Chapter 1

Gumising ako nang maaga kasi gusto kong one hour akong mas maaga sa scheduled interview. Ang M&Co Inc. ay isang global company na may remarkable achievements sa field nila. At kung makakapag-trabaho ako doon, sigurado akong higher salary ang makukuha ko.

Tumayo ako sa harap ng salamin, tinitingnan ang sarili ko. Naka-pencil cut skirt ako, may white buttoned blouse sa loob na tatakpan ng black coat. Ngumiti ako at pakiramdam ko, professional na talaga akong tignan. Kailangan ko lang talaga ng mas maraming confidence.

Pagkatapos ng kaunting breakfast, lumabas na ako ng bahay habang inuulit-ulit ko sa isip ko ang isang mantra. I will get the job… I will get the job.

Nang dumating ako sa isa sa pinakamalaking buildings sa buong Manila, ramdam ko ang tibok ng puso ko na mas mabilis pa sa normal na tibok nito. Pero nagawa kong magbigay ng ngiti at magpakita ng confident demeanor.

Akala ko ako ang pinakamaagang dumating, pero mayroon na palang tatlong applicants na naghihintay. Tiningnan nila ako ng poker face, kaya sinubukan kong magbigay ng friendly smile sa kanila, pero umiwas lang sila ng tingin.

Eksakto alas 9:00, sinimulan na nila ang interview.

“Next! Ms. Dela Fuente, it’s your turn,” tawag sa akin ng secretary. Halos mapatalon ako sa upuan ko dahil medyo nagulat ako.

“Good luck!” cheer sa akin ng babaeng katabi ko.

Ngumiti ako at tumango sa kanya.

Huminga ako nang kinakabahan habang papasok sa office ng CEO. Kanina, nasabihan na kami ng secretary na ang CEO mismo ang mag-i-interview sa amin, imbes na ang HR representative.

The office is bathed in natural light from the floor-to-ceiling windows that offer a panoramic view of the city skyline. The elegant, minimalist decor exudes both power and sophistication, with sleek. naka-ayos nang maayos. Isang malaki, polished Venetian red desk ang nakatayo sa gitna, na may kaunting gamit: isang leather-bound notebook, isang black pen set, at isang naka-frame na litrato.

Sa likod ng desk ay ang CEO, na ngayon ay nakatingin nang diretso sa akin. Bigla, lahat ng bagay, pati ang isip ko, ay naging blangko dahil sa pagkagulat na tumama sa akin parang bagyo. Hindi ako puwedeng magkamali; ang mata ko ay nakakita ng isang tao na hindi ko dapat makita.

Na-freeze ako sa kinatatayuan ko, hindi makagalaw o makapagsalita, nakatitig lang sa kanya... kay Isagani Malcon.

Anong ginagawa niya rito? Anong ginagawa niya sa lamesang iyan?

“Isagani...?” bulong ko nang hindi sinasadya, hindi pa rin makapaniwala na nasa harapan ko siya. Parang namanhid ang buong sistema ko ag may kung aning pumipigil sa utak kong mag-isip nang diretso.

“Ms. Dela Fuente...,” malamig niyang sagot, na nagbalik sa akin sa realidad kung bakit ako nandito ngayon. “Welcome to M&Co Inc.”

Kumurap ako nang ilang beses, hirap na i-prseso ang pangyayari sa harap ko. “Ikaw… ikaw ang CEO?”

“Yes,” sabi niya, habang nakasandal sa upuan niya. “Ako nga. Is that going to be a problem? Puwede ka nang umupo para masimulan na natin ang interview.”

Hindi ko kayang tiisin ang tingin niya, kaya sinubukan kong huwag siyang tignan sa mata. Nanginginig ang tuhod ko, at nanlamig ang kamay ko habang umuupo sa harapan niya. Ang puso ko ay tumitibok nang sobrang bilis, na nagpapahirap sa akin na huminga nang maayos.

“Good,” sabi ni Isagani, businesslike ang tono niya. “Sabihin mo sa akin, bakit kita tatanggapin bilang personal assistant ko? What might be your edge towards the other applicants?” tanong niya.

Umupo ako nang tuwid at nilinis ang lalamunan ko. Literal akong nanginginig ngayon, pero kailangan kong gawin ‘to. Hindi ko dapat hayaan ang nakaraan, ang past namin, na hadlangan ako para makuha ang job na ‘to.

“I believe you should hire me as your personal assistant because I offer a unique blend of skills, experience, and a proactive mindset. Although I don’t have a strong background in administrative support, I can excel at managing complex schedules, coordinating high-stakes meetings, and handling confidential information discreetly. My exceptional organizational skills ensure no detail is overlooked, and I proactively anticipate and address needs before they arise.”

