Vivienne's heart pounded as she gripped the steering wheel. Hindi siya makapaniwala sa narinig mula kay Jace.
"Omega...? Jace, anong pinagsasabi mo?" She tried to keep her voice steady, pero ramdam ang kaba sa bawat salita niya.
"Vie... may atraso ako sa kanila." Jace's voice was weak, guilty. "Hindi ko na kinaya... I tried, but I lost everything. Nasa ICU ako dahil sa kanila. At ang masama, hindi pa tapos ang lahat."
Vivienne's grip tightened. "How much this time, Jace?"
Tahimik.
"Jace, how much?!"
She heard him swallow hard before whispering, "Five billion."
Nanlambot ang buong katawan niya. Hindi siya agad nakapagsalita, tila binuhusan ng malamig na tubig. "Five billion pesos?! Jace, anong ginawa mo?!"
Vivienne’s hands trembled as she clutched the steering wheel, her mind still clouded by alcohol and the weight of Jace’s words.
“Five billion pesos.”
It echoed in her head like a death sentence.
Her brother was in the ICU because of another massive debt, one she didn’t even know existed dahil sa kaadikan niya sumugal. For all the years she spent fixing his mistakes, she thought he had learned his lesson at iniwasan na ang dapat iwasan. But no. Jace had done it again.
She gritted her teeth, pushing the accelerator harder as she weaved through Manila’s traffic.
Putangina naman, Jace! Five billion? Was he out of his mind?
A few minutes later, she screeched into the hospital’s parking lot. Hindi na siya nag-abalang ayusin ang suot niyang dress—too revealing, too inappropriate for this place lalo na may mga taong pumapasok at lumalabas—but she didn’t care. She sprinted towards the ICU.
The cold air inside sent chills down her spine. She swallowed the lump in her throat before pushing the door open.
There he was.
Jace, lying on the hospital bed, his face bruised and battered, connected to machines that beeped in a steady rhythm. Hindi na alam ni Vivienne ang gagawin o mararamdaman dahil napapagod na siya at the same time.
Her chest tightened.
His eyes fluttered open when he heard her footsteps. "Ate…"
Vivienne crossed her arms, her stance sharp as knives. "Tangina, Jace. Anong ginawa mo?"
Jace looked away, shame crawling on his face. "Ate, I didn’t mean to—"
"P*****g ina, ‘di mo na naman sinasadya? Paano? Five billion pesos na utang?! Ano ‘to, trip mo lang?" Her voice rose, anger seething from her every word.
Jace groaned, shifting uncomfortably in his bed. "Ate, I had no choice. I thought… I thought I could win it back."
Vivienne’s nails dug into her palm. "Gambling again? Talaga ba, Jace?! Ilang beses na kita sinabihan!"
Jace coughed, his face twisted in regret. "I didn’t know they’d come after me this fast at sinabi ko naman na ibabalik ko agad... Ate, they’re dangerous. Omega."
Her breath hitched.
Omega.
She heard of them before dahil sikat sila na grupo. A syndicate—no, a nightmare disguised as businessmen. People who didn’t just kill, but made their victims wish for death dahil lang sa inutang na pera.
Jace grabbed her wrist, weak but desperate. "Ate, hindi ko na alam ang gagawin ko. They took everything. The money’s gone. And now… they’re coming for me at natatakot ako sa buhay ko."
Vivienne exhaled sharply, dragging a hand down her face. "Putangina talaga, Jace… Just—stay here. Don’t let anyone in, okay? Kahit sino. I’ll figure this out."
She turned to leave, heart pounding. She didn’t know how she was going to fix this, but one thing was for sure—she couldn’t let Jace die for his stupidity.
Her heels clicked against the concrete as she stepped into the parking lot, her mind racing for solutions.
Maybe I could call someone, pull some strings—
A hand suddenly grabbed her arm.
Her breath hitched as she was yanked back with force. A rough, unfamiliar voice whispered in her ear at halos manindig ang balahibo niya sa katawan, "Miss Levison, your brother’s debt is worth five billion pesos. If he can’t pay, we’ll take something else in return."
Vivienne twisted in his grip, trying to break free, but another man appeared from behind at saka hinawakan rin siya, clamping a hand over her mouth. Her scream died against his palm.
"Shhh," the man sneered, his breath reeking of alcohol. "Alam mo, hindi mo lang alam kung anong halaga mo sa'min. You’re worth more than five billion, babe. A lifetime experience with someone like you? I think that’s a fair trade."
Cold terror shot through her veins.
No.
She thrashed against them, kicking, clawing, anything—but the world tilted as they shoved her towards a black van, alam na niya ang ending nito, kamatayan. One of them pulled out a small vial and a piece of cloth—chloroform.
No, no, no!
Vivienne fought harder, elbowing one of them in the ribs, making him curse, but before she could even step back—
Gunshots.
