CHAPTER 3

Alexandria Jules POV

Nang makalabas ako sa opisina ng manager rito ay dumiretso ako sa pinasukan ng kaibigan kong si Rain. Mukhang locker room iyon.

Pagpasok ko ay hinanap ko ang number ng locker ko, at nang nahanap ko na ay nagbihis na ako ng uniform nila rito.

Lumabas ako at hinanap ng mga mata ko si Rain. Nang mahanap ko na ito ay pinuntahan ko.

“Rain,” tawag ko sa kanya.

Lumingon naman ito sa akin. “Wow, Jules, bagay na bagay sa’yo ang uniform. Mas lalong lumabas ang kutis mo, tapos mukhang marami nang magiging customer rito dahil sa’yo. Nako, nako, bakit kasi ang ganda mo,” puri niyang saad sa akin.

“Sige na, Jules, standby ka na doon dahil mukhang parami na ang mga tao. Lalo na ang mga professional dahil madalas dito sila nagme-meeting,” saad niya.

Nang dumating ang maraming tao ay aligaga kami sa pagse-serve, tapos sobrang daming kabataang lalaki ang nagsipasok.

Pumunta ako sa isang table para kunin ang kanilang order, at mukhang mataray ang babaeng kasama nito. “Hi, ma’am, sir. What’s your order?”

“Hi, beautiful. Just give me Yangzhou fried rice, chilli chicken, and lo mein, and a glass of water,” ngiting saad nung lalaking kasama nung mukhang mataray.

“How about you, Xien?” tanong niya sa kasama niya. Tinaasan naman niya ako ng kilay at nagsalita.

“Wǒ xiǎng diǎn gōng bǎo jī dīng, xiǎo lóng bāo hé chǎofàn, dāngrán hái yǒu guǒzhī.” (I’d like to order Kung Pao chicken, xiaolongbao, and fried rice, and of course a juice), saad niya sa akin nang nakataas ang kilay. Anong akala niya sa akin, hindi ako marunong mag-Chinese?

“Hǎo de, nǚshì hé xiānshēng, qǐng shāo děng yīxià nín de dìngdān.” (Okay, ma’am and sir, please wait for a minute for your order.)

Nang masabi ko iyon ay agad akong pumunta sa counter at binigay ko kung saan nakasulat ang order ng table six.

Pumunta ako sa iba para kunin din ang mga order nila, hanggang sa nag-lunch break na kaming iba dahil ang iba ay naiwan muna doon dahil mas dumami ang mga customer, dahil magla-lunch din ata sila rito sa Chinese.

Padalian lang kami ng kain para makatulong na sa labas. Nang matapos kaming kumain ay tumulong kami sa labas.

Ganoon pa rin ang takbo, kukuha ako ng mga orders. Nagtuloy-tuloy na hanggang sa maggabi at kailangan na naming magsara.

Nang nasa labas na kaming lahat ay doon ko lang sila nakilala dahil wala kaming oras para makipagkilala kanina.

“Hi, ganda. Ako pala si Hazel,” ngiting sabi niya, kaya tinanggap ko ang nakalahad niyang kamay at ngumiti akong sumagot, “I’m Alexandria Jules Dimitri. You can call me Jules,” sabi ko.

Hanggang nagsunod-sunod silang nagpakilala.

“I’m Shanise.”

“Cassie.”

“Iester.”

“Carper.”

“I’m Brandon, but you can call me Barbie.” May bakla pala kaming kasama. Nagsitawan naman kami sa sinabi ni Brandon dahil may kasama pa itong rampa at pakembot-kembot pa.

“O sige, Rain at Jules, uuwi na kami,” sabi ni Hazel dahil magkakaiba kami ng daan.

“Sige, ingat kayo,” sabay na saad namin ni Rain.

Nang lumakad na sila sa kabilang daan ay inakbayan naman ako ni Rain at naglakad na rin kami.

“Jules, di pa pala ako makakapasok bukas. Kailangan kong ihatid ang kapatid ko sa probinsya. Alam mo naman ang isang iyon, takot bumiyahe mag-isa. Ang laki-laki na pero takot pa rin mag-isa, hahaha,” tumatawang saad niya at nakaakbay pa rin sa akin.

“Anong malaki? Ten years old pa lang si Kiel, gago,” mura ko sa kanya.

Naglakad na kami at nang may makita kaming tricycle ay sumakay kami doon dahil walang jeep sa ganitong oras.

“Manong, sa Villas Apartments tayo, Manong. Banda sa squatter area,” sabi ni Rain.

“Sige, iha,” saad ni Manong at lumarga na.

Nang makarating kami ay nagbayad na si Rain at lumabas na kami sa tricycle para pumasok sa apartment namin. Magkaiba ang apartment naming dalawa, nasa kabila ang sa kanya pero malapit lang sa akin.

“Sige, Rain. Good night. Papasok na ako,” sabi ko sa kanya at pumasok na sa apartment ko, at naglakad na rin siya sa kabila.