Chapter 6

Ilang araw matapos ang check-up sa clinic, pinili ni Alyssa ang katahimikan. May hawak siyang mahalagang sikreto, at alam niyang oras lang ang kalaban niya. Sa bawat hakbang sa loob ng Navarro Mansion, dala niya ang bigat ng hindi niya masabi kahit kanino.

Maaga siyang nagising. Pagbukas ng pinto ng study room, nadatnan niya si Liam na nakayuko sa laptop, walang ibang iniintindi kundi graphs at reports. Nilapag niya ang tasa ng kape sa gilid ng mesa.

“Thanks,” maikling sagot ni Liam, hindi man lang tumingin.

Umikot siya, bumalik sa kwarto. Diretso. Tahimik. Kung may sugat, tinatago niya. Wala nang lugar para sa hinaing.

Pagbaba niya sa dining hall, nadatnan niya sina Doña Margarita, Bianca, at Marcus. Masaya ang kwentuhan nina Bianca at Marcus, tila walang ibang mundo. Ang Doña, abala sa pagbabasa ng magazine.

“Good morning po,” bati ni Alyssa.

Tumingin si Doña at mabilis na ini-scan siya mula ulo hanggang paa. “Ang payat mo. Hindi ka ba kumakain?”

“Maayos naman po ako,” mahinahong sagot ni Alyssa.

“Kung maayos ka nga,” singit agad ni Bianca, nakangisi. “Baka naman kaya laging wala si Liam sa tabi mo kasi mas busy siya sa trabaho kaysa bantayan ang asawa niyang parang multo.”

Nagkunwaring hindi siya apektado. Naglagay lang siya ng kape sa tasa at umupo sa dulo ng mesa.

“Bianca, ayusin mo ‘yang bibig mo,” singit ni Liam na kararating lang. Pero hindi niya tiningnan si Alyssa, bagkus diretso ang tingin kay Bianca. “May investors’ dinner ka mamaya. I-focus mo sarili mo sa presentation.”

Ngumisi si Bianca, halatang hindi tinatablan. “Siyempre. Pero Liam, baka nakakalimutan mo… image ng Navarro ang dala mo. Hindi puwedeng mahila ng kung sino lang.”

Nagtagpo ang mata ni Alyssa at Bianca. Tahimik ang isa, mapang-asar ang isa. Isang laban na walang salitang kailangan pang dagdagan.

Sa kusina, nakasalubong niya si Luca. Nakasandal ito sa pader, hawak ang gitara.

“Uy Ate, sigurado ka bang okay ka? Mukha kang puyat.”

“Okay lang, Luca,” sagot niya, diretso, walang paliwanag.

Tumango ang binata, pero bumulong bago siya umalis. “Mag-ingat ka kay Bianca. Ang dami niyang kalokohan kasama si Marcus. Huwag kang magtiwala.”

Hindi na siya sumagot. Sapat na ang paalala.

Kinagabihan, nakaupo siya sa veranda ng kwarto. Sa malayo, kumikislap ang city lights. Sa loob niya, ramdam ang tibok ng sikretong binubuo.

Pumasok si Liam, pagod, hawak ang laptop bag. “May investors’ dinner bukas. Ayusin mo schedule mo.”

“Noted,” sagot niya. Walang dagdag, walang kulang.

Lumapit si Liam sa lamesa, nagbukas ng files, hindi man lang siya tinanong kung kumusta. Si Alyssa, tahimik na tumingin sa dilim ng lungsod.

Kinabukasan, sa breakfast table, naupo silang lahat. Si Bianca, walang preno.

“Uy Alyssa, wala ka pa ring project? Nakakahiya sa Navarro kung ganyan lang ginagawa mo. Sayang pera sa’yo.”

Diretsong sagot ni Alyssa: “Hindi lahat ng laban kita kailangan patulan, Bianca.”

Napangisi ang babae. “Oo nga, kasi wala ka namang laban.”

Tahimik lang si Alyssa. Pinilit niyang kumain ng tinapay, pero ang bawat kagat, parang apoy ng insulto. Si Liam, gaya ng dati, walang reaksyon.

Pagkatapos kumain, bumalik siya sa kwarto. Binuksan ang drawer at kinuha ang envelope mula clinic. Positive. Totoo. Ang lihim na ito, para sa kanya lang muna.

Isinulat niya sa notebook:

Kapag nakamit ni Liam ang tagumpay, doon ko sasabihin. Para makita niyang hindi ako balakid. Para makita niyang kaya kong maging dahilan para magsimula kami muli.

Isinara niya ang notebook. Humarap sa salamin, hinaplos ang tiyan. “Hindi kita pababayaan. Kahit sino pa sila.”

Sa kabilang silid, nag-uusap sina Bianca at Marcus.

“Konti na lang Marcus, bibigay na ‘yan. Kita mo kung gaano siya kahina? Madali siyang itapon,” sabi ni Bianca, nakangisi habang naglalagay ng lipstick.

“Siguraduhin mong malinis ang galaw. Ayokong madamay,” sagot ni Marcus, pero halatang may sarili ring plano.

Ngumisi si Bianca, mapanganib ang tingin. “Relax ka lang. Malapit na akong maging Mrs. Navarro.”

Sa lumang opisina, si Don Alejandro nakatanaw sa portrait ng namayapang asawa. Mahigpit ang hawak sa wedding band.

“Kung mali ang kutob ko, patawad. Pero kung tama… sana kayanin ng batang ‘yon ang laban,” bulong niya, halos dasal.

Kinagabihan, naglakad si Alyssa sa garden para huminga. Tahimik, malamig ang hangin. Doon, sinalubong siya ni Bianca.

“Uy, Mrs. Navarro,” sarkastikong bati. “Kumusta? May nabuo na ba? Baka naman wala pa rin… sayang effort.”

Diretsong sagot ni Alyssa, walang takot: “Wala akong kailangang patunayan sa’yo.”

Tumawa si Bianca, matalim. “Sigurado ka? Eh kahit si Liam, parang wala namang pakialam sa’yo. Alam mo bang mas masarap kasama ang isang babae kapag may silbi sa negosyo?”

Hindi na siya sumagot. Lumingon lang at iniwan si Bianca sa gitna ng hardin. Diretso ang likod niya habang naglalakad palayo. Hindi kailangan ng sagot ang lason.

Pagbalik niya sa silid, binuksan niya ang phone. May mensahe mula kay Sera:

SERA: “Lys, sigurado ka ba? Kahit ngayon, magpabook na ako ng flight. Hindi mo kailangang mag-isa.”

ALYSSA: “Konti na lang. Kapag safe na. Ako na bahala.”

Pinindot niya ang send, at pagkatapos ay inilagay ang phone sa gilid ng kama.

Humiga siya, nakayakap sa tiyan. Tahimik, pero matibay ang pangako:

Hindi nila ‘to makukuha. Ako ang magpapasya kung kailan ko ipapaalam. Ako ang ina. Ako ang sandata.

Sa labas ng silid, dumaan si Liam, hindi man lang kumatok. Diretso sa opisina, nakaharap sa laptop, abala sa graphs at numbers.

Hindi niya alam, sa kabilang kwarto, may isang babae na mahigpit na hawak ang sikreto — at isang sanggol na magiging tunay na dahilan ng susunod na digmaan ng Navarro.