Chapter 5: The Breakfast

Nagising si Dorothy sa mabangong amoy ng bacon at kahit ano pang niluluto sa kusina kaya agad naman siyang lumabas ng kwarto kahit hindi pa tuluyang nakadilat ang mata niya. Naabutan niyang nasa kusina si Theodore at patapos na sa niluluto nito.

Nabigla siya sa dami ng pagkain. May tuyo, itlog, bacon, luncheon meat, tocino, hotdog, pati pancake.

“Kakatayin na ba ako?” tanong niya na hindi naman nakalagpas sa tenga ni Theodore.

“Suhol lang ‘to. Baka magbago pa isip mo.” Natawa naman si Dorothy at kumuha ng dalawang pinggan para sa kanila ni Theodore.

“Puwede ba akong magtanong? Hindi mo naman ako papatayin ‘di ba?” saad ni Dorothy.

“Depende sa tanong.” Seryosong sagot ni Theodore.

Agad naman siyang napako sa kinauupuan niya at gusto niyang tumakbo habang mas maaga pa. Napatitig naman sa kanya si Theodore sa biglaan nitong pananahimik habang paupo dala ang dalawang kape na tinimpla niya.

“Huwag mong sasabihing naniniwala ka sa sinabi ko?” tanong nito.

“He?”

Agad namang natawa si Theodore. “Ano ba ang tanong mo?”

“Wala ka ba talagang asawa o nobya? Mabango ang pangalan mo online at hindi ka naman pangit. Mayaman ka pa. At bakit ako? Nagkaasawa na ako, hindi ba turnoff ‘yon?”

“Sabi ko nga kagabi, dahil sa pangangailangan nating dalawa. At sapat na ang koneksyon natin kay Agatha para ikaw ang piliin ko.”

“Teka, alam mo bang maghihiwalay kami ni Lucas?” Hindi agad nakasagot si Theodore. Nasaktan naman si Dorothy dito, pero wala siyang karapatan sumbatan ito dahil wala naman itong kinalaman sa kanila ni Lucas. “Kailan pa?”

“Tatlong buwan na nang nakita ko silang pumasok sa isang motel. Mumurahin iyon at hindi ang tipikal na puntahan ng mayayaman kaya yata’y naisip nilang walang makakahuli sa kanila. Noong araw na iyon ay nanananghalian ako sa isang karinderya na katabi ng motel na pinasukan nila. Sinundan ko siya ng ilang araw, at doon ko nakumpirma. Akala ko ay aabot pa ng taon bago siya makapaghiwalay sa’yo.”

“Wala ka bang balak na sabihin sa’kin?” kalmadong tanong ni Dorothy.

“Hindi ko naisip na kailangan mong malaman iyon, lalo na’t ang presensya niya ay ang dahilan kung bakit hindi ka nila malapitan.” Paliwanag ni Theodore. “Ayoko ring isipin mo na baka paraan ko lang iyon upang makuha ka. Naghihintay lang ako ng tamang tiyempo. Hindi ko rin naman inasahan na handa ka na pala sa hiwalayan niyong iyon.”

“Tss. Ayoko nang isipin ang kupal na iyon.” Saad niya sabay tusok sa tatlong hotdog ng sabay.

“May lakad ka ba ngayon?” tanong ni Theodore.

“Maghahanap sana ng trabaho. Nang simulan naming asikasuhin ang paghihiwalay namin, ginawa ng pamilya niya lahat para matanggal ako sa trabaho ko.”

“Ganun ba? Alam mo kung nasa anong floor tayo?”

“20^th.”

“Ang buong building na ito ay nakapangalan sa’kin–“

“Ha? Sabagay, sa estado mo ang dapat ko nalang ikagulat e kung ikaw ang nagmamay-ari ng Pilipinas.” Napabungisngis naman dahil dito si Theodore.

“Mula 1^st hanggang 10^th floor ay okupado ng mga opisina ng iba-ibang kompanya. Ang 11^th hanggang 20^th floor e condominium na. Pumili ka lang ng floor na gusto mo, at ibibigay ko sa’yo. O kung gusto mo itong buong–“

“Tama na at baka pumayag ako. Gusto kong maghanap ng trabaho at patunayang kaya ko ang sarili ko. Gusto ko maging CEO ng isang design firm. Kapag kaya ko na ‘yun, bigyan mo ako ng opisina sa mga pinagyayabang mong floors.” Matikas na sagot ni Dorothy.

“Hindi mo naman kailangan magtrabaho, kapag ako na ang asawa m–“

“Ayokong umasa lang sa’yo, o maging pagmamay-ari mo. Kahit sa pangarap ko, gusto ko na sariling hirap ko ang aking ipupundar.”

Namangha naman si Theodore sa narinig niya at mas lalong napanatag siya na hindi mali ang kanyang desisyon.

“Kung gayon ay gagawin ko ang lahat para suportahan ka.”

“Thank you.”

“Pero, sa oras na may maling mangyari, hindi ka dapat magdadalawang isip na gamitin ang pangalan ko at ang kapangyarihan mo bilang Mrs. Dorothy Velasco.”

Namula naman si Dorothy nang marinig iyon. Hindi na niya alam kailan ang huling beses na natawag siyang misis, o tinawag ba siya kahit isang beses lang bilang isang Mrs. Moreno, bakit wala siyang matandaan?

“Ang sarap ng itlog mo!” saad niya sabay nguya ng isang buong nilagang itlog. “Ha?”

Gulat pero marahan naman siyang tiningnan ni Theodore. Nagpipigil ng tawa.

“Hindi. ‘Yung nilagang itlog tapos itong hotdog mo-k-ko-ha? Basta ang sarap niyong lahat!” saad niya sabay yakap sa isang parte ng mesa.

Lupa, kainin mo na ako.

“Gusto mo bang matikman, Ms. Navarro?” tanong ni Theodore. Namilog naman ang mata niyang napatingin dito at nakita niya itong iniaabot sa kanya ang pancake. “Busog ka na ba?”

Inosente ba siya o tinutukso niya lang ako?

“Please, huwag mo nang palalain.” Mangiyak-ngiyak niyang sabi.

Mahinang humalakhak naman si Theodore. “Ubusin mo ‘to lahat. Aalis na ako. Inuna kong pumunta dito dahil naisip ko baka mahiya kang magluto para sa sarili mo. Babalik rin ako ng tanghalian para dalhin ang kontrata. Ihahatid na rin kita sa pupuntahan mo.”

“Huwag na…”

“At least, let me do that to my future wife.”