KABANATA 07: Caught in the Moment

Pagkapasok ni Ayumi sa kanilang bahay, agad niyang nasilayan si Adela na nakaupo sa sofa, may hawak na scented candle na may humahaplos na halimuyak ng lavender. Nang makita siyang dumating, kumislap ang mga mata ni Adela at may bahagyang pag-asa sa mukha. Para bang ang lahat ng kanyang pangamba ay matatanggal sa isang magandang balita.

Pero umiling lang si Ayumi, maputla ang mukha, at ramdam ang panghihina sa bawat hakbang.

“Basang-basa ka, Ayumi. Maligo ka muna at baka magkasakit ka,” mahinang sabi ni Adela, pilit pinipigil ang pagka-disappoint sa tono.

Tumango lang si Ayumi at dahan-dahang umakyat sa kanyang silid.

Nang maligo at makainom ng gamot, ramdam pa rin niya ang init ng lagnat at mahina ang katawan. Hininga niya’y mabigat, at halos hindi niya mapigilan ang sariling mahilo.

Lumipas ang oras, at nang dumating ang hatinggabi, tumawag si Samantha sa telepono ni Ayumi. Halatang excited ang kaibigan.

Paos na paos ang boses ni Ayumi habang ikinukwento ang lahat. Halos mapatili si Samantha,

“Wait lang, si Hunter ba ay… bading? Yakap at halik na ‘yan ah, tapos wala pa ring nangyari? Baka may something sa kanya, girl!” halakhak ni Samantha sa kabilang linya.

“Wala namang something sa kanya at hindi siya bading,” sagot ni Ayumi, may kasamang mapait na ngiti.

Huminga nang malalim si Samantha, pagkatapos ay ngumiti nang may kumpiyansa.

“If that’s the case… then there’s still hope. I don’t believe we can’t make him fall for us.”

Ngumiti si Ayumi, pero may bahagyang pangungutya sa ngiti. Alam niyang kahit anong gawin niya, kung ayaw ni Hunter, hindi niya kayang paikutin ang damdamin nito.

Matapos ang maikling pag-uusap kay Samantha, ibinaba ni Ayumi ang telepono at dahan-dahang nahiga sa kama. Ang katawan niya’y nanghihina, at sa wakas ay natulog nang tuluyan.

Nang magising, tanghali na. Tahimik ang buong bahay. Wala si Tita Adela, at mas lalo lamang lumala ang pakiramdam ni Ayumi.

When she checked her temperature, 39.5°C ang nakita niya.

“No wonder ang bigat ng pakiramdam ko,” bulong niya sa sarili, habang pinipilit bumangon.

Kumain siya ng kaunti at pagkatapos ay nag-taxi papuntang ospital. Sa loob ng taxi, halos hindi na niya maipigil ang panghihina. Siksikan ang mga tao sa hospital. Halos isang oras bago matawag ang pangalan niya.

Pagkatapos ng check-up, pinayuhan siya ng doktor na mag-Dextrose IV drip. Alas-tres ng hapon nang maikabit sa kanya ang suwero. Pagod na pagod si Ayumi at makalipas ang ilang minuto, nahiga siyang nakatulog muli.

Hindi nagtagal, dumating si Hunter kasama ang mama niya para kumuha ng gamot. Habang palabas na sila ng ospital, napadaan sila sa emergency room. Dito nakita ni Hunter si Ayumi. Mahimbing itong natutulog, may nakatusok na karayom sa maputing kamay, at ang maputlang mukha ay tila mas lalong naging maamo.

Napatingin si Hunter nang ilang segundo. Ramdam niya ang kakaibang tensyon sa dibdib.

“Did you know her?” tanong ni Mrs. Velasquez, pinapansin ang titig ng anak.

“Just a brief encounter,” kalma na sagot ni Hunter, walang halong emosyon.

Ngumiti si Mrs. Velasquez nang bahagya, ngunit napansin ang kakaibang intensity sa tingin ng anak.

Saktong nagising si Ayumi. Nang makita siya, biglang tumayo, nakalimutang may karayom pa sa kamay.

“Ah—!” gulat niyang sigaw. Agad siyang umupo at hinawakan ang kamay.

Napakunot ang noo ni Hunter. Naramdaman ni Mrs. Velasquez ng awa para kay Ayumi.

“Hunter, samahan mo muna siya. Kawawa naman, mag-isa lang at may sakit pa,” wika niya, may kasamang pangungumbinse.

Hindi sana papayag si Hunter, pero nang makita ang tingin ng mama niya, napilitan siyang pumayag.

Ipinasakay muna ni Hunter ang mama niya sa parking lot, kung saan naghihintay ang driver. Pagkaupo nila sa kotse,

“Maganda at mabait si Miss Ayumi. Hunter, dalawang taon na lang, tatlumpu ka na. Kung may makilala kang kagaya niya, sana seryosohin mo na.” wika ni Mrs. Velasquez:

Ngumiti lang si Hunter at inilagay ang kanyang kamay sa bulsa. Kung alam lang ni Mama na ex-girlfriend ni Levi si Ayumi… ganito pa rin kaya siya magsalita? bulong niya sa sarili. Pinaikot lang niya ang usapan upang hindi humaba.

Napailing si Mrs. Velasquez at tahimik na napabuntong-hininga.

Pagbalik ni Hunter sa emergency room, nakita niyang nakaupo na si Ayumi sa isang upuan, nakatingin sa bintana, parang malalim ang iniisip. Aminado siyang naaakit sa katawan ni Ayumi, lalo na sa mapuputi at mahahabang binti nito na nakakabighani. Pero alam niyang hanggang doon lang ang damdamin niya. Hindi niya gustong mapunta sa buhay ng babae kung puro katawan lang ang interes.

Umupo siya sa tabi ni Ayumi.

“Ilang bag pa ng IV drip  ang kelangan mong ubusin?” tanong ni Hunter, tahimik ngunit may kasamang alintana.

Nagulat si Ayumi na bumalik pa siya. Ayaw niyang maging bastos, kaya mahinahon siyang sumagot:

“Isa na lang,” sagot niya, ramdam pa rin ang pagod at hilo.

Tumahimik si Hunter, kinuha ang cellphone at nagbasa ng mga emails. Sa kabila ng katahimikan, naramdaman ni Ayumi ang presensya nito, na para bang nagbibigay ng proteksyon sa paligid niya. Sa pagod at antok, dahan-dahan siyang nakatulog muli.

Sa pagitan ng panaginip at katotohanan, narinig niya ang boses ni Hunter na nakikipag-usap sa nurse. Pagkatapos, naramdaman niyang may isang jacket na maingat na ipinatong sa kanyang mga hita upang matakpan ang mga binting nakalantad. Ang simpleng kilos na iyon ay nagdulot ng kakaibang init sa dibdib ni Ayumi.

Para kay Hunter, simpleng pagmamalasakit lamang iyon pero para kay Ayumi, ito’y isang hindi inaasahang pag uugali ni Hunter.

Lumipas ang ilang minuto, at si Ayumi, naramdaman niya ang dahan-dahang pagpapatong ng kamay ni Hunter sa kanyang balikat. Hindi siya nagising agad, pero ramdam niya ang init at tahimik na presensya nito.

In the silence of the room, Hunter whispered almost to himself:

“She’s so delicate… I can’t just leave her like this.”

At kahit hindi niya direktang sinabi kay Ayumi, ramdam ng dalaga ang pag-aalala sa likod ng malamig na itsura ng binata.