KABANATA 06: Sa Gitna ng Ulan

Iniliko ni Hunter ang kotse at tumigil sa gilid ng kalsada, habang bumubuhos ang malakas na ulan. Ang malakas na ulan ay bumabagsak sa windshield na parang mga maliliit na bato. Hindi pa nakapagsalita si Ayumi nang marinig niya ang mahinang tunog ng seatbelt na tinanggal ni Hunter. Ang katawan niya ay biglang nanlamig sa kaba at excitement, hindi alam kung dapat ba siyang matakot o magpadala sa hindi maipaliwanag na init na kanyang nararamdaman.

“Ayumi… why are you so tense?” bulong ni Hunter, mababa ang tinig at puno ng kapangyarihan, parang isang predator na nagmamasid sa biktima.

“I-I'm not tense… I just…” nanginginig ang boses ni Ayumi, namumula ang pisngi at ang mga kamay ay parang nanlalamig sa ilalim ng malakas na ulan.

Bago pa siya makapagsalita nang maayos, ramdam niya ang mga kamay ni Hunter na humawak sa kanya, matatag at hindi basta-basta. “Relax…” bulong ni Hunter. Sa susunod na sandali, inangat siya at inilagay sa kandungan niya. Ramdam ni Ayumi ang init ng katawan nito sa ilalim ng basa nitong tela. Ang puso niya ay tumatalbog na parang gustong tumakas sa dibdib.

N*******d na si Hunter ng coat. Ang manipis niyang shirt ay basa, dumidikit sa bawat hubog ng katawan. Kitang-kita ni Ayumi ang balikat, braso, at bawat linya ng dibdib nito. Ang basang pantalon ay lalong nagpatining sa mata niya, isang eksena na halos nakakapigil hininga, halos nakakatakot sa intensity.

Hindi niya alam kung dapat ba siyang matakot o magpadala sa init na unti-unting bumabalot sa kanya. Ramdam niya ang tibok ng dibdib ni Hunter sa ilalim ng basa nitong tela, mabilis at matatag.

“Attorney Velasquez…” Mahinang boses ni Ayumi, halos bulong, nanginginig ang mga labi.

Ngumiti si Hunter, ngiting may halong lamig, pang-aakit, at banta. Marahan niyang hinalikan si Ayumi, bawat galaw ay may kontrol, sanay at tiyak. Nawalan si Ayumi ng lakas para tumutol. Ang bawat segundo sa kandungan ni Hunter ay nagpapataas ng kaba at pangamba.

“Did I scare you?” bumulong si Hunter, tahimik ngunit may kasamang halong kasiyahan at banta sa tinig.

“N-no… It’s just…” sagot ni Ayumi, namumula, hindi na maipaliwanag ang nadarama, halos humihinga nang malalim.

Paminsan-minsan, napapatingin siya sa bintana. Sa repleksyon, nakita niya ang sarili na namumula, magulo, at halos ibang tao. “Ganito ba talaga ako?” tanong ni Ayumi sa kanyang saarili. “Ganito ba kababa ang tingin niya sa akin?” Ang puso niya ay mabilis ang tibok, at may kakaibang pagnanasa.

Nang maramdaman ni Hunter ang init na unti-unting tumataas sa pagitan nila, bigla siyang tumigil. Mababa ang tinig niya, halos bulong,

“May malapit na high-end guesthouse dito. Gusto mo bang magpahinga muna roon ngayong gabi?”

Nagising si Ayumi sa ulirat. Alam niyang sandali lang ang hiling ni Hunter, isang bagay na malinaw sa kanyang isip. Yumakap siya sa leeg nito, at sinabing,

“Attorney Velasquez… sandali lang, please…”

Biglang nagbago ang ekspresyon ni Hunter. Nawala ang init sa kanyang mga mata, napalitan ng malamig na distansya, parang malamig na blade na humahaplos sa puso ni Ayumi.

Kinuha niya ang sigarilyo, sinindihan, at malamig na sinabi, “Kung hindi mo kayang tapusin ang laro, huwag kang sumali. Walang kwenta.”

Nahihiya man, naglakas-loob pa rin si Ayumi na lumapit muli at hinaplos ang labi nito, ngunit nanatiling tahimik at malamig si Hunter. Namula ang mukha ni Ayumi, marahang umatras, ramdam ang matinding tensyon sa loob ng kotse, isang halo ng panghihinayang at takot.

Pagkalipas ng ilang sandali, pinatay ni Hunter ang kalahating natirang sigarilyo sa ashtray at malamig na sinabi, “Ihahatid na kita pauwi.”

Dahan-dahang umupo si Ayumi muli sa passenger seat. Pilit niyang nilalabanan ang tensyon sa dibdib niya. Alam niya na kapag huminto ang isang sandaling pagnanasa, madalas may kasamang panghihinayang. At iyon ang nadama niya ngayon ang panghihinayang na masakit at nakakapanghina.

Habang nagmamaneho si Hunter, pasimple siyang napatingin kay Ayumi. Ramdam niya ang init nito, kahit nakatingin lang siya sa kalsada. Ang katahimikan sa loob ng kotse ay nakakakaba, punong-puno ng hindi masabi, damdaming unti-unting lumalakas sa pagitan nila.

Pagdating nila sa bahay ni Ayumi, hindi bumaba si Hunter. Binuksan lang niya ang ilaw sa loob ng kotse at bahagyang tumango.

“Attorney Velasquez,” mahinang tawag ni Ayumi, “pwede ko bang makuha ang I*******m mo?”

Saglit na natigilan si Hunter bago sumagot, “Mas mabuti siguro kung si Attorney Elijah Santos ang lapitan mo. Kilala siya sa field na gusto mong pasukin.”

Pagkatapos, binuksan niya ang glove compartment, kumuha ng business card, at iniabot kay Ayumi. Sandaling nagtagpo ang kanilang mga kamay na nanatiling mainit, ngunit saglit lang. Tumingala si Ayumi, at sa sandaling iyon, nakita niya ang mukha ni Hunter: napakagwapo, seryoso, at tila malayo sa mundong ginagalawan niya.

Tumikhim si Hunter, binuksan ang pinto, at mahinahong sinabi, “Teacher Ayumi, hanggang dito na lang tayo. Huwag na tayong magkita ulit.”

Hindi na siya nakasagot. Tahimik siyang bumaba, at pagkasara ng pinto, umandar agad ang kotse. Nanatili si Ayumi sa gilid ng daan, basang-basa pa rin sa ulan. Habang papalayo ang ilaw ng kotse, unti-unting nilamon ng dilim ang paligid. Sa malamig na hangin ng gabi, ramdam niya ang tunay na lamig na hindi galing sa ulan kundi mula sa loob ng puso niya.

At habang nakatayo sa gitna ng dilim, alam ni Ayumi na ang gabing ito ay simula pa lamang ng isang laro na puno ng lihim, tukso, at kapangyarihan.