Chapter 6: The Pact

Maagang dumating si Theodore kinabukasan, eksaktong alas-diyes ng umaga. Tahimik siyang pumasok sa condo dala ang isang makapal na leather folder at isang bouquet ng puting lilies, hindi rosas, walang pulang bulaklak, walang bulong ng pag-ibig. Malinis. Simple. Katulad niya.

Pagbukas ni Dorothy ng pinto, agad niyang napansin ang pagiging alisto ng lalaki. Tumayo ito nang diretso, parang hindi lang negosyante kundi isang sundalong bihasa sa bawat galaw ng paligid.

"Bulaklak para sa engagement?" biro niya, pilit ang ngiti. “Hindi mo na kailangang magpanggap.”

“Hindi ito pagpapanggap. Isa lang itong simbolo,” sagot ni Theodore. “Para sa panibagong kontrata.”

Tinanggap niya ang lilies at ipinatong sa isang baso ng tubig. Walang vase, wala siyang planong maging bride muli, kahit pa pansamantala lang.

Naglakad si Theodore papunta sa mesa at inilapag ang folder. Binuksan niya ito na parang isang abogado sa courtroom, walang pasakalye, walang lambing. Hinugot niya ang ballpen mula sa coat pocket, at inilatag sa harap ni Dorothy.

“Lahat ng napagkasunduan natin, isinulat ko rito. Hindi ito simpleng verbal agreement. Legal na kasunduan ito, binding, protected, at patas.”

Umupo si Dorothy sa tapat niya, napatingin sa maputing papel at sa mga pahina ng kontrata. Nasa bawat seksyon ang malinaw na hangganan ng papel nilang dalawa:

Section A: Legal Agreement on Marriage – The union will be legally valid for six months, or until the investigation is concluded. The duration may be extended if both parties agree.

Section B: Protection and Security – By using the Velasco surname, Party A will have access to security personnel, a vehicle, a credit line, and a condominium unit.

Section C: Emotional and Physical Boundaries – There is no obligation for physical intimacy. No coercion is allowed. Both parties will maintain separate rooms. Mutual respect is the foundation of all interactions.

Section D: Exit Clause – If either party violates the agreement, the other has the right to take legal action.

Tahimik lang si Dorothy habang binabasa ito. Sa ilalim ng mga salitang pormal at legal ay naroon ang totoong nilalaman, isang alok ng proteksyon kapalit ng papel. Walang halong damdamin. Ngunit ramdam niya: hindi rin ito ganap na walang puso.

“Puwede ko bang dagdagan?” tanong niya matapos ang ilang sandali, habang hawak ang ballpen na tila baril sa negotiation table.

“Depende,” sagot ni Theodore, hindi kumikibo sa pagkakaupo. “Anong isusulat mo?”

Kumuha siya ng blangkong espasyo sa dulo ng huling pahina at marahang isinulat ang kanyang kondisyon:

“Kapag natapos ang kasunduang ito, parehong malaya ang bawat isa. Walang obligasyong ibalik ang anumang ibinigay, emosyonal man, materyal, o moral. Walang sumbatan. Walang balikan.”

“Handa ka na ba?”

Walang pag-aalinlangang pumirma si Theodore. “Mas handa pa kaysa sa unang kasal mo.”

“Hindi ko alam kung insulto 'yan o paalala,” ani Dorothy, pero may bahid ng pighati ang tinig.

Tumayo si Theodore at iniabot ang kanyang kamay. “Simula ngayon, magkakampi na tayo. Hindi bilang mag-asawa, kundi bilang dalawa sa iisang laban.”

Sandaling tiningnan ni Dorothy ang kamay nito. Hinawakan niya ang kamay ni Theodore. Mahigpit. Hindi propesyonal. Hindi personal. Isang alyansa na mas malalim pa sa sinumang makakaintindi sa labas ng kanilang mundo.

“Pero tandaan mo, Velasco,” aniya, habang pinakakawalan ang kamay nito. “Hindi ako magpapagamit.”

Bahagyang ngumiti si Theodore. “Kung ganon… ako ang magagamit.”

Tumalikod si Dorothy, iniwan si Theodore sa gitna ng condo, at nilingon lamang sa huling sandali. Sa likod ng mga papeles, kontrata, at alyansa, unti-unting nabubuo ang isang bagay na wala sa papel, tiwala.

-

Tatlong araw matapos pirmahan ang kasunduan, tuluyan nang lumipat si Dorothy sa condo ni Theodore. Tahimik ang lahat. Para bang ang kasal nila ay isang lihim na kontrata sa pagitan ng dalawang kaluluwang sugatan, hindi isang tagumpay ng yaman o posisyon.