Ang kaliwang kilay niya ay gumalaw pataas habang nakatingin sa akin. “Those things can also be done by the first applicants, as well as those who will be next to you,” emphasize niya.

“Kaya kong pamahalaan ang maraming gawain nang sabay-sabay nang hindi nakokompromiso ang kalidad o bisa, at bihasa ako sa iba’t ibang productivity tools upang mapabilis ang mga proseso,” sagot ko, sinisikap na maging mas may tiwala sa sarili.

“Talaga? Ngunit ang personal assistant ko, hindi lang sa opisina makakasama ko. Sasama ka rin sa mga personal kong lakad. Kaya mo ba 'yun?” tanong niya ulit. Agad akong tumango.

“Aayusin ko po na maiayon talaga sa layunin at istilo ninyo sa pagtatrabaho ang buong pagtatalaga ko. Dahil sa kasipagan, pagiging mapagkakatiwalaan, at positibong pananaw, hindi lang ako magiging assistant ninyo, kundi partner na maaasahan ninyo,” buo ang loob kong sagot.

Hindi siya nagsalita at nakatitig lang sa akin, kaya bumalik na naman ang kaba na nagpapanginginig sa akin kanina. Medyo kalmado na ako, kaya sana huwag na niya akong pahirapan.

“Mabuti, tanggap ka na. Pero may kondisyon,” sa wakas ay sabi niya. Gulat na gulat ako, at nanlaki ang mga mata ko.

Hindi ko napigilan ang ngiti ko. “Tanggap po ako? Hindi kayo nagbibiro, Sir?” tanong ko, sinisikap itago ang sobrang tuwa.

“Oo naman! Bakit ako magbibiro?” seryoso siyang sumagot. At tinawag niya ang sekretarya niya gamit ang intercom. “Madel, pumarito ka.”

Pagkatapos ng ilang segundo, pumasok ang sekretarya niya. “Yes, Sir? Tatawagin ko na po ba ‘yung kasunod?” Magalang na tanong ni Marissa. Ngumiti siya sa akin, at ngumiti rin ako.

“Huwag na. Sabihan mo na ang HR department na si Ms. Dela Fuente ang bago kong PA ngayon,” sabi niya nang may matinding awtoridad. Kinilabutan ako sa boses niya; napakalamig, parang yelo ang mga mata.

Agad na tumango si Madel. “Masusunod po, Sir!” at pagkatapos tiningnan niya ako. “Congratulations, Ms. Dela Fuente

Sumunod po kayo sa akin para ipakita ko sa inyo ang–”

“Hindi pa. Huwag muna,” putol ni Isagani sa kanya. “May pag-uusapan pa kami. Sabihan mo na lang ang ibang aplikante na sa ibang departamento na lang sila magpanayam. Baka kailangan pa ng HR natin ng tao doon,” biro niya.

“Sige po, Sir. Gagawin ko po agad.” Nagpaalam siya at ngumiti ulit sa akin.

“Ms. Dela Fuente,” tanong niya sa akin, “sinabi ko sa iyo na may kondisyon, hindi ba?”

Tumango ako at ngumiti sa kanya. “Yes, Sir! Ano po ‘yun?”

“Tingin ko sinabi ko na sa iyo ‘yan noong huli tayong nagkita. Painitin mo ang kama ko, at makukuha mo lahat ng gusto mong luho!” sabi niya nang walang alinlangan.

Nasinghap ako sa gulat. “Ano? Sir, nagpunta ako rito para magtrabaho, at handa akong magsumikap! Hindi ako bayarang babae na nagkakalat ng hita para lang sa pera!” galit kong sagot. Hinihingal ako habang masama ang tingin sa kanya.

“Pumayag ka na noon, at binigay mo na ang salita mo. Isa pa, tumigil ka na sa pag-arte na parang inosente. Alam nating pareho na gagawin mo ang lahat para sa pera. Kaya bakit hindi mo na lang tanggapin ang alok ko? Malaking benepisyo ito sa iyo,” sagot niya, na nagpakilabot sa akin.

“At kung tumanggi ako?” tanong ko, masakit ang puso.

“Gagawin kong impyerno ang buhay mo. Hindi ka na makukuha ng kahit sinong kumpanya rito o sa ibang bansa. Sisiguraduhin kong babalik ka sa akin nang gumagapang. Kaya, bago mangyari ‘yan, tanggapin mo ang alok ko at maging alipin ko,” pang-iinsulto niya.

Huminga ako nang nanginginig, ramdam ko ang bigat ng desisyon. Alam ko kung ano ang dapat kong gawin, pero nasusuka ako. Alam kong nasaktan ko siya, pero may dahilan ako. At ngayon, naghihiganti siya.

