Chapter 2: Failed Plan

Puno ng pighati si Cecelia na bumalik sa kanyang silid. Nahihilo s’ya at kumikirot ang kanyang mga mata sa kakaiyak. Nawala s’ya ng boses at parang mawawalan siya ng lakas. Hindi n’ya matatanggap ang natuklasan kanina. Gusto n’yang lokohin ang sarili na hindi ‘yon totoo. Subalit sinasampal s’ya palagi ng realidad.

“Wala na…” anas n’ya na s’ya lang ang nakakarinig nang binagsak ang katawan sa kama. “Wala na ang lalaking tiniis ko at pinaghirapan ko ng husto.”

Pinatong niya ang braso sa mga mata. “Inagaw s’ya ng ahas kong kaibigan. Buong buhay ko pinagkatiwalan ko s’ya pero ano ito, nagpapakalkal pala s’ya sa asawa ko!”

Mapait s’yang humiyaw at nilakasan ang iyak. “Mga hayop kayo! Siguraduhin kong magbabayad kayo!”

Naalala rin n’ya na gusto s’yang ipapatay ng mga ito. Hinimas n’ya ang tyan, tumingala sa krus na nakasabit sa dingding at nangako na kahit anong mangyari ay hindi n’ya hahayaan na magtagumapay ito sa plano. Hindi sila pwedeng mamatay ng anak niyang nasa sinapupunan pa lamang.

Kinabukasan, maaga s’yang nagising upang ipaghanda ng almusal ang kanyang pinamahal na asawa. Nagkunwari s’yang masaya at malambing. Titiisin n’ya muna ang kasinungalingan ng asawa.

“Good morning, mahal ko,” sabulong niya sabay halik sa pisngi nito nang makaupo. “I really miss you.”

Hilaw na tumawa si Maxwell pero namamangha sa kinikilos niya. “Good morning din, mahal. Mukhang maganda ang gising mo ha. Ano’ng meron?”

Niyakap n’ya muna mula sa likod pero sa loob n’ya ay gusto niya itong sakalin. “Wala naman. Natutuwa lang ako kapag masilayan kita tuwing umaga. You’re my inspiration everyday, you know?”

Napailing ito at sinimulan ang pagsandok ng kainin.

“Hey, ako na.” Inagaw niya ang bandihado at siya ang naglagay ng kanin saka sinunod ang tortang talong at chorizo. Kabisado n’ya ‘yon kahit hindi niya makikita kasi ganito ang gawain niya araw-araw.

“Masyado mo naman akong ini-spoiled baka mamaya magsawa ka na sa akin,” panunukso nito pero alam niyang superficial lang.

“Never akong magsasawa sa’yo. Ang swerte-swerte ko nga kasi ikaw ang asawa ko kaya deserve mong ma-i-spoil.”

Nasa tono nito na tila nahihiyang tumawa.

Ngumuso s’ya’t umupo. Sumasandok s’ya ng kanin nang masalita ulit ito.

“Excited na ako sa vacation natin sa Hawaii, mahal. Did you already prepare your bikinis? Malay mo doon natin mabubuo ang first baby natin.” Sinimsim nito ang capucchino.

She batted her eyelashes, pero pumuputok na ang loob niya. “Wala naman mawawala kung susubukan ‘di ba?”

“Gusto mo mag-stay tayo ng one month? Parang second honeymoon na rin ‘di ba?” Sinubo nito ang kanin, saglit na hinintay ang sagot niya.

Huminto s’ya, kunawari nag-iisip. “Depende sa’yo. I just follow what my husband wants.”

“Pasens’ya na kung ngayon ko lang naisipan magpunta ng Hawaii. Matagal mo na itong pinapangarap kaya pinapangako ko na lilibutin natin lahat ng isla doon.”

Tatawa ba s’ya o sasapakin ito? Ni minsan ay di niya binanggit na pangarap n’ya magpa-Hawaii! Ang totoo ay pangarap nitong patayin siya sa Hawaii!

