Chapter 4

[PIA POV]

Tinitigan ko ang card na nasa kamay ko, ang pangalang "Luke Anderson" at ang logo ng Anderson Group of Companies na nanlilisik sa akin mula sa puting ibabaw. Umiikot ang isipan ko, pilit na inaalam ang bigat ng sitwasyon. Nawala sa background ang pag-clink ng mga salamin at mga muffled na pag-uusap ng bar habang nakaupo ako, natulala sa paghahayag kung sino si Luke.

Anderson Group of Company. Ang pangalan ay nasa lahat ng dako-sa mga billboard, sa balita, at bumubulong sa mga high-profile na lupon. Ang mga Anderson ay isa sa pinakamayayamang pamilya sa bansa, na kilala sa kanilang pangingibabaw sa real estate market. Si Luke Anderson na kaswal na nag-abot sa akin ng business card at proposal ng kasal, ay bahagi ng mundong iyon. Paano ko hindi naikonekta ang mga tuldok nang mas maaga?

Napasubsob ako sa isa sa mga bakanteng mesa, parang mabigat ang card sa nanginginig kong kamay. Ang mga implikasyon ng engkwentro na ito ay napakalaki. Ang pamilyang Anderson ay isang simbolo ng kapangyarihan at prestihiyo, at narito ako, nag-iisip ng isang panukalang kasal mula sa isa sa kanila. Paano ito nangyari? Ang katotohanan ng pag-aasawa sa isang kilalang pamilya ay parang isang surreal na twist ng kapalaran.

Kumalabog ang puso ko habang pilit kong inaalam ang ipoipo ng emosyon sa loob ko. Naiimagine ko na ang mga headline: "Tinanggap ng Lokal na Bartender ang Proposal ng Kasal mula sa Anderson Heir." Ang pag-iisip na maging bahagi ng mundong iyon, ang pamumuhay sa ilalim ng pagsisiyasat at mga inaasahan na kasama nito, ay parehong kapanapanabik at kakila-kilabot.

Habang lumilipas ang mga oras, malapit na ang oras ng pagsasara ng bar. Inayos ko ang mga gamit ko, hawak-hawak ko pa rin ang card na parang lifeline. Ang lungsod sa labas ay tahimik, ang mga ilaw sa kalye ay naghahagis ng mahahabang anino. Naglakad ako pauwi, bawat hakbang ay umaalingawngaw sa kalituhan at kawalan ng katiyakan na bumabalot sa akin.

Pagdating ko sa aking maliit na studio apartment, ang pamilyar na kaginhawahan ng tahanan ay hindi gaanong nakapagpaginhawa sa aking naguguluhan na isipan. Tulog na si Jake, ang mahinhin niyang paghinga ay kabaligtaran ng unos ng pag-iisip na tumatakbo sa aking isipan. Gumapang ako sa kusina, inilapag ang card sa mesa, at nagsimulang gumawa ng isang tasa ng tsaa, umaasa na ang ritwal ay maaaring mag-alok ng kaunting kalmado.

Habang humihigop ako ng tsaa, bumalik sa isip ko si Luke at ang proposal. Ang ideya ng isang kasal ng kaginhawahan ay tila isang plot device mula sa isang nobela, ngunit narito ako, pinag-iisipan ito nang may kaseryosohan na nararapat.

Ang aking mga iniisip ay tumakbo habang sinusubukan kong balansehin ang mga potensyal na benepisyo laban sa mga panganib.

Habang nagmumuni-muni ako, mas lalong naguguluhan. Sa isang banda, naroon ang pang-akit ng katatagan sa pananalapi at isang kinabukasan kung saan kami ni Jake ay hindi na kailangang palaging mag-alala tungkol sa pagkakakitaan. Ang pag-iisip ng pagkakaroon ng isang ligtas na tahanan, hindi kinakailangang mag-juggle ng maraming trabaho, at sa wakas ay makahinga nang walang palaging bigat ng pinansiyal na stress ay nakatutukso. Ngunit ang katotohanan ng pagpapakasal sa isang estranghero mula sa isang mataas na profile na pamilya ay nakakatakot. Ang pagsisiyasat, ang mga inaasahan, at ang posibleng pagbagsak ay sapat na upang mag-alinlangan ang sinuman.

Paano kung ito ay isang scam o isang pagkakamali? Ang ideya ng pagpasok sa isang kasal sa ilalim ng gayong mga kalagayan ay parang tumalon mula sa isang bangin nang hindi alam kung ano ang nasa ilalim. Paano kung ito ay naging isang kalamidad? At paano ko ito ipapaliwanag kay Jake? Paano ako makakasabay sa mga hinihingi ng pagiging bahagi ng pamilyang Anderson?

