Chapter 6

Ilang araw na ang lumipas mula nang kumpirmahin ni Alyssa ang lihim na pinagbubuntis niya. Pero kahit mahirap, pinipilit niyang manatiling kalmado. Kailangan niyang ipagpatuloy ang araw-araw na parang walang nagbago — kahit sa loob niya, binabaha siya ng kaba at takot.

Maaga siyang bumangon, naabutan niya si Liam sa study room, seryosong nakayuko sa laptop. Wala itong idea na ang babaeng nakatayo sa may pintuan ay may tinatagong sikreto na puwedeng baguhin ang buong buhay nila.

Naghanda siya ng kape at tahimik na inilapag sa tabi ni Liam.

Hindi man lang ito tumingin. “Thanks,” maikling sabi lang ni Liam habang tuloy sa pagbasa ng documents. Walang ‘sweetness’. Walang tanong kung kumusta siya.

Baka balang araw… baka sakali… mahina niyang dasal sa isip habang nakatingin sa batong pusong asawa.

Bumalik siya sa kwarto at kinuha ang phone niya. May unread message mula kay Sera.

SERA: ‘Hey, Queen. Kumusta ka diyan? Gusto mo ba ng backup plan?’

Napangiti si Alyssa kahit papaano. Sagot niya agad.

ALYSSA: ‘Konti pa, Sera. Hindi pa tamang panahon. Pero ready ka lang lagi ha.’

SERA: ‘Always, love. Just say GO.’

Nagbihis siya para sa araw na iyon — simpleng dress, loose para walang makahalata. Humarap siya sa salamin at marahang hinaplos ang tiyan niya. Hindi pa halata, pero para sa kanya, buhay na buhay na ang binhi sa loob niya.

Hintayin mo lang baby… aayusin ni Mama lahat. Bibigyan kita ng buo at malayang mundo.

Pagbaba niya sa dining hall, nadatnan niya si Doña Margarita na kasama si Bianca at Marcus. Nag-uusap ang dalawa, humahagikgik, habang ang Doña tahimik na nagbabasa ng magazine.

“Good morning po,” bati niya nang mahinahon.

Hindi man lang siya pinansin ni Bianca, bagkus ngumiti ito kay Liam na kararating lang din at naupo sa dulo ng mesa.

“Good morning, Liam. Busy ka na naman kagabi ah,” malandi ang tono ni Bianca.

Nilingon siya ni Liam, saglit lang, tapos ibinalik ang mata kay Bianca.

“Bianca, focus. May investors’ dinner tayo mamaya. Ayusin mo presentation mo,” malamig na sagot ni Liam. Wala man lang acknowledgement sa asawang tahimik na naghahain ng kape.

Si Alyssa, tinuloy lang ang ginagawa. Pinilit niyang itago ang pagkirot sa dibdib. Kahit na gano’n, alam niya — hindi ito ang tamang panahon para umangal.

Darating din ang araw. Ako mismo magsasabi. Kapag tama na ang lahat…

Maya-maya, habang abala ang tatlo sa pag-uusap tungkol sa investment pitch, lumapit si Luca at dahan-dahang umupo sa tabi ni Alyssa. Binulungan siya.

“Uy Ate… sigurado ka bang okay ka? Mukha kang puyat lagi ah.”

Pinilit niyang ngumiti. “Ayos lang, Luca. Alam mo naman… madaming iniisip.”

Nagkibit-balikat lang ang binata. “Sabihan mo lang ako ha. Kahit anong kailangan mo, game ako. Huwag mo lang masyadong pagkatiwalaan ‘yang mga halimaw na ‘yan.”

Napatawa si Alyssa kahit sandali. Si Luca lang talaga ang liwanag sa buong Navarro Mansion bukod kay Don Alejandro.

Kinagabihan, dumating si Liam galing sa meeting kasama sina Marcus at Bianca. Wala pa ring pakialam. Hindi man lang siya tinanong kung kumain na ba siya o kumusta na ba ang pakiramdam niya.

Pero imbes na umiyak, mas lalo siyang pinatatag ng katahimikan.

Tumayo siya sa veranda ng kwarto nila, nakatingin sa malayong city lights.

Sa araw ng success mo, Liam… doon ko sana sasabihin sa’yo na may bunga na tayo. Pero kung aagawin nila ‘yun… hindi ko hahayaang kunin nila pati ito sa akin.

