“Araw-araw ka bang nagtuturok tulad ng sinasabi ko?” tanong ni Doctora Vallero habang kinukuha ang BP ko. Dahan-dahan akong tumango bilang tugon. “Nagtuturok ako ng Lupron araw-araw tapos Delestrogen naman pagkatapos ng dalawang araw,” sagot ko. Napatango siya matapos marinig ang sinabi ko at tuluyan nang binitiwan ang aking braso. “All right, very good. So far, ayos naman, ano?” “Oo,” maikling sagot ko sa tanong niya dahil sa labis na kaba. Mukha namang napansin niya na kinakabahan ako dahil tinapik niya ang aking balikat, marahil ay para pakalmahin ako. “You can now lay down on the bed so I can check you. Kailangan muna nating masiguro na handa ka na for the embryo transplant.” “P-Paano kung hindi pa?” “Then we’re going to wait until you’re ready,” mahinahong sambit niya at muli akong nginitian. Napalunok ako. “P-Paano naman kung handa na ang katawan ko na magbuntis?” Muling tinapik ni Doctora Vallero ang aking balikat bago pumunta sa table niya at may kinuhang papel. Ibinig
“Anong problema ang sinasabi ng mga ‘to? Austin, hindi ako natutuwa, ha.” Wala sa sarili akong napatigil sa paglalakad nang marinig ang boses ni Doctora Vallero sa loob ng silid na ginagamit nila bilang clinic nitong mga nagdaang buwan. “Eh kasi Doctora Vallero, sinasabi nitong intern na may nagawa siyang kasalanan—“ “Hindi ba’t sinabi ko na ayusin niyo ang trabaho niyo? God! Ikaw ang nag-recruit diyan kahit na sinabi ko namang huwag na dahil walang karanasan tapos ngayon, sinasabi mong may nagawang kasalanan? The fuck? Paano pa maitatama ‘yan eh kaunti na lamang at manganganak na si Lyana?” Tila napintig ang aking mga tainga nang marinig ko ang pangalan ko mula kay Doctora Vallero. Napahawak ako sa malaki kong tiyan nang banggitin niya iyon. Pitong buwan na ang nakakalipas nang magtagumpay ang embryo transplant na ginawa nila. Akala nila ay hindi kaagad makakabuo dahil iyon ang karaniwang nangyayari sa ibang surrogate mother ngunit laking pasasalamat namin nang unang beses lamang
After six years… “Jarvis, anong sabi ko sa ‘yo? ‘Di ba sabi ko, huwag kang makipag-away sa school? Bakit pinapatawag na naman ako ng teacher mo? Ang bata-bata mo pa pero lagi ka nang napapaaway,” suway ko sa anak ko habang pinupunasan siya ng pawis sa likod. “Mama, kapag pinatawag ka sa school, masama na ako kaagad? Paano kapag very good ako, e ‘di pahiya ka na niyan?” Hindi ko mapigilang mapairap nang marinig ang sinabi niya. “Sino na naman bang nagturo sa ‘yo niyang mga salitang ‘yan, ha, Jarvis? ‘Di ba sabi ko sa ‘yo—“ “Gumamit po ako ng po at opo,” pagputol niya sa sasabihin ko bago mahinang tumawa. “Hindi ba pwedeng nakalimutan ko lang… po.” Malakas akong bumuntong hininga bago marahang napailing. “Sinasabi ko talaga sa ‘yo, Jarvis. Grade one ka palang pero palagi ka ng napapa-away at palagi akong naipapatawag ng teacher mo sa school. Hala ka. Gusto mo bang sabihin ng mga iyon na masama akong nanay dahil hindi kita tinnuturuan nang mabuting asal, ha?” sermon ko pa. “Eh kasi
“Sure ka bang hindi scam ‘tong trabaho na ‘to, Jasrylle? Baka mamaya, ibugaw mo na naman ako, ha. Sinasabi ko sa ‘yo, quoting-quota ka na. Isa pang aya mo sa akin sa ganiyang trabaho, hindi na talaga kita kakausapin kahit kailan.” Umismid si Jasrylle at umirap dahil sa sinabi ko. “Ano ka ba naman, sismars? Hindi ‘yon bugaw, ano. Ang sabi ko lang naman, samahan mong uminom ‘yong mga matandang hukbluban sa bar. Hindi ko naman sinabing ikama mo. Saka ang arte mo, ha. Naka-dalawang anak ka na nga, feeling virgin ka naman diyan,” prangkang sambit niya. Wala akong nagawa kung hindi ang umirap sa kaniya bago binuksan ang pintuan ng silid namin ni Jarvis. Iniwan ko silang dalawa rito ni Jasrylle kanina dahil inihatid ko pa si Thirdy kina Tiyang para roon muna pansamantala. Hindi ko pa rin naman alam kung matatanggap ako sa trabaho kaya’t naisipan kong isama si Jarvis para ipaalam sa magiging amo ko na may anak ako at isasama ko ang anak ko kung sakali mang matanggap nga ako sa pag-aapplyan