Loud, deafening.
Her body froze as she heard a voice—low, calm, but deadly.
"Drop her. Now."
The grip on her loosened as her captors hesitated.
Vivienne turned her head slightly—and there he was.
Dominic.
"Dominic…" she whispered, shocked.
The leader of the men sneered. "Stay out of this, Mr. Sterling. This doesn’t concern you."
Dominic’s gaze didn’t waver. "That’s where you’re wrong. She’s mine."
The words sent a jolt through her system. Not because of the possessiveness, but because of how calm he sounded—like this was just another business deal.
"Mister—" the man started, but before he could finish, Dominic took a step forward and pulled the trigger.
A warning shot.
"Do I need to repeat myself?" Dominic’s voice was chilling, his patience razor-thin.
The men hesitated, then finally, they let her go.
Vivienne stumbled back, her legs shaking, but before she could even regain her balance, Dominic’s coat was suddenly draped over her shoulders.
"Get in the car," he ordered, his tone as indifferent as ever.
She wanted to argue, wanted to snap at him, but she was exhausted. Shaken.
Without another word, she slid into his car, hugging his coat tightly around her. It smelled like him—clean, crisp, and dangerously intoxicating.
She stared out the window, trying to process everything. Her hands wouldn’t stop trembling.
"Stop that," Dominic muttered.
She blinked. "What?"
"Shaking. It’s annoying."
Vivienne clenched her fists. "Tangina, Dominic, I almost got kidnapped! Excuse me for having nerves!"
He sighed, like she was nothing more than a slight inconvenience. "You were reckless. Dressed like that, drinking, dancing with strangers—what were you thinking?"
She whipped her head toward him. "Oh, so this is my fault now? Baka gusto mong sabihing dapat nagpapasalamat pa ako sa’yo?"
He didn’t answer. He just kept driving, his grip on the wheel firm.
Silence settled again.
Vivienne wanted to stay angry, wanted to throw more accusations at him—but her body betrayed her. The warmth of the coat, the steady hum of the car, the exhaustion creeping in from the alcohol and the night’s chaos—
Her eyelids grew heavy.
But, she realized something.
"Dominic, bakit kilala ka nila?"
Pagkatapos ng matagal na pagbabasa ng listahan ng mga dadalo sa party, napabuntong-hininga si Vivienne. Nakatitig siya sa makapal na papel na hawak niya habang si Dominic naman ay abala sa pag-aayos ng mga gamit nila para sa event bukas."Grabe, hindi ko na kaya!" reklamo niya at itinapon ang papel sa tabi. "Andami naman nito! Parang mas mahirap pa ‘to kaysa sa final exam!"Hindi siya pinansin ni Dominic at patuloy lang sa paglalagay ng mga damit sa maletang nakabukas sa kama niya. Tahimik itong nagtupi ng mga pormal na damit, parang walang narinig sa reklamo ni Vivienne.Dahil sa inis at pagkainip, nagdesisyon si Vivienne na abalahin ang ginagawa nito. Dahan-dahan siyang lumapit kay Dominic at mahina itong sinuntok sa braso."Hoy, Dominic," tawag niya, pero wala pa ring reaksyon mula sa lalaki.Ngumiti si Vivienne at muling sinuntok ito, mas mahina pa kaysa kanina. "O, ano? Hindi mo ba ako papansinin?"Wala pa ring sagot.Napangisi siya. "Ah ganun, ha?"Bigla siyang lumapit at kinuro
Habang patuloy na kinakain ni Vivienne ang kanyang dessert, napabuntong-hininga siya at muling binalingan ang makapal na papel na ibinigay ni Dominic. Sa dami ng mga pangalang nakalista, tila ba mas gusto niyang lumamon na lang ng cake buong gabi kaysa isa-isahin ang mga ito."Ang dami naman nito! Ano 'to, phonebook?" reklamo niya, tinuturo ang listahan gamit ang tinidor niya.Hindi natinag si Dominic. Kinuha niya ang papel at binuklat ito. "Isa-isahin natin ngayon habang kumakain tayo. Mas mabuting alam mo kung sino ang mga dapat mong lapitan at kung sino ang dapat mong iwasan."Napangiwi si Vivienne. "Wala na ba akong choice?""Wala. Simulan na natin."Napabuntong-hininga si Vivienne at sumandal sa upuan. "Fine. Sino ang una?"Tumingin si Dominic sa papel at binasa ang unang pangalan. "Unang-una, si Mr. William Sterling. Siya ang chairman ng Sterling Group. Mahigpit siya pagdating sa negosyo. Huwag kang basta-basta magsasalita sa harap niya kung hindi ka sigurado."Napataas ang kila
