Chapter 7: The Grandfather  

Hindi pa man sumasapit ang gabi, ramdam na ni Dorothy ang lamig sa kanyang mga palad. Hindi dahil sa aircon ng sasakyan kundi dahil sa alalang bumabalot sa kanya, ang una nilang pagtatagpo ng lolo ni Theodore.

Ayon sa kwento ng asawa niya sa papel, ang matandang Velasco ay isang dating heneral na naging negosyante at ngayo’y tahimik na naninirahan sa isang mala-hacienda nilang ancestral house sa San Juan. Walang ni isang larawan nito online. Wala ring public appearance. Ngunit ang impluwensiya nito sa mundo ng negosyo at pulitika ay lagpas pa sa hangganan ng pamilyang Velasco.

“Are you nervous?” tanong ni Theodore habang minamaneho ang kanilang sasakyan.

“Hindi ko alam kung kinakabahan ako… o kung dapat ba akong kabahan,” sagot ni Dorothy. “Hindi ko nga alam kung bakit kailangang makipagkita agad sa lolo mo.”

“Because he doesn’t like being lied to,” sagot ng lalaki. “Gusto niyang tingnan ka sa mata. Gusto niyang malaman kung may bahid ng kasinungalingan ang kasal natin.”

“E… may bahid nga.”

“Huwag mong amining may kontrata tayo. Huwag mong sabihin kung bakit tayo ikinasal. Sagutin mo lang kung anong mararamdaman mo. Hindi siya tumatanggap ng scripted answers.”

Napalunok si Dorothy. “So, I just have to be honest… but not too honest.”

“Exactly.”

Pagdating nila sa ancestral house, sinalubong sila ng isang matandang babae na tila tagapamahala ng buong estate. Tahimik itong yumuko at ipinagpauna silang pumasok. Bawat yapak ni Dorothy sa marble floor ay tila may kaakibat na tanong—“Sino ka ba para maging Velasco?”

Mula sa entrada, tanaw ang isang malawak na sala. Doon, sa isang antigong upuan na parang trono, nakaupo ang isang lalaking tuwid ang likod, maputi ang buhok, at may mga matang tila kayang basagin ang paniniwala ng kahit sinong magaling na abogado.

“Lolo,” mahinang bati ni Theodore.

“Umupo kayo,” maikli ngunit may bigat na utos ng matanda.

Tahimik na naupo si Dorothy sa tabi ni Theodore, pinipilit pigilan ang panginginig ng mga daliri. Tila isang job interview ang kanyang dinaluhan, pero ang nakataya ay hindi lang trabaho, kundi ang karapatang gamitin ang apelyido ng Velasco.

Matapos ang ilang minutong katahimikan, nagsalita ang matanda.

“I’ve met many women who tried to become a Velasco,” aniya sa Ingles. “Some were elegant, some cunning. Others, simply ambitious. You, Dorothy… what are you?”

Bahagyang napaatras si Dorothy sa pagkakaupo. Ngunit hindi siya tumingin kay Theodore. Sa halip, diretso niyang tiningnan ang matanda.

“Hindi ko po alam kung ano ang iniisip ninyong dapat kong maging. Pero ang alam ko po, hindi ko kailanman ginusto o pinilit na maging bahagi ng pamilya n’yo. Hindi ko rin po pinlano ang lahat ng ito. Pero ngayong nandito na ako… sisiguraduhin kong hindi ako magiging kahihiyan ng apelyido n’yo.”

Bahagyang tumango ang matanda. Ngunit walang emosyon ang kanyang mukha.

“You were married before.”

“Opo,” tugon niya. “At iniwan ko ang lalaking hindi marunong pahalagahan ang babaeng pinakasalan niya. Kung may pagkukulang man ako, iyon ay ang paniniwala ko noon sa taong hindi karapat-dapat.”

Tahimik lamang ang matandang Velasco. Tahimik din si Theodore. Parang sinusukat ang tibay ng bawat salita ni Dorothy.

“Mabilis ang kasal ninyong dalawa,” patuloy ng matanda. “Is it out of love?”

Bago pa man makapagsalita si Dorothy, sumagot si Theodore. “Love takes time, Lolo. But respect is instant. I respect her, and that’s where I want to start.”

Nagulat si Dorothy sa tugon ni Theodore. Totoo ba iyon? O bahagi lang ng kanilang palabas?

“Hmm,” tugon ng matanda. “Respect, but no children? No plans for one?”

Hindi makasagot si Dorothy. Hindi iyon napag-usapan sa kontrata.

“Hindi po iyon ang priority namin,” sagot ni Theodore. “Not with what she’s dealing with right now.”

“Ah, yes. The death of Agatha Navarro.”

Napakurap si Dorothy. Paano alam ng matanda ang tungkol sa tiyahin niya?

“Walang detalye sa media, pero alam kong hindi ka pa rin naniniwala sa aksidente. Neither do I,” dagdag pa nito.

Napalingon si Dorothy kay Theodore, ngunit nakatitig lang ito sa kanyang lolo. Hindi ba’t sinabi ni Theodore na hindi alam ng pamilya nila ang lahat ng detalye?

“Opo,” sagot niya sa dulo. “Hindi ako naniniwala. At handa akong patunayan iyon.”

Bahagyang ngumiti ang matanda, ngunit may halong lungkot ang kanyang titig. “Good. Because the moment you wear our name, our enemies become yours. And I have more than a few.”

Tumayo ito, mabagal ngunit may dignidad. Lumapit siya kay Dorothy at inabot ang kamay.

“Welcome to the family, Mrs. Velasco.”

Nanginginig man ang kamay niya, tinanggap niya ito. Mainit. Mabigat. Parang isang selyo na hindi na niya basta-basta mabubura.

Pag-uwi nila, tahimik si Dorothy sa loob ng sasakyan.

“Hindi mo sinabi na alam ng lolo mo ang tungkol kay Tita Agatha,” bulong niya.

“I didn’t know he did,” sagot ni Theodore. “But if he mentioned it, it means one thing…”

“Ano?”

“He’s not just watching you. He’s protecting you in his own way. You’ve been accepted, Dorothy. Now you just have to live up to it.”

Napatingin si Dorothy sa salamin ng kotse. Sa mga mata niya, may bakas pa rin ng takot. Pero sa ilalim niyon… may halong lakas na hindi na niya naramdaman noon pa man.

Kung ang mga kalaban niya ay makapangyarihan, ngayon alam niyang may kakampi na rin siyang hindi basta-basta matitinag.

At iyon ang mas nakakakilabot para sa mga kaaway niya.