Sa inis ay hindi n’ya di niya mapigilan na ikuyom ang kamay. “Thank you, mahal ko, for remembering my dream. You really are a dream come true—just when I least expect it. I guess luck really does love me,” sarkastiko niyang turan.

Matunog itong ngumisi. “Aww, really? I’m happy I remembered it then. I just want to make you feel special all the time. You really are lucky to have me, no?” pa-inosente nitong tugon pero alam n’yang naaasar na sa kanya.

“Marrying you is easily the highlight of my life — but loving you? That’s the part that makes everything feel like it’s exactly where it should be,” hirit pa niya. Nasa likod ng isipan niya na naduduwal s’ya. Kung pwede lang ay hinampas na niya ng silya ang tarantadong taksil.

Naningkit ito. Umabot na sa limitasyon ang pasensiya ng pagpapanggap. Inayos nito ang pag-upo, sinandal ang mga siko sa lamesa at kiniling ang ulo sa kanya. “Well, excited ka na ba magpa-Hawaii?”

Peke s’yang ngumiti. “Yes, I’m so excited more than you,” aniya sabay bungisngis. Yes, excited na s’yang takasan ito at ipakulong.

“Siguradong mag-e-enjoy ka doon,” anito bago tumayo. “Check mo ulit ang mga papeles mo baka may kulang. Sayang naman kung pipigilan ka ng immigration.”

“Wala akong problema sa papers, inayos na ‘yon ng abogado ko…” talagang sinusigurado mong makakapunta ako ha, aniya.

“Our vacation in Hawaii will be memorable,” sabi nito ulit. Bukambibig palagi ang lugar kung saan s’ya papatayin. Siguro na-set up na ang lahat kaya naatat ng isagawa ang plano.

“Of course. Basta ikaw ang kasama ko ay siguradong memorable,” hirit pa niya.

Lumabi ito. “I’ll go ahead first. Marami pa kasing tatapusin na trabaho. Sinisigurado ko lang na may peace of mind ako kapag nandoon na tayo.”

Trabaho? Ganito kaaga? Usually, alas dyes ng umaga ito pupunta ng opisina. Ngayon naiintindihan na niya kung saan ito dadaan—kakainin ng pangalawang almusal sa kanyang ahas na kaibigan.

Pagkaalis nito ay tumayo rin siya. Tumungo sa sala at kinuha ang cellphone na para sa PWD na kagaya n’ya. Nag-speed dial siya. Sandaling pinakinggan ang busy tone hanggang sa nagsalita ang lalaki sa kabilang linya.

“Good morning, Atty. Yarros,” mahinahon n’yang bati.

“Oh, good morning, Cece! Napatawag ka, anong maipaglilingkod ko sa inyo?” masayang tugon ni Louie Yarros, ito ang kababata niyang abogado at takbuhan niya kapag may legal issue siya.

“H’wag ka ngang pormal d’yan. Napatawag ako dahil may gusto sana akong ipagawa sa’yo.”

Nasa boses nito ang pagkamangha. “Ano, passport ba, o visa o baka—”

“Napagdesisyonan kong mag-file ng annulment. Please start drafting the papers,” pamumutol niya.

“Ha? What?”

“Naging PWD ka rin ba gaya ko? Sabi ko, gumawa ka ng draft ng annulment paper!”

Lumunok ito. “Why? What happened? Sinaktan ka ba? Nag-cheat? Nagsinungaling? Did something happen to force this decision?”

“All of the above, Attorney. Ang lalaking inakala ko na mamahalin din ako ay pinagtaksilan ako kay Valentina! Pinagkatiwalaan ko s’ya, Louie, pero anong ginawa niya, inahas niya ako!” Di n’ya mapigilan lumuha.

“I’ll finish this immediately and I’m sorry to hear that. Nandito lang ako, huwag kang mag-alala,” he said assuringly.