The Billionaire's Unwanted Bride And Her Secret Triplets

Hindi niya alam kung ilang oras na siyang gising sa kama. Mag-a-alas tres na yata nang bumalik si Liam sa kwarto kagabi — hindi siya sigurado kasi pagdilat niya, naramdaman na lang niyang bumigat ang kabilang side ng kama, pero wala siyang lakas para sumilip.

Wala ring salita. Walang “Kamusta ka na ba?”. Kahit kunwaring “Magandang gabi.” Tahimik lang. Tulad ng buong kasal nilang walang tinig kundi bulungan ng pang-uusig at pagdududa.

Nag-inat siya, bumangon ng marahan. Pinagmasdan ang asawa niyang tulog sa kabilang side, nakatalikod sa kanya, parang pinapakita pa ring kahit tulog, sarado ang mundo niya para kay Alyssa.

Huminga siya nang malalim. Bumangon siya, kinuha ang robe, dumiretso sa bathroom. Pinagmasdan niya ang repleksyon niya sa salamin — Mrs. Navarro. Ang babaeng sinasamba sa headline, kinaiinggitan ng social circle, pero sa loob ng mansion na ito, walang nagmamahal.

Binasa niya ang kamay niya, pinatong sa pisngi, pilit pinapakalma ang dibdib na hanggang ngayon parang pinipiga ng reality. Ang mga alaala ng kagabi — mga sulyap ni Liam kay Bianca, ang mga barkada nitong walang takot na tinawag siyang gold digger — dumidikit pa rin sa isip niya.

Nang bumalik siya sa kama, wala na si Liam. Iniwan na naman siyang tulala. Ipinikit niya ang mata niya, pero ilang segundo lang, bumukas ang pinto — tahimik na pumasok ang isang staff, dala ang tray ng kape at mga dokumento.

“Ma’am Alyssa, ito po ang mga papeles na ipinabigay ni Sir Liam. Kailangan niyo pong pumirma para sa investor’s brunch mamaya. Saka po, ito po ang itinerary ng araw niyo.”

Pumirma siya nang walang tanong. Hindi na siya nagreklamo kahit hindi pa siya sanay sa bigat ng pangalan niya sa papel — Navarro. Pinilit niyang uminom ng kape, kahit lasang pait lang din ang lahat.

Bago siya bumaba, isinuot niya ang simpleng pearl earrings na bigay ni Mama noon — paalala na kahit gaano kabigat ang mundo, hindi siya nag-iisa. Sa hallway, nasalubong niya si Don Alejandro. Tahimik itong nakatingin sa kanya — parang binabasa lahat ng iniisip niyang itinatago.

“Magandang umaga, hija,” bati ng matanda, mahina pero buo ang respeto.

“Magandang umaga po, Lolo,” sagot niya, pilit ang ngiti.

Pinagmasdan siya nito mula ulo hanggang paa. “Salamat at pinipilit mong panindigan ito. Alam kong mabigat.”

Bahagya siyang yumuko. Hindi na siya sumagot. Kasi paano mo sasabihin sa matandang ito na siya mismo ang may gawa ng lahat?

Nang bumaba siya sa dining area, andoon na si Liam. Naka-suit na, busy sa laptop habang si Bianca — oo, andoon si Bianca, naka-business dress na parang part ng household — nakaupo sa tabi niya, may hawak na tablet na para bang secretary.

Hindi man lang siya nilingon ni Liam. Parang wala siya roon. Umupo siya sa kabilang side ng mesa, nagkibit balikat si Bianca at ngumiti nang matalim.

“Good morning, Mrs. Navarro,” ani Bianca, malandi ang tono. “Ready ka na ba sa brunch? Siguraduhin mong hindi ka magiging sagabal.”

Nanigas ang balikat ni Alyssa pero tiniis niya. “Of course,” mahinahon niyang sagot. “Diyan ako magaling — sa pagtiis.”