Habang patuloy na kumakain si Vivienne, biglang lumingon sa kanya si Dominic at nagsalita nang malamig at walang emosyon."Sumama ka sa akin bukas."Napakunot ang noo ni Vivienne at bahagyang tumigil sa pagnguya. "Ha? Saan?""Sa isang party," sagot nito, walang pagbabago sa tono.Dahil sa narinig, biglang nanlaki ang mga mata ni Vivienne. Napatalon siya sa saya at halos matapon ang hawak niyang kutsara. "Party?! Oh my gosh, Dominic! Hindi ko inakalang mahilig ka rin pala sa party! Ano ‘to? Yung tipong may DJ? May ilaw na umiikot? Tapos may free drinks? Grabe, sigurado akong mag-eenjoy tayo n’yan!"Habang masayang-masaya si Vivienne at hindi mapakali sa excitement, nanatili lang na walang emosyon si Dominic at tinignan siya nang diretso. Maya-maya pa, malamig itong nagsalita."Hindi iyon ang party na iniisip mo."Biglang natigilan si Vivienne. "Huh? Anong ibig mong sabihin?"Inayos ni Dominic ang pagkakaupo niya bago ipinaliwanag. "Ito ay isang business party ng pamilya Sterling. Isa i
Habang tahimik na kumakain si Vivienne, pakiramdam niya ay medyo bumibigat na ang kanyang tiyan. Masarap ang luto ni Dominic, kahit na ayaw niyang aminin nang harapan. Isa pa, hindi niya inaasahan na magiging ganito kaayos ang kusina matapos niyang makita itong magluto noong una. Sa pagkakataong ito, malinis ang paligid, at hindi magulo ang countertop.Katatapos niya lang ubusin ang laman ng kanyang plato nang biglang lagyan ulit ito ni Dominic ng mas maraming kare-kare at kanin. Napakunot ang kanyang noo at agad na tinignan ito."Hoy, hindi ko ‘yan hiningi, ah," reklamo niya, tinitigan ito nang masama.Ngunit hindi man lang natinag si Dominic, nanatiling malamig ang ekspresyon. "Alam kong gusto mo pa. Kumain ka na lang. Hindi mo kailangang magpanggap."Natahimik si Vivienne, alam niyang totoo ang sinabi nito. Mahilig siyang kumain, pero madalas niyang itinatago iyon. Hindi niya alam kung paano napansin ni Dominic, pero hindi rin siya ganoon kahirap basahin pagdating sa pagkain. Napal
Nagising si Vivienne nang maramdaman niyang malamig na ang paligid. Nang dumilat siya, napansin niyang madilim na sa labas. Agad siyang bumangon, bahagyang nag-panic nang makita niyang lubog na ang araw. "Ano ba ‘to? Ang tagal ko palang nakatulog!" Napakamot siya sa ulo habang iniinat ang kanyang katawan, pero napairap rin dahil ramdam pa rin niya ang panghihina.Sa pag-upo niya sa couch, naamoy niya ang malakas na aroma ng kare-kare na nagmumula sa kusina. Napaangat ang kanyang kilay. "Hala, ang bilis naman ni Polly! Nakaluto na agad siya?" Tumayo siya nang dahan-dahan at lumakad papunta sa kusina. "Polly? Ikaw na ba—"Naputol ang kanyang sasabihin nang makita kung sino talaga ang nasa harapan ng kalan.Si Dominic.Nakahawak ito sa isang sandok habang nakatingin sa kanyang phone, tila sinusundan ang isang recipe. Nakasuot ito ng itim na fitted shirt at dark sweatpants, at kahit na simple lang ang itsura, hindi pa rin maitatangging malakas ang dating nito.Napalunok si Vivienne, hin
Matapos nilang kumain at mag-usap, napabuntong-hininga si Vivienne habang nakasandal sa upuan. Pakiramdam niya ay sobrang bigat ng kanyang katawan, para bang naubos lahat ng lakas niya sa simpleng pagkain lang."Bes, halika na. Samahan mo ako sa supermarket, bibili tayo ng groceries," aya ni Vivienne kay Polly habang pilit na tinutukod ang sarili upang tumayo.Ngunit sa kanyang paggalaw, agad niyang naramdaman ang panghihina ng kanyang katawan. Hindi pa man siya tuluyang nakakatayo ay parang bumagsak na ang kanyang buong sistema pabalik sa upuan."Aray!" reklamo niya, sabay hawak sa kanyang mga hita. "Polly, hindi ako makatayo…"Napatawa nang malakas si Polly habang nakatitig sa kanya. "Hala ka, bes! Mahina ka talaga! Naku, akala ko pa naman malakas ka! Mukhang may ginawa ka talagang matindi kagabi, ha?""Polly!" sigaw ni Vivienne, pinamulahan ng mukha. "Hindi mo na kailangang sabihin ‘yan, saka baka may makarinig pa sa iyo. At hindi ako mahina!"Ngunit hindi siya makagalaw, at mas la