CHAPTER 2

Alexandria Jules POV

“JULES!” Buong lakas na sigaw ng kaibigan ko, sobrang lakas kung makasigaw.

“Ano na naman ba, Rain? Nangbubulabog ka ng kapitbahay eh. Pwede bang hinaan mo ang boses mo? Nakakarindi,” sabi ko habang papalabas ng maliit na kwarto ko.

Upang pagbuksan siya ng pinto ng apartment ko dahil sa lakas niyang sigaw sa labas, baka pati kapitbahay mabulabog niya dahil ang aga pa.

Pagbukas ko ng pinto ay dere-deretso siyang pumasok na parang pagmamay-ari niya ang bahay.

“Jules, may nahanap ka na bang trabaho?” tanong niya habang nakaupo sa maliit kong sofa. Di pa yan, talagang inilagay pa niya ang dalawang paa niya sa maliit na table ko. Wala niya talaga ang babaing ’to.

“Wala pa. Kaya pwede bang alisin mo yang paa mo sa lamesa ko? Kakalinis ko lang niyan kahapon, dudumihan mo na naman,” saad ko sa kanya at dumiretso sa maliit kong kusina upang magtimpla ng kape. May dala naman siyang pandesal.

Pagkatimpla ko ng kape ay dinala ko ito sa may sala na inuupuan niya at inilagay sa lamesa. Mabuti tinanggal na niya ang kanyang paa.

Pagkalapag ko ng kape niya ay agad siyang uminom noon at pinarisan niya ng pandesal. Kaya umupo na lang din ako sa tabi niya upang makainom na rin ng kape.

“Naghahanap ng isang waitress ang pinagtatrabahuhan kong Chinese restaurant dahil natanggal yung ma-attitude kong katrabaho,” sabi niya habang kumakain ng pandesal.

“Saka di ka naman mahihirapan magsalita ng Chinese dahil alam ko naman na lahat ata ng language na buong bansa alam mo eh. May dugo kang Sullivan kaya kayang-kaya mo ’yan. Ewan ko ba naman sa’yo, buhay prinsesa ka naman sa inyo sa Europe, bakit ka pa kasi tumakas sa inyo, hayyys,” sabi niya habang nagkakape.

Tiningnan ko ito ng masama. “Huwag na huwag mong babanggitin na isa ako sa mga Sullivan, Rain, dahil puputulin ko talaga isa-isa ang mga buto mo sa katawan,” malamig kong sambit sa kanya.

Tumingin naman ito sa akin at nagtaas ng kamay habang may pandesal pa sa kanyang bibig. “Okay, easy lang. Nagbibiro lang ako, okay,” saad niya.

“O siya sige, mag-ayos ka na para sabay na tayong pumunta sa Chinese restaurant,” sabi pa niya at ibinaba na niya ang nakataas niyang mga kamay.

Tumayo na ako at kinuha ang nakasabit kong tuwalya sa gilid ng pintuan ng kwarto ko at dumiretso na sa maliit na CR ko at naligo na.

Paglabas ko ay dumiretso ako sa cabinet ko at kumuha ng t-shirt at blue na pantalon at pinarisan ko doon ng white rubber shoes ko.

Nagsuklay lang ako at di na nagpulbos dahil maputi na ako, at di na rin ako nag-liptint dahil mapula naman ang lips ko.

Paglabas ko ay nakasandal siya sa sofa at nang makita niya ako ay tumayo na ito.

“Tara na,” sabi niya at naunang lumabas kaya sumunod na ako sa kanya at ni-lock ang pintuan ng apartment ko.

“Maghintay na lang tayo ng jeep sa may kanto, Jules,” sabi niya habang naglalakad kami. “Sige,” sagot ko.

Nang makaabot kami sa kanto ay saktong may dumaan na jeep kaya pinara na ito ni Rain.

Pagsakay na pagsakay namin sa jeep ay ang daming nakatingin sa akin.

“Ms., mukha ka namang mayaman dahil sa kutis mo. Bakit ka nagje-jeep? Di bagay sa’yo,” saad ng isang ale.

“Iha, ang ganda mo naman,” sambit naman ng isang matanda. At marami pa akong narinig. Nginingitian ko lang sila, pero nang ngumiti ako mas lalo silang nagbulungan.

“Inborn na po ang kutis nitong bestfriend ko, tsaka di po siya mayaman. Sadyang maganda lang po siya,” tumatawang saad ni Rain sa mga pasahero.

“Naku, sana ganyan ang anak ko nung nilabas ko,” tumatawang saad nung ale.

“Baka nasa dugo na nila ang pagiging maganda,” sabi nung isa.

“Manong, para po. Ale, pwede po bang paabot naman ng pamasahe namin doon sa driver,” ngiting saad ni Rain sa isang ale. Kaya kinuha naman ito nung ale at ibinigay sa driver. Kaya nung huminto na ang jeep ay bumaba na kami.

Pagpasok namin ay agad niya akong hinatid sa pintuan ng office ng manager ng restaurant na ’to at dumiretso na siya sa locker niya upang magsuot ng uniform nila.

“Tok, tok, tok.” Katok ko sa pintuan.

“Come in,” rinig kong saad ng nasa loob kaya pumasok na ako.

“What can I help you?” tanong niya at tiningnan ako.

“Good day, Ma’am. I'm applying for waitress,” sabi ko.

“Okay, Ms. Take a seat and give me your resume.” Umupo naman ako sa bangkong kaharap ng table niya at ibinigay ko ang resume ko sa kanya.

Ang resume ko ay ako lang ang gumawa. Pinalitan ko ang apelyido ko dahil mahirap na pag na-trace ako ng pamilya ko.

Nang mabasa niya ang resume ko ay tumingin siya sa akin.

“Okay, Ms. Dimitri, di na kita tatanungin ng ibang question dahil wala naman akong nakitang aberya sa resume mo. Marunong ka na palang mag-Chinese kaya hindi mahihirapan makipag-usap sa magiging customer mong Chinese, at marami ka pang alam na ibang language kaya tatanggapin na kita, iha,” saad niya nang nakangiti.

“Salamat po, Ma’am,” pasasalamat ko sa kanya at tumayo na.

“Iha, kailan mo gustong magsimula, bukas o ngayon na?” tanong niya.

“Ngayon na lang po, Ma’am,” sagot ko.

“Sige, iha. Ito ang susi ng magiging locker mo at nandoon na rin ang uniform na gagamitin mo. Good luck, iha,” saad niya.

Nagpasalamat ako ulit at lumabas na.