Napatigil si Liam. Bahagyang tinaas ang tingin, nagtagpo ang mga mata nila. Sandali lang iyon, pero sapat para maramdaman niyang mabigat ang katahimikang hindi mabasag ng kahit anong salita.

“Bianca, sasama ka ba?” tanong ni Liam, walang pakialam kung naririnig ni Alyssa.

Ngumiti si Bianca, tumango. “Syempre. Hindi pwedeng wala ako.”

Tahimik na kumain si Alyssa ng ilang kagat ng toast, pinilit lunukin kahit parang tinik sa lalamunan. Gusto niyang sumigaw. Gusto niyang itanong kung hanggang kailan siya magiging display na asawa habang ang tunay na reina ay nakaupo sa tabi ng asawa niya.

Pero hindi. Pinili niyang tikom ang bibig, gaya ng sabi ni Don Alejandro. Isa siyang Navarro — ang bagong puppet para sa lumang kasunduan.

Nang tapos na ang agahan, tumayo si Liam, nagsuot ng coat. Saglit siyang nilapitan, pero hindi para hawakan — para lang ihabilin ang script ng araw.

“Smile ka mamaya. Wag kang aatras. Wag kang magpapakita ng kahinaan sa media. Gawin mo ‘yung dapat mong gawin, Alyssa.”

“Mrs. Navarro,” mahina niyang correction, pinilit niyang mabuo ang loob niyang tumayo kahit alam niyang pagtalikod nito, magkasabay na naman sila ni Bianca.

“Basta alam mo na ‘yun,” malamig na sagot ni Liam. Tinapik nito ang balikat niya, pero walang lambing. Parang may tinapik lang na tauhan. Saka ito tumalikod, sinenyasan si Bianca na sumunod.

Habang nakaupo siya roon, naramdaman niya ang tumulong luha na pinunasan niya agad. Hindi dapat makita. Hindi dapat malaman ng kahit sino na kahit anong lakas niya, durog na durog na rin siya.

Pero pinilit niya ang sarili niyang bumangon. Isa lang ang alam niya: kakayanin niya. Isang taon lang. Isang taon niyang pagtitiis para sa pangalang ito.

At kung darating ang araw na hindi na niya kayang magpakatanga — siya na mismo ang magpapasya kung paano tatapusin ang lahat ng ito

Paglabas niya ng mansion, sinalubong siya ng umagang maaliwalas pero para sa kanya, parang ulap na walang init. Nasa harap na ang itim na kotse, nag-aabang ang driver. Umupo siya sa likod — tabi ni Liam na tahimik lang, hawak ang tablet, abala sa mga graphs at stocks na parang siya, walang mukha at pakinabang kundi pang-negosyo.

Napansin niya ang tingin ni Bianca sa rearview mirror. Nasa passenger seat ito sa harap, kunwaring abala rin sa phone pero paminsan-minsan sinusulyapan siya — parang pinapaalala kung sino talaga ang reina sa mundong ito.

Habang umaandar ang sasakyan papunta sa hotel venue ng investor’s brunch, pinilit niyang pigilan ang kaba sa dibdib. Kasal nga sila pero hindi siya kasali sa mundong ginagalawan ni Liam. Pakitang-tao lang. Papel lang na wife para tumakbo ang pangalan ng Navarro sa mga headlines at para mapasunod ang investors na takot mawalan ng tsismis na ‘happy family’ raw sila.

Pagdating nila sa grand ballroom ng hotel, sinalubong agad sila ng flashing cameras. Kumapit siya sa braso ni Liam, kahit alam niyang malamig ito. Sa pictures, para silang perpektong mag-asawa — ang gwapong CEO at ang maganda pero misteryosang Mrs. Navarro.

“Smile,” mahina niyang bulong sa sarili. “Para kay Mama. Para kay Papa. Para sa mga kapatid ko.”

