Chapter 4: The Proposal  

“Ha?” tila lumabas ang mga salitang iyon sa kabilang tenga ni Dorothy. “Ano?”

Napangisi naman si Theodore. “Pakasalan mo ako, Dorothy.”

“Bakit? Kakagaling ko lang ng divorce. Kasal?” dire-diretsong tanong niya dahil hindi niya lubos maunawaan ang sinasabi nito. “Hindi nga natin mahal ang isa’t isa.”

“Hindi emosyon ang magdudugtong sa ating dalawa kung hindi ang pangangailangan ng bawat isa. Kailangan mo ng proteksyon laban sa magtatangka ng buhay mo ngayong nawalay ka na kay Moreno, at kaya kong ibigay iyon. At sa akin naman…”

Napatitig sa kanya si Theodore na parang sinusuri ang katawan niya dahilan para hablutin niya ang kamay niya at takpan ang sarili niya.

Ngumiti ito. “Hindi katawan mo ang kailangan ko. Gusto kong maging malaya sa kamay ng Lolo ko at nang tuluyan ng matapos ang pagpapadala ng imbitasyon sa akin ng mga gusto akong maging kabiyak.”

Napangiwi naman si Dorothy. Sa kanya, napakalaking bagay ang ibibigay nito pero ‘yun lang ang hinihingi nito sa kanya? Hindi naman sa gusto niyang ibigay ang katawan niya sa estrangherong kaharap ngayon, pero hindi ba ganoon ang karaniwang senaryo?

“Mukhang hindi ka masaya.” Pansin ni Theodore. “Gusto mo bang ibigay sa akin–“

“Hindi!” sigaw niya na nagpatawa kay Theodore.

Napahinto naman si Dorothy nang masilayan ang pagtawa nitong napakadalisay. Malayo sa kanyang blangkong awra.

“Ako na ang bahala sa lahat. Ipapadala ko nalang dito ang dapat mong pagpilian mula pagkain hanggang sa iyong susuotin.” Saad ni Theodore. “Gusto kong ikaw ang maging pinakamaganda sa lahat ng kinasal.”

Naramdaman ni Dorothy ang bilis ng pagtibok ng puso niya. Hindi naman niya masisisi iyon dahil ang mga salitang sinabi nito ay ang mga salitang gustong marinig ng isang babae. Sa iba yata’y imposibleng mangyari, pero sa isang Velasco? Higit pa ang puwedeng mangyari.

“Pumapayag ka na ba?” tanong ni Theodore. “O kailangan ulit kitang tanungin?”

“Tatanggapin mo ba kung hindi ako papayag?” tanong ni Dorothy.

“Hindi ko iyon inisip dahil alam kong hindi ka hihindi.” Tapat na sagot ni Theodore. “Wala kang rason para humindi, at alam kong gusto mo ang iminungkahi ko.”

Tama ito. Nang sinabi palang nito na maghihiganti ito, gusto na niyang sumigaw na sasama siya, pero pinigilan niya ang sarili pero wala siyang kapangyarihan.

“Magiging mag-asawa tayo sa papel at sa mga panahong kinakailangan. Pero hindi ko papakialaman ang desisyon mo. Libre mong matatanggap ang lahat, at hindi ako mangingialam sa mga gagawin mo. May kanya-kanya tayong kuwarto sa oras na tumira na tayo sa isang bahay. Hindi kita oobligahin sa mga responsabilidad ng isang asawa.”

Unti-unti nang nabubuo ang desisyon ni Dorothy habang patagal nang patagal ang kanilang usapan. Kung tutuusin kanina pa niya gustong tumango, pero gusto pa rin niyang marinig ang mga iaalok at sasabihin nito, nang hindi rin siya nito makita bilang isang madaling target.

“May katanungan ka pa ba?” tanong nito. Buong pasensyang hinihintay ang sagot niya.

Umiling si Dorothy sabay titig sa mga mata niya. “Tinatanggap ko ang alok mo.”

“Mabuti. Matulog ka na at aalis ako.”

“Aalis ka? Hindi ba dapat ako ang uuwi?”

Napalingon naman sa kanya si Theodore. “Ang condong ito ay sa’yo na simula ngayon. Ito ang susi.”

Marahan nitong ibinuka ang palad niya sabay tayo. “Dito ka na matutulog mula ngayon, hanggang sa gabi bago ang kasal natin. Ako na ang bahala sa paglipat mo ng gamit.”

Nagulat naman si Dorothy sa sinabi nito pero para sa isang apo ng isang heneral ng bansa at batikang negosyante sa ibang bansa, hindi pa yata ito nangangalahati sa yaman nila.

Kung ang Moreno ang nangungunang negosyante sa Pilipinas, ang Velasco ang nangunguna sa Espanya at karatig bansa nito. Nanatili lamang silang simple sa Pilipinas pero usap-usapan na sa sampung pamilya ng pinakamayayaman, may share sila sa bawat isa. Hindi nga lang ito nakapangalan sa kanila kaya mahirap paniwalaan.

“Hindi ka ba nabibingi sa sinabi mo?” tanong ni Dorothy na nakaramdam ng hiya kung tatanggapin niya ang susi ng condo.

“Karapat-dapat lang ‘yan lalo na’t engagement natin ngayon. Pasensya na at hindi ako masyadong nakapaghanda.” Saad nito. “Hindi ko lubos akalain na magmamadali ako. Sana’y naghintay pa ako ng bukas.”

Napatingin naman si Dorothy sa relo niya at sampung minuto na ang lumipas pagkatapos ng hatinggabi.

“Babalik ako bukas dala ang kontrata para sa karapatan mong idemanda ako kung may labagin man ako sa sinabi ko at para sa mga gamit mo. Hindi mo naman na kailangang maghanda pero para hindi ka mabigla, bukas ng gabi ay ipapakilala kita kay Lolo.”

“Ano?!”

“Dati pa niya ako kinukulit sa magiging asawa ng apo niya.” Matamis na sabi nito sabay lakad paalis. “May pagkain sa ref, at may mga damit ako sa taas. Isa lang ang susi kaya hindi ako makakapasok kapag hindi mo ako pinagbuksan.”

Natawa naman si Dorothy at dahan-dahang lumapit sa likod ni Theodore sabay abot ng kamay nito at nilagay ang susi sa palad nito. “May tiwala naman ako sa’yo. Kung masama kang tao, hindi ako sasama sa’yo.”

Bahagyang gulat man ay tinanggap niya iyon. Nagkaroon ng maikling katahimikan at agad iyong binasag ni Dorothy bago pa bumigat ang tensyon. “At saka, baka tanghali an ako magising hehe.”

Natawa naman si Theodore at binuksan ang pinto sabay alis.

Paano kung mali na naman ako? Isip ni Dorothy. Bahala na.