MADALING-araw na ng magpaalam kami ni Dani kay Seb na uuwi na kami sa boarding house namin. Noong una, ayaw pa kaming payagan nitong umuwi pero napilit din namin ito.Nakakahiya naman kung dito pa kami magpapalipas ng gabi sa kanila. Marami rin kasi silang bisita at ayoko nang dumagdag pa sa mga alalahanin niya. Tama nang nagkasama kaming tatlo ngayong araw.Sinabi kong magta-taxi na lang kami dahil nga madaling-araw na. But he insisted to drop us dahil wala raw siyang tiwala sa kahit kanino lalo na't parehas pa kaming babae ni Daniella.Wala na rin kaming nagawa ni Daniella kundi ang pumayag na lang sa gusto niya dahil kung hindi, baka magsusumbong pa ito sa Mommy niya. Mas nakakahiya naman kung pati ito aayawan pa namin.Tahimik kaming tatlo habang nasa byahe pauwi. Wala ni isang nangahas na buksan kung ano ang nangyari kanina. Alam kong hinahayaan lamang nila ako ngayon pero sa mga sumunod na araw kukulitin ako ng mga ito.Ipinagpasalamat ko na lang rin at hindi nila ako pinilit na
"Vaughn Drake Mendez! You again?" Nagpipigil sa galit ang principal kung saan nag-aaral si Drake. Paano ba naman kasi, may sinuntok na naman siyang kaklase."What is it again this time, Vaughn?" Halos di na maitsura ang mukha ng principal habang tinatanong ang walang pakialam na si Drake.Kung siguro hindi lang isa sa mga sponsor nang paaralang ito ang mommy niya matagal na siyang na kick-out dito. But who cares hindi niya naman kasalanan kung bakit nasuntok niya ang kaklase niya."Aren't you gonna talk?"napataas na ang boses nito,but still Drake remained unbothered."How about you Jason? Can you tell me what happened at bakit humantong kayong dalawa sa suntukan?" Tanong nito sa kaklase na nakayuko lamang."Si Vaughn kasi Sir...his the one who started it" sabay turo nang kaklaseng niyang namumula ang kaliwang pisngi."Serves you right idiot!" Sagot naman ni Drake dito na bahagya pang nakangisi."Mr. Mendez...May I remind you that this institution don't allow bullying. Kababata niyo pa
"Did you enjoy your stay in my office son?" I asked Drake. Katatapos ko lang kausapin ang ibang Engineers para sa kakasimulang project namin sa Batangas. Iniwan ko ito kanina at hinayaang tumingin sa mga designs and sketches ko.So far my employees are performing well in their job kaya wala akong problema. Mabuti na ding tumatak sa isipan nilang galingan sa kanilang trabaho.I assure them that after this project all of them will get increment. Kahit 'monster boss' ako sa paningin nila, atleast hindi naman ako kuripot. I give them what is due for them. So kung maayos ka sa trabaho mo you deserved the raise pero kung hindi 'goodbye, next ka'."Opow mo mommy... I watch your building designs and it's so impressive. You're really the best mom.""Anak, it's 'opo' not opow..." I corrected him, minsan tama naman ang pagkabigkas nito pero minsan bumabalik pa rin sa nakakasanayan niya."Oops, I'm sorry mom." Napatakip pa ito sa kanyang bibig at tumingin sa paligid kaya natawa ako sa naging reac
"Uhm Engineer, I forgot to tell you, hindi pala si Architect Villegas and dumating. Biglaan daw itong nagkasakit. Nasa hospital pa daw po---" I raised my hand to stop her. Biglang uminit ang ulo ko. How unprofessional...sila yung gustong makipag-set nang meeting sa akin tapos ngayon hindi ako sisiputin.What the hell...Walang gumagawa sa akin nang ganito. As I've said my time is precious, pasalamat na lang sila at pinaunlakan ko pa ang request nila. Kung nagkataong mainit ang ulo ko kagabi wala akong pakialam kung walang magrerepresent kay Daniella ngayon.Masungit kong tiningnan si Ana. Nakita kong naiiyak na ito sa takot. I know she's the bread winner of their family, kaya alam kong takot itong magkamali sa akin at baka sisantihin ko siya."Engineer, instead of Architect Villegas and his team their CEO came in his behalf."Napataas ang kilay ko. Wow! This Villegas must be someone, coz if not, hindi pupunta dito ang CEO nila.Dahil sa sinabi niyang pinalitan ito nang CEO medyo kumal