“Sige na. Gagawin ko,” sa wakas ay sumang-ayon ako sa kanya. Ngumisi siya at tumango, hindi ko mabasa ang ekspresyon.

“Mabuti. Pirmahan mo na ang kontrata,” utos niya.

Kumunot ang noo ko. “Kontrata? ‘Yung sa HR?” tanong ko. Pero umiling siya at lumapit. Magka-isang pulgada na lang ang pagitan namin.

“Iba ang kontrata natin,” bulong niya. “Hindi na ako makapaghintay na makama ka, Ms. Dela Fuente. Kung alam ko lang noon na gold-digger ka, sana binuhusan na lang kita ng pera kapalit ng katawan mo!” Ininsulto niya ulit ako.

Sinubukan ko siyang sampalin, pero agad niyang hinawakan ang kamay ko at inilagay ‘yun sa likod ko.

“Please, nasasaktan ako!” Pakiusap ko. Sobrang hindi komportable ng posisyon namin.

Sa wakas ay binitawan niya ako at kumuha ng sobre mula sa drawer niya. Naguluhan ulit ako.

“Paano mo na-prepare na agad ang kontrata?” Naglakas-loob akong magtanong. Nagulat ulit ako.

“Sinabi ko na sa iyo ‘to noon, at alam kong magagawa ko pa rin ang paraan para pirmahan mo ‘to. Kaya, heto na. Pirma!” utos niya, nang may awtoridad.

Napahinga ako nang malalim habang inihagis niya ‘yun sa harap ko.

Tinitigan ko ‘yun nang sandali, hindi makapaniwala sa nangyayari. Binasa ko ang nilalaman ng kontrata at nanginig ako.

“Ano ang nakasulat dito, ‘Ms. Dela Fuente should run to me wherever and whenever I want? Ano ba talaga ang ibig sabihin nito? Tanong ko.

“Ang ibig sabihin ay ‘yun mismo. Pupunta ka sa akin kahit kailan ko gusto. Gagamitin kita araw at gabi at gagawin mo ang lahat ng gusto ko,” paliwanag niya, na parang napaka-simple lang.

“Kaya, ang sinasabi mo ba ay magiging alipin mo ako?” Nagngalit ang ngipin ko.

“Magiging alipin kita. Pero may malaking bayad. Puwede kang humingi sa akin ng kahit ano, bahay, kotse, alahas, kahit anong gusto mo. Ang kailangan mo lang gawin ay maging masunurin kong alipin at sundin ang lahat ng utos ko,” diretso niyang sabi.

Sa sandaling ‘yun, tiningnan ko ulit siya sa mata, sinisikap na makahanap ng kahit kaunting init, pero wala. Ang mayroon lang siya ay galit at paghihiganti.

“Kung gayon, dapat magdagdag ka rito na hindi mo ako ibibigay sa kahit sino. Kapag sawa ka na sa akin, papakawalan mo lang ako,” hiling ko. Natakot ako na baka ibenta niya ako kapag nagsawa na siya.

“Hindi mangyayari ‘yan. Akin ka, at ikaw ang magiging laruan ko habambuhay. Puwede pa tayong magpakasal kung hihingin mo,” biro niya. Umiwas ako ng tingin nang mabigat ang puso. Pati ang kasal, laro na lang sa kanya ngayon.

Dinampot ko ang panulat, nanginginig ang kamay ko habang pinipirmahan ang pangalan ko. Nagsisimula nang tumulo ang luha ko, at sobrang sakit ng dibdib ko. Nilunok ko ang sakit sa lalamunan ko, at ramdam ko ring parang magbabara na ang ilong ko.

“Heto na. Tapos na,” bulong ko.

Kinuha ni Isagani ang kontrata, ang mga mata niya ay nakatingin sa akin, pero ayaw ko na siyang tignan. Pinunasan ko ang luha ko at hinawakan ang bag ko.

“Huwag kang mag-alala, magaling ako sa kama. Ang mga nakaraang karanasan mo, wala ‘yang panama sa akin.”

Ang mga salita ay nanatili sa hangin, mabigat sa pangako ng sarap at sakit. Alam kong nakipag-kasundo ako sa demonyo, at wala nang atrasan.

“Sa ngayon, sumama ka kay Marissa. Ipapaliwanag niya sa iyo ang mga kailangan mong gawin. Pero una, pirmahan mo muna ang kontrata ng kumpanya,” utos niya. Tumango ako at dahan-dahang tumayo.

“Isang paalala, kapag nandito tayo sa opisina, tatawagin mo akong ‘Sir’. Pero kapag nasa labas na tayo, tatawagin mo akong ‘Master’,” utos niya. "I'm going to fuck you tonight. You will not go home."