“Mama… laki…” Ilang beses akong napakurap habang nakatingin sa bahay—o mansion, sa harapan namin. Akala ko noon ay pinakamalaking bahay na ang natuluyan ko ngunit ngayon, parang naging kuwarto na lamang ang bahay na iyon dahil ang bahay na nasa aming harapan ay tila isang palasyo. Napangiwi ako. Palasyo na may nakatirang evil king at evil princess. “Mama, may princess ba sa loob?” Mahinang tanong sa akin ni Jarvis. Sobrang higpit ng hawak niya sa aking braso na animo’y takot na takot na baka mawala siya sa tabi ko. Bumuntong hininga ako at nagkibit balikat. “Evil princess daw sabi ni Manang Lerma, Jarvis,” pagtatama ko sa kaniya. Napatango naman si Jarvis bilang pagsang-ayon sa sinabi ko. Sakto namang nakapagbayad na si Manang Lerma sa tricycle na sinakyan namin kaya’t ibinalik ko na sa kaniya ang tingin ko. “Manang Lerma, sigurado ho ba kayo na hindi kami magbabayad ni Jarvis? Mahal ho yata ang pamasahe sa tricycle rito, e,” nag-aalangan kong tanong sa kaniya. Mahina naman siy
“Dito ang kuwarto niyong dalawa. May kasama ka kasing bata kaya hindi na tayo kasya sa maid’s quarter kaya sinuhestiyon ko kay Sir na rito na lamang kayo dahil wala namang tumutuloy sa kuwartong ‘to.” Marahan akong tumango bilang sagot kay Manang Lerma habang iniikot ang paningin ko sa silid kung saan kami matutulog ni Jarvis. Agad namang binitiwan ni Jarvis ang aking kamay at nagtatakbo patungo sa kama. Ibinagsak niya ang katawan doon kaya’t nanlaki ang aking mga mata sa gulat at pag-aalala na baka nasaktan siya ngunit laking pasasalamat ko nang magpakawala siya ng mahinang tawa habang nakahiga. “Mama… lambot…” tumatawang sambit niya. Hindi ko naman mapigilang mapangiti matapos marinig ang sinabi niya. Maliit kasi at medyo matigas ang kamang hinihigaan namin sa bahay noon kaya marahil ay excited na excited si Jarvis dahil sa wakas ay kahit papaano, maluwang at malambot na ang kamang hihigaan namin gabi-gabi. Sumulyap ako kay Manang Lerma na ngayon ay tipid na nakangiti habang pin
Dali-dali akong tumakbo palapit sa kanila at hinila palayo sa Jarvis. Itinago ko siya sa likod ko bago ako humarap sa amo ko. “S-Sir, pasensiya na po. Kakapasok lang namin saka—“ “This is a family matter, Miss Dela Merced.” Tila natulos ako sa aking kinatatayuan nang marinig ang boses niya at ang paraan ng pagtawag niya sa akin. “And you should teach your son some manners, too. He shouldn’t interfere to other people’s conversation like that. “ Kinagat ko ang aking ibabang labi bago nahihiyang yumuko. “Pasensiya na po ulit, Sir. H-Hindi na po mauulit. Pangako po ‘yan.” “You may leave—“ “Mama, bakit ka nagsosorry?” Ipinikit ko ang aking mga mata upang kahit papaano ay pakalmahin ang aking sarili nang marinig ko ang tanong ni Jarvis. Alam kong pabulong iyon at mahina ngunit sapat pa rin para marinig nina Ma’am Chantal at Sir Preston. “Jarvis,” suway ko sa kaniya nang lumingon ako sa gawi niya. Inosente niya akong tiningnan. “E-Eh kasi Mama, ‘di ba dapat ‘yong nang-aaway ang nagsos
“’Nak, sa susunod, huwag mo nang uulitin ‘yon, ha? Dapat sabihin mo nalang sa akin para ako na ang gagawa. Hindi ’yong padalos-dalos ka palagi sa mga ginagawa mo. Ayan tuloy…” “Mama?” Ibinaling ko ang aking atensiyon kay Jarvis nang tawagin niya ako. Nag-angat siya ng tingin sa akin habang nakasimangot. “Wala ka na po bang work dahil sa akin?” Ilang beses akong napakurap dahil sa tanong niya ngunit kalaunan ay saka malakas na bumuntong hininga. Tipid akong ngumiti sa kaniya at dahan-dahang umiling. Tila nakahinga naman siya nang maluwag nang marinig ang sinabi ko at agad na umaliwalas ang mukha. “May trabaho pa rin si Mama, Jarvis. Pero kapag nagalit ulit sa atin si Sir Preston, baka mawalan na talaga ako ng trabaho. Kaya huwag makulit, ha? Dapat huwag makulit para hindi na siya magalit sa atin at hindi ako mawalan ng trabaho, okay?” Tumango si Jarvis at yumakap sa aking hita dahil hanggang doon lamang ang laki niya. “’Di na po ako kulit, Mama, promise. ‘Di na po ako makikisali sa