"Love..."Napatigil ako sa aking paglakad nang marinig ko ang boses ni Derick. Kahit hindi ko pa siya lingunin,kilang-kilala ko ang boses niya.Pagkatapos naming nag-usap ni Daniella nung nakaraan napagdesisyonan kong bigyan siya nang pagkakataong makapagpaliwanag sa akin. But, I never expected that it will happen today. Kagagaling ko lang sa review center . Three months from now, board examination na namin. Hindi ako pwedeng madistract. Kailangan ko nang focus para makapasa ako. Pero paano ko yun magagawa kung halos araw-araw ginagambala niya ako.Kahit hindi naman niya ako kinakausap o nilalapitan, the mere fact na palagi siyang nakatambay sa harapan nang boarding house namin at palagi siyang naghihintay kung kailan matapos ang review namin is really disturbing me.Pagod na din ako sa kakaiwas sa kanya. Minsan naba-blangko pa ako. I find it hard to memorize those freaking formulas which make it harder for me to solve and analyze problems. Parang lalabas na ang utak ko sa sobrang h
Everything happened so fast. Pagkatapos nang proposal niya siya mismo ang personal na umasikaso sa lahat nang kailanganin para sa kasal namin.I cannot help him with every detail 'coz I'm also busy with the preparation for my board exams. Good thing that his very patient and understanding with me.Sinabi niyang naiintidihan niya ang nararamdaman ko dahil napagdaanan niya na lahat nang ito.Ang gabi ay ginagawa ko nang araw para lang masiguradong maipasa ko ang aking exam.May mga panahong pagod at inaantok pa ako pero kailangan kung bumangon para makapag review.I review at home and at the same time I go to review center. Sa kanya na rin ako nakatira. Mabuti at naintindihan ako ni Daniella nung nagdesisyon akong lumipat sa condo ni Derick.Ito din kasi ang hiling ni Derick sa akin, para kahit papano matutulungan at maaalagaan niya ako.May mga panahong nahihilo at nasusuka pa ako sa sobrang pagod at stress. I don't know that reaching my dream would be this hard. Pero laking pasalamat
I survived that day feeling so tired and devastated.Hindi ako iniwan ni Seb at Dani simula pa kahapon, hanggang sa nakatuluguan ko na lang ang sobrang pagod. Pilit kong pinapatatag ang aking sarili. Sa tuwing magsisimula ang utak kong alalahanin ang nangyari ay pilit ko itong winawaksi pero pilit itong nagsusumiksik sa aking isipan.Pagod na pagod na ang isip at puso ko. Nanghihina na ang aking katawan, sinusubukan kong maging manhid pero sa huli para parin akong batang ayaw tumigil sa kakaiyak.Ang sakit na aking naramdaman ay sobrang-sobra. It's too much that I literally feel my heart is breaking inside. Para na akong nasusuka at bumabaligtad na ang aking sikmura.Pakiramdam ko mabibiyak na ang aking ulo sa sobrang pag-iisip.Ang saya talagang makipaglaro sa akin nang tadhana. Hinayaan lamang nitong talikuran ako nang taong nangakong hindi ako iiwan. He never just leave but he abandoned me. Maybe I'm destined to be alone. It's destiny's way to let me know that I don't deserve to be
"Congratulations Engineer Mendez, you're such an inspiration." mahinhing bati sa aking nang isa din sa mga awardee for this year's Empowered Women of Asia.Kanina ko pa siya napapansing nakatitig sa akin. I don't know her but I saw her earlier when we arrived almost the same time at the venue.She looks very pretty and tall siguro magkasingtakad lang kami. Halata sa maamo nitong mukha ang kanyang angking kagandahan. She's morena and slim, para itong model sa kanyang ayos.But, what I like most about her is the way she speaks. Nung nagsalita ito kanina sa stage masasabi mo talagang deserving ito sa recognition niya."Oh, thank you...Congratulations as well" nakangiti kong ganti sa kanya. I'm not like this to everybody but seems that I like this lady. Parang magaan lang yong aura niya or maybe becuase I find her nice.Madami din ang bumabati dito kana na parang kilang-kilala ito nang karamihan. And the way she handles herself is impressive. Hindi mo rin makikitaan nang yabang sa katawan