabaho niya habang ako ay maghapong nag-aasikaso kay Mai
It was a long lashed on my shoulder blade. I gritted my teeth as the pain consumed my body. “Ah!” Mahinang daing ko ng kung may anong idinampi ang Nurse sa sugat ko. “The wound is deep. Halatang bagong hasa ang kutsilyong gamit ng holdaper na 'yon,” anito sa aking likuran.“Babalikan kita mamaya, Ma'am. Huwag po kayong masyadong gumalaw para maghilom kaagad ang sugat niyo.”“Thank you, Nurse.”Naiihi ako kaya luminga-linga ako sa paligid para maghanap kung nasaan ang comfort room. Mabuti nalang at nahanap kaagad ng mga mata ko kung saan banda. The problem is I cannot find my slippers. I tried to look beneath only to realize that I went here without any of those.“Did the nurse told you to stop moving around?” I stopped from moving when I heard a deep manly voice. For such no reason, I could not attain to look at him. Hindi ko alam kung bakit. Basta hindi ko siya kayang tingnan sa mata kasi nakakalito siya. “U-uhm... Y-you’re here...” I greeted him, awkwardly. Still, without lookin
It was a long lashed on my shoulder blade. I gritted my teeth as the pain consumed my body. “Ah!” Mahinang d***g ko ng kung may anong idinampi ang Nurse sa sugat ko. “The wound is deep. Halatang bagong hasa ang kutsilyong gamit ng holdaper na 'yon,” anito sa aking likuran.“Babalikan kita mamaya, Ma'am. Huwag po kayong masyadong gumalaw para maghilom kaagad ang sugat niyo.”“Thank you, Nurse.”Naiihi ako kaya luminga-linga ako sa paligid para maghanap kung nasaan ang comfort room. Mabuti nalang at nahanap kaagad ng mga mata ko kung saan banda. The problem is I cannot find my slippers. I tried to look beneath only to realize that I went here without any of those.“Did the nurse told you to stop moving around?” I stopped from moving when I heard a deep manly voice. For such no reason, I could not attain to look at him. Hindi ko alam kung bakit. Basta hindi ko siya kayang tingnan sa mata kasi nakakalito siya. “U-uhm... Y-you’re here...” I greeted him, awkwardly. Still, without looking
The world stops from spinning. Everyone freeze as of the moment. It's like the three of us are the only persons alive. Ashton and Maia are happily playing each other without minding their chaotic surrounding. Maraming tao sa playground kung saan nakatuon ang atensiyon ko pero ang mga mata ko ay nasa kanilang dalawa lang. Ang aking mag-ama. May kung anong init na yumakap sa loob ng dibdib ko. Iba ang mga ngiti ni Maia habang nakikipaghabulan ito kay Ashton. Samantalang si Ashton naman ay magiliw itong nakipaglaro sa kaniya. Wala silang alam na magkadugo sila. “Anong plano mo ngayon?” I blinked and turned to Trisha without knowing what to say. Ngayon ko lang na-realize na wala akong plano. I breath deeply and sighed heavily, “Hindi ko rin alam, Trish.”Huminga siya ng malalim bago ako pinaharap sa kaniya. “Ano bang kinakatakot mo?”Ano nga ba?“Na baka gawin niya rin ang ginawa niya sayo dati sa anak mo? I thought you're brave now. Braver than before. Then, why are you still scared?
Months passed by, our lives backed to normal. Living in peaceful and harmonious life with my daughter and Trisha. Natapos ang summer ni Maia ng matiwasay. We did everything we can during her vacation. But everything is not constant. One day, it will change. A change that will make our world shaken.“Mama!” Lumingon ako ng marinig ang matinis na tinig ni Maia. Ginala siya ng Tita Trisha niya dito sa mall. Matagal na rin bago kami nakapagmall kaya hinayaan ko na rin lang. “Loot oh! Tita bought me a teddy bear!” You can see happiness and excitement on her face as she giggles. I glanced at Trisha, “Masyado mo yatang inii-spoil ang inaanak mo, Trish.”“Nah, it's okay! Ngayon lang naman!” “Nga pala, may pupuntahan lang ako saglit. Maiwan ko muna kayo saglit,” paalam nito at lumakad na.“Sige! Hihintayin ka namin dito!”I grabbed my phone when it rings on my pocket. Sinagot ko agad nang makitang si Mrs. Martinez ang tumawag. “Good afternoon! Bakit po?”“Why did you decline the offer of
“Please stop overworking yourself, Malia.”I only gave him a little smile; then, I went out from his car. Hindi na ako nagtataka kung halos lahat ng dumadaan dito sa lugar namin ay nakatingin sa ‘kin. Trisha is waiting for me in front of the gate while carrying Maia. Abot tainga ang ngiti nito. Kulang nalang mapunit ang bibig nito sa kakangisi. “Mama!” Nagagalak na bati ng anak ko. Kinuha ko si Maia kay Trisha kahit may kabigatan na ito. Sabik na sabik naman itong yumakap sa ‘kin. “Bibig mo, Trisha,” saway ko sa kaniya. Hindi parin kasi ito tumitigil sa kakangisi na para bang may nakakatawa. “May progress na ba? Unti-unti na niya bang naakyat ang napakataas mong bakod?” panunuya nito. Pinanlakihan ko lang siya ng mata. Malabo. Sobrang labo. Mahal siya ni Melizza. Mahal siya ng kaibigan ko.“What’s stopping you from letting him enter your life?” she asked, seriously.Natahimik ako. I do not know, too. I have no idea why. The only reason from stopping him enter my life is I don't w