Sa kabilang dulo ng mansyon, nakaupo si Don Alejandro sa old office niya. Nakatanaw ito sa lumang portrait ng namayapang asawa. Mahina niyang bulong:

“Kung nandito ka lang sana… alam mong may hindi tama sa pamilyang ito. Sana tama ang kutob ko… sana tama ang balak ng batang ‘yon.”

Sa dilim ng gabi, mahigpit ang hawak ni Alyssa sa tiyan niya. Tahimik ang lahat — pero sa puso niya, mabigat na mabigat ang bigat ng bagong laban.

Hindi niyo ‘to makukuha sa akin. Ako lang ang makakapagdesisyon kung kailan ko ibubunyag ang anak ko.

Kinabukasan, maaga ulit nagising si Alyssa. Nasa gilid siya ng kama, tahimik na pinagmamasdan ang tulog na si Liam. Tulad ng dati, seryoso ang mukha nito kahit nahimbing. Parang hindi ito nauubusan ng bigat ng mundo — o baka siya lang talaga ang hindi kasya sa mundong iyon.

Kung alam mo lang…

Pinilit niyang huwag huminga nang malalim. Baka marinig siya, baka magising, baka tanungin kung bakit nakatitig siya. Pero alam niyang kahit magising man ito, wala rin namang pakialam.

Tahimik siyang bumaba para maghanda ng almusal. Ayaw niyang may masabi ang Doña, gusto niyang mauna lahat, walang kapintasan, walang dahilan para saktan siya ng salita.

Sa kusina, iniabot sa kanya ng maid ang phone niya. May bagong mensahe mula kay Sera.

SERA: ‘Lys, sigurado ka ba? Kahit magpabook tayo ng flight anytime ha. Hindi mo kailangang mag-isa.’

Napangiti siya, pero ang luha halos pumatak sa egg na binibitbit niya.

ALYSSA: ‘Konti na lang, Sera. Kapag alam kong safe na… kapag sure na ako na hindi na nila ako masasaktan pa. Ako na bahala.’

Habang nilalatag niya ang breakfast, naramdaman niyang nasa likod niya si Liam. Dumiretso ito sa coffee machine, parang wala siya. Amoy niya ang pabango nito — pamilyar, mahal, pero para sa kanya, amoy lamig at distansya.

“May investors’ dinner ako mamaya. Baka gabihin ako,” maiksi nitong sabi, hindi man lang siya tiningnan.

“Gusto mo po ba ng baon, Liam?” mahina niyang tanong.

Umiling ito. “Hindi na kailangan. Magrereklamo lang ‘yung mga ‘yon.”

Tahimik silang kumain. Si Doña Margarita, abala sa pag-check ng schedule ng charity event. Si Luca, tahimik lang sa tabi, nagpapanggap na nagti-text pero sulyap nang sulyap kay Alyssa na parang gusto siyang yakapin.

Pagkatapos kumain, bumalik siya sa kwarto. Binuksan niya ang drawer, kinuha ang envelope mula clinic — tiningnan ulit ang resulta. Positive. Totoo. May nabuo nga.

Sa ilalim ng envelope, may isang maliit na notebook. Dito niya sinusulat ang lahat ng hindi niya masabi. Lihim na plano, takot, at ang isang malaking pangarap: sana sa araw ng tagumpay ni Liam — doon ko sasabihin ang balita. Para makita niya na hindi ako hadlang. Na puwede ko siyang suportahan at bigyan ng dahilan para magsimulang muli.

Ngunit habang sinusulat niya ito, hindi niya alam na sa kabilang kwarto, tahimik na nag-uusap sina Bianca at Marcus. Pero hindi tungkol sa tiyan niya — kundi paano siya mapapaalis sa mansion nang tuluyan.

“Konti na lang Marcus, bibigay na ‘yon. Kapag napatunayan nating wala siyang silbi, tapos na ‘yan kay Liam,” bulong ni Bianca, kampanteng kampante.

“Siguraduhin mo lang na malinis ang galaw mo. Ayokong madamay,” sagot ni Marcus, halatang nagbabalak na rin ng sariling moves para sa kapangyarihan.

Sa sala, si Don Alejandro nakatanaw sa bintana. Hawak-hawak ang wedding band ng yumaong asawa. Mahinang bulong, parang dasal:

“Kung mali ang kutob ko, patawad. Pero kung tama man… sana kayanin ng batang ‘yon ang laban.”

Sa kwarto, isinara ni Alyssa ang notebook, pinahid ang luha. Tumayo siya, humarap sa salamin at hinaplos ang tiyan niya.

Hindi kita pababayaan. Hindi ako papayag. Ako ang magpapasya kung kailan ko ipapaalam na nandito ka.