Stay tuned for more updates!
“Let me out!” sigaw ko. “You can't keep me here like some kind of prisoner!”Walang sumagot. Pero alam kong nandoon siya. Ramdam ko ang presensya niya sa likod ng pinto, gaya ng kung paanong ramdam ko pa rin ang haplos niya sa balat ko, kahit pilit kong burahin.Maya-maya lang ay bumukas ang pinto.At gaya ng inaasahan ko—naroon siya. Nakasuot ng itim, malamig ang mga mata, pero may apoy na naglilihim sa likod ng mga titig niya.“Stop shouting,” utos ni Drako, malamig ang boses. “No one's going to save you here.”“You think I need saving?!” gigil kong tanong. “You're the one who needs saving—from your sick, twisted mind!”Lumapit siya. Isang hakbang. Dalawa. At bago ko pa siya mapigilan, nasa harapan ko na siya—mabigat ang hininga, mapanganib ang tingin.“Caleigh,” he whispered, “you talk too much.”Bago ko pa man maituloy ang susunod kong salita, hinablot niya ang batok ko at mariing siniil ng halik ang labi ko.Gulat. Sakit. Pait. Lahat ng iyon ay sumabog sa dibdib ko. Pilit kong it
Nagising ako sa sinag ng araw na pilit bumabaon sa mga talukap ko. Saglit akong napatingin sa kisame ng kwartong hindi akin. Tahimik. Payapa. Pero sa loob ko, parang may kaguluhang hindi matahimik.Nilingon ko si Drugo na mahimbing na natutulog sa kabilang gilid ng kama, nakatalikod, tila ayaw manggulo ng espasyong hindi kanya. Hindi kami nag-usap matapos ang gabing iyon. Walang nangyari sa amin—ni hindi ko nga alam kung paano kami nauwi sa kwartong iyon ng maliit na resort. Basta alam ko lang, hindi ko kinaya ang bigat ng lahat kagabi. Siya lang ang nandoon.Dahan-dahan akong bumangon. Ni hindi ako nagpaalam. Gusto kong maramdaman kung paano tumayo sa sarili ko, kahit isang beses man lang, sa isang mundo kung saan lahat ng desisyon ay laging kinukuha mula sa akin.Pagbaba ko sa resort, isang itim na kotse ang naghihintay. Kahit hindi ko pa nakikita ang nasa loob, kabisado ko na ang presensyang iyon. Parang usok na pilit bumabalot sa akin, kahit ilang beses ko nang piniling iwasan.Bu
Pagharap ko pa lang pabalik sa labas kasama si Drugo, biglang sumigaw si Drako mula sa likod namin.“Caleigh, stop!”Napahinto ako. Naramdaman kong biglang humigpit ang hawak ni Drugo sa braso ko, tila nag-aalalang baka may mangyaring masama.Pero hindi ako agad lumingon. Hindi ko kayang makita ulit ang mukha niyang kanina lang ay hawak-hawak ang katawan ng ibang babae. 'Yung kamay na ginamit niyang ipanghaplos sa katawan ng kabit niya—iyon din ang kamay na ngayon ay inaabot sa akin.“Let go of her,” utos ni Drako habang mabilis na lumalapit. “You’re not taking her anywhere.”Tumayo si Drako sa pagitan namin ni Drugo at pilit inabot ang kamay ko. Pero mabilis akong umiwas, mariing napaurong.“Don’t touch me,” malamig kong bulong. “You’re disgusting.”Biglang nanlabo ang mga mata niya. Nakita kong saglit siyang napatigil, parang tinamaan sa sinabi ko. Pero agad ding bumalik ang galit sa mukha niya. “I said let go of her!” sigaw niya kay Drugo.Hindi gumalaw si Drugo. Matigas ang panga,
Hindi ko na napigilan ang sarili ko. Sa sandaling maisara ang pinto at mawala sa paningin ko ang pamilya ko, bigla akong napasugod kay Drako.“Putang ina mo!” sigaw ko, sabay tulak sa kanya nang buong lakas.Hindi siya umilag. Hindi siya kumibo. Nakatingin lang siya sa akin, malamig, walang reaksyon.“Why? Why did you let them go? Why didn’t you stop them?” sigaw ko muli habang pinagsusuntok ko ang dibdib niya gamit ang mga kamao kong nanginginig sa galit. “Do you even know what you’ve done?”“Caleigh—”“Don’t! Don’t you dare say my name as if you care!” sigaw ko habang ang luha ko’y bumabagsak na parang ulan. “You ruined everything! You took everything from me!”Hinawakan niya ang mga pulso ko, marahan pero mariin, parang pilit akong pinapakalma. Pero hindi ko kailangan ng pag-pigil. Kailangan ko ng sagot.“You think this is about your father?” malamig niyang tanong. “He’s a criminal, Caleigh. I just did what needed to be done.”Parang sumabog ang utak ko sa sinabi niya. Hinawi ko an
Abala ako sa pakikipag-chat sa mga kaibigan ko mula sa London. Ramdam ko ang pananabik nila na marinig ang boses ko. Sa tagal naming hindi nagkausap, halos hindi magkasya ang kwento sa screen.“Caleigh, you disappeared for months! We thought you ghosted us!” sabi ni Lauren, ang roommate ko noon sa dorm.I laughed softly, pilit iniiwasan ang anumang emosyon na maaaring mabasa nila sa mukha ko kahit nasa video call lang kami.“I just needed some time to deal with… family stuff,” sagot ko, kasabay ng pagkunot ng noo habang sinusubukang panatilihing matatag ang boses.“Yeah, we heard about your dad. Is he okay now?” tanong naman ni Fiona, may halong pag-aalala sa boses.“He’s out. And doing better,” simpleng sagot ko. Iyon lang ang alam nila. Wala ni isa sa kanila ang nakakaalam ng kasal ko kay Drako. Hindi ko alam kung bakit hindi ko kayang sabihin. Siguro dahil hanggang ngayon, hindi ko pa rin alam kung ano nga ba talaga ang kahulugan ng lahat ng ito.Bago pa man ako makapagpatuloy, bum
Pagkatapos kong makakain, agad kong binuksan ang bagong phone na iniwan ni Drako. Mabilis ang naging setup, at sa bawat pindot ng daliri ko sa screen, para bang isa-isa ring bumabalik ang mundong matagal kong kinulong sa likod ng mga dingding ng bahay na ito. Ilang buwan na rin akong hindi nakakagamit ng internet, at sa kauna-unahang pagkakataon, muli akong konektado sa labas—sa katotohanan.Hindi ako nag-aksaya ng oras.Ang una kong hinanap?"Drako's father's death."Napalunok ako habang pinagmamasdan ko ang mga artikulong lumabas. Mabigat ang dibdib ko habang isa-isa kong binubuksan ang headlines na puno ng salitang "controversy," "medical malpractice," at "tragedy."Isa sa mga pinakamaraming share na artikulo ang agad tumawag ng pansin ko.“Business tycoon dies during cardiac operation under renowned Villamor surgeon”Sa unang linya pa lang ng ulat, nanlamig na ang mga kamay ko.“The patient, businessman Drake Valderama, died during an open-heart surgery conducted at Villamor Medic