Pero kahit gaano pa nila subukang itago ang kasunduan, hindi maiiwasan ang pag-usbong ng ingay.

At nagsimula ito sa isang coffee shop sa BGC.

Naghihintay si Dorothy sa bar counter para sa in-order niyang cappuccino. Suot niya ang isang simpleng dress na puti, walang makeup, pero sapat ang presensya niya para pagtinginan ng ilan. She looked composed, but inside, her thoughts were turbulent. Maglalakad na sana siya pabalik sa kotse nang isang pamilyar na tinig ang pumunit sa tahimik niyang umaga.

“Dorothy?”

Napalingon siya. Nakangiting papalapit si Amara Lee, suot ang isang designer trench coat at may bitbit na Hermes bag.

“Hindi ko in-expect na makikita kita rito,” sambit ni Amara, kaswal, pero kita sa mga mata ang pagsusukat.

“Bakit? Dapat ba akong mawala sa mapa?” balik ni Dorothy, kalmado ang tinig.

“Aba, hindi naman sa ganoon.” Umismid ito. “I just thought you’d be… hiding. Alam mo na, after the whole ‘divorce and Velasco’ drama.”

Nagtalim si Dorothy. “Wala akong dapat itago. Lalo na sa mga babaeng sanay sa likod.”

Bahagyang nag-iba ang postura ni Amara. Ang ngiti niya’y naging pilit. “Mukhang mabilis ang move-on mo, ha. From being a wife… to being a Velasco wife? Impressive.”

“Hindi ko kailangang magpaliwanag.” Madiin ang mga salita ni Dorothy, pero hindi siya sumisigaw. Ayaw niyang bigyang-kasiyahan ang mga mata ni Amara. “At hindi mo rin kailangan ng eksplanasyon.”

“Hindi ako humihingi. Pero alam mo na, ang media… curious.”

Biglang naramdaman ni Dorothy ang kilabot sa likod ng kanyang batok. At bago pa siya makapagsalita, isang malalim na boses ang sumingit mula sa kanan.

“Ang media ay hindi dapat magtanong kung hindi sila sigurado sa kwento nila.”

Si Theodore, naka-all black, walang ingay, ngunit may presensiyang nagpabago ng hangin sa coffee shop. Nakatayo siyang diretso, isang kamay sa bulsa, habang hawak ang isa pang cup ng kape.

Napatigil si Amara. “Mr. Velasco. I… didn’t see you there.”

“Hindi mo kailangan akong makita para malaman na hindi kita gusto sa paligid ng asawa ko.” Matalim ang tingin ni Theodore.

“Asawa?” bulong ni Amara, pero may halong pangungutya sa tono.

“I know what you're thinking,” dagdag ni Theodore, “pero hindi ako tulad ni Lucas. I don’t recycle betrayal and call it a second chance.”

Tila nawalan ng dugo si Amara. Bago pa siya makabawi ng sagot, muling nagsalita si Dorothy.

“Let me guess,” ani Dorothy, ngayon ay nakatingin kay Amara, “darating ka ulit sa civil registrar building para makiusap sa next victim?”

Napangiti si Theodore.

Hindi na sumagot si Amara. Umalis itong matigas ang lakad, pero hindi na niya nakuhang ibalik ang kumpiyansa sa kanyang mga hakbang.

Pagkaupo nila sa kotse, hindi agad nagsalita si Dorothy. Tahimik silang dalawa. Hanggang sa siya ang unang bumitaw ng salita.

“Bakit ka pumunta roon?”

“I was watching you.”

“Bakit?”

“Dahil gusto kong malaman kung gaano ka katibay sa harap ng taong nanira sa’yo.”

Nag-init ang pisngi ni Dorothy. “At? Anong naobserbahan mo?”

“Hindi ka bumigay. Hindi ka rin nagpa-bully. Maganda ang performance ng asawa ko.”

Bahagya siyang natawa. “Performance lang ba sa'yo lahat ng ito?”

Tumingin si Theodore sa kanya.

“Sa ngayon, oo. Pero baka sa mga susunod na eksena, may mga linya nang hindi mo na kayang sabihing hindi mo sineryoso.”

Hindi siya sumagot. Pero alam niyang hindi lang ang pangalan niya ang nakasalalay, o ang hustisya para kay Agatha. Parte niya ang may gustong patunayan, at iyon ay kaya niyang maging Velasco.