“Smile,” ulit ni Liam sa kanya, pero ang tono nito malamig. Hindi para kumalma siya — para siguraduhin niyang hindi siya papalpak.

Pagpasok nila, sinalubong agad sila nina Ethan, Marcus at Darren. Buo ang barkada squad — naka-suit lahat, mukhang business gods pero kung titigan mo, mga uwak lang na naghihintay ng mumo mula sa kasalan.

“Alyssa, you look… fresh. Nakakagulat ha,” ani Marcus, naka-ngiti pero parang may lason sa dila. Nagtawanan si Darren at Ethan, sabay sip sip ng wine.

Ngumiti lang siya. Hindi siya nagpatalo. “Salamat. Dapat lang, Navarro na ako, ‘di ba?”

Sumingit si Bianca na biglang dumating sa tabi ni Liam, kinuha ang braso nito na parang kasintahan at hindi asawa ang nasa tabi niya. “At least honest ka, Alyssa. Alam mo namang ‘Navarro’ lang ang dahilan mo.”

Kumulo ang sikmura niya pero pinigilan niya ang sarili. Imbes na sumagot, tumingin siya kay Liam. Pero walang reaksyon ito — wala man lang balak awatin ang barkada o si Bianca. Tahimik lang siyang pinanood, parang wala siyang silbi kundi background sa napaka-perpektong eksena nila.

Nang magsimula ang brunch proper, kunwari’y sweet couple sila. Hawak ni Liam ang baywang niya kapag may media, magiliw ang ngiti kapag may bigating investor na dumadaan, pero pag nakatalikod ang lahat, bumabalik ang dating lamig. Ipinatong lang siya roon para magpanggap. Hindi siya kasama. Hindi siya bahagi ng mundo.

Maya-maya, naabutan niya si Darren na palihim na kinukuhanan siya ng litrato habang nakatalikod si Liam. Narinig niya ang bulungan nina Ethan at Marcus — “Let’s see kung hanggang kailan magpapakatanga si Mrs. Navarro.”

Sinuklian niya ito ng matalim na tingin. Kahit nilalamon siya ng takot, may kung anong namumuo sa dibdib niya — tahimik pero mabigat.

Maya-maya, nilapitan siya ni Sera. Lumapit ito na parang angel sa gitna ng impyerno. Saktong umangkas ang kaibigan niyang si Sam — kapatid niya, tahimik na pinapanood lahat mula sa malayo.

“Sis, you good?” bulong ni Sera habang may hawak na tray ng drinks na kunwari’y para sa guests.

“Okay lang. Kaya ko ‘to,” sagot niya. Mahina, pero buo.

“Pag hindi mo na kaya, alam mo na,” singit ni Sam. “Tiwala ka sa amin.”

Tumango siya. Kahit paano, nabawasan ang bigat sa dibdib niya. Kahit hindi niya alam kung kailan, sigurado siyang hindi siya mag-isa.

Pagbalik niya sa tabi ni Liam, naramdaman niya ang sulyap nito. Saglit na nagsalubong ang mga mata nila — malamig pa rin, pero para bang may tanong na hindi nito masabi.

“Handa ka na ba sa mga susunod pa?” mahina nitong tanong. Parang warning, hindi paanyaya.

Ngumiti siya. Pinilit niyang palakasin ang boses kahit alam niyang pinipiga ang puso niya.

“Handang-handa na, Mr. Navarro. Hindi ka mabibigo.”

Pero sa isip niya, tahimik siyang nanumpa. Kung darating ang araw na bibiguin siya ng asawa niyang ito — siya mismo ang hihiwalay, siya mismo ang lalaban.

At sa araw na iyon, hindi na siya Mrs. Navarro para lang sa papel — kundi para ipagpatuloy ang pangalang iyon, kasama ang sariling tapang at lihim na magiging dahilan ng pagbagsak ng lahat ng pumilit sa kanyang magtiis.