Lumipat ako sa bintana at tumingin sa labas ng lungsod. Ang mga ilaw ay kumikislap sa di kalayuan, na nagliliwanag sa mga tahimik na lansangan. Malaki ang kaibahan nito sa unos ng mga kaisipang umiikot sa aking isipan. Iniisip ko kung may iba pa bang nakaranas ng ganitong kapansin-pansing pagbabago sa kanilang buhay. Paano nila haharapin ang kawalan ng katiyakan, ang takot, ang kaguluhan?

Bumalik ako sa table at kinuha ulit ang card. Hiniling sa akin ni Lucas na pag-isipan ito, at iyon mismo ang kailangan kong gawin. Kailangan kong matulog dito, maglinis ng ulo, at gumawa ng desisyon na may bagong pananaw. Itinabi ko ang card, sinusubukan kong tumuon sa nakakakalmang gawain ng aking mga ritwal sa gabi.

Habang lumalalim ang gabi, nakatulog nang maayos. Ang aking mga pangarap ay isang magulong halo ng mga ilaw ng lungsod, mga high society party, at walang katapusang mga inaasahan. Ang pag-iisip ng panukala ni Luke ay patuloy na pumapasok sa aking mga pangarap, na nagpabalik-balik sa akin habang sinusubukan kong itugma ang aking realidad sa mga bagong posibilidad na nasa harapan ko.

Lumipas ang mga sumunod na araw nang malabo. I went through my routines with an automatic sense of detachment, madalas bumabalik ang isip ko sa card at sa offer ni Luke. Sinubukan kong panatilihing normal ang pakiramdam para kay Jake, na nagpatuloy sa kanyang pang-araw-araw na gawain nang may inosenteng pakiramdam ng normal na kinaiinggitan ko. Sa kabila ng mga abala sa trabaho at pang-araw-araw na buhay, ang card ay nanatiling palaging presensya sa aking mga iniisip.

Bawat umaga, nagising ako na may halong pangamba at pananabik. Ang ideya ng kung ano ang maaaring susunod ay parehong exhilarating at nerve-wracking. Natagpuan ko ang aking sarili na tumatakbo sa mga senaryo sa aking isipan, bawat isa ay mas detalyado kaysa sa huli.

Paano kung ito ay isang pagkakataon upang mapabuti ang ating buhay? Paano kung ito ay isang pagkakamali? Ang panloob na debate ay nagpatuloy, na inuubos ang halos lahat ng aking mental na enerhiya.

Sinimulan kong isaalang-alang ang logistik ng naturang desisyon. Paano ito makakaapekto sa aking pang-araw-araw na buhay? Inaasahan ba akong babagay sa isang mundo ng glitz at glamour na parang dayuhan sa akin? Ano kaya ang magiging papel ko sa pamilyang Anderson? Naisip ko ang mga pagpupulong, ang mga kaganapan, ang patuloy na atensyon ng media, at nakaramdam ako ng matinding pagkabalisa. But then, na-imagine ko rin yung mga possibilities-the opportunities, the security, the chance to provide a better life for Jake,

para sa trabaho, napagpasyahan kong kailangan kong gumawa ng desisyon. Hindi ko kayang mabuhay sa ganitong estado ng limbo. Kinuha ko ang phone ko, nanginginig ang mga daliri ko habang dina-dial ang numero sa card. Ang pag-iisip na kausapin muli si Luke ay nagpabilis ng tibok ng puso ko.

Ilang beses tumunog ang telepono bago sumagot ang mahinahon at matatag na boses ni Luke. "Luke Anderson."

"Si Pia naman," sabi ko, pilit na pinapatatag ang boses ko sa kabila ng mga nerbiyos na bumubulusok sa loob ko. "Iniisip ko ang proposal mo."

Nagkaroon ng maikling paghinto sa kabilang dulo. "At?"

"I... Interesado ako," sabi ko, ang mga salitang lumalabas na mas determinado kaysa sa aking naramdaman. "Gusto kong pag-usapan pa." "Great," sabi ni Luke, parang gumaan ang boses niya. "How about we meet for dinner to talk about the details?"

Nakaramdam ako ng ginhawa na may halong kinakabahan na pag-asa. "Mukhang maganda iyan," | sumagot.

"Kailan ka available?"

"Libre ako bukas ng gabi,"

sabi ni Luke.

"Magkikita ba tayo ng 7?"

"Bukas bukas," | sumang-ayon.

"Magkikita pa tayo."

"Magkikita ba tayo ng 7?"

"Bukas bukas," | sumang-ayon.

"Magkikita pa tayo."

Tinapos namin ang tawag, at habang binababa ko ang telepono, isang alon ng emosyon ang bumalot sa akin. Ginagawa ko ang unang hakbang patungo sa kung ano ang maaaring maging isang makabuluhang pagbabago sa aking buhay. Ang desisyon na makipagkita kay Luke ay parang isang malaking pagbabago.